Ja, beste lezer, er bestaat nog een beschaafd land in Europa en nee, het is spijtig genoeg niet het onze. Wie beschaving wil proeven moet naar oorden waarvan hij of zij wellicht zou denken dat ze overspoeld worden door corruptie en maffia. Inderdaad: Italië! Dat laatste is natuurlijk ook wel zo maar ergens, diep verscholen in die melancholische Italiaanse ziel, huist nog steeds het geëerde gevoel van schaamte en rechtvaardigheid; uit de Italiaanse “knie” schiet bijwijlen nog de reflex op om gemeend uiting te geven aan verworven grondrechten en het behoud ervan. Dáár, in Italië: het land van ‘Ndranghetta en Cosa Nostra, is de afgelopen dagen de hel losgebarsten. De pers wordt er namelijk van beschuldigd door het openbaar ministerie verkregen (bancaire) stukken onwettig te hebben misbruikt om de regering – en meer bepaald de minister van defensie, Guido Crosetto – aan te vallen en hem, of zelfs de ganse regering, mogelijk ten val te brengen.
Wie nog steeds denkt dat links ook maar één democratisch haar op het hoofd heeft staan of één rechtstatelijk haarvat door het obsolete lijf heeft lopen, moet de afgelopen decennia heel ver weg – op Venus bijvoorbeeld – vertoefd hebben. Heel deze zaak klinkt trouwens heel bekend in ’tScheldtse oren! Maakte de vermeende eigenaar van ons lijfblad niet dezelfde beschadigingsactie mee in Humo, De Morgen, Apache? Ja toch! Maar wat in ons land zonder al teveel heisa passeert, is in Italië een heus misdrijf, genaamd “dossieraggio”, en wordt bestraft door de strafwet. Kan het Vlaams journaille olijk van kromme haas gebaren en wordt onze persmuskieten zelfs de vrije baan gegeven om burgers te maken en te kraken, dan wordt in Italië een onderzoek opgestart dat de pijlers van de democratische republiek moet bewaken en beschermen.
Maar misschien dat de hele zaak – heel kort – toch een paar woorden meer uitleg vraagt voor wie niet dagelijks de Italiaanse media volgt. De zaak begint te lopen in 2022, meer bepaald op 27, 28 en 29 oktober van dat jaar, wanneer drie journalisten van de krant Domani (de Morgen – toeval bestaat niet!) – Giovanni Tizian, Nello Trocchia en Stefano Vergine – een belangenconflict zien in de consultancy, geleverd door Crosetto, aan verschillende wapenbedrijven die nu gesprekspartners zijn van het Palazzo Barachini (zoals het ministerie van Defensie in Italië gemeenzaam genoemd wordt). Daarvoor citeren ze uit de belastingaangifte van de minister, ergo uit geheime informatie die niet voor de pers, maar slechts voor het Openbaar Ministerie en de Guardia di Finanza (de fiscale militaire politie, ressorterend onder het ministerie van Economie en Financiën) toegankelijk is. Er moet dus wel iets aan de hand zijn met de bronnen van die krant. Voormelde drie pennenlikkers, samen met nog 11 anderen, maken nu voorwerp uit van een onderzoek.
Want, jawel, minister Crosetto ontkent de feiten niet maar dient gelijk klacht in bij het Openbaar Ministerie (Procura) van Roma-Capitale (het hoofdstedelijk arrondissement Rome), die de zaak toevertrouwt aan magistraat Antonio Laudati van de Unità SOS (geen échte “sos”, hoewel het gekund had, maar van de Squadre Operative di Supporto, de antimaffia- en terrorismebrigades in de Via Giulia te Rome). Die magistraat komt echter zelf onder verdenking te staan, waarna de zaak wordt overgeheveld naar het Openbaar Ministerie van Perugia, onder leiding van Raffaele Cantone en Francesco Mellilo (antimaffia). Hun onderzoek brengt aan het licht dat delicate informatie van tientallen Italiaanse burgers werd opgevraagd en mogelijks – het onderzoek daarover gaat verder – wellicht onwettig in handen van de pers is terechtgekomen. Onder die burgers klinkende namen zoals ex-Juventus baas Andrea Agnelli, minister van Infrastructuur Matteo Salvini (Lega), Cristiano Ronaldo (voetballer) tot en met Fedez (een van kop tot teen vol getatoeëerde, maar populaire zanger).
En ja, onder de onderzochten ook de leider van de Movimento 5 Stelle (vijfsterrenbeweging) en oud-premier van Italië, Giuseppe Conte. Conte, die praat alsof hij met z’n tong een vol bord spaghetti-slierten aan elkaar moet knopen, wilde de zaak aanvankelijk minimaliseren en speelde even de bijdehandse (Fa furbo: “Io vittima” kopte een Italiaanse krant, wat zoveel betekend als: Hij hangt de slimmerik uit: “Ik slachtoffer”: ja hoor, door de onafhankelijke en diverse Italiaanse pers krijgt links er ook al eens van langs) maar moet uiteindelijk toch ook de kaart van de klaarheid trekken: dit kan niet door de beugel. Het gaat niet eens over de feiten, maar over de wijze waarop het journaille wellicht illegitieme bronnen aanspreekt, of erdoor benaderd wordt, om mensen van diverse pluimage te breken. In het geval van ’t Scheldt ging het over een gepolitiseerde onderzoeksrechter die middels een huiszoeking aan private, niet eens dienstdoende, info kwam en die doorspeelde aan de pseudo-pers Humo, met dit enkele doel de niet relevante info te gebruiken in de gouvernementele strijd tegen een satirisch blad.
In Italië wordt de info uit een lopend onderzoek, en derhalve gebonden aan de geheimhouding, gebruikt tegen de leden van een centrumrechtse regering. Wat deze zaken bindt, is de linkse brutaliteit, die voor niks nog terugschrikt om zijn doel te bereiken. Dat onafhankelijke magistraten, die geacht worden a charge en a decharge te onderzoeken, gemene zaak maken met persuitschot van links allooi, doet de vermeende en gedoodverfde inquisitie compleet in het niet vervallen! In de Laars komen zulke praktijken nog als een bottine met stalen tip teruggekaatst in het gezicht van magistratuur en journalisten – die nu voor “dossieraggio” 5, zeggen en schrijven: vijf, jaar cel riskeren; hier in het Vlaanderen dat veel verder heen is, lees je er niet eens één letter over in de zelfverklaarde kwaliteitskranten!
Ine Roox, het journalistieke geitje uit de woke Standaard-stal en spoorslags gebombardeerd tot Italiëkenner, bleef er zowaar “grafsteenstil” bij. Nochtans wordt ze meestal bereid gevonden om elke linkse verzuchting of betrachting breed uit te smeren in de haar toegezegde kolommen. Nu geen woord. Zelfs geen verschonend! In de dinsdagkrant had ze het nog uitgebreid over de corona-erfenis voor Italië. Dat zijn, volgens haar, de extreemrechtse complottheorieën, wat had u gedacht! In het artikel houdt ze zich liever onledig met marginale groupuscules als CasaPound en Forza Nuova, dan met de pijlers van onze democratie. Bibliotheken werden al vol geschreven over die twee bewegingen, en dan meer bepaald over de vraag of beiden nu fascistisch dan wel extreemlinks moeten heten (CasaPound is een krakersbeweging), maar voor gekke Ine is al wat ze niet onmiddellijk kan plaatsen rijp voor de container met het etiket: “fascisme”. Wat kan het leven van een vermeende journaliste toch akelig eenvoudig zijn.
Ondertussen heeft in Italië iedereen bakzeil gehaald. Zelfs Elly Schlein, de verlopen leidster van de linkse Partito Democratico en door haar feministische jaren’70-look de levende negatie van al wat Italiaanse elegantie heet, heeft ook al haar afkeer moeten uitspreken over de feiten, want als de fundamenten van de democratische republiek worden geraakt, speelt zelfs in het tot op het bot verdeelde Italië de door Edmondo de Amicis overgeleverde fierheid voor “il bel Paese” toch nog een hoofdrol! (hij schreef in 1886 “Cuore” of “Hart” – in het Nederlands echter vrij vertaald als “Jongensleven – om de toen nieuwe natie mee vorm te geven). Elke krant, behalve dan natuurlijk Domani zelf die het boetekleed weigert, spreekt er schande over, ook de “quotidiano di via Solferino” (ofte de Corriere della Sera, Italiaanse kwaliteitskrant, waarvoor nochtans de auteur van de reeds drie delen tellende meesterlijke Mussolini-roman, Antonio Scurati, niet meer wil schrijven omdat de krant, naar zijn oordeel, “teveel de kant van Meloni kiest”).
Een onrechtvaardigheid, zoals ’t Scheldt en zijn vermeende eigenaar onderging, zou in Italië nooit door triomferend links bejubeld, noch door in zijn broek schijtend rechts blauw blauw gelaten kunnen worden. Sluiten we daarom, ten bewijze hiervan, af met een andersoortig Italiaans toemaatje, dat toch evenzeer het levendige temperament van deze zuiderlingen – in tegenstelling tot de Doornrozige slaap der noorderlingen – moet illustreren. Je zou het in tijden van experten zonder expertise en zichzelf tot wakkere slaapwandelaars omgebouwde proffen niet eens nog verwachten, maar zelfs de Italiaanse academische wereld moet danig op zijn tellen passen. Hier passeert ongeveer alles: in de weekendkrant, bijvoorbeeld, betoogde “migratie-expert” Hein de Haas nog dat minder migratie en welvaart niet op elkaar rijmen. Heeft zo iemand ooit al eens een migrant van dichtbij gezien? Dat is in de Laars toch net iets anders!
Deze week overleed in Rome, op 75-jarige leeftijd, Barbara Balzerani, leidster van de Romeinse zuil van de Rode Brigades, onder andere verantwoordelijk voor de ontvoering van Aldo Moro in 1978. Een virulente terroriste “purosangue”, brute beul en onmens, die nooit berouw toonde of nog maar het begin van een verontschuldiging afstak. In 2011 werd ze in vrijheid gesteld en nu is ze dus eindelijk dood. Naar aanleiding van haar dood postte prof. filosofie aan de Sapienza-universiteit te Rome en veelgevraagde TV-vedette, Donatella Di Cesare, op X: “La tua rivoluzione è stata anche la mia. Le vie diverse non cancellano le idee. Con malinconia un addio.” (Jouw revolutie is ook de mijne geweest. Onze verscheiden levens hebben de ideeën niet uitgewist. Een melancholisch vaarwel.”). Voetstoots werd ze op de vingers getikt door rector Antonella Polemeni en ook van haar collega’s kreeg ze niet de minste steun: sommige misdaden zijn nu eenmaal onvergeeflijk!
Dat linkse onverschilligheid en ideologische fossilisatie überhaupt terechtgewezen kunnen worden, blijft verfrissend. Ik zie het dat kwakje Vlaamse rectoren niet meteen doen. Integendeel, hier wordt alles in het werk gesteld om onvergeeflijke IS-hoeren uit de brousse terug naar hier te halen omdat ze per toeval de Belgische nationaliteit hebben gekregen en onder belofte dat ze hier in reeds overvolle gevangenissen zullen gepropt worden. Ondertussen werden ze schier allemaal vrijgelaten. Beter bewijs dat alles begint en eindigt bij een volk dat zich, op grond van een dosis gezond verstand, blijft roeren, is moeilijk te vinden.
**
Illustratie: Guido Crosetto
**
STEUN de SATIRISCHE ONDERZOEKSJOURNALISTIEK van ‘tScheldt
**
Rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken
**
**
