U zal vandaag in de Regimepers een vlaag van artikels te lezen krijgen waarbij er vaag wordt gedaan over ‘een magistraat’, ‘een afdelingsprocureur’, ‘een magistraat van Ieper’, misschien, heel misschien zal een krant het hebben over J.L., zelden zal een regimegazet het hebben over Johan L.
Heel misschien publiceert een krant een foto van deze ‘J.L’, een foto zo wazig dat er evengoed een pispot of een cocaïne bijzettafeltje had opgestaan.
Wat zullen de kranten schrijven, zonder enig misbaar te maken?
Dat J.L, de afdelingsprocureur van Ieper, niet wordt ontslagen door justitie nadat hij bekende examenvragen voor het magistratenexamen te hebben doorgespeeld aan zijn dochter, die rechter wilde worden.
Omhooggevallen kinderen van rechters die zelf rechter willen worden moeten daarvoor eerst een examen afleggen, een ‘magistratenexamen’. Dat is best moeilijk, als het correct wordt gespeeld. Men wil immers rechters die intellectueel tegen een stootje kunnen. De laatste jaren bleken steeds minder kandidaten te slagen. Dus vond een extreem hooggeplaatste rechter die mee aan de knoppen zat, dat hij het systeem wat moest helpen door strategisch aan erg bevriende rechters en kinderen ervan op voorhand vragen door te geven. Op die manier bond hij een hele generatie rechters aan zijn togarokken en werd hij de machtigste man binnen justitie in zijn regio. Dat spelletje is vermoedelijk al jaren bezig, maar dat wil justitie extreem hard NIET gezegd hebben.
Er is maar 1 publicatie in het land die de hele teringzooi onderzocht en alle betrokken klojo’s met naam en toenaam durfde noemen.
Dat is ‘tScheldt.
U vindt een overzicht van alle namen in het volgende artikel:
**
BREAKING: verklarend woordenboek bij ‘les bons juges’.
Wie zijn de corrupte rechters in het magistratenexamen-dossier?
Kik HIER
**
De openbaringen van ‘tScheldt worden uiteraard op weinig enthousiasme onthaald binnen justitie.
Dat leidt tot totaal machtsmisbruik.
Dat konden we gisteren bij ‘tScheldt nog ondervinden toen Liesbeth Vankeirsbilck, afdelingsvoorzitter van de rechtbank van eerste aanleg in Dendermonde, ‘tScheldt trakteerde op een éénzijdig verzoekschrift om een artikel offline te halen met een maximum dwangsom van 250.000 euro! Over wie ging dat artikel? Over advocaat Alexander Wynter, een zonder hartklep geboren advocaat van het miezerige advocatenkantoor “Flex Business Attorneys” uit Hamme.
Wie is Liesbeth Vankeirsbilck?
Zij is een collega van “J.L.”
Wie is J.L.?
Alleen zij die ‘tScheldt lezen of knoeien met examenvragen weten dat. J.L. staat voor Johan Lescrauwaet, afdelingsprocureur van het parket van Ieper.
Liesbeth zal gisteren gedacht hebben die malloten van ‘tScheldt eens goed te pakken met een dwangsom van 250.000 euro, zo ongeveer de hoogste dwangsom die een afdelingsvoorzitter van een rechtbank ‘tScheldt ooit heeft opgelegd. Het ultieme doel van zo’n dwangsom is uiteraard een gat vinden in de verdediging van ‘tScheldt om iemands huis of kantoor af te pakken, enfin om ‘tScheldt te stoppen.
Ondertussen lekken magistraten examenvragen naar elkaar.
Je zou denken dat justitie bij het ontdekken van deze smeerzooi de opportuniteit zou benutten om schoon schip te maken en alle rotte appelen buiten te gooien.
Vandaag werd duidelijk dat justitie dat NIET gaat doen.
Vandaag kreeg Johan Lescrauwaet te horen wat de tuchtraad dacht van zijn handelingen, namelijk het doorspelen van de vragen aan zijn dochter, kandidaat-rechter. De tuchtraad vond dat Johan Lescrauwaet weliswaar een ieniemienie foutje had gemaakt, echter niet voldoende om hem uit de subcultuur van witte beffen en zwarte toga’s te gooien, daarvoor waren de banden tussen Johan Lescrauwaet en de heren en dames van de tuchtraad immers te sterk.
Volgens de tuchtraad was het parcours van Johan Lescrauwaet binnen justitie zo vlekkeloos geweest dat hij verdiende een tweede kans te krijgen. De tuchtraad besliste hem twee graden terug te zetten, van afdelingsprocureur naar substituut-procureur des Konings.
Dat is uiteraard onzin. Het is een symbolische streling van de karwats.
Zeggen wij bij ‘tScheldt dat Johan Lescrauwaet niet zwaar genoeg gestraft werd? Nee, het straffen van mensen is iets vies. Wij steken ons hand er niet voor in het vuur dat wij niet dezelfde ‘fout’ zouden maken als Johan Lescrauwaet moest onze dochter meedoen aan een examen en we van onze huisvriend Carl Bergen tussen de soep en de patatten een opmerking te horen kregen die wees op de richting waarin het examen zou uitgaan. Lescrauwaet staat bekend als een reeds lang hardwerkend magistraat. Het helpen van je dochter is des mensen. Wie weet maakte het Lescrauwaet in zijn vonnissen ook ‘des mensen’. Het probleem is dat justitie volstrekt onbetrouwbaar is geworden in het bestraffen van mensen. Zo werd een ‘tScheldt-medewerker veroordeeld tot gevangenisstraf voor een cartoon en door een andere rechter voor exact dezelfde feiten totaal vrijgesproken. Zo krijgt Johan Lescrauwaet geen enkele ‘straf’, maar legt Liesbeth Vankeirsbilck ‘tScheldt een dwangsom op van 250.000 euro nadat ze zelfs een censuurmaatregel uitvaardigde. Wie doet justitie het meeste pijn? Magistraat Johan Lescrauwaet die knoeit met examenvragen of ‘tScheldt dat de beerput van justitie opengooit? Het is deze spagaat die justitie tot een schimmige instelling maakt.
We raden u aan om ons bovenstaande artikel te lezen waarin haarfijn wordt uitgelegd wat de banden zijn tussen alle spelers in de fraude rond het magistratenexamen. U leest het nergens anders.
**
Illustratie: cartoon van Johan Lescrauwaet
**
Steun ‘tScheldt via haar:
