Het Zakenkabinet (5)

Als BDW vurig pleit voor een zakenkabinet wat heeft hij dan in zijn hoofd? We weten nu wat een zakenkabinet is (lees Het Zakenkabinet deel 1, 2, 3 en 4). Het zijn onverkozen experten. De Wever heeft in het verleden al een en ander gepresteerd op dit vlak. Philippe Muyters van VOKA, de baas van BDW die een rekenwonder bleek, Johan Van Overtvelt, de MinFin van Trends en later van het land, Siegfried Bracke, groot bakkes en thans in onmin. Meestal met zichzelf maar nu ook met heel de wereld. Die BV’s waren al bij al geen succes. Dikwijls met blauwe plekken erna. Maar het zijn er dan wel die lid van de partij werden. Geen echte onafhankelijken dus.

De BV-infiltratie in de politiek dateert van begin jaren ‘90. Onder druk van de opkomst van het Vlaams Blok begon beroepsleugenaar Guy Verhofstadt zijn verruimingsoperatie en brak daarmee met een decennialange traditie van binnenpartij-grooming van potentiële primi inter pari van elke partij. Dit verdient een woordje uitleg.

De rise to eminence binnen de klassieke katholieke en socialistische partij was langs geen kanten gebaseerd op populariteit of bekendheid. Binnen de zuil moest men zich onderscheiden. Dat kon bij de katholieken bij het NCMV, de Boerenbond, de studiedienst, het ACV en de holding ACW; bij de SP bij het ABVV, het instituut Emile Vandervelde of de Mutualiteit. Zo een beetje de Gramsciaanse tocht door de eigen instellingen.

Het beste voorbeeld hiervan was Jean-Luc Dehaene die zich als verbondscommissaris van de VVKS een naam wist te verwerven binnen de scoutsbeweging en dan opklom langs de CVP kabinetten. JLDH zou van zijn leven niet verkozen zijn geraakt met zijn boerenmanieren en onbeschoftheid. Maar hij werd een primus inter pari. En dus niet te negligeren.

Hetzelfde geldt trouwens ook voor het Joenk. Als prive-secretaris van Willy De Clercq kon hij zich als geen ander onderscheiden en bracht hij het tot PVV Jongerenvoorzitter en werd out of the blue op het hoogste schild geheven door le beau Willy in 1982, nog geen 30 jaar oud. Tot en met eind jaren 80 was de meritocratie in de politiek een gegeven. Tot de zwarte zondag daar een eind aan maakte. Als eerste begon het Joenk jan en alleman binnen te halen. Het criterium was niet meer wat je kon maar of je bekendheid genoot. Met de komst van VTM werd de VTM-isering van de politiek een werkelijkheid.

Het begon met Miss België, Anke Vandermeersch – toen nog VLD – die aankondigde naakt te zullen gaan als ze verkozen geraakte tot Fernand Huts – die nooit in de Kamer te zien was maar die 5 jaar erna wel zijn echtgenote in de rode pluche van de Senaat wou droppen en daarvoor vele schilderijen van Rik – de villaman – Daems heeft gekocht. Eens benieuwd of die ook in de nieuwe Boerentoren zullen hangen.

Voor Europa en voor a fistful of money kwam de ongeëvenaarde Dirk Sterckx uit de kast, een man waarvan niemand ooit geweten heeft wat zijn gedachten waren, alleen kon hij ze in goed Nederlands uitdrukken want was hij niet jarenlang op de buis geweest? De evenknie op rechts van Martine Tanghe waarvan algemeen geweten was dat ze een linkse militante intrigante was. Over Tanghe spreekt men nog steeds in superlatieven wegens haar onfeilbare Nederlands. Willem Frederik Hermans had erbij moeten zijn. Geroemd worden om dat wat je geacht wordt gewoon te kunnen als nieuwslezer. Maar Dirk ach Dirk, zunne goeie hadden ze nog niet gehad. Hoi Hoi!!!

Kroon op het werk werd dan in 1999 Jean-Marie Dedecker die amper 7 jaar later al Voorzitter wou worden (en het naar eigen zeggen ook WAS geweest) moesten vuil Bartje en de zijnen niet met hun pollen in de kiezerspot hebben gezeten. Maar het was wel nipt. Daarover echter morgen meer.

'tScheldt

Het Zakenkabinet (5)

LEES OOK