Met een verkiezingsuitslag is het als met de artisanale wijn van vroeger: beiden hebben tijd nodig om te bezinken en te rijpen. Ver weg van en een poosje na de verwaterde oppervlakkigheid waarmee politici zichzelf tot winnaar verklaren en zich de hoogst persoonlijke emanatie van het volk wanen, komen de gerijpte cijfers allengs tot mededeelzaamheid, vervliegen de wrange tannines van de met valse beloftes vertrappelde campagnedruiven in de flinterdunne lucht van de ontnuchterende politieke realiteit en manifesteert zich, gewalst in het ruimere romer van de postelectorale compromissen, het ware bouquet van de vermeende politieke knaldrang. Niet zelden blijkt dan dat het veelbelovende etiket op de fles niet echt een voorafspiegeling bleek te zijn van het zure sap dat de olfactorische minimumstandaard amper weet te benaderen, zelfs niet met een fonkelnieuwe maar verminkte neus. En wat laten die gerijpte en bezonken cijfertjes dan zoal zien? Meer van hetzelfde, zo is de vrees. Oude wijn in nieuwe zakken!

Het huidige Vlaanderen is, naar geloof, cultuur en traditie, zo onherstelbaar palliatief aangetast door de bloedarrogante influx van vreemdelingen, dat redding bijna niet meer mag verhoopt worden…

Eerder is er sprake van een zoveelste machtsconsolidatie in hoofde van de tot op het bot uitgeleefde en tot op de draad versleten politieke kaste dan dat er sprake is van een broodnodige, door het weldenkende volk gewilde maar door de pers geduchte ommekeer die de door links uitgedreven paria, bedelend aan de rand van de weg, tolerant en democratisch mee het bad in trekt. De kiezer heeft gesproken en hij had voor de zoveelste keer ongelijk. Een deel van het Vlaamse halfvolkje staarde in ieder geval weer maar eens ravijndiep de eigen navel in en koos overtuigd voor de middelmatigste mediocriteit. Het derfde weer maar eens de ballen om zijn stem te laten sporen met z’n grote bek aan de toog. Het liet zich weer maar eens ringeloren door de eindtijdverwachtingen jegens rechts van het nog steeds niet gewiede journalistieke onkruid en de zuiver economische reductietheorieën van de zittende partijen, die het nog steeds alleen maar op de volkse beurs gemunt hebben, nooit op de hunne. De Vlaming, die zo graag koketteert met Tijl Uilenspiegel maar veel meer weg heeft van Lamme Goedzak, keek weer maar eens niet verder dan zijn neus lang was en exposeerde, in het land van de politieke allianties, fier zijn onvermogen om te denken in coalities tussen verschillende partijen ná de verkiezingen.

Kortom, het viel weer maar eens blindelings voor de voorspelbare charmes van demagogische volksmenners zonder diepere visie. Daarvoor zijn twee redenen aan te geven. Ten eerste is het huidige Vlaanderen, naar geloof, cultuur en traditie, zo onherstelbaar palliatief aangetast door de bloedarrogante influx van vreemdelingen, dat redding bijna niet meer mag verhoopt worden. Terwijl diezelfde influx geen kans onverlet laat om de eigen cultuur op te dringen, blijft Lamme Goedzak strak de andere kant opkijken, steevast starend in de ijle leegte van zijn verworven ongeworteldheid. Hij is al lang blij met een spuit morfine tegen de eindpijn. Nergens ter wereld is de religieuze, culturele en volkseigen lacune zo schandelijk groot als hier. Tegelijk, en ten tweede, is voor velen ook de pecuniaire afhankelijkheid van een door de staat gesubsidieerde maar in wezen compleet overbodige job nergens zo uitgesproken als in het moderne Vlaanderen. De zittende machtsstructuren subsidiëren aldus hun eigen gebrekkig voortbestaan uit de algemene middelen en niemand die er nog om schijnt te malen.

Klinkt misschien allemaal wat hard, beste lezer? Neem dan, liefst met open vizier, de ultieme proef op de som. Van de ruimtelijke Vlaamse wanorde en de verdere ontmanteling van ons kostbaar erfgoed tot de stuitende “verpeutering” van het ooit zo exemplarische onderwijs; van het gezellige en verbindende St. Nikolaas- of kerstfeest, beiden zielloos gesmoord in een Siberisch koude en unilateraal mercantiele “wintermarkt”, tot de compleet misplaatste idolatrie voor de even vraatzuchtige als volksvreemde ramadan; van het voorzien in het levensonderhoud van schier heel de wereld (behalve van de eigen ouderen en zieken) tot de door een losgeslagen middenveld kruiperige, ja ronduit willoze omarming van al wat “Woke” heet. Wie heeft voor dit Vlaanderen nog een stuiver veil? Wie wil, a fortiori, nog zijn onafhankelijkheid nu dit onbestemde en verscheurde Vlaanderen zich zo openlijk bekeert tot exponent van wat het zegt te bestrijden: “La Belgique à papa”. Deze deelstaat op drift lijkt enkel nog in staat te zijn om het volk disproportioneel en autistisch te beboeten, in plaats van er zorg voor te dragen? Ook daar zou het Vlaams Belang eens over mogen nadenken.

N-VA plukt Open VLD kaal

De partijgebonden analyse oogt al niet veel beter. De gedoodverfde winnaar, de N-VA, doet met de Open-VLD wat het eerder met de CD&V deed: kaalplukken. De donkerblauwe heeft de roodblauwe de rug toegekeerd en als laatste strohalm gekozen voor de valse blauwe. Kan het nog geschelpter? Gevolg is dat het “Vlaams-nationalisme light” van de N-VA, na de instroom van horden CD&V-overlopers, opnieuw versterkt wordt met sloten “belgicisme”, maar nu van liberale komaf: nog erger dus. Dit heeft niks te maken met de geweldige campagne van BDW – die zelf met moeite zijn verbazing over de winst kon wegsteken – maar vooral met de viscerale onbekwaamheid van de Vlaamse liberale partij om de eigenwaan – en dito belang – te overstijgen en het algemeen te dienen. Het liberale “onderbuikgevoel” maakte plaats voor de kapot gesnoven neusschot-sensatie en dat heeft zo zijn gevolgen.

Het wordt nog rijden en omzien voor BDW om zijn tanker niet te laten vastlopen op de unitaire zandbanken van zijn nieuw electoraat…

De kans is immers niet denkbeeldig dat deze winst voor de N-VA een vergiftigd geschenk zal blijken te zijn, want terwijl het debiet aan Vlaams nationalisme thans historisch hoog staat, boet de partij, die er groot mee werd, er razendsnel en niet weinig aan in. Het wordt nog rijden en omzien voor BDW om zijn tanker niet te laten vastlopen op de unitaire zandbanken van zijn nieuw electoraat. Zoals de perfide Jos – Cordon – Geysels groot werd in het ACW om de katholieke zuil nadien te vertrappelen, zo werd BDW groot in de Vlaamse Beweging, om die nadien te verbrijzelen onder de kilo’s die hij op doktersvoorschrift verloor. Nu lijkt het erop dat de N-VA-frontman met bijna alles wegkomt, maar dat lijkt maar zo. Ooit zal zijn kletsnatte tsunami van woorden getoetst worden aan de dorre droogte van zijn dadenwoestijn. En dan kan hij zijn zo beijverde plaats in de geschiedenis wel op zijn afgetrainde buik schrijven.

CD&V heeft bestaansrecht … maar niet onder Sammy!

Klaarblijkelijk ontbreekt het de historicus BDW aan het benodigde historisch inzicht om in te zien dat “the great men”, die volgens Thomas Carlyle de geschiedenis maakten, zich allemaal en zonder uitzondering tegen het status quo van hun tijd keerden. Voor nu echter krijgen zij die voorspeld hadden dat een stem op De Wever, een stem voor de socialisten en de continuïteit is, overschot van gelijk. In dit gapend vacuüm zou de CD&V probleemloos kunnen springen, want die partij heeft op 9 juni bewezen bestaansrecht te hebben. Alleen niet onder halfbloed Mahdi, die niet eens weet wat Pinksteren is. Wel als waarachtige conservatieve partij die de christelijke waarden nieuw leven kan inblazen. En dat kan nimmer met een omhooggevallen moslim en zijn te jeugdige en diepgang missende idioten die lachend op TV komen vertellen dat “het voor hen na Pasen gedaan is met het geloof.”

Het volstaat ter vrijwaring van de partijrelevantie om het christendom – als onmiskenbare basis van onze beschaving – terug een plaats te gunnen in het partijprogramma, in plaats van als een mokkend “kestekind” filosofisch te blijven klungelen en altijd maar weer te raaskallen over het verschil tussen christendom en christendemocratie, met dit enkele doel stemmen te vangen in dezelfde overbeviste vijver, waarin het obsoleet vrijzinnig en steilorig atheïstisch socialisme en liberalisme ook al niks meer aan de haak weten te slaan. Om definitief uit het dal te kruipen moet niet het kromzwaard aanbeden worden, maar het kruis! Zolang Sammy echter zijn gat draait naar de bijna peilloze en grondende diepten van het Westerse denken en het hoofd wendt naar het arglistige Mekka, het verdorven Sodom en Gomorra of de grote hoer Babylon – in plaats van naar het hemelse Jeruzalem – zal het hem niet lukken. Tot dan geen plaats in de herberg, en ook niet in het midden van welk bed dan ook. Get a faith, or die slowly, CD&V.

Vooruit dankt VRT en VTM

Met Groen in de regering is het voor de Sossen altijd prijs, altijd gewonnen! Geef die “geoxydeerde bronzen” van het marxistische nep-ecologisme bestuursbevoegdheid en ze regeren zich d’office binnen het jaar kapot. Dat was al zo in Verhofstadt I, dat was in De Croo I (en liefst nooit geen II!) niet anders. Alleen het schrikbeeld van een Vlaams Belang-explosie hield deze incompetente regering langer dan noodzakelijk op het zere been, terwijl de problemen vakkundig werden doorgeschoven naar de volgende generaties. Tijd zat dus voor het weggestemde Groen om het zwaard lethaal in de eigen en zelfvoldane pens te planten. Groen en Vooruit, altijd al electorale communicerende vaten, danken een eventuele winst overigens meestal alleen maar aan mekaar. Maar nu moet er toch ook ootmoedig gebogen worden voor VRT en VTM – met in hun kielzog de kirrende primaten van de geschreven pers – die met een onverholen Barnum-campagne voor de rotverwende narcistische clown, “Connard” Rousseau, het predicaat “objectiviteit” van een geheel nieuwe definitie voorzagen en de bakens ervan niet achter, maar opzichtig in het midden van het electorale front plaatsten.

Van seut tot femme fatale in drie crèmes en één lippenstift…

Zelfs de verzamelde ambachten van maquilleuses en costumières, verbonden aan het bloedlinkse (en -linke) staatszendertje en haar pseudo-commercieel alibi-pendantje, hebben hun grenzen tijdens deze campagne behoorlijk weten te verleggen. Van de agrarisch geraffineerde Melissa wisten ze een dame van de wereld te maken. Voorwaar al je dat voor mekaar krijgt, ken je de stiel. Van seut tot femme fatale in drie crèmes en één lippenstift. En onder haar knalrode trui mocht zowaar het delicaat accentje op de mild gepushte, maar nog steeds broze borstjes niet ontbreken. Het slobbersocialisme maakte even plaats voor de, visueel althans, aantrekkelijke versie ervan. En dit hoogstwaarschijnlijk als tegengewicht voor de puberale noch-vis-noch-vlees-seksualiteit van de knapenknipper die zijn haakneus eerder al liet verbouwen tot de bolronde variant van de harlekijn. Wie zo een campagneteam voor z’n versleten kar kan spannen, moet inhoudelijk niet eens nog iets te zeggen hebben. Wat ook bleek.

Vlaams Belang té zegezeker en PVDA verdringt Groen in de probleemwijken

Werden de Sossen vestimentair en fysionomisch, opgetooid (nu intellectueel nog), dan geschiedde aan de andere kant van het spectrum het tegenovergestelde. Met vermoedelijk dezelfde crèmes en lippenstift kreeg Tom Van Grieken een uitgesproken ouwelijk voorkomen opgeschilderd, dat nog eens beklemtoond werd door de wat burgerlijke zonnebankkuur en zijn nog steeds niet op punt gezette dictie. Desalniettemin wonnen ze overtuigend de verkiezingen. Vlaams Belang won zelfs dubbel zoveel zetels dan N-VA er verloor (+8 tegen -4), hoewel die laatste tot winnaar uitgeroepen werd. Men moet werkelijk een stikbekrompen journalistenopleiding aan een of andere dorpse hogeschool genoten hebben om die logica te kunnen volgen. Decennialang al sprokkelen in dit land de verliezers een onwerkbare kliekjesmeerderheid bij elkaar om het Vlaams Belang een pad in de korf te steken, maar nu is plots “de grootste partij” aan zet. Die pad van de traditionele partijen is evenwel geen kikker, en zal dus ook nooit in een prins kunnen veranderen.

Kwam bovendien de poging tot bescheidenheid van Tom Van Grieken bij wijlen wat gekunsteld over, dan was ze bij die andere Tom – Vandendriessche dus – compleet afwezig. Sinds februari zat hij z’n slechts gepeilde overwinning al voor grof geld te verkopen. Vreemd toch, dat een man die ijvert voor de onafhankelijkheid van Vlaanderen zo weinig voeling heeft met het halfvolkje dat er woont. Dat volkje heeft het immers niet zo begrepen op zelfverzekerdheid, in welk geval het al lang onafhankelijk zou zijn. Die onkunde kan de PVDA dan weer niet ten kwade geduid worden. Na de splijtende en genocidaire 20ste eeuw nog communistisch stemmen, veronderstelt een dermate groot gebrek aan historisch inzicht, dat zelfs de Vlaming er ondertussen rijkelijk voor bedankt. Dat is echter een minuscuul spatje anders onder het uitheemse gettoplebs en zijn progressieve inheemse slaafjes. Daar staat geschiedenis niet eens nog op het curriculum maar werd, als hoofdvak, vervangen door “ballistiek”. Het hopeloos achterhaalde “Pluim de Rijken” doet het nog uitstekend in die middens. Vandaar de 20% in Antwerpen. Maar voor de rest: “Tout va très bien, Madame la Marquise.”

Gezocht: Inhoud a.u.b!

Wat zo ongeveer in elke partijcampagne ontbrak was de inhoud. Over wat ging het ook al weer? Over niks! De traditionele partijen waren als de dood voor het hete hangijzer migratie en het VB tolde wat onbeholpen rond op de onbetekenende planeet van de “geslachtsverbouwingen”, daartoe gedwongen door de vooringenomen persmuskieten die van rond de hete brij tollen een kunst hebben gemaakt. Moest Van Grieken tegen De Sutter nu werkelijk uitpakken met de vaststelling: “Voor mij blijf jij een vent?” Tuurlijk is dat een waarheid als een koe. Maar hij moet toch ook geweten hebben dat wanneer de oppervlakkige Vlaming naar een verkleedde vent met een pruik tuurt, hij een echt wijf wil zien. Dat in het Vlaamse Aalst, elk jaar weer opnieuw, de “Voil Jeanetten” nog steeds bloedserieus worden genomen, is toch geen toeval? Had hij niet beter volstaan met te zeggen: “Petra, jij bent wat je wil, al identificeer je je morgen met een kangoeroe, maakt mij niet uit, maar daar moet niet iedereen mee voor betalen.” Kous af, en over naar de echte problemen.

Het mocht echter niet baten… Dat, in tegenstelling tot de culturele wortels, de pecuniaire saus op de krokant gebakken frieten zwaarder op de Vlaamse maag blijft liggen, had BDW dan weer wel door. Hij pakte uit met losse economische flodders en een stortbui aan begrotingscijfers, die trouwens meestal ogenblikkelijk in de vergeetput gedraineerd werden, maar weldegelijk een klef aroma van ondergang en verdoemenis verstoven. Daar kon “het neusje, niet eens van de zalm, maar van Rousseau” en de cocaïnecapriolen van de doorsnee seksverslaafde liberaal, als verkiezingsthema, maar amper tegenop. Wat die “reductie tot de economie” in de praktijk betekent, werd duidelijk bij de opening van de “kopvodden-speciaalzaak” Merrachi aan de Huidenvetterstraat in Antwerpen. VRT-News kopte: “kledingzaak die minder huid toont, blijkt gat in de markt”. Met een spat meer “cultuur- en beschavingsbagage” en een holle economische kramp minder, had er ook kunnen staan: “Antwerpse omvolking niet meer te ontkennen!”

En terwijl het verlies van de Vlaams-nationale N-VA werd getemperd door de opportunistische instroom van dakloze liberalen en het rood-groene communicerende vat overuren klopte, bleef er één speler vastgenageld op de bank zitten: de kiezer. De politieke kaste was er weer maar eens in geslaagd om zijn wil arrogant naast zich neer te leggen. Bij de intelligente kiezer weet deze verkiezingsuitslag dan ook maar één gevoel op te roepen: en dat is het gevoel van diepe belediging en smadelijke vernedering.

Wordt “Europa” dan toch nog belangrijk?

Straks moeten we nog blij zijn dat er zoiets als “Europa” bestaat. Ik huiver een beetje wanneer ik zulke zinnen uit mijn klavier moet tikken, want ik weet ook wel dat Tante Ursula nu niet meteen de meest performante politica van het Noordelijk halfrond is geweest. De overige postenpakkers trouwens evenmin. Maar dat goed 80% van onze wetgeving in dat gremium tot stand komt, is wel een feit! Tussen de fiscaal voordelige zetel in Brussel en het stomende bed van de maîtresse in Straatsburg door, werd de Europese agrarische sector vakkundig de nek omgewrongen en de oorlog in Oekraïne, wegens een totaal gebrek aan visie en daadkracht, verder gevoed. Nog een geluk dat tenminste de doppen van onze fris- en andere dranken nu vast aan het flesje of blik zitten. En dat allemaal in het kleverige sfeertje van een gezwollen en perverse Woke ersatz-moraliteit. Maar de Europese kiezer heeft dit pronkerig en oppervlakkig prutswerk tenminste krachtig afgestraft. De “ruk naar rechts” kan nog moeilijk ontkend worden.

In Nederland haalde Wilders overtuigend z’n slag thuis en vanuit Frankrijk gaf Macron, wat ook zijn achterliggende bedoelingen mogen zijn, ons na de winst van het Rassemblement National een seminarie “Democratie in de Praktijk”. In Duitsland schoot het Afd vastberaden het zwerk in en in Oosterrijk won de FPÖ op kordate wijze. In Italië werd Giorgia Meloni enthousiast bevestigd als kundige regeringsleidster. De eerder milde winst van de Italiaanse PD (socialisten), onder de uitermate morsige en non-binaire (maar zich nu al paar jaar monogaam lesbisch uitende) Schlein, was slechts te wijten aan de verdere verduistering van de ondergaande zon van Conti’s “Cinque Stelle” (vijfsterrenbeweging). In Spanje tikte de Partido Popular dan weer als eerste af en in Hongarije verliest rechts aan … rechts.

De “ruk naar rechts” gaat in Europa in ieder geval niet zo onopgemerkt voorbij als bij ons. Het Belgisch totalitair model van de uitgesproken ondemocratische status quo kan er niet echt op algemene instemming rekenen. Tante Ursula wil alsnog aanblijven maar heeft de deur toch al op een kier gezet voor ten minste een goed gesprek met La Meloni. Het blijft afwachten, maar wellicht zal een Europese tap in de belegen Belgische wijnzak komaf maken met de inheemse mufheid van het achterhaalde distillaat en een gevoelig frisser bouquet over het eigen contreien weten te verspreiden, onderdanig tam als we in Belgenland altijd al geweest zijn aan de Europese oekazes. Misschien wordt de Europese wijn uiteindelijk toch nog drinkbaar?

**

STEUN ‘tScheldt

Of via rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken

**

Of via een steunactie:

STEUN ‘TSCHELDT

**