De Belgische én Vlaamse politiek is nog nooit zo zielloos geweest! Elke excellentie, iedere parlementair van gelijk welke partij lijkt het wel te ontbreken aan dat net iets dieper gravend verhaal. Allemaal, en zonder uitzondering, blijven ze op geld belust maar inspiratieloos tappen uit oeroude en lekgeslagen vaten die het wegvloeien van de rijkelijke wijn van weleer niet meer weten te stuiten. De moderne politiek werd een marketingstunt die een onbestaande godendrank uit de kurkdroge vaten van vermolmd hout en verroeste duigen aan de man laat brengen door grotendeels dynastieke politici, wier even vermolmde en verroeste schedelinhoud voor hun nog half levende, zeker hun geheel dode, voorvaderen niet alleen een vlijmscherpe doorn in het oog, maar meteen een welgerichte en lethale messteek in het hart betekent. We maken het einde mee van een uitgeteerde partijpolitiek die, middels een ongrondwettelijke vrijheidsbeknotting, vooral zichzelf wil handhaven in een eigen gecreëerde holle leegte die niet meteen verschiet opent op een nakende en weldadige verzadiging.

Oranje Conservatisme

De foto van Sammy Mahdi in de weekendkrant van De Standaard sprak boekdelen! Daar zit hij dan in z’n door ons betaalde rode fauteuil beaat en zelfverheffend weg te kijken van het volk, waarvan hij slechts de dienaar zou moeten zijn. Eén been heeft hij over de leuning van de zetel geslagen, wat enige daadkracht en souplesse moet veinzen. Aan zijn veel te logge voeten draagt hij de ondertussen obligate en veel te dure basketbal-sloefkes, wat z’n intellectuele loom- en laksheid dan weer moet kleuren met een miniem spatje geforceerde jeugdigheid. Met de linkerhand gooit hij een zuurgroene appel op. Niet te hoog overigens! Want, als zijn eigenwaan geen spelbreker wordt, is het de bedoeling om de vrucht, even nonchalant als slordig, weer in zijn hand te laten landen. Wanneer hij er nu eindelijk eens in gaat bijten, blijft echter dé retorische vraag waarop iedereen, die de laatste 25 jaar de christendemocratie een beetje heeft gevolgd, een feilloos antwoord weet te verzinnen. Nooit! Het bijten lijkt de doorwinterde tjeef wellicht toch net iets te personalistisch.

Dat “nooit!” – een onbepaald bijwoord, even onbepaald als de eigentijdse christendemocratie zelf – krijgt bevestiging in het bijhorende artikel. Sammy-met-de-appel-waarin-nimmer-één-tand-gezet-zal-worden kiest voor een wel heel vreemde vorm van conservatisme, dat de partij een flinke honderd jaar geleden inderdaad nog eigen was, maar thans toch verschraald groene schimmel ligt te vergaren in de archieven van de centrumpartij van ooit. Zelfs de Brits-Ierse filosoof Edmund Burke, die dan weer duidelijk ongelezen in z’n bibliotheek stof ligt te vergaren, wordt voor de gelegenheid van een doorprikbaar christendemocratisch mombakkes voorzien. Het “meer van hetzelfde”-programma wordt in het interview als een copernicaanse revolutie van christendemocratisch inzicht gepresenteerd. Maar in de grond wil Mahdi gewoon even meesurfen op het openslaande golfje dat partijgenoot Frank Judo met zijn boekje “Het Bewaren Waard” veroorzaakte. Het boekje zelf is meer dan lezenswaardig, maar verengt het conservatisme teveel tot een bundel politiek-filosofische mogelijkheden. De onmiskenbare metafysische aspecten van een waarlijk en doorleefd conservatief “in-de-wereld” staan, worden daarbij spijtig genoeg ontzien.

Rood Nepotisme

En uit dat uiterst eigenaardig christendemocratisch conservatisme, gloort dan plots des Voorzitters Oekaze om niet met het Vlaams Belang in zee te gaan. Ook niet lokaal! Wie het wel doet, mag volgens dat nieuw beleden conservatisme meteen zijn lidkaart inleveren. Waarom gaan wij dan in godsnaam nog stemmen? De as N-VA/PS werd al gesmeed, nu smeedt men de as CD&V/MR. Gevolg: de andere meningen kunnen de mestvaalt op. Pardon? Wat een onsmakelijk en niet-conservatieve arrogantie, toch! Maar in de andere, enkel op economische reducties gestoelde, partijen is het zo mogelijk nog een streep erger! In de partij van dat rotverwend socialistisch koekoeksjong – dat met socialisme evenveel te maken heeft als een baviaan met het werk van Dante Alighieri – rollen ze óf vechtend over de straatstenen, óf laat dat straalbezopen racistische jong, dat z’n poten niet kon thuishouden, een stapelverliefde pluim uit zijn narcistische vacht op het nest letten terwijl hij, ver weg van enige verantwoording voor eigen daden, z’n even eigen neus laat vertimmeren tot die van een clowneske Arlecchino. De al evenzeer eigenhandig benoemde paljassen van rechters, meer activistisch dan juridisch geschoold, brengen ondertussen wel alles in gereedheid om het sepot voor deze Stalin in schaapskleren te regelen. Als het woord nepotisme niet zou bestaan, moest het ter plekke uitgevonden worden. Het schoolvoorbeeld ter verduidelijking van de term is er al!

Blauwe Kleuters

Is de politieke afgrond waarin de twee voorgaande partijen verzeild zijn geraakt al behoorlijk erg en ergerlijk, dan is de bodem van het lege vat nog steeds niet bereikt! Als proef op de som zijn er nog de blauwen: een fröbel van liberale kleuters die dartel de kiesdrempel knuffelen als was het Beertje Colargol. De blauwe porno-premier liep, net voor d’r goddelijke kont, een fameus blauwtje met een Italiaanse natuurstér en bedient sindsdien, onder ’s werelds hoon, zichzelf dan maar. Wie zou er eens geen vlieg willen zijn tijdens de zondagse brunch ten huize van de De Croo’s? Dat blauw staat voor klinisch kil en ijskoud behoeft er niet de minste duiding. En dan heb je de liberale Shar-peihond Van Tigchelt, met veel te veel huid voor z’n kinderlijke brein. In plaats van, weliswaar niet verkozen, te regeren, speelt hij liever de mislukte liberale kloon van Stanley Kubrick. Telkens hem in de politieke speeltuin met het vingertje wordt gewezen, post hij, duizelingwekkend arrogant en opgeblazen, een filmpje waarin hij, hoog gezeten vanop de schommel, zijn gelijk staat uit te braken.

De zachtaardige Rik Torfs mocht het al eens meemaken tijdens de doorzichtige liberale recyclage van de kerkcrisis, maar nu doet er een nieuw filmpje de ronde waarin Van Tigchelt tracht uit te leggen dat zijn opgestroopte mouwtjes geen waarmerk zijn van populisme, maar dat hij er altijd al zo onverzorgd heeft bijgelopen. En dan is er, tot slot, de maagd van het Hageland, dat opgezwollen wicht uit Aarschot, Moe Trutten, wier wankele hormoonspiegel elke geestelijke standvastigheid verhindert. Dit kleverigste aller politieke specimina zwingelt tussen een zelfbeklagend “Ik stap op” tot een zelfbehagend “Wij, de Vlaamse minister van Binnenlandse zaken”. Nu is dat uiterst labiel krimpen en ruimen tussen existentiële neerslachtigheid en geëxalteerde gloriole eigen aan vrouwen in de overgang, alleen is er ook voorheen niemand in geslaagd één rechte lijn op deze tuitelige “Virgo Gelida” te trekken. Schijterig benauwd voor haar eigen schaduw en tot aan het middel verzonken in een verhaalarm en onvruchtbaar liberaal Land van Saeftinghe probeert zij nu te scoren door haar puntloze pijlen te richten op de kerksubsidie met de niet eens zelfbedachte slogan: “Niemand moet betalen voor het geloof van een ander.” Mogen wij dan de bal toch even terugkaatsen met een welgemeend: “Niemand moet betalen voor de ideologie van een ander!” Ook niet voor de versleten links liberale!

Groene en Geelzwarte Onmacht

In dit verrot politiek universum van angstaanjagende zedenloosheid en totaal gebrek aan moraal roept de N-VA, vanuit een interstellaire Twilight Zone, hoe het beter moet maar wordt door bijna niemand gehoord, laat staan ernstig genomen. Geef ze echter nooit of te nimmer enige concrete bestuursbevoegdheid, want terstond vinden ze het ultieme wormgat van waaruit ze in alle drie de gekende dimensies alles definitief verkloten. Laat het lokale N-VA-spektakel in Antwerpen een waarschuwende lering zijn. Een vernietigende drugsoorlog, de uitverkoop van de stad aan de projectontwikkelaars en de gevolglijke onherstelbare kwetsuren aan het erfgoed, de even stadsbrede als -vreemde verwoonerving, roetveeg-Pieten als gezellen van Sinterklaas, een Kerst-wurgende wintermarkt, en dit alles bovendien gecumuleerd met de pedante gezwindheid waarmee N-VA-politici mee aan de eerste de beste iftar willen aanzitten… het zijn maar een paar voorbeelden van hoe de met de mond beleden hoogschatting van de eigen tradities gestalte krijgt in een grijpbare N-VA-kosmos. Enkel het monsterlijke Groen, dat gelukkig en ten tweede male druk doende is zichzelf kapot te regeren, weet de Vlaams-nationale vernietiging van ons welzijn naadloos te koppelen aan de even probate sloop van onze welvaart.

Christendom als Wortel van Beschaving

Nu het gehele politieke spectrum, zo Vlaams als federaal, tot op het bot en partij-overschrijdend geïnfiltreerd is geraakt met de bespottelijke toe-eigening van onbegrepen filosofische nomenclatuur, met apert narcistische, minstens nepotistische eigenwaan, met afstotelijke exuberanties van blind pueriele gedrag en met slapzinnig impotent beleid, mag de vraag toch gesteld worden of wij het bestuur van ons land of onze deelstaat nog wel exclusief en onvoorwaardelijk kunnen overlaten aan compleet gederailleerde beroepspolitici van het negende knoopsgat. Vanaf de Verlichting is de sinds mensenheugenis reeds bestaande scheiding van Kerk en Staat, waarvan de onderdelen mekaar in evenwicht hielden, synoniem geworden voor de primauteit van de Staat over de Kerk. Maar was dat, achteraf gesproken en meer dan ooit beseffend dat die politiek kaste van prutsers en druiloren onze eigen cultuur heeft uitverkocht aan de globalistisch en economisch meest biedende partij, wel zo’n goed idee? Hadden we de Kerk wel zo snel moeten afdanken en de politiek enkel overlaten aan tekortschietende politici? Zonder controle, zonder tegengewicht, maar mét een volle trukendoos om het volk te misleiden?

Moeten we niet schoorvoetend op onze passen terugkeren? Was het échte verleden – dit wil zeggen het van ideologische leugens gezuiverde verleden – dan werkelijk zoveel slechter? Natuurlijk heeft de Kerk fouten gemaakt. De staat niet minder! En heeft het muntende buitenland – waarvan we er, naar het woord van die goede oude, bovendien katholieke secretaris-generaal van de NAVO Joseph Luns, zoveel hebben – dan ook af te rekenen met die rampzalige dijkbreuk van politieke domheid en koppige, vooral vrijzinnige betweterij? Het inzicht dat het in onze uitgeputte vlek toch een stuk erger is dan elders, wint allengs veld. Zeker voor wie af en toe dat buitenland volgt. Wordt het dan niet hoog tijd om, los van het goeddeels historische en tot op het blote uierleer uitgemolken kerkmisbruik, ons oor terug te luisteren te leggen bij die Ene, Heilige, Katholieke en Apostolische Kerk die nog steeds en als enige de fundamentele wortels van onze beschaving vochtig houdt? Benieuwd wat Christophe Vekeman er in zijn nieuwe boek “Tot God” over te vertellen heeft. Hij is trouwens niet de enige verloren zoon die weerkeerde in de kerkelijke moederschoot.

**

Illustratie: allegorie, 1852

**

STEUN ‘tScheldt

**

Of via rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken

**

Of via een steunactie:

STEUN ‘TSCHELDT

**