Sommigen hadden pech, daar op het zonovergoten Sint-Jansplein aan de rand van de Antwerpse Seefhoek: ze stonden achter de onoverbrugbaar brede rug van minister Petra De Sutter. Niet getreurd echter, slechts een tiental Gutmenschen misten hierdoor de gave smoeltjes van Laura Tesoro en Selah Sue. Bart Peeters bracht fraaie nummers voor de kwetsbaren zonder nodeloos te kwetsen. Anders verliep het met ‘zanger’ Zwangere Guy die voor het enthousiaste VTM-cameravolk van jetje gaf tegen ‘extreemrechts’. Geen partijpolitiek hier, prevelden de organisatoren, maar niet zo voor Volle Guy. ‘Hij gulpte: ‘Meer liefde en meer begrip’; een blijde boodschap die hij meteen dumpte met zijn vervolg: ‘Fuck alle fascisten. Fuck alle racisten’. Los van het feit of Volle Guy beseft dat fascisme een zijtak van het linkse Verlichtingsdenken is en los van het feit of hij ooit een racist heeft ontmoet, behalve in de kroegen die Conner Rousseau frequenteert, bleek zijn ‘Peace’-hemd slechts een poco-pisbloes.

Natuurlijk spelen wij niet zomaar voor spel bedervende zuurpruim die het muziekplezier van 20.000 bezoekers bij dit vredesconcert zouden willen onderuithalen. Mensen die goedwillend hopen op een einde van de diverse oorlogen die momenteel woeden, doen immers niets verkeerd. Bovendien was de samenhorigheidssfeer met wat fantasie ouderwets Woodstock-getint. Toch kunnen we het bij ‘tScheldt niet laten enkele kanttekeningen te plaatsen.

Zo was het groots opgezette spektakel als hartenkreet tegen gewapende conflicten georganiseerd door Els Hertogen, de voorzitster van 11.11.11. Ze stamt uit een oer-links nest, maar tot daaraantoe. Alle bekende én onbekende subsidieclubs ondersteunden het project. En uiteraard wapperden er de obligate Palestijnse banieren. Best leuk binnen een buurt met een pak moskeeën die door de in de steek gelaten autochtonen ongewenst zijn. Zouden de jolige fans van de 505-Concerten voor de menselijkheid ook enige motivatie hebben gevoeld om de wijk rond het plein even te verkennen? Daar zouden ze hun multiculturele droom in de ergste nachtmerrieversie hebben kunnen smaken.

Het Sint-Jansplein: miserabilisme, immobilisme en fatalisme troef.

Volgens de legende stond er op de hoek aan het Stuivenbergziekenhuis een kroeg waar men het populaire arbeidersbier Seef tapte. Dit troebele zachte bier op basis van boekweit werd voor het laatst tussen de twee wereldoorlogen geschonken tot het in de mythische sfeer verdween. Een talentvolle brouwer durfde het aan het bier opnieuw op de markt te brengen met het bekende succes van vandaag. In de tijd van het originele geestrijk nat begon men naar de volkse wijk – die in Antwerpen ’t kantje werd genoemd – te verwijzen als de Seefhoek. Eigenlijk werd die benaming wat ten onrechte gebruikt voor de hele wijk met het postnummer 2060. Waarom? Omdat dit flink bevolkte stadsdeel omvolkte. Plezante cafés, beroemde sportverenigingen, een sociaal middenveld dat de boel bijeen hield, cinema’s en gezellige winkels zorgden voor een uitgelaten gevoel. De befaamde Offerandestraat met een topaanbod aan schoenwinkels werd de eerste winkelwandelstraat in het land en dat anno 1975. Het Sint-Jansplein waar het concert plaatsvond is nog steeds het grootste van Antwerpen en lokte tweemaal per week talloze bezoekers aan de levendige markten. Tegenwoordig zijn die op enkele dappere volhouders van weleer na, verworden tot een ratjetoe met rommelproducten uit de vierde wereld. Miserabilisme, immobilisme en fatalisme troef. Allochtonen die zich opwerken verlaten de wijk omdat er teveel ‘vreemdelingen’ blijven toestromen.

Die Seefhoek werd een uitdijende olievlek naar andere buurten met een multiculturele marginaliteit vol menselijk wrakhout. Daarvoor organiseerde links nooit een concert. Integendeel, men ontkende liever de samenlevingsproblemen. Wie in een wijk met 30.000 bewoners er indertijd 11.000 illegalen moest bijnemen (omdat destijds zo’n 500 OCMW’s van over heel België hen in die wijk loosde) moest zwerfvuil, gedwongen prostitutie, knokpartijen, huisjesmelkerij, inbraken, autozwendel, drugstrafiek, verkrotting, leegstand, islamisering en morele ontwrichting er bijnemen. De dappere enkelingen uit meerdere partijen die er toen iets aan trachtten te verhelpen, botsten op een wereldvreemde wetgeving en bij hun collega’s op een pseudo-humanistisch ideaalbeeld van de werkelijkheid.

En de zangers maar zingen. En de presentatoren maar oreren. En het publiek maar scanderen voor Gaza. Het viel nog mee dat het stil bleef tijdens de getuigenis van de 92-jarige Holocaust-overlever. Akkoord, in de Seefhoek liggen de gebouwen er niet platgebombardeerd bij en zijn er inderdaad straten rond het Park-Noord die opnieuw floreren. Toch blijft het een transitwijk met veel menselijk puin. Ironisch dat net daar het Concert voor de menselijkheid plaatsgreep. Maar men smulde ervan.