Wat is er toch allemaal gebeurd sinds 9 juni 2024? De dag dat verenigd Vlaanderen een vuist ging maken en het eigen lot in handen nemen.

Niet om al tegader de Vlaamsche Leeuw te zingen. Nee, om de teugels van de toekomst zelf in handen te krijgen. Om aan de rest van België duidelijk te maken dat Vlaanderen rechts stemt en dit nu ook wel eens vertaald wilde zien in een regering met wat rechtse accenten.

Nee dus. De aardschok bleef uit. In een scherpe campagne had Bart Gansendonck zich als grote leider kunnen opwerpen en gestuwd door de Vlaamse media en Eric Goens – de Vlaamse Ionesco – de overwinning kunnen claimen.

Dat NVA daarmee vele procenten verloor, dat het Vlaams Belang vele procenten won, dat Vooruit de tweede slechtste score ooit behaalde… dat was allemaal praat voor de vaak. Als een Romeinse generaal had Caesar Bart de democratie gered. Er was geen meerderheid in het Vlaams Parlement voor NVA-VB. Het gezond verstand had gezegevierd. Heil Bart, Heil Bart, Heil Bart !

De regering vormen dat was nog slechts een detail. Bart en Conner hadden dat al lang uitgeklaard. De Regimepers was lovend over zoveel broederliefde.

Waarnemers die zeiden dat het NVA nu wel aan leverage ontbrak in onderhandelingen langs Vlaamse kant waren azijnpissers. Bart Gansendonck ging zich zijn Oostenrijkse broek toch niet laten afdoen door die koorknaap van de Barketijn. Bart de staatsman.

Nu is er niemand die aan de ethische principes van Blauwe Bart twijfelt. Hij is daar ook heel duidelijk over. Zijn baas is VOKA. Van hem ook geen verhalen over jonge jongens, zelfs niet over Annick van de Haven. Of de eega van zijn Kamervoorzitter. Geen roddels over schimmige kuiperijen tenzij dan bij de rode en roze deugneuzen van Apache. Bart de onbevlekte maagd.

Bart werd al gauw de nieuwe JLDH. Bart de Jean-Luc. Hij gaat dat allemaal klaren. Hij kan dat. En ja, in koor zongen de Regimepers en alle Arizona-Voorzitters dat de leiding van het Belgisch herstel op de schouders van Bart ging rusten. Bart de premier.

Tot puntje bij Conner’s paaltje kwam. De Arizona-coalitie ging gezellig socialistisch zijn of ze ging niet zijn. Bart dus toch maar weer naar Koning Filip, niet één, geen twee, geen drie, geen vier, geen vijf, nee, ondertussen wat is het… dertien keer? Koning Filip zag dit alles met lede ogen aan want zelfs zijn moeder had op de MR gestemd: “Est-ce qu’il va y avoir des progrès sur ce point maintenant Bart parce que je dois l’expliquer à notre maman aussi s’il vous plaît” (Gaat daar nu nog schot in die zaak komen Bart want ik moet het ook aan ons moe uitleggen astemblieft).

Nee dus. Bart kan wel goed verkiezingen winnen maar Conner kan blijkbaar beter tellen. Conner kan ook beter onderhandelen want om aan al die klachten te ontsnappen is radicaal kunnen liegen de eerste voorwaarde. Ongeacht het feit dat de socialisten slechts 13% van de Vlamingen kunnen bekoren moet er een centrum-links beleid komen. Caesar Bart moet iets over hebben voor de Wetstraat.

Zoals: geen staatshervorming, geen confederale staat, geen sanering van de sociale zekerheid en de gezondheidszorg, geen drastische reductie van al die overtollige instituten bevolkt met evenveel overtallige ambtenaren. Want dat weten we nu uit de officiële statistieken: de enige plaats waar de werkgelegenheid groeit is bij de overheid. En die groei moet wel blijven want dat is wat er voor de Connard in zit. De verkiezingscampagne begint de dag na de vorige verkiezingen .

En zo staat Bart binnenkort weer waar hij al 15 jaar staat. Eenzaam aan de top. Als enige bekommerd om het algemeen welzijn. Caesar Bart. Koning in eigen stad.

Want dat geven we hem wel aan: Bart is geen Guy, geen Yves, geen Monsieur Patat. Hij is geen postenpakker, hij droomt niet van Europa laat staan van Congolese schoonheden. Als hij niet krijgt wat hij wilt gaat hij ervoor bedanken.

De vraag stelt zich opnieuw: had hij dat best niet even overdacht voor de Pyhrrus-overwinning van 9 juni. Voor de deal met schrijvend Vlaanderen en Ionesco Goens dat hij ruim moest winnen zodat de democratie kon zegevieren.

De uitdrukking is ontleend aan de veldslagen die Pyrrhus, koning van Epirus (nu een provincie van Griekenland), leverde tegen de Romeinen in de 3e eeuw v.Chr. Hij verloor een groot aantal mannen in een tweetal gewonnen veldslagen. Toen een van zijn generaals hem na de overwinning bij Ausculum feliciteerde, antwoordde hij: “Als we nog één zo’n slag tegen de Romeinen winnen, is het helemaal met ons gedaan.” (Ploutarchos, Leven van Pyrrhos, 21.9).

Beter blode Bart dan rode Bart.