We horen het ‘m nog zeggen: “Nergens waar rechts aan de macht is, gaan de mensen erop vooruit!” Was getekend: “King Connard”, de matrakkenkoning van Sint-Niklaas.

En opnieuw weerklonk de weliswaar geplagieerde maar uiterst neerbuigende en massificerende veralgemening: “de mensen.” Frase die voor altijd in de mond zal bestorven liggen van wijlen de “kanaalduiker” – Steve Stevaert – toen hij, in z’n gloriejaren en naar vast marxistisch gebruik, ’s morgens “sossen” afranselde en ’s middags zó overtuigd Marokkaanse hoeren befte dat z’n lippen er van gingen blazen. Ondertussen doet Melissa, de Barbie-roze papegaai van rood koekoeksjong Connard, verwoede pogingen om krek dezelfde woorden, evenwel zonder besef van draagwijdte of betekenis, in krek dezelfde volgorde uit haar teer bekje te tsjilpen. Dat blijft vooralsnog even een dingetje, maar het vogeltje maakt vorderingen!

Dat met “rechts” de mensen erop achteruitgaan is natuurlijk een gratuite bewering, maar geen enkele gesubsidieerde “Aziatische pers-hoornaar” die zich de moeite getroost om de inhoudsloze en gebrekkige slogan van links op een suggestie van waarheid te toetsen, druk in de weer als ze allemaal zijn om elke correcte vaststelling van de partijen die niet tot het Vivaldi-kransje behoren, verdacht te maken. Een hele carnavalstoet aan zelfverklaarde experten met kruiwagens vol vervalste cijfers moet de klus klaren, maar zonder uitzondering hebben ook zij onderweg al lang elke milligram geloofwaardigheid verloren. Alleen de hardnekkigste goedgelovigen onder het kiesvee kennen nog gezag toe aan deze arrogante proeve van onvolgroeide jeugdigheid en zij die na de verkiezingen een postje willen bietsen, kunnen maar beter heel goed zijn in “doen alsof.”

De globale betekenis van de kwestieuze volzin hangt natuurlijk af van de betekenis die men hecht aan de onderscheiden termen ervan. Hoewel Connards woordbraaksel gespuwd werd in een internationale context, kan het ook zijn dat deze rode “Koning éénoog” niet verder kon of wilde kijken dan het strikte nationale kader. Er lopen immers in ons geliefde Vlaanderen genoeg harlekijnen en potsenmakers rond die zich naar het woord tot het rechtse gedachtegoed bekennen, maar naar de daad toch bitter weinig verschillen laten optekenen met de eerder links geaarde exemplaren. Wellicht hebben die “valse rechtsen” teveel schrik van de journalistieke hellebaard waartegen zij intellectueel niet opgewassen zijn. In onze politieke middens is een overtuiging trouwens al een hele poos onderschikt gemaakt aan het opportunisme van de eigen zetel en beurs.

Een mooi voorbeeld is de boetecultuur waaronder het Vlaamse volk nu al geruime tijd kreunt. Die is veralgemeend tot schier alle sectoren, maar in het verkeer – gemeenzaam opgerekt tot (im)mobiliteit – loopt het werkelijk de spuigaten uit! Geen enkele partij krijgt het, ter financiering van haar wanbeleid, nog verkocht om de belastingen te verhogen, wat dus betekent dat het geld op een andere manier uit de zakken van de burger geklopt moet worden. Het ei van Columbus heet in casu “boete”, torenhoog als het kan, milder als het echt moet. De automobilist werd er het ideologische slachtoffer van, uiteraard met medewerking van de activistische rechterlijke macht. De miezerigste politierechter waant zich tegenwoordig Herkenbald in hoogst eigen persoon, terwijl de niet eens schijterigste politicus z’n handen Pilatusgewijs in onschuld kan wassen.

Deze miljoenenomzet voor onze klungelende staat wordt daarenboven netjes gerealiseerd door het herhaaldelijk misbruik van de term “veiligheid”. De cijfers wijzen echter al jaren op het tegendeel! De wildgroei aan camera’s en trajectcontroles (objectiveerbare meetbaarheid) hebben ons nog geen spat dichter bij een veiliger wegennet gebracht. Slechts de meest bekrompen naïeveling, die het vloeibare karakter van het verkeer in een statische en onbewogen fotofinish tracht te knellen, hecht nog belang aan de legendarische woorden van de lijzige slaapwandelaar Renaat Landuyt: “Wie niks verkeerd doet, heeft niks te vrezen.” Alleen een niet eens nauwlettende blik op het al dan niet elektrisch fiets- en trottinetverkeer ondermijnt explosief deze stelling.

Wat niet helpt, moet minstens aan banden worden gelegd.

Maar soit, hoe zit het dan verder met die fameuze achteruitgang van de mensen in de door “rechts” bestuurde landen? Neem bijvoorbeeld in “Meloni- en Salviniland” Italië. Dat lijkt al bij al nog aardig mee te vallen! In de “Gazetta Ufficiale della Repubblica” (een soort Italiaans Staatsblad) van 28 mei jl. werd de nieuwe wet op de flitscamera’s gepubliceerd (in Italië heten die dingen “autovelox”), een initiatief van Matteo Salvini, minister van infrastructuur in het kabinet Meloni I. Ginds heeft men duidelijk begrepen dat flitscamera’s niet de veiligheid, maar eerder de onveiligheid dienen: want als die “boete-fabrikanten” zo ongeveer overal te pas – toch vooral te onpas – worden neergesmeten zit elke automobilist, in weerwil van de plaatselijke verkeersgesteldheid en -drukte, meer op zijn snelheidsmeter te turen dan de circulatie in de gaten te houden.

Dus nam de Italiaanse overheid actie! Wat niet helpt, moet minstens aan banden worden gelegd. En zo geschiedde. Weg met de jungle van duizenden “wilde flitscamera’s” (autovelox selvaggi), gedaan met statelijke verrijking op de kap van de automobilist! Camera’s worden er enkel nog geïnstalleerd om ongevallen te vermijden (op gevaarlijke punten dus) en aangekondigd op minstens 1 km. voor bovenstedelijke wegen, 200 meter op binnenstedelijke wegen en 75 meter op de andere. Bovendien wordt op de plaatsing strikt toegezien door de “prefettura” (vertegenwoordiger van de regering op provinciaal niveau). Een halt dus aan de imbroglio van gemeentelijke spitsvondigheden en dito afwijkingen! En last but not least: geen geflits meer onder de 50 km/h. Gedaan met boetes voor een fractie van een kilometer te snel.

Kijk, daar kunnen die sloganeske en achterbakse “sossen” nog iets van leren. “Voor de mensen” blijven verwarren met “voor mij” en decennialang bot weigeren om door het bos der eigenbaat, de bomen van het algemene belang nog te zien staan, heeft zo zijn prijs: de munteenheid waarmee cash betaald wordt, heet “geloofwaardigheid.” En dat is halfgaar links al lang kwijtgespeeld. Eigenlijk wordt toepassing gemaakt van de stokoude wijsheid van Euripides (ca. 480 v.C.-406 v.C.): “Spreek verstandig tegen een dwaas, en hij verklaart je gek.” In Italië worden de opportunistische dwazen van links nu een voetje gelicht: daar wordt terug plaats geruimd voor verstandige praat, zonder dat het valse veiligheidsexcuus, als een versleten passe-partout, past op elke beurzenplukkerij. Eerder dan gratuite slogans na te tateren, lijkt het er sterk op dat, terwijl links het volk verder wurgt, rechts het volk laat ademen.