In Engeland worden bezorgde en getergde burgers door de Labourregering op één hoop gegooid met extreemrechtse activisten. Degenen die het werkelijk onheil binnen bepaalde samenlevingskernen hebben veroorzaakt blijven buiten schot. Sterker nog, zij mogen zich als racismeslachtoffers etaleren. Toch valt bij de agitaties de rol van georganiseerd extreemrechts niet te ontkennen. Bestaande frustraties bij tal van Britse burgers na decennia te zijn genegeerd worden handig opgepookt. Deze analyse blijft onvolledig zolang men de ware oorzaken niet aanpakt. Dat heeft Sir Starmer niet door.

In Amerika wordt gouverneur Tim Walz binnen gehaald als een man van het volk die heldhaftig Trump en Vance ‘weird’ noemt. Deze woordsmid is in werkelijkheid flink wat linkser dan de reguliere media hier rapporteren. Tampon Tim (zo genoemd voor zijn bekamping van menstruatiearmoede) liet vele  steken vallen tijdens de lockdowndictatuur, pamperde illegale migranten en ex-gedetineerden, trad nauwelijks op bij rellen en speelt de eenvoudige boerenlul, terwijl hij in het geniep een carrièrist is.

Gebrekkige mythevorming

De held die het goede verdedigt en het kwade verdelgt vormt de essentie van alle grote mythen. Er bestaat echter een linkse blinde vlek over de aard van goed en kwaad. Inzichtelijk gebrekkigen met deze vlek op het intellectuele netvlies bepalen de toon in het moreel debat. Echte slachtoffers worden asociaal, laagopgeleid of racistisch genoemd; multiculturele legoblokjes binnen de maakbare maatschappij zijn per definitie kwetsbaar en verdienen alle steun. De goeden en de kwaden. Simpel.

De woke-uitwassen vormen een perfect voorbeeld van deze mentale verblinding. Zo oordeelde in Wales de Academie voor Kunst en Nationale Musea dat het Welsh de ideologie van blanke suprematie uitdrukt omdat die taal ontoegankelijk zou zijn voor niet-blanken, stond te lezen in The Independent. Veel gekker wordt het niet.

Verveling als negatieve drijfveer

In zijn boek ‘The True Believer’ uit 1951 meende filosoof Eric Hoffer dat ‘fanatiek geklaag’ en het zoeken naar een ‘heilig doel’ uitwassen zijn van wat in werkelijkheid een ‘onstelpbare verveling’ is. Neem nu de klimaatprotestanten. In plaats van schreeuwend en vernielend hun exhibitionisme gestalte te geven, zouden ze hun energie aan positieve projecten kunnen besteden. Dat kan gaan van de sympathieke troepopruimers aan de kust tot het bewonderenswaardige ‘The Ocean Cleanup’-project van de Nederlandse uitvinder Boyan Slat dat al tien jaar concrete resultaten neerzet. Te vlugge oplossingen en te weinig grondig debat hollen het narratief uit. Activisten met hun heilig doel beseffen bijvoorbeeld niet dat zonder welvaart ons een Bokrijk-bestaan wacht.

Irrationalisme als brandbom in het debat

Irrationalisme doet radicaliseren. Zo wou de activiste Riddhi Patel in april dat de gemeenteraad van Bakersfield in Californië een motie zou indienen om een staakt-het-vuren in Gaza te eisen. Los van de absurditeit dit dappere dorp op de wereldkaart te willen zetten, was na de afwijzing Patels razende reactie veelzeggend. Ze gilde de raadsleden toe: ‘Ik hoop dat iemand terug de guillotine invoert om jullie allemaal te doden, motherfuckers!’. Het voorval haalde de nationale pers en legt haarfijn het onrealistische ongeduld en de geringe bagage van dergelijke activisten bloot. ‘Where is the outrage?’, krijsen ze tijdens hun betogingen, als hongerige kinderen. Daarvan gesproken: de Washington Monthly toonde in een artikel aan dat vooral aan dure elitescholen gemanifesteerd wordt. Toen aan een Canadese universiteit door de buiten zittende Gaza-verdedigers de nodige verfrissingen en snacks verlangden en hen dat werd geweigerd door het kantinepersoneel, riepen ze verontwaardigd dat hun basisrechten werden geschonden en dat ze zouden verhongeren. Eerder hadden ze de campus ‘bevrijd’ genoemd en hadden ze gestoeft er alles voor over te hebben. Behalve het gemis van een hamburger met cola, blijkbaar. Bevoorrechte onvolwassenheid zou men nooit moeten belonen, laat staan bewonderen.

Fake moraal

Theodore Parker, een Amerikaans minister uit de 19^de eeuw, stelde dat ‘de boog van het moreel universum dan wel lang mag zijn, maar buigt in de richting van rechtvaardigheid’. Dit optimisme brengt tevens een reële verantwoordelijkheid met zich mee, want Dante schreef dat ‘de donkerste plekken in de hel zijn voorbehouden aan hen die zich afzijdig hielden in tijden van morele crisis’.

Iemand die zich aan de juiste kant van de geschiedenis waant, zal deze uitspraken ongetwijfeld beamen, menende dat ze zijn eigen overtuiging onderstutten. Het was echter Albert Einstein die deze eigendunk raak in de roos kleineerde met ‘Als iemand zich alwetend durft te noemen, weerklinkt de schaterlach van de goden’.

‘Je moet het geld halen daar waar het is: bij de armen. Akkoord, zij hebben niet veel geld maar er zijn wel veel armen’, gekscheerde de Franse journalist-humorist Alphonse Allais over hen die de rijken hun centen wilden afpakken uit zogezegd humanitaire overwegingen. Allemaal goed bedoeld, hoor, maar wie zich in het verleden daadwerkelijk inzette voor de stakkerds was doorgaans van een ander kaliber dan de salonsocialisten van vandaag met hun sexy slogans van het moment.

Echte solidariteit komt voort uit een empathische betrokkenheid die haast fysiek zeer doet. In zijn ‘Jeugdherinneringen’ noteerde Maxime Gorki: ‘Ik werd, alsof de huid van mijn ziel was afgescheurd, ondraaglijk gevoelig voor elke vorm van pijn, ongeacht of die mij of anderen raakte’. Dit ondraaglijk besef van leed vertaalt zich niet in de bubbel met hippe koffiebars en gecancelde waarheden.

UnHerd: de site voor authentieke zoekers

‘Wanneer intelligente mensen zich verliezen in een ideologie, faalt hun intellect om henzelf te beschermen tegen wensdenken, waardoor ze hun waanbeelden verder verdedigen en op een slimme manier idiotieën verantwoorden. Zo worden intelligente mensen die gevangen zitten in een ideologie veel gevaarlijker dan domme mensen, omdat ze met allerhande rationaliseringen hun idiote standpunten ondersteunen’, schreef Gurwinder Bhogal op UnHerd. Deze uitermate boeiende site  is bestemd voor mensen die graag voor zichzelf denken. Auteurs met een scherp geslepen pen en een rugzak vol kenniservaring begeleiden de lezer door de moderne wildernis vol deceptie en degradatie.

In een stuk van 6 augustus heeft deze regelmatige medewerker het over de vele protesten door linkse en rechtse activisten. Het Londense Just Stop Oil gaat voluit voor het klimaat door kunstwerken te bekladden, zwermen insecten los te laten in hotels of op het standbeeld van Anne Frank haar handen rood te schilderen. Bhogal noemt hen neo-kleuters. Waar rechts zich van alles wil toe-eigenen dat van hen was en nu is afgepakt, wil links een ongezonde aandacht voor hun zuivere inborst. Door de progressieve goegemeente wordt bij protesten links vaak als een gouden kind gezien, terwijl rechts eerder een stout stiefkind is, schrijft Bhogal. Irrationeel gedrag van een generatie die een film van anderhalf uur of een aflevering van een half  uur nog nauwelijks uitgezien krijgt omdat de YouTube-video’s maar minuten en TikTok-filmpjes maar seconden vergen, gaat gepaard met een drang naar instant bevrediging. Het is dit kleutergedrag dat ten onrechte door velen ernstig wordt genomen.

Activisten met een Cluster B-persoonlijkheid

Bhogal vertelt dat de Cluster B-persoonlijkheid zich kenmerkt als narcistisch, antisociaal, borderline en histrionisch (het naar de eigen hand zetten van geschiedkundige feiten). Dramatisch, impulsief en emotioneel instabiel gedrag dat we herkennen in een deel van de huidige schuimbekkende activisten die zich er niet van bewust zijn dat er aan gevolgen weer andere gevolgen kleven. In plaats van de beste argumenten te bedenken produceren ze nihilistische boodschappen vermomd als idealisme. Waar de oorspronkelijke Burgerrechtenbeweging duidelijke, specifieke en realistische doelen trachtte te verwezenlijken, huilen de betogende kleuters om aandacht. Een pedagoog zou aanraden niet toe te geven aan hun gejengel en beter even stil te staan bij wat opvoeding inhoudt.

‘Ik houd van kritiek, maar ik moet het ermee eens zijn’, spotte de Amerikaanse auteur Mark Twain. Kritiek op kleutergedrag lijkt tegenwoordig ‘not done’ volgens puberale moraalridders. Het is link geworden om een persoonlijke mening te uiten die buiten de lijntjes van het modediscours kleuren. ‘In tijden van universeel bedrog is het vertellen van de waarheid een revolutionaire daad’, aldus George Orwell.

**

Illustratie: UnHerd in de Old Queen Street, Westminster, UK

**