Veel volk op de receptie van Vooruit in het Antwerpse Zuiderpershuis (Waalse Kaai). Bovendien van divers allooi! Het nonchalant verkreukelde, jonge volkje tekende present, z’n promiscue parfum op een gebarsten fond de teint van woke censuur zelfzeker verspreidend, in de ijdele hoop ooit ook belangrijk te worden in de partij met de zieltogende ideologie. Voorts uiteraard de nieuwe, bijwijlen toch alweer oude, zo niet stokoude schepenen van ’t Stad. Allereerst de charmante en innemend lachende Lien Van de Kelder (actrice, presentatrice, juriste). 42 is ze ondertussen, maar ze ziet er jonger uit. Zij krijgt cultuur, werk, gelijke kansen en, U raadt het nooit: ontwikkelingshulp. Voor die laatste bevoegdheid hoeft ze de stad niet eens uit: werk zat binnen de muren! Haar werkelijke diepgang zal echter nog moeten blijken. De TV-rollen die ze ooit naspeelde, zal ze nu zelf moeten schrijven, en dat is toch andere koek.
Zij werd geflankeerd door knuffelmoslim Karim Bachar, goed voor milieu, jeugd en samenleving. Vriendelijke man, doet verwoede pogingen om “ene van ons” te zijn, maar zal toch vooral als excuus moeten dienen voor de vijfde (en ondertussen zesde en zevende) colonne van gezworen “Mekkaknielers” die de stad al jaren overspoelt, het zaakje massaal naar zijn hand zet en de eigenheid van ‘t stad doet verkruimelen. Veel zal hij niet in de pap te brokken hebben, het zal meer zijn van: soit soumis et tais toi! En dan was er natuurlijk de socialistische “pièce de résistance”: Patrick Janssens, oppergraaier van de Antwerpse Socialisten. Hij werd in juli 2003, na de visa-affaire van bomma Detiège, burgemeester; een taak die hij volbracht tot december 2012, waarna hij eerst weg werd gekegeld door BDW en zijn toen nog frisse N-VA, om nu door diezelfde, ondertussen beschimmelde BDW terug opgevist te worden. Hem gaan we natuurlijk zeer goed in het oog moeten houden. Onze loep ligt trouwens al klaar! Zeker nu hij zich alwetend acht inzake stadsontwikkeling en wonen.
’t Moet in de ogen van Janssens nochtans aanvoelen alsof hij nooit is weg geweest. Zijn aftands non-beleid van autohaat, van schreeuwlelijke, op de tekentafels van de projectontwikkelende betonboeren beraamde, ronduit zielloze stadsuitbreidingen en van de cosmetische, door de strot van de burger geramde A-stadsmarketing, werden door de “partij van de verandering” immers met verve en gekwadrateerd verdergezet. Park Spoor Noord – park zonder bomen dat in de zomer meer weg heeft van een anachronistische Woodstockwei boordevol overjaarse hippies – zette de toon en de sergeanten van De Wever, de arrogante Koen Kennis en de boertige betweter Paul Cordy – de Jansen en Janssen van de stadsvernieuwing – tilden de boomloze stad naar een, zo mogelijk, nog deplorabeler niveau. Bekijk toch, beste lezer, de ooit gezellige pleinen van de stad en stel samen met ons vast dat het enige groen dat in die steenwoestijnen rest het onkruid in de tuinstraten betreft en de groene steenuitslag op de krakkemikkig gelegde dalstenen van de stadsvreemde woonerven.
Verder waren natuurlijk ook een aantal oudgediende, belendende en zgn. hogere mandatarissen aanwezig, in hun kielzog gevolgd door de gatlikkende ambtenaren die “om den brode” afhankelijk blijven van een partijkaart. Oude rakker en speelvogel Robert Voorhamme, bijvoorbeeld, die niks meer te bewijzen heeft en eindelijk zijn tijd kan vullen met z’n eerder on-socialistische elitehobby’s zoals klassieke muziek, of Kathleen van Brempt die, gelukkig maar, geen seconde heeft gedacht om het lucratievere EU-parlement voor de stad op te geven. Dat ze ginds maar verder onbelangrijk blijft wezen en aldaar haar kinderachtig koppeke kantelt! Fauzaya Talhaoui, het eeuwige Marokkaanse “klinkermeisje”, was er ook. Weggepromoveerd naar de provincie en nu naarstig op zoek naar de luttele restanten van haar onbestaande relevantie. Bij de volgende overstroming in de provincie kan zij misschien d’r laarzen aantrekken in plaats van het “gouverneureke met het rugzakske”, de enige CD&V-ruïne die in dat gremium nog half rechtstaat. De immer lieve Fauzaya zal, in tegenstelling tot dat nazistisch Covid-bonsaiboompje, wél boven de waterlijn weten uit te steken.
Op de receptie toch ook weer meer partijveteranen, die net niet binnengerold moesten worden. Het lijkt er sterk op dat de generatiesocialist terug is van weggeweest. Nu de Sossen er onder leiding van de Romaklopper vreemd genoeg in slagen om te krijgen wat ze electoraal geenszins verdienen, schijnt er een vernieuwd vertrouwen in de partij te groeien. Toch bleven er twee grote afwezigen op het festijn: op de eerste plaats de nationale coryfeeën. Stoute Melissa was in geen velden te bespeuren, “Le Nez” Gennez, de Mechelse Neus van de Poesje, die er vorig jaar nog wel bij was, “Connard de Zatlap”, die in zijn liefdesleven niet weet welke gleuf te kiezen of de grauw afgeleefde matras Freya Doe-mij-maar-een-lijntje Van den Bossche, tevens nieuwbakken Eerste Vlaamse Meesteres, evenmin. Die laatste was wellicht verontschuldigd omdat ze nog aan haar thesis moest werken. Voor het tweede jaar op rij toch een gemiste kans om de over de staatstenen rollebollende afdeling van vechtersbazen Jinnih Beels, de “CalCutse” mummie, en Tommeke Ik-ben-zo-moe Meeuws, een hart onder de riem te steken. Tweede afwezige was zoals gebruikelijk de karrevracht allochtonen waarvoor uitgerekend het echte socialisme moest vervellen tot zijn tegendeel.
We herinneren ons uiteraard nog de nieuwjaarsreceptie van vorig jaar, op de eventboot De Ark in het Albertkanaal naast het pomphuis, nu aangemeerd aan de Oostkaai van het Kattendijkdok. ’t Was verkiezingsjaar en veel was niet genoeg. Het kon niet op: tsunami’s van heerlijke Cava à volonté en een onafgebroken lawine van exquise hapjes! Eens buiten hadden we gegeten voor drie dagen en één nacht. Nu de kaarten geschud zijn, was het heel wat minder: drie bonnekes voor een flets drankje en geen hapjes, tenzij een pak friet met een bitterbal of vijf, af te halen buiten in de polaire vrieskou en met zicht op het betonnen “Central Park” van Antwerpen. Een stuk travaillistischer dus! Wat wel een verbetering leek tegen vorig jaar was de speech van de voorzitter; toen nog de ook zichzelf in slaap wiegende Sascha Luyckx, nu oudgediende Dirk Wiesé, ooit nog spreekbuis van de Trein Tram Bus-beweging en door de verdeelde partij vanonder de mottenbollen gehaald. Met een soort van inter-linguistisch tussentaaltje trachtte hij, op heel eigen wijze, de volkse snaar te raken, verwijzend naar de knokpartij van vorig jaar en onder het voornemen de dolken dit jaar wél in de schede te houden. Het duurde gelukkig allemaal niet zó lang, wat na de toespraak met een matig applaus geapprecieerd werd.
Na de boemeltrein van Wiesé kon het bedompt feestje verdergaan, de gesprekken evenwel continu onderbroken door partijslaafjes die hun frietjes voor geen goud van de wereld wilden ontlopen. En waar zat Patrick? Wel, die bleef behoorlijk low profile! ’t Was alsof de nationale partijleiding de oekaze had uitgestuurd voor nu nog even niet te triomfalistisch te doen. Akkoord, wat de partij al binnenhaalde, was democratisch gesproken een aberratie maar er moet nog een federale horde genomen worden. BDW, de man die geobsedeerd blijft met zijn hoogstpersoonlijk aandeel in de geschiedenis maar er, nog voor zijn eerste echt mandaat, al door opgevreten werd, moest gepaaid worden, dat was duidelijk. Toch oppassen voor die graaiende plantrekker! Nu naïeve doos Els van Doesburg aanstonds moet werpen, kan de schaduwburgemeester met het ziekenfondsbrilletje wel eens veel sneller dan verhoopt, de echte burgemeester van ’t Stad worden. Als BDW er ooit in zou slagen ook in Brussel voor een keertje succesvol te zijn, is het voor arrangeur Janssens niet meer dan een koud kunstje om ook deze conservatieve tante, die overigens verre van conservatief is, alle hoeken van de materniteit te laten zien. Dan heeft zelfs De Roover er het nakijken naar.
**
U las dit alleen in ‘tScheldt
STEUN ‘tScheldt
Of via rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken
Of via een steunactie:
