Europa heeft stekende hoofdpijn. Letterlijk dan, de pijnscheuten lijken zich immers grotendeels te situeren in de kop van het continent. Het noorden dus. Het zuiden, dat altijd al lichamelijker is geweest, lijdt veel minder onder die hamer in het hoofd. De pijngrens loopt grofweg langs de oeroude grens tussen het Romaanse en het Germaanse deel van dat ooit zo fraai gekloste kanten boordsel, aan de uithoek van de veel grotere Euraziatische landpartij. Het Germaanse deel verslikt zich haast voortdurend in een ongeneeslijke drang tot zelfvernieuwing die zich, uit haar aard, uiterst nauw aanschurkt tegen de even palliatieve drang tot zelfvernietiging. Het Romaanse deel echter, in zoverre het niet geklemd zit in de Brusselse financiële tang, weet haar tradities en gebruiken een stuk langer uit de contradictorische klauwen van de woke “newspeak” te houden. Het zuidelijk lichaam wordt dan ook een aardig stuk minder bezwaard met die hamerende migraine.
Zonder het wellicht zelf te beseffen, zal de symptoom bestrijdende Dafalgan – het moet meteen een stevige pastille van een gram zijn, met 500 mg zijn we niks! – door het zuiden moeten toegediend worden, dus “langs onder”, want van onze bloedeigen politieke harlekijnen valt geen opkalefaterend “suppoke” meer te verwachten. Zit het noorden onafgebroken op het puntje van een wellicht “ergonomische”, maar ijskoude en beenharde stoel z’n gespleten ruggengraat verder te breken, dan voelt de zuiderse hartelijkheid van bewaarde en bewarende tradities aan als een luxueuze clubzetel waarin vertrouwdheid en gezond verstand als schragende kussens de ruggengraat eerder soepel en warm houden. Wat het noorden bij elke geforceerde wedergeboorte aan bloed verliest, wordt in het zuiden dubbel en dik opgeslagen in de voedende moederkoek van een doorleefde cultuur, waarmee het kind zich onlosmakelijk door de navelstreng verbonden weet.
“Achteruit Schrijdend Inzicht”
Ter gelegenheid van een interessante studiedag, een paar dagen geleden, hekelde Rik Torfs, die als goede wijn beter wordt met de jaren, nog het zogenaamde “voortschrijdend inzicht” als verstandeloze dooddoener van het zich in vluchtige vernieuwing vermeiende noorden: wie om zeer gegronde redenen niet meer mee wil met de zoveelste nieuw gevlochten dwaasheid, blijft volgens die “voortgeschreden inzichtelijken” ronddolen in het achtergebleven universum van de inzichtloosheid. Voortschrijdend inzicht werd de bussel munt waarmee de levertraan van de vermeende innovatie, lepel voor lepel en van bovenuit gedwongen, wordt genuttigd. Waarom, zo vroeg Torfs zich terecht af, bestaat er geen “achteruitschrijdend” inzicht? Wie toch heeft uitgevogeld dat we het vroeger steeds bij het verkeerde eind hadden en nu noodzakelijk gelijk moeten hebben? Dat grondeloos gelijk werd bovendien stapsteen naar een diversiteit versmachtende uniformiteit, die de werkelijkheid spoorslags reduceert tot één, te belijden waarheid.
De pijl van de noordelijke vooruitgang staat daarom unilateraal gericht op een armzalig “nu” dat niet meer kan omgaan met verscheidenheid als noodzakelijke basis van en voorwaarde voor dieper inzicht. Het is het verdeelde Europa aan te zien. Neem nu dat necrofiel Napoléonneke uit Frankrijk. Let op, je moet hem niet altijd carte blanche geven, want veel beter dan wie ook beseft hij dat kleine inheemse mannetjes met grote buitenlandse aspiraties zich in zijn land steeds van een zekere aanhang hebben kunnen voorzien. Met de Europese verkiezingen in het vooruitzicht, kan dit een akelige wending veroorzaken. Voor men het weet ontketent hij, misbruik makend van een zuivere interne Russische strijd, nog een derde wereldoorlog, die hij niet kan winnen. Je zou het niet meteen bevroeden als je Waterloo bezoekt, maar Napoleon is daar ook aan z’n militair einde gekomen, nadat hij ook al in Russisch zand had moeten bijten!
Frankrijk Kijkt Achterom
Niemand minder dan de onnavolgbare Godfried Bomans meende trouwens te weten hoe dat kwam. Hij vertelde in de jaren zestig van vorige eeuw reeds dat nogal wat hotels in het grotere gebied rond Waterloo uitpakten met het bed waarin de Franse keizer zou geslapen hebben. Waarna de schrijver er fijntjes aan toevoegt: “Hij heeft die oorlog dan ook verloren.” Hoe anders is dan toch weer zijn inspirerend “strijdplan voor de jeugd?” Bedoeling is het Frans onderwijs te impregneren met een “golf van gezag.” De kans dat dit plan in Macrons oor gefluisterd werd door Brigitte is trouwens niet geheel denkbeeldig: zij is immers gemummificeerd genoeg om het oud-Egyptische onderwijs nog aan den lijve te hebben ondervonden! En daar was gezag nog geen ijdel woord. Elke diepe rimpel van Mevrouw Macron werd bovendien akkervore waarin het zaad van de nostalgie gewillig tot bloemdragend “vroeger-was-het-beter-kruid” kon schieten. Wat er ook van zij, in Frankrijk kiemde tenminste het diepere inzicht dat intussen zo voortschrijdend mag heten dat men het hoofd wel achteruit móet keren om het te vatten. Die overtuiging zou, weliswaar op z’n kernachtig Duits, als volgt kunnen klinken: “Wir sind hier nicht bei Wünsch-Dir-Was, sondern bei So-Isses!”
De naakte realiteit heeft in Frankrijk eindelijk de ideologische wereldvreemdheid ingehaald, want als er de laatste jaren werkelijk één pandemie over de Hexagoon heeft gewoed, dan wel deze van het steeds moordender geweld, gepleegd door steeds jonger, haast exclusief vreemd, grondsop. De president spreekt terecht van een “decivilisatie.” Toegegeven, dat ziet iedereen met een korrel gezond verstand al járen, maar in Frankrijk, a tout seigneur, tout honneur, heeft het toch maar de beschutte vertrekken van het Élysée bereikt. We helpen u graag hopen dat deze Franse wolkbreuk ooit tot druppelen komt in de Lambermont, maar zeker is dat helemaal nog niet. Enfin, de Canadese psycholoog en bloednaïeve beroepsoptimist Steven Pinker – die in zijn boek “The better Angels of our Nature: Why Violence Has Declined” (vert. “Ons betere ik, Waarom de Mens steeds Minder Geweld Gebruikt”) uit 2011 nog niet in staat bleek de voortschrijdende gewelddadigheid academisch te vangen – kan tenminste voor wat Macron betreft zo hoog mogelijk de Eifeltoren in. En terecht!
Macron en zijn minister van Onderwijs Gabriel Attal willen vol inzetten op een cultuur van burgerzin en dat komt natuurlijk met een inherent aanvoelen van natuurlijke hiërarchie. Zo zullen leerlingen opnieuw moeten rechtstaan als de leraar de klas betreedt, zullen sociale media mogelijk beteugeld worden en prijken de gedragsontsporingen vanaf nu op de diploma’s van het ongewenste tuig van de richel: makkelijk te consulteren door latere werkgevers. Ouders die teveel roespeteren of volharden in een ongepaste heiligverklaring van hun ongelikte smiecht of galgenbrok, zullen daarenboven beboet worden of moeten gemeenschapsdienst vervullen. De rotverwende snotaap, platgespoten met een mixtuur van in een lepel opgewarmd mei’68-gebral en een tot verwoestende gewelddadigheid gespannen gelijkheidswaanzin, werd de wacht aangezegd. In Frankrijk kan het monster van de “kindsheidmaatstaf” eindelijk bestreden beginnen worden.
Italië Doet Mee!
En ook in Italië zijn soortgelijke ontwikkelingen aan de gang! Daar keurde de Italiaanse senaat (Palazzo Madama) het DDL Valditara (Disegno Di Legge of wetsvoorstel) goed, zo genoemd naar de gelijknamige minister van Onderwijs, Giuseppe Valditara. Nu is het de beurt aan de kamer (Palazzo Montecitorio), waar La Meloni I een overgrote meerderheid bezit (238 zetels tegenover 162). Dat wordt “una passaggiata nel parco”, oftewel, een wandeling in het park. Het wetsvoorstel heet voluit: “Revisione della disciplina in materia di valutazione del comportamento delle studentesse e degli studenti” (vrij vertaald: Herziening van de evaluatie der gedragsregels van studentessen en studenten). Bedoeling is dat scholen voortaan de leerlingen responsabiliseren en het gezag herstellen. Het simpelste pestgedrag, dat kinderen vaak veel te lang van school houdt, tot werkelijk gewelddadig gedrag, dat heelder levens in de knop breekt, zal er niet meer passeren met een laconiek en nalatig “ze hebben een slechte jeugd gehad” of een “het zit nu eenmaal in hun cultuur, meneer”.
Integendeel, gedrag in Italië zal voortaan gewaardeerd worden met een cijfer, en bovendien zal de evaluatie ervan behoorlijk aangescherpt worden. Gedragspunten krijgen sowieso een zwaarder gewicht in de algemene beoordeling. Slechte punten kunnen een schooljaar kosten en minder dan 5 is d’office gebuisd. In geval er sprake is van geweld tegenover leerkrachten, medestudenten of personeel van de school zwaait er daarenboven een onmiddellijke schorsing van twee dagen, waarop zal voorzien worden in “activiteiten van reflectie en verdieping” en/of het verrichten van gemeenschapswerk. Vernieling van schoolmeubilair zal niet zonder meer nog getolereerd worden maar onderworpen aan een vergoedende boete. Geen overbodige luxe, zo werd enkele dagen geleden nog duidelijk aan de Sapienza-Universiteit te Rome, waar links-gedraaid studententuig een wel héél eenzijdige pro-Hamas-, en dus pro-terrorismebezetting van de gebouwen volvoerden.
Verschuiving van de Europese As
Natuurlijk moeten we niet te naïef zijn. Het is immers bekend dat de politiek in schier alle landen van Europa een behoorlijk overbetaalde, grotendeels verbale krachtpatserij is geworden van niet eens de scherpste messen in de la. Met volgroeide dadendrang heeft de moderne politiek nog zeer weinig uitstaans. Tussen woord en daad, enz (Willem Elschot), u kent dat wel. Wie die woordbrakerij overigens exponentieel wil proeven, heeft slechts naar de Belgische en Vlaamse politiek te kijken: de kinderlijke kleinheid van de “opgestroopte mouwtjes”-populist Van Tighelt in het Kerkdossier die, nadat hij door Rik Torfs beleefd maar knoerthard en verdiend met zijn beide voetjes op de steenkoude grond werd gezet, meende een Torfs-onvriendelijk filmpje op TikTok te moeten publiceren en het gloednieuwe, toch vooral stokoude voorstel om de Kerk niet langer te subsidiëren, uitgaande van die oer-belachelijke demagoge uit Aarschot, jawel Moe Trutten, die zelf nooit verder is geraakt dan een 19de eeuws wereldbeeld, spreken in dit verband boekdelen.
Dat beiden “liberale” excellenties evenwel de grootste subsidieslurpster aller tijden, de beruchte Sjoemelpoedel, in hun midden hebben gedoogd, graaft hoe dan ook elke vaste grond vanonder hun aanhoudend maar inhoudsloos gebalk. Het liberale gedachtegoed verdwijnt allengs verder in het zinkgat van de geschiedenis, zoveel is duidelijk. Maar is er dan echt niets meer aan de hand? Toch wel! Nu de economische reus van Europa, met name Duitsland, lemen voeten blijkt te hebben en de Europese Frans-Duitse as kloppen heeft gekregen door de Russische-Oekraïense oorlog van tiran Poetin tegen de schatrijke “showgirl” Zelensky – niet meer trouwens dan een intern Russisch conflict waar wij als Europeanen in se geen iota mee te maken hebben – staan we wellicht aan het begin van een Europese verschuiving naar een gloednieuwe Frans-Italiaanse as.
En die mag dan Romaans, minstens zuiders, heten. Nu de decadente Caligula van het Germaanse noorden de getrokken zwaarden van de pretoriaanse garde al ziet blinken, staat Orban zich wellicht al lachend achter het gordijn te identificeren met de nakende keizer Claudius! Met de Europese verkiezingen in het verschiet, wordt dit pas echt een weliswaar voorwaarts, niettemin achteruit schrijdend inzicht. Zo worden de Europese verkiezingen toch nog interessant. Het lijkt er immers sterk op dat de Hunnen, de Germanen opnieuw in handen van de Romeinen zullen drijven: warempel een deugdelijk en pijnstillend “Dafalganneke” voor de hamerende Europese hoofdpijn.
**
Illustratie: Sapienza-Universiteit te Rome: betoging
**
STEUN ‘tScheldt
**
Of via rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken
**
Of via een steunactie:
**
