Veertig jaar had ze het beste van zichzelf gegeven. Deborah. Neen, niet die van “den Aldi”, het gaat hier om een 62 jarige juf lager onderwijs. De laatste jaren ging het, vanwege een hardnekkige hernia, moeilijker. Ze werd halftijds ziek verklaard zodat ze zich nog halftijds erg nuttig kon maken. En dan lonkte het pensioen… “Al na 40 jaar?” zult u denken… “het minimum is toch een loopbaan van 42 jaar?”… inderdaad, maar in het onderwijs telt ieder gewerkt jaar voor 1,05 jaar, zodat je er al bent na 40 jaar. Mooi meegenomen, en zelden vermeld door het onderwijskorps dat zich liever als misdeeld voorstelt.
Een bezoekje aan de vakbond dus, om na te gaan hoe dat in zijn werk gaat, op pensioen gaan, dacht Deborah. Bij het ACV, waar ze sinds jaar en dag lid is. “Maar mevrouw, waarom gaat U op pensioen?”, vroeg de Vakbondsman. “Omdat het kan en omdat ik mijn werk echt niet meer aan kan”, verklaarde Deborah. De Vakbondsman keek haar diep in de ogen en met een sluw lachje repliceerde hij: “Je moet je helemaal ziek laten verklaren. Dat gaat toch lukken, gezien je toestand”. Deborah fronste de wenkbrauwen. De Vakbondsman ging verder: “Dan krijg je je hele loon nog uitbetaald”, fluisterde hij, “En dan is er nog de pensioenbonus!”. Deborah had er al over horen vertellen. Als je langer werkt dan verplicht, krijg je een extraatje. “Maar ik ga toch niet meer werken” stamelde ze. De Vakbondsman had zijn rekenmachine intussen boven gehaald. “Je krijgt het eerste jaar 3.775 euro netto bij, het tweede jaar … 11.325, het derde …. 22.650 euro!… en als je langer dan 43 jaar gewerkt hebt … kan dit oplopen tot 33.975 eurootjes”, grijnsde hij. “Dat laat je toch niet liggen? Wij raden het iedereen aan; ziek blijven en die bonussen mee ritsen! En in het onderwijs zit je zo aan die 43 jaar, met onze 1.05 regeling, geweldig toch! We raden het iedereen aan, serieus”.
Deborah, het mens heeft echt een gouden hart, keek hem verbouwereerd aan. “Maar dat is toch niet de bedoeling, die bonus is er voor hen die langer werken!” stamelde ze tegenstribbelend. De Vakbondsman zuchtte: “Luister, madammeke, neem nu onze oud-voorzitter Marc Leemans. Die is met brugpensioen gegaan. Wel, dat dient daar in zijn geval ook niet voor hé. Die slimme gast heeft zich op 1 januari 2024 – ik herhaal op 1 januari, want dan telt heel 2024 ook nog eens mee – laten ontslaan. Door ons. Zit nu dus in het stelsel werkloosheid met bedrijfstoeslag (SWT), het vroegere’ brugpensioen’. Die kerel wilde met pensioen en dus hebben wij dat zo geregeld. Jan met de Pet betaalt de rekening. Weet je dat onze Marc 40 jaar gewerkt heeft? En ook al 61 jaar is? Nu gij”.
Deborah zag uiteindelijk het licht: “Dan moet die zich beschikbaar houden voor de arbeidsmarkt”, zei ze stralend . “Kan die mijn job dan niet overnemen? Er is een tekort aan leerkrachten en de Marc, die kan het toch zo goed uitleggen”. De Vakbondsman keer verontwaardigd. Hij zuchtte diep. Sloot even de ogen. En het dossier.
Nawoord: alle gelijkenissen met een leerkracht in Schoten zijn niet toevallig. Deborah is een schuilnaam. Het ACV niet. Het staat voor: Andermans Centen Vinden
*
Bronnen: Klik HIER voor VRT artikel. Klik HIER voor tweede VRT artikel.
