De voorbije week draaide een ernstig debat over de jodenjacht in Amsterdam uit op gekissebis over een fictieve bijzaak. Staatssecretaris Nora Achahbar van Pieter Omtzigts NSC nam ontslag omdat ze de polariserende toon niet meer aankon. In werkelijkheid zocht ze al langer naar een elegante uitweg omdat de taak gewoon te zwaar was voor haar en omdat haar debatkwaliteiten onbestaande bleken. Bovendien werd er druk op haar uitgeoefend vanuit allochtone kringen die eisten dat zij het sowieso moest opnemen voor de eigen groep door de ‘jacht’ te vergoelijken. Hoe? Door sociale achterstand bij de betrokken jongeren te benadrukken en erop te hameren dat de Israëlische supporters ‘waren begonnen’. Het gebeurt wel vaker dat Bekende Nederlanders van allochtone afkomst worden aangepord om partij te kiezen in het ‘wij tegen zij’-gekrakeel. De populaire journaliste Fidan Ekiz met een Turkse achtergrond schreef hierover een veelgelezen column in De Telegraaf. Zij wenste zich te uiten als mens en niet als de vertegenwoordiger van een bepaalde bevolkingsgroep. Hoe dan ook, Nora Achahbar verdween zonder ook maar één verwijzing naar racisme binnen de regeringsraad.

Toch doken er plots overal via sociale media geruchten op over racistisch taalgebruik door sommige van haar collega’s zoals de woorden ‘halalvreters’ of ‘kutmarokkanen’ en de uitspraak ‘bij die moslims zit het antisemitisme in hun genen’. Aangezien dat niet te traceren viel naar ministers moest die lek met foute info gezocht worden bij ondersteunend personeel binnen de eigen partij NSC. Die ‘experts’ meenden Achahbar uit de wind te zetten door het zogenaamde racisme, maar gooiden haar hiermee net onder de bus. Binnen NSC met een opgebrande leider Omtzigt en met een duik in de peilingen, loeit de paniek. Al met al belandde het debat over een falend integratiebeleid in Nederland in de onderste schuif. Of hoe een politieke hoofdzaak verschrompelde tot een semantische bijzaak.

De overheid regisseert de maakbare samenleving, terwijl de linkse kerk de moraal afbakent.

Historicus-journalist Martin Sommer (1956), decennia verbonden aan de Volkskrant en vandaag columnist bij Elsevier Weekblad (EW), schreef het verhelderend en bevrijdend boek ‘De nieuwe standenstaat, hoe het gelukkigste land ter wereld zijn goede humeur verloor’. Het is een relaas over zijn bevindingen binnen de Haagse bubbel waarover hij als redacteur rapporteerde. In het boek schetst hij hoe maatschappelijke waarden met zowel een christelijke als een liberale signatuur moreel fatsoen uitstraalden. Na de nefaste evolutie binnen de samenleving naar een consumptieliberalisme waarin alles moet kunnen en het individu het allerhoogste gezag vertegenwoordigt, ontstond er binnen de bubbel van hoogopgeleiden een politieke theologie waarin de correcte dogma’s als waarheid worden beschouwd. Het gaat niet zozeer om een sociologische klasse, maar om een stand die de eigen visie heeft verheven tot onomstotelijke realiteit. Deze stand reageert verbouwereerd op mensen die het daarmee oneens zijn. De overheid regisseert de maakbare samenleving, terwijl de linkse kerk de moraal afbakent. Verbijstering treedt op bij wat binnen de eigen enge kring als rechts en bijgevolg verkeerd wordt aangevoeld. Verzet vanuit de onderbuik tegen de verlichte inzichten wordt gelijkgesteld met de ketterij die beweert dat de zon rond de aarde draait. Binnen deze stand wordt het menselijk tekort heus niet zo schrijnend beleefd als elders. Rik Torfs schreef in Doorbraak een column met als titel ‘Waarom kiezen dure steden links?’. Het antwoord zit in de vraag vervat.

Ook in het VK treden bijzaken op de voorgrond die de hoofdzaken verbloemen. Neem nu journaliste Allison Pearson van The Telegraph bij wie na een kritische tweet over haar twee politiemensen aan de deur opdoken om te onderzoeken of ze al dan niet had aangezet tot haat en racisme. Op geen enkel moment kreeg ze een verklaring of verdere uitleg over wie, wat of hoe. Daar sta je dan met een vage beschuldiging aan de broek. Er ontstond flink wat ophef over, zodanig zelfs dat Boris Johnson in zijn column voor The Daily Mail gewaagde van ‘Woke Securitate’ (naar de gevreesde Roemeense geheime dienst onder de communistische dictatuur) en Elon Musk ‘Make Orwell Free Again’ postte. Nog steeds weet de journaliste niet waarom ze door een individu werd geviseerd met een klacht over vermeend racisme. Inmiddels heeft de politie het onderzoek stopgezet zonder gevolg.

De Franse Nobelprijswinnaar Literatuur Elon Musk schreef ooit: ‘Ik vervorm de feiten in zo’n mate dat ze meer op de waarheid dan op de werkelijkheid lijken’. Als auteur van fictie raakt hij hiermee een poëtische snaar. Filosofisch-spiritueel kan de waarheid inderdaad primeren op de feitelijke realiteit. Politieke correctheid heeft echter bitter weinig van doen met verhevenheid maar wel alles met een op de borstklopperij door een van de rauwe werkelijkheid vervreemde elite wier dure principes gekleed gaan in goedkope slogans. Wie in het echte leven moet ploeteren om stand te houden heeft niets aan die van fake empathie bulkende stand. Hun bijzaken dobberen ver van de ware hoofdzaak.

**

Illustratie: jodenjacht Amsterdam 2024

**