VU – N-VA, Eén Strijd met Historische Parallellen!

Wat een vertoning toch weer over het onderwijs, zowel in de federale aberratie die België heet, als in de afhankelijke deelstaat Vlaanderen. Het lijkt er sterk op dat het nu de beurt is aan de leerkrachten om kop van jut te zijn. Ze worden genadeloos aangevallen, met scherp beschoten en nadien halfgaar gekookt op de door onwetendheid opgepookte en aangewakkerde brandstapels van een schare betweters en hardroepers die, het verst weg van de schoolpoort, hun gebrek aan expertise de vrije loop laten. Ze worden bijna dagelijks niet alleen meer door een kloeke kliek van aan scholing allergische “kutmarokkaantjes” belaagd, maar nu ook door een troep populistische politici, een zooi strontzatte journalisten, met een bende afgunstige BoBo’s erachteraan. Hoog tijd dus om het – met een omwegje weliswaar – voor de leerkrachten op te nemen! Zo zitten wij nu eenmaal in mekaar. Als de zelfverklaarde elite het zwaard trekt, levert ’t Scheldt het schild. En al zeker als die zelfverklaarde elite in ’t ministerieel Vlaams luistert naar de naam Zuhal Demir, de knettergekke Koerdische kuisvrouw van de ooit Vlaams-nationalistische N-VA en in ’t federaal de splinternieuwe eerste minister en pensioenknoeier, Bart De Wever.

Als de zelfverklaarde elite het zwaard trekt, levert ’t Scheldt het schild.

Wat behoren wij toch tot een akelig volkje! De laatste 50 jaar hebben we het bestaan niet alleen van het onderwijspodium te stuiteren, maar zijn zelfs zo laag gevallen dat haast elke bananenrepubliek ons met twee vingers in de neus voorbij is gestoken. En daar kwam geen Waal of PS’er aan te pas want het onderwijs is sinds de derde staatshervorming (1988-1989) van “ons”. Doen we het dus zelf, dat loopt het gewis mis. Hetzelfde kan trouwens gezegd worden van alle andere uitsluitend Vlaamse bevoegdheden: van de Vlaamse ruimtelijke wanorde tot het Gramsciaans links cultuurbeleid. Zelfs al zit er een zelfverklaarde Vlaams-nationalist aan de knoppen. Idem voor het openbaar vervoer. Samen met de progressiviteit maar meewarig doen over de Italiaanse fascisten en hun vermeende opvolgers, de Fratelli d’Italia. Meloni, ze mag dan misschien klein van was zijn, strategisch is ze in vergelijking met die crypto-Vlaamse nationalisten een reuzin. In haar land dat dik 22 keer groter is dan Vlaanderen en een pak meer afgelegen plekken kent, is het openbaar vervoersnet toch behoorlijk performant en rijden de trams en bussen wél op tijd. Hier pest men rigoureus de auto, verwoest men de gezelligheid in en de vertrouwdheid van steden, maar laat men even hardnekkig na in gelijk welk alternatief te voorzien. Als men het in politieke middens over “De Lijn” heeft, lijkt men het eerder over een grote drugsvangst te hebben dan over werkzaam openbaar vervoer. Wat hebben dan de Vlaams-nationalisten de voorbije decennia bereikt?

“Het Vloams”, een overzicht

Het culturele en politieke resultaat van 70 jaar “Vlaams Bewegen” oogt, eerlijk gezegd, nogal anorectisch mager. Een rist monstrueuze staatsmisvormingen, waarvan de numerieke waarde asymptotisch flirt met het absolute nulpunt, is het politieke fijn zand dat ons dagelijks door de vingers glipt. Aan het hoofd van de culturele Vlaamse Volksbeweging (VVB) werd in 2023 de sympathieke en belezen voorzitter Hugo Maes dan weer opgevolgd door ene Michael Discart, kantoorhouder van het VNZ (ziekenfonds), die eruitziet als een straatvechter, te pas en te onpas dan ook z’n Vlaamse “klauw” balt, maar er niet eens in slaagt er mee op tafel te kloppen. Voorts verslikt hij zich volhardend in versleten clichés en toont, als klap op de vuurpijl, op zijn facebookpagina (achtergrond) een kaart van Vlaanderen… in het Engels. “Yes, Flanders will certainly prevail with this jester!” Politiek en cultureel zijn de vruchten dus tamelijk zuur! Hoe komt dat toch? Wel, omdat de N-VA er niet in slaagt om haar voorganger, de VU, te ontgroeien. Net als het onderwijs heeft de Vlaams-nationale cultuur en politiek de droom van de volwassenwording opgegeven. Vlamingen kijken zonder te zien, horen zonder te luisteren, veroordelen, schikken alles in particuliere laatjes, en komen nooit meer op hun beslissing terug. Erg, maar ’t is zo!

Net als ooit de VU blijft de N-VA “de partij van de 3 R’n en de 3 S’n”, aan de ene kant Ressentiment, Rancune en Revanche, aan de andere kant Spreidstand, Spagaat en Splitsing. De groepjes van 3 zijn trouwens chronologisch te lezen. In de beginne was er het ressentiment, dat uitgroeide tot rancune en stierf in een welgemikte revanche. Hetzelfde met de 3 S’n. In de beginne was er reeds de spreidstand, die verzakte tot spagaat, en uiteindelijk sneuvelde in een splitsing van de partij. De Volksunie werd, na twee schampschoten – met name de Vlaamse Concentratie (Hektor De Bruyne, anti-repressiepartij) en het kartel Christelijke Vlaamse Volksunie (Herman Wagemans, een kartel van het Vlaams Comité voor Federalisme, Boerenfront en de Antwerpse Middenstand) – op 15 december 1954 opgericht in Gent, maar van vlees en bloed voorzien t.g.v. de jaarlijkse congressen in zaal Majestic (cinemazaal in de Carnotstraat) te Antwerpen. Walter Couvreur maakte als eerste voorzitter het jaar al niet vol (wegens onenigheid), nam ontslag en werd opgevolgd door Frans Van Der Elst, die het 20 jaar uitzong. Hij was raadsman en vriend van de 18 jaar oudere dr. (letteren en wijsbegeerte), dr. (rechten, licentiaat bestond nog niet) Hendrik (Jozef) Elias, de naar zijn aandeel, objectief veel te zwaar gestrafte oorlogsburgemeester van Gent. Beiden onderhielden goede contacten, eerst in de gevangenis, later ook erbuiten. Maar zelfs toen al zaten de drie R’n en S’n in het partij-DNA verstrengeld.

Eeuwig twistpunt was de vraag of de Volksunie naar Vlaamse zelfstandigheid te streven had binnen de Belgische structuur, dan wel als een soeverein Vlaanderen. De “CVP-methode Van Cauwelaert” versus de radicalere tactiek, zeg maar. Deze levenslange spreidstand zal uiteindelijk tot spagaat doorzakken en eindigen in onvermijdelijke (af)splitsingen: de eerste al in 1965 met de Brabantse “Vlaamse Democraten”, een linkse splinter van Daniël Deconinck, die op sympathie kon rekenen van bv. Maurits Coppieters, Wim Jorissen en … ene Wilfried Martens, welke laatste in datzelfde jaar, als VVB-Bestuurslid (Vlaamse Volksbeweging), “op z’n Van Cauwelaerts”, voor de CVP koos. Het zal hem nooit vergeven worden. Van toen al dateert de CVP-haat van de partij. Het reeds in de jaren ’50 sluimerende sociaal flamingantisch ressentiment, groeide vervolgens uit tot rancune en de revanchistisch geslepen pennen werden ten faveure van de Vlaamse Democraten bovengehaald in “De Nieuwe” (Marc Grammens); ter afkeuring ervan in “’t Pallieterke” en “Dietsland Europa” (Karel Dillen).

Egmont

Maar de 3 R’n en S’n kwamen pas echt op kruissnelheid ten tijde van het duivelse Egmontpact in 1977: die uitverkoop van de Brusselse rand, bij uitbreiding van Vlaanderen, aan de Franstaligen. Gevolg was dat een deel van de VU uit elkaar spatte in de Vlaamse Volkspartij (VVP) van Lode Claes en de Vlaams Nationale Partij (VNP) van Karen Dillen, even later als lijst versmolten tot Vlaams Blok, later Vlaams Belang (VB). Het werd Claes, zeker Dillen, nooit vergeven, hoewel de Egmontdraak niet enkel de VU deed splitsen: zelfs de toen nog unitaire Sossen overleefden het pact niet. Sindsdien gaat in Vlaanderen de SP(a), thans Vooruit, zachtjesaan maar zeker achteruit en zit nu ook de Waalse PS in zwaar weer. Egmont strandde weliswaar door de val van de regering Tindemans IV (“Voor mij is de grondwet geen vodje papier”), maar de krakkemikkige Belgische staatsmisvorming (in gemeenschappen en gewesten) kwam er met de vierde staatshervorming (Sint Michielsakkoord, 1993), toch. Het inschrijvingsrecht voor de Egmontgemeenten (een verkapte vorm van faciliteitengemeenten mét gelegaliseerde domiciliefraude) gelukkig niet.

Van toen staat trouwens ook de afschaffing van de provincies op het verlanglijstje. Wat dan staat te gebeuren met de immer naïeve Luc Lemmens, voortrekker van kwestieus niveau, is niet meteen duidelijk. Hoe zal ten andere zijn gloednieuwe madam daarop reageren? Nu kan ze hem nog blits aankleden in flitsende maatpakken en met een bespottelijk progressieve duikbril; na z’n gedwongen pensionering rest haar wellicht enkel nog hem uit te kleden. Geen gezellig vooruitzicht, me dunkt. Enfin, waren de daaropvolgende jaren ’80 nog de jaren van Hugo Schiltz en Jaak Gabriëls, dan waren de negentiger jaren die van de totale versplintering. Schiltz en Gabriëls staan overigens, elk op zich, voor de onoverbrugbare spagaat waarin de partij verder zal terechtgekomen: Schiltz zat later nog in een kartel met de Sossen, Gabriëls opteerde met zijn VU-VVD (Volksunie, Vlaamse Vrije Democraten) voor de liberale marsrichting. Uiteindelijk ging hij overstag voor de niet lang daarvoor opgerichte VLD (1992) van “da joenk,” Verhofstadt, de latere doodgraver van al wat van ver of dichtbij een Vlaamse glans had.

Mocht Egmont dus al een Vlaams-nationale splijtzwam van formaat zijn geweest, dan ontplofte er in de loop van de jaren ’90 een heuse splinterbom in de partij. Tjonge, tjonge wat een explosie! Wat een ellende! Wat een Baise-Moi-film, met bleiter Bert Anciaux in de regisseursstoel! Electoraal kon hij de fundamentele gespletenheid tussen de traditioneel nationalistische rechter- en de progressieve linkervleugel (waartoe hij behoorde) nog wat milderen; intern echter zat het er werkelijk bovenarms op! In 1996 splitste de Limburgse goedgelovige zwever Hendrik-Jan Ombelets (de “b” in zijn naam niet vergeten) zich nog met zijn doodgeboren kind “SoLiDe” (voluit Sociaal Onafhankelijk Liberaal Integer Democratisch Evenwichtig) van de partij af. Succes had het natuurlijk geenszins! Dan maar verruimen geblazen met VU-ID, later ID21, waarvan Sven Gatz de woordvoerder werd en baby-Anciaux aan de knoppen zat van het ondertussen gesloten samenwerkingsverband tussen VU en ID21 (VU-ID). Wat een chaos, wat een rommeltje. Het zwaard dat al een tijd vervaarlijk boven de partij bengelde, viel uiteindelijk met het bloed-achterbakse Lambermontakkoord (2000-2001), dat door sjoemelaar Verhofstadt afgekocht werd bij de Waalse christendemocraten (met meer geld voor het Vrij Onderwijs van de Franstalige gemeenschap) en maatregelen bevatte ter vermijding van de dominante positie van het Vlaams Blok in de Brusselse Hoofdstedelijke Raad (BHR): welkom in de Belgische “democratie!”

De VU is dood, Leve de N-VA

Het Lambermontakkoord werd gesloten in november 2000 (nadien bijzondere wetten ter uitvoering ervan), tussen de regeringspartijen (liberalen, socialisten en groenen) en de Volksunie, die geen deel uitmaakte van de regering. Dat zette terecht kwaad bloed bij de achterban (een soort Egmont II). De partij strompelde gehavend door het partijlandschap, ging gebukt onder het gewicht van de spagaat tussen links internationalisme en Vlaams nationalisme en bleek een vogel voor de kat in de handen van een stel persmuskieten met een plan. In mei 2001 werd Johan Sauwens gespot op de viering van 50 jaar Sint-Maartensfonds (Oostfrontstrijders); een aanwezigheid die door de malafide pers danig werd opgeblazen (Sauwens maakte er niet als enige of voor de eerste keer zijn opwachting) en de definitieve zwanenzang van de partij katalyseerde. Op 13 oktober van dat jaar werd een intern referendum gehouden. Drie groepen stonden met getrokken messen tegenover elkaar: de grootste was “Vlaams-Nationaal”, rond Geert Bourgeois (47,18%), dan volgde het orkest op de Titanic, “Niet Splitsen”, rond Nelly Maes en de door de persmuskieten als gewond wild aangeschoten Johan Sauwens (30,18%) en, tot slot, de “Toekomstgroep” rond Bleiter/Splijter Anciaux (22,63%). Geen van allen kon een meerderheid achter zich scharen. De partij kreeg de ziekenzalving (Vlaams Nationaal kreeg de infrastructuur, de gelden werden verdeeld over de groepen), ging met gebalde vuisten ten onder en stierf een heroïsche dood.

Sterven in de arena, het heeft iets episch, maar finaal ben je even dood. De doodstrijd van niet eens een regeringspartij leek wel het perfecte afleidingsmanoeuvre voor “da joenk” (Verhofstadt) om de rijkdommen van België en Vlaanderen, onder het mom van een ethisch-libertair bestuur, verder uit te verkopen aan de buitenlanden en de volgende generaties tot in het derde millennium te bezwaren met een torenhoge schuldenlast. De gevelde VU, door zichzelf gevierendeeld, verkruimelde verder. De Toekomstgroep richtte nog de partij “Spirit” op (Geert Lambert, Els Van Weert, Nelly Maes), wat een doorslagje bleek van het Nederlandse D’66, maar zong het decennium niet meer uit. Andere oude VU’ers smolten verder weg in de traditionele partijen en werden uiteindelijk verzwolgen door hongerige blauwe, rode en groene haaien, die het niet zo begrepen hadden op Vlaamse kerktorens. Uit de groep “Vlaams-Nationaal” van Geert Bourgeois groeide de enige levensvatbare partij: de N-VA (Nieuw-Vlaamse Alliantie). Nadat de wat stijf ambtelijke Bourgeois de partij op de rails zette en zelfs Vlaams minister-president mocht spelen, werd “den dikke” van stal gehaald. Aanvankelijk leek hij fris gebekt in een voor het overige stoffig politiek landschap, raakte hij hout en een koppel oude gevoelige snaren en deed Herman Gorter-gewijs dromen van een nieuwe lente. De Vlaamse winter, echter, verzette zich hardnekkiger dan verhoopt.

Historische Parallellen

De tijdsgeest zat de Nieuw-Vlaamse Alliantie een wijle mee, waardoor zij kon groeien. De oude “enerzijds/anderzijds” CVP was hardhandig tegen de dioxinecrisis aangelopen en vervelde tot de nieuwe CD&V, waarin de macht op zich einddoel werd en niet meer gestut door een visie. De ultieme stuiptrekking heette Yves Leterme, maar die liep veel meer “z’n flosj” achterna dan het staatsbelang en legde finaal de duimen. Hij poogde nog garen te spinnen met een kartel dat evenwel enkel de frisse N-VA groter maakte. De Sossen, reeds in stuipen sinds de jaren ’80, hadden de arbeider, die alles had gekregen wat zijn teer hartje lustte, verruild voor de migrant, die zoals gebruikelijk pakte wat hij kon krijgen. De partij van de combipissers en lijntjessnuivers leek iets te libertair voor de donkerblauwe liberaal, kon enkel juridisch overeind gehouden worden door een criminele logejustitie en graaide zo diep in de vetpotten dat Bleke Eva, met plakkerige handjes en het scharlakenrood op de wangen de boeken nu per direct wil sluiten, vooraleer er nog andere half vergane lijken uit de blauwe kast vallen. Het ging de N-VA dus voor de wind, maar gaandeweg bleek de Oude Vlaamse tandem, “Rancune en Spagaat”, toch taaier dan gedacht.

De historische parallellen tussen de N-VA en de ter ziele gegane VU dringen zich op, meer nog: slaan je met grote kracht in het gelaat! Bart De Wever mag dan behoorlijk van de tongriem gesneden zijn – zeker in debatten – niet alles wat zijn dwaze secondanten uitspoken, kan geloofwaardig verschoond of rechtgezet worden. Het is een tamelijk grote last om torsen. Neem nu het geval Ben Wuyts. Hij tilde als minister van Onderwijs de “onderbroekenlol” dan wel op een hoger niveau, maar het duurde toch net iets te lang vooraleer hij een zuiver technisch departement (financiën en begroting) toegewezen kreeg waar hij een stuk minder in de kijker loopt. En met de doortocht van ongelikte beer Jan Jambon (Da goade gij nie bepoale!) is het ook al moeilijk om nog enig serieux te veinzen. Je zal maar opgescheept zitten met heel die omvangrijke “keukentafel” (zelfverklaarde oprichters van de partij) die je stuk voor stuk en stek moet gunnen.

Voor een tijdje ging dat nochtans prima! De partij bleef groeien, vooral omdat de anderen bleven krimpen, trok daardoor veel volk aan dat van enige Vlaams-nationalistisch reflex gespeend bleef en zag overal politieke “afbraakwerven” om zich heen waaruit het qua standpunten gezellig grissen en graaien was. Toen de oude CVP slonk tot CD&V, kon de N-VA de notie “volkspartij” kapen. Toen de liberalen hun roeibootje zwenkte naar de linkse deviatie ervan, lag de “neoliberale” visie braak (Voka-partij). En toen de Sossen verder islamiseerden, jatte de Vlaams-nationale beleidspartij eerst het “law en order” discours van de eeuwige Vlaams-nationale zweeppartij, al was het dan enkel bij wijze van lippendienst. Cultuur en stedenbouw, nog steeds flink in linkse handen, deed dienst als pasmunt om in dit grondig gespleten land coalities te smeden. Iedereen blij! Iedereen gelukkig! Alles netjes geschikt in spreekwoordelijke Vlaamse schuifjes. Maar elke geplunderde werf had zo zijn eigen verborgen gebrek en aan dat risico werd schijnbaar niet gedacht. Dat de oude “volkspartij”, CVP, een belgicistisch randje had, werd fanatiek over het hoofd gezien. Dat de neoliberale staat het lege individu boven de gemeenschap (volksnationalisme) tilde evenzeer. En net dat wat een volk tot natie kan wrochten (cultuur, erfgoed, vertrouwde steden, bucolisch platteland, tradities van eeuwen) werd, in een euforische bui, al als wisselgeld aan links geschonken.

Elke Vlaams-nationalist wordt, eens diep in het pluche, een verstokte belgicist.

En toen kreeg de N-VA bestuursverantwoordelijkheid. Op alle niveaus nog wel! Gelijk werden we vijftig jaar terug in de tijd gekatapulteerd. Niet zodra werd fier de eerste beleidsdaad ondertekend, of door de Vlaamse burcht waarde opnieuw het Egmontspook. Vanuit elke slecht gevoegde kier, vanonder elke oneffen parketvloer en uit elke bouwvallige schoorsteen woei de slechte adem van het fantoom je in de neusgaten. Federalisme bevroor in loos confederalisme. Zowel op Vlaams als federaal niveau heersten stilstand en status quo. Gezellige warme steden metamorfoseerden tot ijskoude en projectontwikkelde steenwoestijnen… Met de zweep dreigen is gemakkelijk. Er daadwerkelijk mee kloppen, vergt moed. Er, onder het mom van een verkeerd begrepen staatsmanschap, bovendien nog naast kloppen ook, is ronduit belachelijk! De bekommernis om in de geschiedenisboeken vermeld te worden, heeft van Bart De Wever een nieuwe Hugo Schiltz gemaakt: de “Schiltz van de ijskast”, zeggen we maar. Elke Vlaams-nationalist wordt, eens diep in het pluche, een verstokte belgicist. Wat trouwens het dominante X-chromosoom van Schiltz dan wel precies vertegenwoordigde, kan overigens nog dagelijks aanschouwd worden in zijn zoon Willem-Frederik: verder dan een pastelblauw vlekje in een donkergroen bed is hij ook niet geraakt!

De Casus Onderwijs: Spagaat en Racune in het kwadraat

Die vermelding in de geschiedenisboeken zal dus spijtig genoeg maar een voetnoot zijn, bovendien in de geschiedenisboeken van België, niet in die van Vlaanderen. En gegeven het resultaat van 70 jaar (eigenlijk veel langer) “Vlaams Bewegen” misschien maar goed ook! Als het Vlaams-nationalisme niet volwassen wil worden, verdient het geen eigen staat! Nog liever loopt men gelijk welke nationalistische beweging waar ook ter wereld na (Catalanen, Schotten, Bretoenen) of vindt die gewoon zelf uit (ooit hoorde ik de nakende onafhankelijkheid van de Italiaanse “Veneten” (Venetië) voorspellen! De regio is uitgesproken rechts, wordt al voor de derde ambtstermijn van 5 jaar kundig bestuurd door Luca Zaia (Lega), aan het hoofd van een eenheidslijst met de Fratelli d’Italia van Meloni; van een streven naar onafhankelijkheid was nooit sprake), maar blind blijft voor de islamisering van de eigen cultuur en regio uit schrik voor het Vlaams Belang, is de enig mogelijke reactie: slaap rustig verder, Vlaamse Bewegers! Terwijl de Vlaming zich verliest in al dan niet zelf gefabriceerde achterhoedegevechten wordt Bart De Wever nu, net als Hugo Schiltz toen, morsdood geknepen door Franstaligen, door sossen en restliberalen, door de Belgische instellingen en door de eigen, tot de nok toe gevulde portemonnee. Wat een spagaat! Tot een splitsing van de partij zal het vooralsnog niet gauw komen: er is nu immers een – laten we niet flauw doen: “even groot” – alternatief.

Laat een Vlaming meebesturen en hij ontpopt zich tot het principiële tegendeel van zichzelf. Of zoals Bart Maddens het treffend in De Standaard (28/1) liet optekenen: “De Wever probeert een systeem te redden waarvan hij zelf zegt dat het niet kan werken.” Laat de Vlaming meebesturen en hij vernietigt met brio zijn eigen biotoop, om toch maar niet radicaal te lijken. Het dossier onderwijs is daar het mooiste voorbeeld van. De aloude drie R’n en drie S’n van de ter ziele gegane Volksunie komen er glashelder naar voor. Van de drie S’n (spreidstand, spagaat, splitsing) is Bart De Wever, die “Hugo Schiltz van de ijskast” dus, de iconische voortrekker. Hij laat Vlaanderen liggen voor België. Vlaanderen zal, volgens de Grote Leider, dan gered moeten worden door driest in te hakken op (onder andere) de onderwijspensioenen. Met het lerarentekort in het achterhoofd toch een bijzonder vreemde redenering. Maak het beroep van leraar nog wat onaantrekkelijker! Daar waar het pensioen in het onderwijs echter sinds lang opgebouwd wordt door hogere maandelijkse afdrachten. Maar dat is niet eens het enige verschil met de privésector. In het onderwijs geen groepsverzekering, geen pensioensparen betaald door de werkgever, geen “auto van de firma”, geen tankkaart, geen laptop, geen gsm, geen maaltijdcheques en geen extralegale voordelen van welke aard ook. En reizen aan halve prijs buiten het hoogseizoen zit er voor onderwijzend personeel ook al niet in.

Wat is er dan wel? Alleen bakken vol onbetaald voluntarisme tijdens het schooljaar en daarbuiten en stank voor dank van ouders die hun ingebeelde genietjes boven alle redelijkheid willen zien slagen; van directies die een wit voetje willen halen bij de “inspectie van gebuisde onderwijzers” en i.p.v. eerst hun leerkrachten uit de wind te zetten er nog liever met scherp op schieten; of van scholing-allergische leerlingen van buitenlandse komaf die gewelddadiger worden met de dag, leraren met het opperste genoegen in elkaar timmeren, maar bij de minste tegenwerping in de richting van hun opgeblazen persoontje plotsklaps in de “Heilige Snelgeraaktheid” transformeren. Op de kap van dat onderwijs zal Vlaanderen nu, vanuit een Belgische spionkop, gesaneerd worden. Het stortregent ondertussen universitaire “studies” van bevriende proffen die de decalage tussen het onderwijs en de privé moeten bevestigen, maar met het totaalplaatje geen rekening willen houden. In een land als België, waarin het krioelt van onnuttige maar op hun wenken bediende illegalen en bloedarrogante, grijze hangmat-ambtenaren zonder één enkel streepje empathie of dienstvaardigheid en vanuit de belgicistische hoofdkwartieren van de macht het vuur openen op net die ambtenaren (onderwijs), die de enig beschikbare Vlaamse grondstof (hersenen) te vormen hebben, getuigt van een dermate diepe spagaat dat de geel-zwarte ballen van De Wever ondertussen tot op het ijskoude marmer van de tricolore Lambermont moeten gezakt zijn. Een beeld waar niemand zich een visuele voorstelling van wil maken.

Is De Wever zinnebeeld van de spagaat, dan is Zuhal Demir (°1980) symbool van de rancune. In 1977, toen Karel Dillen het Vlaams Blok grondde, a fortiori in 1965, toen Martens voor de CVP koos, zat zij nog knus in de Koerdische kolen, maar wat betreft CVP/CD&V-rancune hoef je Zuhalleke niks meer te leren. Met haar viscerale haat tegenover die partij laat ze menig N-VA’er mijlenver achter zich. Als stikstofminister richtte ze met plezier de boeren, vanouds een CD&V-electoraat, ten gronde en het staat zo goed als vast dat ze dat als minister van Onderwijs met het Katholiek Onderwijs Vlaanderen (Guimardstraat) ook zal proberen. Enige sympathie voor deze instelling is ons compleet vreemd! Wie dacht dat het met Lieven Boeve al niet erger kon, heeft nog nooit van Bruno Vanobbergen gehoord. “Opbergen” die links-woke ex-kinderrechtencommissaris! Alleen is de vraag of Zuhalleke daarmee het onderwijs wil verbeteren of slechts een partijpolitieke afrekening presenteren. Vreemd toch dat haar hysterische doortastendheid pas echt schittert als er katholieken in de buurt zijn. Toen ze moest kiezen tussen Vlaamse minister of Genks burgemeester was haar zelfverzekerdheid en aplomb al een stuk minder stellig, ja zelfs een stuk opportunistischer. En over de teruggave van haar commandeurschap in de Orde van Leopold II moest ze drie volle jaren nadenken. Maar dat is toch ook weer niet zó vreemd. Zijzelf is dat wel. Haar alevitische (een soort van islamitisch twaalversjiisme overgoten met een soefi-saus) achtergrond is dat ook. Vandaar haar ressentiment en rancune tegen de religie van het volk dat ze nu te dienen heeft en maakte tot wat het is.

Zuhalleke die alle meridianen van de wereld probleemloos door haar eigen gat laat lopen, wordt nu door een Vlaams-nationale partij, middels haar ressentiment, in stelling gebracht om de belgicistische uithaal naar het getormenteerde onderwijs te faciliteren. Met een koppel argumenten, die het armzalige kaliber van: “Dat is niet meer van deze tijd!” geenszins weten te ontstijgen en, à la Harry Potter, slechts fungeren als “Invisibility Cloak” voor haar alevisme, kanaliseert zij virtuoos de latente jaloezie en nijd van een stel onwetenden naar de Vlaams-nationale ambachtelijke rancune. Uiteraard gaat het hier over de volslagen misbegrepen hoeveelheid vakantie in het onderwijs: voor de leerkracht een fictie, voor normale westerse leerlingen broodnodig ter persoonlijke verwerking van de leerstof. Die fictieve vakantie wordt nu als pasmunt gebruikt om de pensioenen federaal te kelderen. Lager bij de grond geraak je als beleidsmaker niet! Want wanneer, denkt men, worden cursussen à jour gebracht en aangepast aan de zoveelste onzinnige hervorming of nieuwe batterij dwaze leerplandoelstellingen? Wanneer worden de creativiteitsvernietigende lesvoorbereidingen gemaakt? Wanneer wordt individueel (dus niet geïnstitutionaliseerd) bijgeschoold? Wanneer worden rapporten voorbereid die ondertussen moeten voorzien in kolderieke “feedback”, “feed up” en “feed forward”? Wanneer worden gedetailleerde verslagen geschreven van overtollige, bovenal nutteloze vakwerkvergaderingen? Wanneer, denkt men, worden de niet-schoolse projecten voorbereid die door de gebrekkige ouderlijke opvoeding van heden, nu vooral maatschappelijk en scolair moeten opvangen worden? En ga zo maar door!

In Vlaanderen dient het vreemde, in al zijn vormen, ter bevestiging van het eigene.

Onbegrijpelijk toch dat we met die in jaloezie en nijd gedrenkte “voordelen van de job” nog steeds opgezadeld zitten met een immens lerarentekort. Zou het, Zuhalleke, niet beter zijn je oor eens te luisteren te leggen op de facebookpagina van jouw oude leraar Latijn – nog steeds een fameuze fan overigens, wellicht omdat hij zeer goed weet waar je vandaan komt. Hij zegt rake dingen over het onderwijs, waarschijnlijk omdat hij er z’n ganse leven in heeft gestaan. Want jawel, de oplossingen liggen voor het rapen, staren ons vet gefluoresceerd in de ogen, maar je moeten ze wel “willen” zien. Maak van de leerkrachten terug kennisoverdragers en geen welzijnswerkers. Vertrouw op de “vakmannen” die Vlaanderen rijk is. Is het trouwens niet zonderling dat wie het over migratie heeft, wegkomt met een verwijzing naar dat ene voorbeeldige, maar exceptionele, specimen maar eens het over onderwijs gaat, gelijk de kwalijkste profiteur exemplarisch wordt? Minimaliseer misschien eerst de boosaardige bovenbouw van pedagogische betweters en geloof in het enige niveau dat telt: de leerkracht. Dat brengt een aardig stuk meer geld op, zal ongetwijfeld het peil van het onderwijs ten goede keren en vermijden dat men in de zakken van gepensioneerde leerkrachten moet zitten.

Vaderlandsliefde

Tot slot nog even dit: vanwaar toch zoveel haat en nijd, zoveel ressentiment en rancune? Vanwaar toch die onoverkomelijke spreidstand, doorzakkend tot spagaat, van elk Vlaams-nationalist die tot op heden uitgenodigd werd mee te besturen? Omdat datzelfde Vlaams-nationalisme nooit groot wilde worden. Omdat het steeds vanuit een minderwaardigheidscomplex heeft gereageerd, omdat het zichzelf als meerderheid steeds in een minderheidspositie heeft gewrongen. Omdat het bloed-naïef en zonder vergevingsgezindheid altijd achteruit is blijven kijken (bv. collaboratie) en nooit de toekomst (een “verwerkt” verleden) heeft omarmt. Omdat het nooit in staat was van Vlaanderen een gezellige thuis te maken. Omdat dit volkje van makelaars en boekhouders er nooit in geslaagd is meer van zijn land te houden dan van zichzelf. De woke Gentenaar paait nog liever de Hamas Palestijn dan de ondernemende Antwerpenaar, de zingende Hasselaar vertroetelt nog liever de onbeschaafde Turk dan de norse, op geld beluste Bruggeling. De Vlaming mist m.a.w. de cultuur der vaderlandsliefde, zoals dat elders wel bestaat. Hij heeft Vlaanderen nooit kunnen zien zoals de Fransman zijn Frankrijk ziet, zoals de Italiaan, ondanks zijn aperte regionale verschillen, zijn Italië beleeft of zoals de Engelsman zijn Britishness proeft. De warme Vlaamse cultuur maakte plaats voor kille economie, hier meer dan waar ook ter wereld! In Vlaanderen dient het vreemde, in al zijn vormen, ter bevestiging van het eigene. Een cocktail die uiteindelijk niet anders kan dan uiterst rancuneus ontploffen in het eigen gelaat en eindigen in een eeuwigdurende spagaat.

Tijdens de Driekoningenlezing van het sympathieke ADVN (Archief en Documentatiecentrum voor het Vlaams-nationalisme), dat plaats vond in het afgrijselijk lelijke, ijzig witte, TL-buis verlichte, minimalistische en betonnen Antwerpse Provinciehuis, probeerde de wat naïeve Nicolas Bouteca, prof. Politieke Wetenschappen aan de UG, tevens product van het schooltje in Komen, sussend de vinger op de wonde te leggen door de federale pensioenhervorming als kans voor Vlaanderen te beschouwen en aan Zuhal te suggereren het verlies voor de leerkrachten langs Vlaamse kant bij te passen, waardoor het Vlaams-nationalisme zich ook van haar sociale kant zou kunnen laten blikken. Mooie deal! Maar dat Nicolas’ vader, Roger Bouteca, niet alleen 15 jaar directeur was van de schooltje in Komen, maar vanaf 2000 ook 4 jaar federaal volksvertegenwoordiger voor het Vlaams Blok, wilde hij dan weer liever niet gezegd hebben. Een spreidstand waarmee hij schijnbaar toch kan leven. En waarom geeft Bart De Wever de Vlaming niet wat hij electoraal verdient door met medewinnaar Vlaams Belang een Vlaamse regering op poten te zetten? Rancune! En ééntje die niet terug te voeren is op Filip Dewinter, maar helemaal teruggaat tot 1977: de splitsing van de VU door Karel Dillen. Twee kleine voorbeeldjes uit een heuse grabbelton aan voorbeelden. Zolang dit soort van Vlaams-nationalisme niet in staat is volwassen te worden, zal de Vlaming het moeten vrezen. Nu wordt recht op het onderwijs gemikt, straks vallen misschien elders de klappen, maar steeds in eigen midden, als Vlaams-nationaal “friendly fire.”

**

STEUN ‘tScheldt

Of via rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken

Of via een steunactie:

STEUN ‘TSCHELDT