In opperste opwinding trekken ze elk jaar
hun stoutste schoenen aan
en hun zondagse pak,
want op twee januari
maken kleren de beambte.
Het ministerie is voor één dag de staat
van beleg
tussen gratis fletse broodjes
en spelen
met andermans centen.
In de danszaal weerklinkt
de ene slow na de andere
trage wals, alsof
men wil besparen op het ritme
van al dat zenuwslopend werk.
Dorstige lippen laven zich te pletter
aan schuldige bubbels;
de mix van genot en zonde verdrinkt
de dagelijkse sleur met de geur van
profitariaat en schande.
Zou men echt geen honger lijden
om één ambtenaar meer?
© Luc Deceuninck, 2 januari 2025
