Vrienden, vrienden, vrienden… we hebben een raadseltje voor U.
Wat zegt u “Georges Henri Ruyssen”?
Is het een dichter? Was het een filosoof? Is het een Gazaanse spion die voor Caroline Gennez werkt?
Nee, vrienden, niets van dat alles.
Georges Henri Ruyssen is een doofpotfiguur, een bewuste vergetelheid van de Regimepers.
Georges Ruyssen is een… pater. Een Belgische pater.
Geen gewone pater! Georges, een jezuïet, was decaan van de faculteit Kerkelijk Recht van het Pauselijk Oosters Instituut (Pontificio Istituto Orientale of P.I.O.) in Rome. Niet de minste onder de minsten dus. We schrijven in de verleden tijd, want vandaag is Georges Ruyssen geen decaan meer.
Op 23 februari 2024 stortte de hemel neer op het arme hoofd van deze Belgische jezuïet in Rome. Op die dag kreeg Ruyssen een kattenbelletje waarop in Vaticaans handschrift geschreven stond dat hij onmiddellijk Rome moest verlaten.
Er stond nog iets meer bij: “Weledelgestrenge Georges, U dient niet alleen Rome per onmiddellijkheid vaarwel te zeggen, U wordt ook verplicht om twee jaar aan Uw gezondheid te werken”.
Dat is Vaticaans voor “Georges ge hebt teveel gerotzooid met uwen toog aan”.
Het nieuws van de verbanning verscheen niet in de Belgische pers, wel op enkele buitenlandse websites (klik HIER, HIER, HIER, HIER, HIER, HIER en HIER)
Ondanks de internationale verspreiding heerst er in België een doodse stilte over deze zaak.
Belgische Romegangers en Vaticaanfreaks zullen het vertrek van Georges met leden ogen aanzien, want Ruyssen bekleedde een aantal impressionante posten in Rome.
Zo was Pater Georges Ruyssen sinds 2021 aangesteld als referendaris van de hoogste kerkelijke rechtbank. Een referendaris is een kerkjurist die rechters helpt hun vonnissen voor te bereiden. In het geval van Ruyssen wil dat zeggen dat hij expert is in het kerkelijk recht van de oosters-katholieke Kerken. Die expertise zorgde ervoor dat hij decaan werd van de Faculteit Oriëntaals Kerkelijk Recht aan het Oosters Instituut in Rome.
Daarnaast is/was (?) hij ook lid van de Provisorenraad (beheerraad) van de Koninklijke Belgische Kerk en Stichting Sint-Juliaan-der-Vlamingen. Een toch wel interessante stichting met veel betekenis voor België.
In die beheerraad van die stichting vinden we Ruyssen terug in het gezelschap van een aantal illustere serieuze mensen te weten: Patrick Renault, ambassadeur van België bij de Heilige Stoel, voorzitter van de beheerraad; mgr. Dr. Gabriel Quicke, rector; P. André De Bleeker, CICM, provisor; P. Wim Collin, SDB, provisor en dus ook Georges Ruyssen, provisor. De beheerraad wordt administratief versterkt door Lieve Van Cant, secretaresse .
Wat voorzitter Renault betreft, zijn functie als ambassadeur bij het Vaticaan is een eindeloopbaanbeloning en vereist ook het vertrouwen van Het Hof. (Deze ambassadeurs blinken gewoonlijk niet uit door sympathie voor “les Flamins”)
De stichting beheert sinds lang ook een échte kerk, met een lange en moeilijke naam: Koninklijke Belgische kerk en Stichting Sint-Juliaan-der-Vlamingen, afgekort: de Koninklijke Belgische Kerk Sint-Juliaan-der-Vlamingen. Nog meer afgekort: de San Giuliano dei Fiamminghi. In het Vlaams afgekort: Sint-Juliaan-der-Vlamingen.
De kerk bevindt zich in de Via del Sudario, 42, tussen Largo di Torre Argentina en Sant’Andrea della Valle.
Ten tijde van de kruistochten stond er op die plek geen kerk maar een pelgrimshospitaal gericht op bezoekers uit het Graafschap Vlaanderen.
Sinds 1844 is de San Giuliano dei Fiamminghi de nationale kerk van de Belgen in Rome.
De stichting heeft uiteraard fondsen nodig om haar diensten en gebouwen in het hart van Rome te financieren. Daartoe bouwde ze in de loop der tijd een indrukwekkende vastgoedportefeuille uit om haar kosten te financieren.
Marko Rupnik
De plotsklapse verdwijning van Ruyssen wordt in Vaticaanse kringen gelinkt aan het dossier van de Sloveense jezuïet Marko Rupnik, die door een veertigtal vrouwen werd aangeklaagd wegens seksueel misbruik. Het dossier werd door het Vaticaan heropend. Sindsdien zijn hierover geen andere berichten meer verspreid, tenzij op Italiaans- en Spaanstalige websites.
Van Quicke naar Quintens
Op de website van de San Giuliano dei Fiamminghi stichting staat pater Ruyssen nog steeds vermeld als lid van de raad van beheer. Het is de huidige rector van de stichting mgr. Gabriël Quicke, die een beslissing zal namen wat er dient te gebeuren met de functie van pater Ruyssen.
Een leuk tussenhaakjes
Een van de vorige rectoren van de Koninklijke Belgische kerk San Giuliano dei Fiamminghi was mgr. Werner Quintens (Mariakerke, 21 maart 1937 – Oostende, 10 januari 2005).
Quintens was een Vlaamse geestelijke met een messcherp verstand. Hij ging in Rome studeren en doctoreerde in de Bijbelse wetenschappen aan het Pontificium Institutum Biblicum (het Pauselijk Bijbelinstituut). Zijn doctoraat ging over psalmen.
Hij speelde zich in de belangstelling van Johannes-Paulus II. Hij werd in 1972 benoemd tot rector van het Belgisch Pauselijk College in Rome. In 1974 schopte hij het tot Kapelaan van paus Johannes Paulus II. In 1987 klom Quintens nog een trapje hoger op de ladder. Hij werd Ereprelaat van Zijne Heiligheid Johannes-Paulus II.
Het Belgisch Koningshuis, om niet te zeggen vooral Paola en Fabiola, apprecieerden deze Belg in het innersanctum van het Vaticaan. Quintens werd benoemd tot kerkelijk raadgever bij de ambassade van België in het Vaticaan, een parallelle functie die hij uitoefende van 1972 tot 2003.
Quintens werd onder experts geroemd om zijn studie van de Dode Zeerollen. Volgens bronnen was Quintens een reus in dat domein. Als men hem echter niet kende, zou men hem 5 frank gegeven hebben, uit compassie.
Zijn talenkennis van oude talen was fenomenaal, waaronder het oud – Aramees.
Mie Katoen
Quintens werkte niet alleen voor paus Johannes-Paulus II. Hij was er ook persoonlijk mee bevriend. Hij mocht als een van de weinigen wekelijks ontbijten met de paus. Een gunst, want zelfs Ratzinger die zeer nauw samenwerkte met de paus mocht niet aanwezig zijn op deze ontbijten.
Quintens kende Ratzinger goed. Ratzinger leefde op dat moment in Rome als kardinaal-bisschop, in een klein appartementje samen met zijn zuster. Hij was titulair bisschop van het suburbicaire bisdom Velletri-Segni en vice-deken, vervolgens deken, van het College van Kardinalen. Ratzinger had een Belgische secretaresse. Ze was Franstalig en had een afkeer voor Vlamingen. Werner Quintens, zelf een Vlaamsgezinde, noemde haar “Mie Katoen”.
Het scenario van de dood van Werner Quintens werd door God zelf geschreven. Quintens stierf op 10 januari 2005. En dat was geen toeval. Op exact diezelfde dag stierf namelijk ook kardinaal Jan Schotte. Waarom is dat opmerkelijk? Wel, kardinaal Jan Schotte was sinds 1994 de titularis van… de Koninklijke Belgische kerk Sint-Juliaan-der-Vlamingen.
Alles draait in Rome om de Koninklijke Belgische kerk Sint-Juliaan-der-Vlamingen zo lijkt het wel.
Roger Vangheluwe
Hoe graag men Quintens ook had gezien in Rome en in het Koningshuis, in België had Quintens een geduchte vijand,… Roger Vangheluwe.
Vangheluwe probeerde verschillende malen op slinkse wijze Quintens uit Rome los te rukken en terug naar België te brengen. Quintens bleek echter een maatje te groot voor Vangheluwe.
We kennen de ondertussen van zijn troon gevallen Vangheluwe.
Paul Van Tigchelt
In Rome zullen ze de Belgen de dag van vandaag niet zo graag meer zien komen. Niet in het minst na de démarche van de minister van Justitie Paul Van Tigchelt. Die kroop met opgestroopte hemdsmouwen op de barricaden in de rol van grootinquisiteur.
De VRT meldde over Van Tigchelt:
“De pornobeelden die op de computer van Roger Vangheluwe zijn gevonden, zijn voor het Vaticaan een nieuw element in het dossier tegen de voormalige bisschop van Brugge. Dat heeft minister van Justitie Paul Van Tigchelt (Open VLD) gezegd in “Villa Politica”. Volgens Van Tigchelt is het nu aan het Vaticaan om te oordelen of dit genoeg is om Vangheluwe zijn titel van bisschop te ontnemen.”
Met zijn initiatief miskende Van Tigchelt de geijkte diplomatieke kanalen alsmede het kerkelijk recht. Een geluk dat Rik Torfs er nog was om wat weerwerk te bieden.
Er waren echter onmiddellijk twijfels over de werkelijke motieven van Polle en co. Dit werd ook al aan het licht gebracht door een artikel in ‘tScheldt (klik HIER).
Ging het hierbij om de slachtoffers van de kerk of om een aanval op de kerk? Met Paul Van Tigchelt als aanvoerder van het Vivaldi-esquadron heet het in bepaalde kringen dat de loge in pre-electorale sfeer de kerk een slag onder de gordel wilde verkopen. Niet voor niets lijkt Vivaldi op een bende met de innerlijke kenmerken van de maffia en de uiterlijke kenmerken van een op communistische leest geschooid roversclubje.
“Omdat bepaalde linkse figuren en instellingen (met de VRT op kop) en de Loge, de Kerk haten, worden de Katholieken nu al 14 jaar bestookt en gemarteld met desinformatie!” lezen we HIER
In eerste instantie dient gesteld te worden dat er ofwel overal een probleem is ofwel geen probleem. In het geval van pedo- en zedenmisdrijven is er wat ons betreft sowieso altijd een probleem.
De rode en loge-pedobeerputten dienen aangepakt te worden. In hun geval gaat het allicht veeleer om netwerken voor chantage en spionage. In het kerkelijke milieu gaat het eerder om individuele gevallen van misbruik.
Twee ‘vreemde’ dossiers
Toch blijft het vreemd waarom er zoveel geblaat bestaat rond het dossier Vangheluwe en nauwelijks een zucht rond twee dossiers die misschien wel even erg, zo niet erger zijn.
We verwijzen naar het vreemde dossier “Dutroux” (klik HIER) met zijn verwijzingen naar kinderpornonetwerken.
Of we verwijzen naar het dossier van het intussen overleden parlementslid “Mahieu”. Dat dossier heeft betrekking op de moord op Julie en Melissa. (Klik HIER).
Van belang in dit dossier is een beruchte video met daarin een kardinaal die vraagt: “Sta ik er ook op?” Dit dossier eindigde trouwens op geheel giftige wijze. Door fraude op het assisenproces in deze zaak werd een persoon ten onrechte veroordeeld op basis van een vervalst autopsieverslag. Het bedrog had tot doel om “les têtes (qui) sont trop grosses” uit de wind te zetten.
Dit dossier bleef buiten de Operatie Kelk en werd volledig genegeerd door de gerechtelijke instanties, de politiek en de media. Ook een gekende prof. aan de KU Leuven die het kreeg, zweeg.
Dit dossier werd trouwens door Mahieu voor zijn dood in Rome overgemaakt aan het Vaticaan. Gevolg: niet gekend.
Het oorverdovend stilzwijgen over beide bovenstaande dossiers staat in schril contrast met het gehuil en gekerm over de “pornocollectie” (sic) van Vangheluwe, een collectie die overigens betitteld werd als ‘legaal’.
Intussen heeft, dankzij het kabaal rond de zaak, paus Franciscus het verzoek ingewilligd om Vangheluwe uit zijn ambt van bisschop en priester te ontheffen.
Omerta
Vraag blijft waarom er rond het gebeuren van Georges Henri Ruyssen zo weinig ‘kabaal’ bestaat?
Een mogelijke verklaring is de invloed van de Jezuïetenorde, waar ook de Paus toe behoort.
Boven deze orde zweeft immers sinds de oprichting de schaduw van de Tribe en The Brotherhood.
Daar waar bij het begin van de oprichting deze orde fungeerde als de stoottroepen van de kerk over de ganse wereld, is volgens bepaalde bronnen deze orde inmiddels omgevormd tot het Paard van Troje, om de kerk van binnenuit te vernietigen.
Een belangrijke publicatie met een inzicht in deze samenzwering is het boek van de Ierse pater Martin Malachi “The Jesuits: The Society of Jesus and the Betrayal of the Roman Catholic Church” – 15 Feb. 1988 “ (klik HIER)
Samenvattend lezen we daarover:
In “The Jesuits”, Malachi Martin reveals for the first time the harrowing behind-the-scenes story of the “new” worldwide Society of Jesus. The leaders and the dupes; the blood and the pathos; the politics, the betrayals and the humiliations; the unheard-of alliances and compromises. The Jesuits tells a true story of today that is already changing the face of all our tomorrows”
Auteur Malachi was ook een jezuïet. Hij deed zijn studies aan de KU Leuven. Uiteindelijk verliet hij de orde en verhuisde hij naar New York, alwaar hij overleed op 27 juli 1999. Zijn dood was omgeven door mysterie zoals we kunnen lezen in de documentaire ‘Hostage to the Devil: The footstone of Malachi Martin in Gate of Heaven Cemetery’:
“In 1999, Malachi Martin died in Manhattan of an intracerebral hemorrhage, four days after his 78th birthday. It was caused by a fall in his apartment in Manhattan. The documentary ‘Hostage to the Devil’ claimed that Martin said he was pushed from a stool by a demonic force.”
Als de Jezuïetenorde een wapen is om de kerk van binnenuit te ondermijnen en te vernietigen dan is het misschien logisch dat bepaalde dossiers zoals we hier boven beschreven niet allemaal aan de oppervlakte komen.
Uit de voormelde analyse kunnen dan ook twee gevolgtrekkingen gemaakt worden.
1. Er is de selectieve verontwaardiging en vervolging van zedenmisdrijven, naargelang het past in het kraam van zowel linkse als logemaffia’s.
2. Er is een gigantisch ondergronds censuurnetwerk bij de overheid en in de media, in de brede zin van het woord, met zwarte lijsten m.b.t. “onderwerpen – publicaties – personen – organisaties”.
ENIGMA
**
BEELDEN
**
Foto bovenaan dit artikel: Sint-Juliaan-der-Vlamingen
**
**
STEUN ‘tScheldt
**
Of via rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken
**
Of via een steunactie:
**
