Waar is de tijd dat Blauwe Bart zijn dikke oor te luisteren legde bij Bart Maddens. Deze andere Bart is maar een gewone man, professor aan de KUL weliswaar en auteur van de doctrine die zijn naam draagt. Vorige zondag nog waste hij de oren van Sterke Jan.
Als volgt: “Je kan de Vlaamse meerderheid in België immers niet zomaar vergelijken met de Catalaanse minderheid in Spanje. Mocht de Vlaamse meerderheid hier een soevereiniteitsverklaring goedkeuren en afscheid nemen van Wallonië, dan zou dat enkel te vergelijken zijn met een scenario waarin de rest van Spanje zou beslissen om verder te gaan zonder Catalonië”.
“Anders gezegd: de Vlamingen zitten als meerderheid in dit land in een veel comfortabeler en minder penibele situatie dan de Catalanen in Spanje. In vergelijking met Catalonië ligt de Vlaamse onafhankelijkheid eigenlijk voor het grijpen. Het enige wat hier ontbreekt, is Vlaamse politieke wil”.
Aldus de gewone Bart. Wat dan als die wil er niet is? Gaat Blauwe Bart als (verlies)puntje bij (verlies)paaltje komt aan de Rode magneet zeggen: “mijne plastron wil ik uitdoen en à la limite ook mijn Oostenrijks vestje. Maar ik zeg U carrément mijn broek houd ik aan”. En gaat hij dan zoals Wilfried, Yves, Arme Joe, Johan, het Joenk en den Bleiter ontslag nemen?
We denken van wel want de grote leider is in het afgelopen decennium behalve die 50 kg ook niet de helft van zijn verstand verloren. Blauwe Bart is geen profiteur, geen zakkenvuller, misschien wel teveel een mensch, geen koppensneller. Te goed voor de vuile stiel van politieker.
Deze vraag ligt op eenieders lippen dezer dagen: het mogelijke einde van de grote leider en uit welke verborgen hoek komt er een Brutus? Bij de liberalen is dat de geliefkoosde uitgangspositie van Patrick Potager. Al een chance dat die niet mee is overgekomen want dan moesten we niet ver zoeken.
Doet ie het of doet ie het niet? En wanneer? Op de VRT-verkiezingsshow? In tranen naast Beteke? In de armen van Annick van de Haven? Op de schouder van Patrick Janssens? In een bordeel met Erik Van der Paal? In de synagoge na het ochtendgebed met de familie Freilich? Op zijn knieën voor Theo Francken terwijl Excalibur uit een houten vat Elixir d’Anvers wordt getrokken?
Of eenzaam op de Herentalsebaan, naast Mevrouw Leemans. Want de grote leider heeft – zei hij zelf bij die clowns van de VRT niks, geen vrienden, geen hobby’s en binnenkort alleen memoires. We denken het laatste, al is het bordeel ook een grote kanshebber. Niets menselijks is ons vreemd. Hoge bergen, diepe dalen.
Er is niets oneervols aan: na de verkiezing je verantwoordelijkheid en afscheid nemen, de handdoek in de ring gooien en de weg vrij maken voor de gewone Bart, een bescheiden professor die dan in zijn plaats in alle rust – zonder emotie, zonder drama, gewoon feitelijk – een afspraak met de geschiedenis zal aangaan. Dan heb je ineens het zakenkabinet waarover al zoveel te doen was.
Een principeverklaring voor een Vlaanderen tot stand brengen waarin moeilijke zaken geregeld kunnen worden zonder eindeloze compromissen, zoals de begroting op orde brengen, justitie uitkuisen, de competitiviteit van de ondernemingen garanderen en een losgeslagen migratieparcours in lijn brengen met wat thans in andere Europese landen gebeurt.
Ondertussen Vivaldi-Tweëen Gwendolyn en compagnie ermaar op los. Steken ze mekaars kleine loef af, duwen pennenmesjes in mekaars kont, foefelen ze erop los met het krantencontract en blijven ze optreden in de door Vlaanderen betaalde politieke programma’s die tegen dan allemaal door Gert Verhulst in hun bloot gat zijn gezet.
Maar het punt is gemaakt en de Waalse vrienden zullen wel twee keer beginnen nadenken. Aan wat er in 2029 staat te gebeuren. Wat ze nu NOG STEEDS niet doen. Want de show must go on.
Princiepsverklaring dus dank U gewone Bart! We blijven bijeen voor de kinderen (Brussel) maar tegen 2030 gaan we wel onze eigen inkomsten en uitgaven regelen. Het mag even duren zolang het maar komt, niet waar? Want daar draait het om. Tering naar de nering zetten. Binnen een context die haalbaar is en geen fantasme zoals het Koninkrijk. Een steen in de rivier verleggen, meer is er niet nodig. 5 minuten politieke moed.
Dan en alleen dan kan onze grote leider zich met eer en glorie terugtrekken in zijn Antwerpse burcht. Dan pas heeft ook Bart – niet meer – Gansendonck zijn afspraak met de geschiedenis niet gemist. Al de rest – al het gekakel van de illusionisten, de Isoldes, Liesbetten, Phara’s, Katleenen, Anneliezen met de blauwe ogen en Isabellen zonder – is gebakken, gestoomde, gegrilde en gefrituurde lucht. Laat dat gekokkerel maar over aan de kleine Croo; die staat al 15 jaar in die keuken. En besluit uw nationale carrière met: mission accomplished: Vlaanderen 2.0. I won’t be back.
**
LEES OOK
Het verdriet van België (1) – Klik HIER
Het verdriet van België (2) – Klik HIER
**
STEUN ‘tScheldt
Of via rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken
**
Of via een steunactie:
**
Of steun ’tScheldt met een abonnementje:
