De geëxcommuniceerde aartsbisschop Carlo Maria Vigano verweet de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs te getuigen van ‘corruptie’ en van een ‘morele dubbelzinnigheid’. De verwijzingen naar de Apocalyps vond hij typerend voor de ‘satanische’ inhoud van het evenement. In een ruk door noemde hij de mama, pardon, de echtgenote van president Macron een ‘travestiet’ en Michelle Obama een ‘gespierde man met een pruik’. Zover als de aartsbisschop zouden we niet willen gaan, maar er vallen toch sowieso kanttekeningen te maken bij het spektakel op zijn Frans. In heel Europa ontstond trouwens nogal wat ophef over de vier uur durende ‘kunstzinnigheid’ die de inzet van de deelnemers, de pracht van de stad en de kwaliteitsartiesten politiek correct overschaduwde.
De Seine kleurde dan wel niet rood, zoals de fijnbesnaarde Hamas-broeders hadden voorspeld, maar de organisatorische inkleuring vertoonde duidelijk een rode tint. En dan heeft Macron nog niet eens een deftige premier kunnen ontwaren in de overwinningsdronken linkse krabbenmand. Dus waarom moest een onthoofde Marie Antoinette ‘ça ira’ zingen tegen een van bloed druipende achtergrond? Om de vermaledijde Franse Revolutie voor de zoveelste keer te herdenken? Haalden de IS-‘strijders’ bij die geweldorgie niet hun onthoofdingsmosterd vandaan? Tegen de Conciergerie projecteerde men vreugdevol het gespilde bloed van het Ancien Régime alsof het volk vandaag werkelijk iets te zeggen zou hebben. Het was trouwens in dat gebouw dat de ideologische opperbeul Robespierre zijn ex-medestanders liet opsluiten om ze vervolgens zonder serieus proces te laten veroordelen en in het publiek te doen guillotineren, zo leerden we in alweer een treffende column van Mia Doornaert in De Standaard. Haar bijdragen sprankelen steeds weer van inzicht en betrokkenheid. Ook zij was niet mals voor de onbedwingbare shockbehoefte. Onder de dekmantel van democratie heeft het systeem er 10 miljoen kiezers de schutskring binnengeduwd. ‘Liberté’, behalve voor de 37 procent RN-kiezers.
In The Gateway Pundit hekelde men de provocerende drag queens die achter een lange tafel het Laatste Avondmaal parodieerden. Volgens het blad leidde dit tot één uitgerekte ‘dystopische dance macabre’. Op verschillende plaatsen hoorden we ook jonge mensen mopperen dat het LGBTQ-gehalte tijdens dit feestelijk gebeuren wel bijzonder hoog lag. Is decadentie dan echt het visitekaartje van onze Westerse beschaving geworden? Het gekronkel op de catwalk stond in schril contrast met de dynamische dansers, de acrobatische contratenor, de ontroerende Céline Dion en de opzwepende Lady Gaga met haar variétéversie van Zizi Jeanmaires ‘Mon truc en plumes’ uit 1961.
In Nederland weerklonken nogal wat boze reacties op de NOS-verslaggevers die het nodig vonden over het lied van Lady Gaga heen een eind weg te lullen. Daardoor schakelden nogal wat Nederlandse kijkers over naar de VRT. Tijdens de uitzending zat daar echter ene Christophe Vandegoor constant te mekkeren over het slechte weer: ‘Wat was dat nu toch met die regen? Zo jammer voor al die atleten. Maak dat mee, zo’n rotweer. Zonde van al die inspanningen. Houdt die regen dan nooit op? Allee, normaal zou Parijs er zo zonnig bijliggen. Verdomme, wat is dat nu toch met die regen? Zie die koorzangers daar met hun plastic overjas. Amai, die prachtige piano kreunt nogal onder de pletsende druppels. Niet normaal, jong. Doeme doeme doeme. In Parijs heb ik het anders nog nimmer of nooit weten regenen. En net nu na zoveel voorbereidend werk. Ik zie het niet meteen ophouden, hoor’.
Aan ons thuisfront bescheurde men zich uiteindelijk telkens de verbouwereerde presentator de psychische vernieling in duikelde door zoveel Moesson-ellende. Christophe zal ongetwijfeld bij zijn thuiskomst moeten hebben uitleggen of hij tenminste zelf enigszins droog was kunnen blijven. Wij ervoeren het alvast als een topstaaltje droge humor. Dank u VRT voor die Olympische comedy act.
