We zeggen al lachend van onszelf, dat ‘tScheldt een satirisch sanatorium is. Op de keeper beschouwd is dat een redelijk accurate omschrijving van wat ons medium aan het worden is. Dag na dag na dag krijgen we het ene na het ander verhaal binnen. Het ene zo mogelijk nog wranger dan het andere. Onlangs zei Jeff Hoeyberghs op een lezing bij ‘tScheldt dat “Satan bestaat”.
Ofschoon we nooit zo over de wereld dachten moeten we toegeven dat daar een vorm van waarheid in zit.
We gaan beginnen met zo nu en dan een verhaal te brengen dat onze ploeg bereikte. Meestal bereiken ‘verhalen’ van getormenteerde individuen ons in vlagen, in brokken en beetjes. Zelden is het één klare mail met één klaar verhaal. Meestal is het een cascade van stukken die éénmaal ze samen gelegd zijn tot de kille bedenking leidt dat we nog steeds roofdieren zijn die elkaar proberen af te maken. Daarom niet meer met machetes maar met hulp van het gerecht, van bewindvoerders, curatoren, rechters, politie en soms een doorgedreven allesvernietigende haat ten opzichte van wat meestal eens een partner was.
Vandaag het eerste verhaal der diepe zuchten.
Het verhaal van een marteling.
Het verhaal van D.
Het verhaal van D begint in Gent, meer bepaald Sint-Amandsberg. In het jaar 1974.
D was een werker. Vooral met zijn handen. Autotechniek, lassen, metselen, vloeren. Hij was graag naar het leger gegaan als beroepsmilitair maar dat lukte niet wegens een rugprobleem dat hem later in het leven nog enkele malen een stok in de wielen zou steken. In 1992 haalde hij zijn A2 diploma elektromechanica. Hij studeerde achteraf bij in avondonderwijs en behaalde in 2015 zijn bachelor elektromechanica automatisering. Geen evidentie want op dat moment had hij relationeel al alle kanten van de boksring gezien.
D kon met zijn diploma aan de slag bij enkele prima bedrijven. Hij werkte onder meer voor Arcelor Mittal, Fluxys en Dow Chemical Terneuzen. D was wat men in de industrie een handige jongen noemde: brandertechnieken, elektrische werkzaamheden, laswerken, het waren werken waar D zich mee onderscheidde.
Het rugprobleem uit zijn jeugd zorgde ervoor dat D zijn heel leven vaste klant was in fitnessclubs. Het was ooit Jacques Rogge geweest die hem op het hart had gedrukt veel te bewegen en veel te trainen om zijn zwakke rug te compenseren.
In 2010 gooide D zijn leven over een andere boeg. Hij stopte als bediende binnen grote bedrijven, werd zelfstandige en startte in bijberoep een eigen fitnesscentrum.
Aangezien hij zijn halve leven in fitnesscentra had doorgebracht was het maar een kleine stap voor D om redelijk snel een succesvolle fitness uit te baten.
Wat op eerste gezicht een sterk, compromisloos en succesvol leven leek, bleek op het tweede gezicht niet zo rooskleurig.
D was in 2002 gehuwd met N. Als het geen vieze ziektes zijn die roet in het eten gooien in dit tranendal, is het vaak een vrouw die roet door het eten kookt.
D en N kregen een kind, hoewel D vandaag niet meer zo zeker is of het kind wel van hem is.
D en N bouwden samen gestaag verder aan de fitness. Op het hoogtepunt hadden ze 900 betalende leden.
Terwijl D dacht dat hij nog een gezonde zaak en een gezonde relatie had begon zijn vrouw aan het onderuit halen van de vloer waarop hij leefde.
Ze nam stelselmatig geld van de rekening en gebruikte een visa-kaart van het bedrijf alsof het een persoonlijke gelddrukmachine was. Er moet, achteraf bekeken, zo’n 140.000 euro tussen de mazen van het net en de grijpgrage vingers van mevrouw D verdwenen zijn.
Het koningsdrama tussen D en N ontrolde zich in 2010 toen D zijn vrouw betrapte op overspel. Het koppel besloot uit elkaar te gaan. Maar ze bleven wel samen in de zaak verder werken. Mevrouw N deed de boekhouding.
Om het drama nog een stukje groter te maken bleek N lesbisch. N had haar geaardheid altijd onderdrukt wegens haar conservatieve familie.
D werd meer en meer geconfronteerd met financiële problemen. In plaats van winst te maken bleek de fitness eigenlijk een verliespost te zijn. Niet moeilijk, wat winst was, werd door mevrouw D handig achterover gedrukt.
Omdat de zaak op de naam van D stond als zelfstandige begonnen de deurwaarders in stoet bij hem langs te komen.
Mevrouw N bleek zich met het geld van de zaak kostelijk te amuseren in het buitenland zoals Griekenland, Portugal en England. Ze reed parmantig rond in een dikke BMW, erg handig om hun kind op treiterige wijze voortdurend een uur te laat bij papa D af te zetten of te komen halen.
D werkte zich in het zweet om de deurwaarders het hoofd te kunnen bieden. Godzijdank was er zijn moeder die kleren kocht voor zijn dochter en eten bracht voor haar en hem. De situatie werd zo nijpend dat D meerdere malen niet naar de avondschool kon gaan voor zijn bachelor omdat hij geen geld had voor benzine om de auto vol te tanken.
Toen het geld van de zaak zo goed als helemaal op was, ging mevrouw N naar de politie en verklaarde dat haar man D met al het geld gaan lopen was. We weten intussen hoe justitie werkt in België. D kreeg een boete van om en bij de 10.000 euro wegens fraude.
Mevrouw N had ondertussen een tumultueuze relatie met een andere dame. We noemen haar ‘de vriendin’. Ook ‘de vriendin’ was gehuwd geweest en had een kind. De vriendin verloor echter het hoederecht over het kind en diende te verhuizen. N verhuisde met haar mee. Omdat de afstand met haar dochter bij D te groot was geworden en N haar dochter niet meer volgens de afgesproken regels van het co-ouderschap kon op- en afhalen bedacht ze een trucje om haar dochter mee te kunnen nemen naar haar nieuwe ver weg gelegen woonst.
Wat deed ze? Ze diende een valse klacht in tegen D wegens zedenfeiten met zijn dochter.
Nu komen we terecht in Kafka-land, het land van Vincent Van Quickenborne en Paul Van Tigchelt, met name justitie.
Tijdens de eerste zitting op het zogenaamde zedenproces gebeurde er niets want er was nog geen bewijs voor de zedenfeiten. De zaak werd uitgesteld.
Tijdens de tweede zitting stelde de Voorzitter van de rechtbank dat er eigenlijk geen zaak was wegens alweer geen bewijs van de zedenfeiten. Advocate Els De Groote van mevrouw N sloeg het stof van de rechtbankmuur en smeet op tafel dat D niet alleen een zedenfeiter was maar ook een terrorist omdat hij wapens in huis had.
D wist niet wat hij hoorde.
D maakte toen een onvergeeflijke fout. Hij verloor zijn kalmte en verstand bij het aanhoren van de verdachtmakingen en aantijgingen voor terrorisme in de rechtbank. Hij riep een aantal niet fraaie dingen richting de advocate van zijn ex-vrouw en naar de rechter.
Tijdens de derde zitting werd D getorpedeerd. Rechter Jan Cammaert gaf D een bolwassing wegens zijn extreme boosheid tijdens de vorige zitting. De rechter plaatste het kind bij Mevrouw N. Missie geslaagd.
De zedenfeiten werden onderzocht door rechercheur Guy Blondia. Er werd niets gevonden.
De zedenfeiten werden geseponeerd.
Echter D heeft zijn kind sinds die zitting nooit meer gezien.
Wat kreeg D wel te zien? Berichten. Tot wel 40 per dag. De ex-vrouw van D gunde haar ex-man geen spaander licht meer op aarde. Van zodra ze hoorde dat D mogelijks een nieuwe vriendin had, belaagde hem als een volleerd stalkster met berichten. D diende klacht in. Van die klacht kwam, u kent justitie, niets. Het stalken duurde jaren, in 2022 probeerde de stalkster zelfs de moeder van D te overtuigen om geld van de rekening van D te halen en aan haar te geven. De moeder van D hield er een hartaanval aan over.
D kreeg het Kafkaiaanse theater waarin hij verzeild was geraakt niet verwerkt en diende tenslotte klacht in tegen de rechter die hem zijn kind had afgenomen. Hij diende ook klachten in tegen verschillende mensen en instanties wegens de ontvoering van zijn kind.
De justitiële macht voelde zich geprikt en begon D te vervolgen voor laster en belaging.
D werd daarvoor in 2017 veroordeeld met voorwaarden.
D bleef echter mails sturen om zijn onschuld uit te schreeuwen. Justitie vond dat een schending van de voorwaarden en gooide D in 2019 in de gevangenis.
Tijdens een zitting van de Raadkamer kreeg een voorzitter op een bepaald moment een helder moment en betoogde: “We kunnen deze man toch niet opsluiten omwille van het versturen van mails ?”
Maar één helder moment was in deze zaak niet voldoende. Er werd een psychiatrisch onderzoek bevolen.
D had het ongeluk psychiater Jan de Vare toegewezen te krijgen. Op vraag van D hoe het onderzoek zou verlopen zei de weledelgestrenge de Vare dat er geen onderzoek kwam omdat hij alle informatie van de onderzoeksrechter kreeg.
Intussen zat D in de gevangenis. Iedere dag kat en muisspel tussen gedetineerden en cipiers. Drugs, ellende… het hele filmscenario speelde zich af voor de ogen van de verbaasde D die zich afvroeg waar zijn leven was gebleven.
D zat 365 dagen in de gevangenis.
Psychiater Jan de Vare kwam ondertussen ten val. Hij diende het psychiatrisch centrum waarvoor hij werkte te verlaten na afluisterpraktijken en het wekenlang vastbinden van patiënten. U leest het goed. De realiteit overtreft de fictie.
Omdat het allemaal nog niet erg genoeg was kon het volgende er ook nog wel bij. Toen D uit de gevangenis kwam verhuisde hij. Hij kon een krot kopen op afbetaling. D had er geen rekening mee gehouden dat hij een buurvrouw had wiens familie werkte bij het parket te Oudenaarde, het circusplatform van de rechters waar D ooit tegen uitgevlogen was in de rechtszaal.
De buurvrouw maakte er een spelletje van om D in de buurt te gaan voorstellen als de nieuwe pedofiel van het dorp.
D, met zijn temperamentvolle temperament, diende enkele klachten in tegen de buurvrouw wat alleen maar meer hete olie betekende die hij over het hoofd gekapt kreeg door politie en justitie.
Voorlopig leeft D nog.
Totaal op en gefrustreerd door het leven dat hem blijft slaan met hamers en spijkers tegelijkertijd, stuurde hij zijn verhaal in brokken en stukken naar ‘tScheldt.
Uit alle binnengekomen stukken en teksten distilleerden we het bovenstaande verhaal.
**
Bevindt u zich ook in de gehaktmolen van het leven? Stuur ons uw verhaal. Wij beloven het te lezen. Wij beloven niet het te publiceren. Dergelijke verhalen brengen kost ons onnoemelijk veel tijd om niet te spreken van het feit dat het mokerslagen zijn op het Gezond Verstand en Geloof in de Mensheid.
**
Beeld: Man in prison van Johann Adam Ackermann
**
STEUN ‘TSCHELDT
**
