In 1979 verscheen ‘De mythe van de mannelijkheid’ (White Hero Black Beast) van Paul Hoch. De auteur verhaalt daarin dat in die tijd marxistisch geïnspireerde scherpslijpers het freudiaanse begrippenstelsel aangrepen om hun sociaaleconomische ideologie kracht bij te zetten. Zo zou ‘het bezit van een penis aanleiding geven tot nijd tegenover een maatschappelijk verleend symbool dat aanspraak maakt op macht’. Amai, krijg zoiets binnen. Het patriarchaat kneedde seksualiteit tot een verteerbaarheid op maat van de man en het wantrouwen tegenover gekleurden wortelde vollen bak in de onderliggende angst dat blanke vrouwen aan negroïde roedes zouden worden geregen. Vandaar de mythologische vertelsels over de blanke held die strijdt tegen het zwarte beest. Voeg daar nog aan toe dat mannelijkheid op zich een mythe is, want hoe je je geslachtelijk voelt is, buiten de interactie van hersenchemicaliën, sterk te wijten aan een maatschappelijke al dan niet opgelegde consensus. Het boek is veel rijker dan deze schets en bevat zeker een zinvolle kijk op de omgang tussen seksen. Toch toont een herlezing van dit 45 jaar oude werk aan hoe de genderideologie in de geesten rijpte.
Vandaag beleven we de ene genderklucht na de andere. Helaas met meer tranen van ontwrichting dan van het lachen. In Zwitserland werd een 16-jarige afgepakt van de ouders die zich hadden bezondigd aan ‘genderbevestigende opvoeding’. De expertencluster liet de minderjarige onder voogdij plaatsen om daar in alle veiligheid uit te kammen wat hij/zij/het geslachtelijk wilde worden. In Schotland hadden we de mannelijke verkrachter die zich plots ‘vrouw’ begon te noemen, naar de damesafdeling versaste en daar prompt een echte vrouw aanrandde. Het leidde mee tot de val van SNP-boegbeeld Nicola Sturgeon en haar frauderende vent. Tijdens een afslachtingsboksmatch mepte een Algerijn met XY-chromosomen een Italiaanse deerne binnen de 46 seconden tot moes. Kon die gast niet aan doen, want hij leed ‘misschien’ wel aan een Disorder of Sexual Development (DSD). Dat overkomt af en toe een meisje dat ingegroeide testosteron producerende teelballetjes moet torsen. Vooral Russen rekruteerden gretig zulke exemplaren voor hun sportteams. Hoe dan ook, zelfs Trump en Musk moeiden zich ermee, maar geen vuiltje aan de lucht op de Olympische Genderspelen.
De cultuur-marxistische scherpslijpers van vandaag gooien alle remmen los in het beschermen van ‘kwetsbare’ twijfelaars en het beschadigen van normalisten die pleiten tegen ethische overhaasting. Recentste rel: op het Britse Departement van Werk en Pensioenen werkt een gedrocht (58) dat door het leven paradeert als wat hijzelf als een lekker wijf ervaart. Saorsa-Amatheia Tweedale noemt zich diversiteitsambassadeur en is vertegenwoordiger van ambtenaren die aan LGBTQ+ lijden. Als gezicht van dit eerder klein geschapen netwerk doet ze dat gekleed in netkousen, zwart korset en gotische fetisj-attributen. Wie daar iets op aan te merken heeft moet wel transfoob zijn. Tweedale liet zich eerder al uit over feministen die volgens hem/haar/het duidelijk banden met extreemrechts hebben. De collega’s op de dienst hebben het inmiddels echt wel gehad met dit gedrag en vertoon. Een vraag naar deftige kledij op het werk is al bij de hogere regionen ingediend. The Daily Mail smulde ervan.
Is mannelijkheid een mythe of is gendershopping de mythe? En wie verstikt vrijheden met toxiciteit?
**
Foto: Saorsa-Amatheia Tweedale
**
