Ik heb gisterenavond de druk besproken docu-soap “het proces dat niemand wou” gezien; er was geen goede Netflix serie voor handen en naar de gewone VRT/VTM uitzendingen kijken wij al jaren niet meer. Ik had nochtans heel veel goede redenen om NIET te kijken.

Zoals: mijn typisch vooringenomenheid als oudere blanke cisman. Of ook het feit dat Meyrem Almaci zich op X in het debat gooide, of ook het vuistje van de debutant-regisseuse Hilde Van Mieghem, of ook het NEE bordje van (de immer bij Gert Verhulst aanwezige) Joël DC van Regimekrant De Morgen. Dat Herman Brusselmans vond dat hij al genoeg gestraft was voldeed ook aan mijn initiële rechtsgevoel. En tot slot dat ook Rik Torfs (vroeger enerzijds anderzijds, vandaag anderzijds salamanderzijds) voor clementie pleitte deed mij samen met La Flandre Profonde besluiten: genoeg is genoeg.

De helft van Vlaanderen – en zeker de mannelijke helft – denkt namelijk zo: Hoe gaan wij als blanke hetero cismannen nog een vrouw versieren? Op hun poep kloppen? Ze wat halfvol kappen? Effe aanhouden met wat berichtjes? Haar rug wrijven tijdens een slow? Mag het nog even of moeten wij nu wachten tot ze zelf hun hand in ons broek steken?

Ik had dus langs geen kanten verwacht dat ik van mening zou veranderen. Van mening veranderen is trouwens iets dat we bij de Regimepers nooit mogen meemaken. Maar in ‘tScheldt moet dit kunnen zelf als het tegen de stroom invaren is want dat is wat een satirisch magazine moet doen: tegen de stroom invaren. Zelfs al wijkt het af van wat schrijvelaars en cartoonisten in ‘tScheldt eerder hebben gezegd en vertoond.

Bij het bekijken van de serie komt een patroon van gedrag naar voren dat zo sterk afwijkt van de flegmatische, hilarische, fantastische Bart de Pauw die we kennen, dat je bijna denkt te maken te hebben met een dr. Jekyll en mr. Hyde -syndroom. De interacties beginnen allemaal op dezelfde manier: onschuldig, onschadelijk en terughoudend flirten van een hoog op zijn troon zittende door iedereen aanbeden televisiester.

Aanvankelijk redelijk stilletjes maar eens op dreef kruipt De Pauw op ongenadige wijze in het hoofd van zijn slachtoffer. Zodra hij daar zit begint het pas. De dames beantwoorden allemaal aan hetzelfde profiel: ze zijn jong, onervaren, staan aan het begin van een mogelijke carrière en hebben meestal een vaste partner en ze zijn totaal geïntimideerd door de aandacht van de beroemde man.

Ze hebben geen flauw idee wat ze met die honderden – soms een veelvoud – berichtjes aan moeten, hoe ermee om te gaan, hoe die te plaatsen en ze komen allemaal tot hetzelfde besluit: de arme beroemde getrouwde beroemdheid is verliefd op mij en ze hebben er eigenlijk een beetje medelijden mee.

Het lijkt er wel op of dat de bedoeling is en De Pauw bewust die – hem goed liggende – rol van underdog in de relatie (die er geen is en die er ook geen zal worden) opzoekt. Je denkt dat dit puur masochistisch gedrag is maar er is meer aan de hand. Want dan gaat het naar een volgende fase. Zodra hij zich goed en wel in hun hoofd heeft genesteld wordt mr. Hyde geen gewone stalker maar een nachtmerrie uit een Britse true crime-serie. Het zelfvertrouwen wordt in oplopend tempo ondermijnd.

Met niet aflatend zelfbeklag en zelfbeschuldiging holt de beroemde regisseur-acteur het mentale welzijn van zijn personages uit. Het gaat – in tegenstelling tot wat algemeen gedacht wordt – niet om verliefdheid; het gaat om een obsessieve en destructieve controledrang. Langzamerhand – als je al die slachtoffers volgt – krijg je het gevoel dat De Pauw het psychisch nodig heeft om die meiden een lesje te leren. Ze moeten de meester als het ware aanbidden. En als dat niet lukt volgen woede, wraak en tergende intimidatie. Ze moeten kapot.

Nu kan je je dat indenken in 1 of 2 gevallen. Iedereen heeft al eens een zwak moment. Maar geen 10-tal. En wellicht nog meer want wie weet zijn er nog veel meer die in het verborgene zijn gebleven. Over hoeveel “muizen”(sic!) gaat het hier eigenlijk in werkelijkheid?

De reportage is schokkend, choquerend en beklijvend. Ze moet inderdaad bekeken worden. Met alle sympathie en mededogen – in de eerste plaats voor de echtgenote en de familie van Bart De Pauw – moet onze aandacht toch vooral uitgaan naar diegenen die psychisch geweld hebben ondergaan. Zij vinden dat onvoldoende schuldbesef heeft plaatsgevonden en dat kan ik best begrijpen. Dat ook na zijn veroordeling ontoereikende oprechte excuses zijn aangeboden lijkt mij inderdaad het geval te zijn.

Meer nog het begint er op te lijken dat De Pauw uit is op een soort van algemene absolutie en vergoelijking van de Vlaamse bevolking – wanneer is genoeg genoeg – en dat met het medium dat hij als hyper-intelligente man tot in de puntjes beheerst. Heel deze serie heeft begot niets maar dan ook niets met METOO te maken. Maar wel met de demonen en obsessies van een uiterst gevoelige ongelukkige man die uit zijn put kruipt door anderen erin te duwen. In de psychologie is dat niet uniek. Daar had Goedele het beter over gehad dan het absurde gewauwel in de Afspraak.

Bart De Pauw moet niet in het gevang en evenmin terug naar de VRT. Hij moet naar mijnheer doktoor, niet naar dr. Jekyll maar naar iemand die hem bijstaat in zijn gevecht tegen allerlei demonen. Want een ding weten we nu na het kijken: Bart De Pauw IS de man van Melle.

PS: Dit artikel is opgedragen aan alle moedige “muizen” die hebben willen getuigen. Ongetwijfeld is het merendeel van de lezers het hiermee niet eens. Vandaar: eerst kijken, dan oordelen. The proof of the pudding is in the eating.

**

Illustratie: de man van Melle

**

Tags:Herman Brusselmans,Hilde Van Mieghem,Joël De Ceulaer,Meyrem Almaci,Rik Torfs