Op de weemoedige tonen van Deborah’s Theme uit de maffiafilm Once Upon a Time in America, de instrumentale versie, daalden wij opnieuw af in de krochten van de Belgische Justitie.
We waren getuige van een degensteek in het plompe lijf van Justitie. Een flits, een sierlijk majestueuze beweging waarbij de punt van de gehanteerde degen diep binnendrong in het vermolmde systeem van Van Quickenborne en Van Tigchelt. Zij noemen hun systeem Justitie. Wij noemen het het Palermo van de Lage Landen.
Nog deze week kreeg ‘tScheldt af te rekenen met pogingen van een Gentlemen’s Club van curatoren en bewindvoerders die met alle macht artikelen op het vermaledijde ‘tScheldt wilden verwijderd zien.
Justitie is ziek. Doodziek. Op het Russische af.
Dat werd gisteren opnieuw pijnlijk duidelijk. Niet in de zaak van de Gentlemen’s Club uit Dendermonde. Nee, in de zaak van de Bende van Nijvel.
Talrijk zijn de artikelen die er al over geschreven werden. Talrijk zijn de documentaires, boeken en films die al aan het onderwerp gewijd werden. Hoe talrijk de geschriften ook waren, ze hebben niets, maar dan ook niets opgebracht. Tenzij het instandhouden of vergroten van een slangennest vol complotverhalen.
Eén ding is duidelijk.
De Belgische Justitie heeft in de zaak van de Bende van Nijvel gefaald.
En Justitie ondertussen goed kennende, waarom verwondert ons dat niet?
Terug naar die degensteek.
Op 5 augustus 2024 was er een opmerkelijk man in het land, een Fransman. Had niets te maken met de Olympische Spelen, tenzij het verhaal van de Bende Van Nijvel een schermgevecht met de Belgische Justitie is geworden. Dan is de Fransman de ‘escrimeur‘ van dienst.
De Fransman nam die dag een vliegtuig vanuit het onder een loden zon zinderende Aix-en-Provence. Gevolgd door een trein richting België. Om fluks en gezwind een document neer te leggen op de Griffie van de Rechtbank van Charleroi.
De Rechtbank van Charleroi is het legale knooppunt waar het miljoenen (?) pagina’s tellende dossier van de Bende van Nijvel hard haar best doet om op te gaan in de anonimiteit en vergetelheid van de tijd.
Als het aan Patrick Ramael ligt zal dat laatste niet gebeuren.
Patrick Ramael is de Fransman waarover we het willen hebben. En hij is niet de eerste de beste. Ramael is een ex-onderzoeksrechter uit Frankrijk. Hij behoorde het grootste deel van zijn leven tot het juridische establishment. In Frankrijk. Vandaag is hij advocaat.
Het lot en de meanderende bewegingen van beroepscriminelen zorgden ervoor dat Ramael toevallig het dossier van de Bende Van Nijvel als struikelsteen op zijn levenspad tegenkwam.
Hij was onderzoeksrechter in Maubeuge in de jaren 1982 toen hij geconfronteerd werd met een doldriftig duo criminelen die al snel de bijnaam ‘de zotten’ zouden krijgen, wegens het extreme en vaak zinloze geweld dat ze tentoonspreiden.
Jaren later daagde er plots een Belgische rechercheur op. Die werkte eigenlijk aan het dossier “Dutroux”. Maar in dat dossier was hij op een zijspoor gestoten van 2 broers, een duo doldriftige Franse criminelen. Hij ging op zoek naar het duo en belandde zo in… Maubeuge.
De rechercheur heette Jean-Pierre Adam. Hij legde vele puzzelstukken samen en kwam plots tot het besef dat hij mogelijks de mysterieuze figuren achter de Bende van Nijvel op het spoor was gekomen. Hij verzamelde stuk na stuk en sprak er zijn meerderen op aan in België. Hij sprak er Justitie op aan. Maar niemand was geïnteresseerd in de piste van een duo doldriftige grensstreek-Fransen, die nochtans bewezen hadden geen probleem te hebben om iedereen meedogenloos uit de weg te ruimen die hen in de weg stond. Jean-Pierre Adam zette zijn these uiteen in een boek met als titel: “Tueries du Brabant – La pist négligée… on pouvait, on devait éviter 27 MORTS” (Editions Memory)”. De ondertitel laat aan duidelijkheid niets te wensen over. “De 27 moorden die hadden kunnen vermeden worden”. Kenners van het dossier weten dat de Bende 28 mensen vermoordde. Adam ging ervan uit dat het eerste slachtoffer onvermijdelijk was. Goed politiekwerk, zo redeneerde hij, had de volgende 27 kunnen vermijden.
Onderzoeksrechter Patrick Ramael was door het werk van Jean-Pierre Adam geïntrigeerd geraakt in het dossier van de Bende van Nijvel, vermits hij meer dan wie anders kennis had van de twee extreem gewelddadige broers die ooit zijn regio Maubeuge onveilig maakten.
Door zich het dossier van de Bende van Nijvel aan te trekken leerde hij 4 families van slachtoffers kennen die hem vroegen hen te vertegenwoordigen.
Dat bracht Ramael gisteren op 5 augustus 2024 in Charleroi.
Want een Belgische onderzoeksrechter, de onverteerbare MM, oftewel Martine Michel, wil het dossier van de Bende Van Nijvel sluiten.
“Hola, hola”, moet ex-onderzoeksrechter Ramael gezegd hebben toen hij hoorde van het voornemen van de de Belgische Overheid om het dossier te begraven.
“Hoe zit dat met de piste van Adam?”, vroeg Ramael zich luidop af?
Vaak ligt het antwoord voor criminele feiten eerder voor de hand dan achter de hand.
Terwijl in België de ene na de andere recherche-ploeg op het dossier van de Bende werd gezet en de ene na de andere complottheorie het licht zag, werd de meer ‘eenvoudige’ of ‘rechtlijnige’ piste van de Franse grenscriminelen niet onderzocht. Erger, men weigerde het onderzoek.
En dat is geen goedkope boutade.
Zelfs vandaag nog wordt pertinent geweigerd om de piste van de doldrieste grensstreek-moordenaars te onderzoeken.
‘tScheldt bezit een document van onderzoeksrechter Martine Michel van de afgelopen weken waarin zij letterlijk schrijft:
“Attendu que la partie requérante se trouve dans les conditions légales pour introduire sa demande mais qu’il n’y a pas lieu d’y faire droit; ces devoirs n’étant pas utiles à la manifestation de la vérité”
Vrij vertaald: “Terwijl de verzoekende partij aan de wettelijke voorwaarden voldoet om haar verzoek in te dienen, maar er eigenlijk geen reden is om deze in te willigen; haar werken zijn niet nuttig voor de manifestatie van de waarheid”
Dat is ivorentorentaal om te zeggen: “Kust mijn kloten, ga op een ander zeveren. Ik weet het beter. Stoor mij niet in mijn goedbetaalde jobke van onderzoeksmadam”.
Geconfronteerd met dit staaltje van onwil om het onderste uit de kan te halen, vloog Ramael naar Charleroi om op 5 augustus 2024 verzet aan te tekenen tegen de weigering om verder onderzoek te doen.
Ramael legde de afgelopen weken een synthesedocument neer van 13 bladzijden bij het Belgische gerecht dat leest als de laatste nieuwe Dostojevski.
Op geen enkele moment verwaardigde Madam Michel zich om op alle aangehaalde punten een antwoord te geven. Zij ging ervan uit dat het vanuit haar ivoren toren volstond om Ramael als een klein kind op zijn plaats te zetten.
Terwijl wie Ramael kent weet dat hij zelf veel langer dan Martine Michel onderzoeksrechter is geweest en gezien zijn staat van dienst wellicht ook een betere.
Door zijn actie heeft Patrick Ramael er voorlopig voor gezorgd dat Martine Michel het dossier van de Bende van Nijvel niet kan sluiten.
Er moet eerst een zitting komen waarin het protest wordt behandeld van Ramael van 5 augustus 2024.
Het lijkt erop dat Belgen op zoek naar de waarheid over de Bende van Nijvel een Franse schermer nodig hebben om de opgeblazen ballon van de Belgische Justitie te doorprikken.
Enkele maanden geleden schreef Ramael, opnieuw geconfronteerd met een lethargisch Belgisch gerecht, aan zijn 4 klanten het volgende:
Hier, dans la ville de Magritte, j’ai assisté à un numéro de surréalisme judiciaire.
En plus de quarante ans d’expérience pénale, je n’ai jamais ni vécu, ni même imaginé vivre une telle séquence, terme repris du monde du cinéma, car parfaitement adapté au show minutieusement chorégraphié par le Parquet fédéral.
Le Justitia, Palais de Justice construit pour le procès des attentats de Bruxelles, était un décor magnifique. L’organisation était parfaite et les acteurs excellents. Mais le scénario écrit n’était pas digne des victimes, de leurs proches et de la Belgique.
Madame Ann FRANSEN, Procureur fédéral, avec une solennité et une émotion que je veux bien croire sincères, a annoncé: “aujourd’hui, malheureusement, nous ne pouvons que constater qu’aucun autre d’enquête actif ne peut être posé dans ce dossier ».
C’est inexact. Vous savez que, dans ma demande de devoirs d’enquête transmise peu avant cette cérémonie dont je pressentais, comme vous, qu’elle serait funèbre, j’ai listé des vérifications indispensables et faciles à effectuer sur une piste française de pur banditisme, loin des fantômes de ce dossier.
Peut-être est-ce trop simple et risquerait de montrer que cette bande de malfaiteurs aurait dû être neutralisée dès 1982. Mais alors il faudra reconnaître que tous ces morts, tous ces blessés, toutes ces vies gâchées auraient pu être évités? Bien sûr. Et c’est ce qui dérange forcément.
Mais enterrer un dossier encore vivant est la meilleure manière d’ajouter un scandale à une autre scandale. Les magistrats qui le feraient trahiraient leur mission.
Vrij vertaald:
Gisteren was ik in de stad Magritte aanwezig bij een gerechtelijke surrealisme-act.
In de ruim veertig jaar van mijn criminele ervaring heb ik nog nooit een serie meegemaakt, of zelfs maar gedacht, dat ik zo’n serie zou ervaren, een serie uit de filmwereld, een serie minutieus gechoreografeerd door het Federaal Openbaar Ministerie.
Justitia, het Justitiepaleis gebouwd voor het proces tegen de aanslagen in Brussel, was een schitterend decor. De organisatie was perfect en de acteurs uitstekend. Maar het geschreven scenario was de slachtoffers, hun dierbaren en België niet waardig.
Mevrouw Ann FRANSEN, federaal aanklager, kondigde met een plechtigheid en een emotie die naar mijn mening oprecht was aan: “vandaag kunnen we helaas alleen maar constateren dat er in deze zaak geen verder actief onderzoek kan worden uitgevoerd”.
Dit is incorrect. U weet dat ik in mijn verzoek om onderzoekstaken, verzonden kort voor deze ceremonie, waarvan ik, net als u, verwachtte dat het een begrafenis zou zijn, essentiële en gemakkelijke controles heb opgesomd die kunnen worden uitgevoerd op een Frans spoor van puur banditisme, dat geen enkel verband houdt met de complotverhalen in dit dossier.
Misschien is de Franse piste te simpel en riskeert ze aan te tonen dat deze bende criminelen in 1982 had kunnen worden geneutraliseerd. Maar dan zullen we moeten erkennen dat al deze doden, al deze wonden, al deze verspilde levens vermeden hadden kunnen worden? Inderdaad. En dat is duidelijk verontrustend.
Maar het begraven van een dossier dat nog leeft, is niet meer dan het ene schandaal vergroten door er een ander aan toe te voegen. Magistraten die dat doen, verraden aldus zichzelf en hun ambt.
Het bovenstaande illustreert treffend de gedachte van Patrick Ramael dat de Belgische overheid eigenlijk bewust een ‘cold case’ creëert. Waarom? Niet vanwege de complottheorieën. Maar vanwege de schaamte en de mogelijke schadevergoedingen. Schaamte voor de onkunde van de Belgische Justitie. Schadevergoedingen, indien blijkt dat er effectief burgerdoden hadden kunnen vermeden worden.
In afwachting van ons vervolgartikel dat morgen verschijnt, kan u Patrick Ramael aan het werk zien op de Franse Sud Radio, nu een week geleden: Klik HIER.
**
Morgen in ‘tScheldt…
1.Wie zijn de mogelijke kopstukken van de bende van Nijvel? ‘tScheldt brengt de namen!
2.Hoe kwam een rechercheur die bezig was in het dossier Dutroux op het spoor van de kopstukken van de Bende van Nijvel?
**
BEELDEN
**
