Sir Keir Starmer blijft dan toch geen Heiland te zijn. De onkreukbare Prime Minister vertoont littekens op zijn blazoen. Verblijven in het peperdure penthouse van zijn vriend Lord Ali en samen met zijn madame in gesponsorde kakkledij rond paraderen; het ging allemaal niet onopgemerkt voorbij. Een voorkeurbehandeling bij Arsenal en het uitstrooien van voordeeltjes in de vorm van comfortabele reisavonturen aan zijn favoriete buigslaven binnen Labour, tonen niet meteen een leider die ‘at your service’ van het volk staat. De koele kikker kraakt eerder dan hij kwaakt, hetgeen door de tabloids uiteraard breed wordt geëtaleerd. Ook wij smullen ervan omdat de Britten beter verdienen na zoveel jaar gemiste kansen en politieke messentrekkerij onder de tot voor kort regerende Conservatieve Partij. Dat de electorale aardverschuiving van Labour grotendeels te wijten is aan het ‘winner takes all’-kiessysteem neemt niet weg dat de bevolking het geklungel van de Tories om aan zichzelf te ontsnappen meer dan zat was. En het is goed dat Boris Johnson in The Daily Mail-column toegeeft dat ‘zijn’ lockdown meer kwaad dan goed deed, maar de psychologische averij is daarmee niet geheeld.

In de rode entourage van Sir Keir ergert men zich blauw aan dissidenten en zeker als die zich als ‘echt’ links profileren. Neem nu Diane Abbott (70), de eerste zwarte politica in het Britse parlement en ‘intieme’ vriendin van voormalig Labour-leider Jeremy Corbyn (inmiddels uit de partij gezet en als onafhankelijke verkozen). Zij voelde zich door Sir Keir ‘vernederd’ en als een ‘niet-persoon’ gezien die ‘uitgezuiverd’ werd. Haar kritiek dat het ‘nieuwe’ Labour ‘in de zak van miljonairs’ zit, kneep hard in de socialistische balzak. Nu is Abbott niet onbesproken na haar uitspraak dat joden niet zo onder racisme te lijden hebben als gekleurden en na haar ontelbare telproblemen bij het noemen van juiste financiële cijfers. Maar kijk, alweer een dissident: Rosie Duffield. Zij stapte met slaande deuren op en zetelt nu als onafhankelijke. Haar vertrek versplintert de ‘alles koek en ei’-reclame van links Labour.

Duffield beschuldigde Sir Keir in een open brief in The Sunday Times van ‘rottigheid, nepotisme en hebzucht’. Wow. Volgens haar werd hij enkel partijleider omdat zijn politieke voetafdruk zo klein was dat hij weinig kwaad kon. Zijn managementstijl zou zich kenmerken als ‘ wreed en hypocriet’. Als alleenstaande moeder met ervaring als leerkracht wordt Duffield door een deel van de achterban beschouwd als een voorbeeld van emancipatie op eigen kracht. Haar neersabelen van Starmers ‘onnodige beleidskeuzes’ naar ouderen en eenoudergezinnen snijdt voor die kringen dan ook hout. Dat Rosie Duffield op de koop toe vrouwenrechten verdedigde die regelmatig in het gedrang dreigen te komen door zich ronduit antifeministisch opstellende genderactivisten, wekte dan weer de woede op van haar jonge parlementaire collega Nadia Whittome die oordeelde dat Duffield beter ‘uit de partij was gegooid vooraleer ze zelf ontslag had kunnen nemen’. Tja, dan stapt natuurlijk ook Harry Potter-auteur J. K. Rowling de twitter-arena binnen met een steunbetuiging aan de opstandige Rosie.

Dat er tegelijkertijd een lokale rel die los staat van dit alles de nationale pers haalt over een ‘persoon’ die door het leven gaat als Lady Carbisdale en die zich in haar Schots kasteel met 24 slaapkamers ‘bedreigd’ voelt omdat de dorpsgenoten satirische liedjes over haar kwelen (nadat ze drie (!) keer van officieel geslacht veranderde), doet vele Labour-stemmers mijmeren over de ‘service’ die hen was beloofd bij het beschermen van waarlijk kwetsbare bijeen schrapers die het eind van de maand telkens weer met vernieuwde moeite proberen te halen. Is Sir Keir echt helrood of eerder een helse Heiland?