‘tScheldt en justitie, het zal nooit wat worden. Zeker niet na de degoutante veroordeling van Gert Van Mol, partner van ‘tScheldt, wegens aanzetten tot haat voor reacties van mensen op sociale media die hij niet kent, getriggerd door een artikel en een cartoon op ‘tScheldt die Gert Van Mol niet maakte.

Van Mol werd veroordeeld in Mechelen tot 6 maanden cel voorwaardelijk en een fenomenale boete die doorgaans zelfs pedofielen en verkrachters niet krijgen. Alleen al die veroordeling bewees dat justitie ziek is. Doodziek.

En kijk.

Nu geeft justitie zelf toe dat ze corrupt is.

Gisteren verspreidde de Hoge Raad voor de Justitie een hoogst merkwaardig bericht. De Raad gaf toe dat ze iets ontdekt hadden. Advocaten die rechter willen worden moeten meedoen aan een examen. Blijkt nu dat een van de kandidaat-rechters de vragen op voorhand had gekregen van een jurylid, een Gentse advocaat-generaal.

We spreken hier over de absolute top van de magistratuur in België.

Die zo corrupt blijkt te zijn als de pest.

Maar ondertussen delen deze lieden de ene na de andere straf uit aan andere mensen omdat ze zogezegd aan de ‘juiste’ kant van justitie staan.

Enfin, de Hoge Raad weigert te zeggen om wie het gaat natuurlijk. En de Regimepers blijft mijlpalen ver van de betrokkenen. Niet moeilijk. Het was alle hens aan dek voor de loge vandaag om de bazen van de gazetten te overtuigen vooral geen namen te noemen omdat het ‘het geloof in justitie’ verder zou ondermijnen. Paul Van Tigchelt, de als ultieme maffiabaas uitgedoste capo van justitie, met opgestroopte hemdsmouwen om te laten zien dat hij over jou loopt en niet andersom, is al heel de dag branden aan het blussen om te vermijden dat de schade aan justitie onomkeerbaar is.

Enfin, u kent ons, we doken in de subcultuur van zwarte toga’s en witte beffen, de meest vervuilde subcultuur van België, en vingen het één en ander op in de wandelgangen van de magistratuur.

Hier volgt dan ook een sprookje.

Het sprookje begint in het hart van Brugge. In het advocatenkantoor van Suzy. Niet Suzy van de wafeltjes. Maar Suzy van de advocaten. Suzy bouwt op wandelafstand van de Rechtbank van Brugge aan haar legale legacy onder de naam Cooleman-advocaten. Op Hollywoodiaanse wijze vereeuwigde ze haar achternaam, Cooleman, in de naam van haar kantoor. In en rond Brugge geniet Cooleman van een uitstekende reputatie. Na dit sprookje zullen er allicht mensen zijn die zullen zeggen dat Suzy niet alleen een goede reputatie heeft maar ook een stel stoere ballen.

Op het kantoor van Suzy loopt een jongeman rond. Een man met een torenhoge ambitie en dito achternaam. Van voor heet hij Nicolas. Langs achter heet hij “Segaert-Vanden Bussche”. Nicolas zou naar verluidt heel graag rechter worden. Dat is vandaag in België de best betaalde job om andere mensen te kloten zonder zelf gekloot te worden. Recent psychiatrisch onderzoek wees uit dat nieuwe rechters in België meestal lijden aan een combinatie van sadisme en hypochondrie, een tekort aan hersencellen, Gezond Verstand en oikofobie. Voor de rest zijn het normale mensen. Nicolas liet aan zijn ouders verstaan graag in het pluche van de rechtbank te zetelen. Kwestie van goed te verdienen, weinig uren te moeten werken, en mensen een kloot af te draaien. Omdat dat zo lekker aanvoelt.

De papa van Nicolas knikte instemmend toen zoonlief zijn toekomstplannen op tafel legde. Niet abnormaal want de papa van Nicolas heet langs voor Yves en langs achter Segaert-Vanden Bussche. Een naam als een klok in de legale wandelgangen van Brugge en Gent want papa Yves is procureur. Papa Yves staat in Brugge gekend als de hooligan-killer. Meer dan één die hard van Club Brugge stond al voor de rechtbank dankzij de vorderingen van Yves Segaert-Vanden Bussche.

‘s Avonds, in bed, zei Yves tegen zijn blonde eega dat zoon Nicolas rechter wilde worden. “Oei, dan moet hij meedoen aan het Nederlandstalig magistratenexamen strafrecht”, zei de eega die wist dat Nicolas niet altijd de meest briljante student onder de studenten was geweest.

“Geen nood, poeske, ik zal dat wel regelen”, bromde Yves voor hij zich om draaide, zijn nachtlamp uitknipte en terstond in slaap viel. Zijn blonde eega lag nog even wakker en te woelen. Ook zij werkt trouwens voor justitie, ze is rechter in Ieper. De Segaert-Vanden Bussche’s cultiveren macht zoals anderen forel in Ardense wateren.

De volgende dag Whatsappte Yves naar Carl. “Carl, kan ik eens langskomen?”

Carl, die van voor Carl heette, en vanachter Bergen, ging onmiddellijk akkoord om elkaar te treffen. Yves (1968) zijn blonde eega en Carl kenden elkaar al lang.

Carl was in de subcultuur van de Belgische justitie, het Walhalla van Laffe en Onterechte Uitspraken, geen onbekende. Carl zijn naamkaartje kraakte onder het gewicht van zijn titel: “Advocaat-generaal bij het Hof van Beroep te Gent – FOD Justitie SPF Justice”.

Wie thuis een brief krijgt met in de aanhef “Hof van Beroep te Gent – FOD Justitie SPF Justice” weet meteen dat hij/zij verstrikt zit in de netten van justitie, netten die komen met bulldozers, bulldozers van de meest machtige lieden van het land, lieden die aan niemand nog verantwoording moeten afleggen, tenzij de loge.

Yves legde aan Carl uit dat Nicolas rechter wilde worden.

“Maar allé, Yves, wat een goed nieuws! Quelle bonne nouvelle!”, riep Carl enthousiast.

Yves lachtte niet en keek Carl doordringend aan.

Via alle telepathische krachten die hij machtig was stuurde Yves een duidelijke boodschap naar Carl.

Carl knipperde met de ogen want de boodschap kwam donderend binnengevallen.

Carl en Yves kenden elkaar dan ook heel goed.

“Oei, Yves, ik weet niet of ik dat kan doen”, lispelde Carl.

Yves keek Carl opnieuw strak in de ogen. Zo strak dat Carl de ogen afwendde.

Zonder verder nog woorden van betekenis te wisselen verlieten de mannen elkaar.

Enkele weken voor het Nederlandstalig magistratenexamen strafrecht kreeg Nicolas een vreemd bericht van familievriend Carl. Of hij tijd had voor een Cappuccino in de Starbucks. De twee spraken af.

Carl viel meteen met de deur in huis. “Nicolas, ik moet me verontschuldigen! Ik was je verjaardag dit jaar vergeten! Mea culpa!!” Hij overhandigde Nicolas een bruine enveloppe. Nicolas wilde de enveloppe openen, maar Carl hield hem tegen. “Nee, beste vriend, dat is iets voor thuis.”

De twee keuvelden enige tijd verder zonder woorden van betekenis, tenzij de onuitgesproken woorden die een bloedsbroederschap versterken tussen mannen van macht en oneer.

Op zijn studio opende Nicolas de enveloppe. Hij kreeg het onmiddellijk warm en koud. De examenvragen voor het Nederlandstalig magistratenexamen strafrecht! Nicolas’ hart sprong op. Met deze vragen zou hij maximaal scoren. Hij hoefde niet lang na te denken hoe familievriend Carl aan de vragen was gekomen. Carl was namelijk jurylid voor het examen bij de Hoge Raad voor de Justitie.

Nicolas bestudeerde de dagen volgend op het geschenk alle vragen en studeerde de antwoorden in.

Een week voor het examen kreeg hij terug een Whatsapp van Carl. Of hij niet nog eens zin had in een Cappuccino in de Starbucks.

De twee zagen elkaar tijdens de middag op een milde winterse dag, gingen zitten op dezelfde plek en bestelden hetzelfde als voorheen.

“Nicolas, het is binnenkort Chinees Nieuwjaar! Ik wilde je nog een geschenkje geven, want binnenkort start het jaar van de draak! Het jaar van het succes!”, zei Carl vurig terwijl hij een bruine enveloppe overhandigde aan Nicolas.

De twee keuvelden verder zonder bijkomende woorden van betekenis te gebruiken. Al wat betekenis had zat in de bruine enveloppe.

Nicolas verliet de zaak met verlicht hart. Terwijl hij naar het kantoor liep van Suzy Cooleman bekeek hij snel de inhoud van de bruine enveloppe. Er waren blijkbaar enkele vragen veranderd in het examen dat er stond aan te komen. Nicolas bespeurde bij zichzelf een hongertje en kocht op 200 meter van zijn kantoor een shoarma die hij netjes in zilverpapier ingepakt meenam naar kantoor.

Op kantoor zonderde Nicolas zich af in de refter. Hij at zijn shoarma en bekeek diagonaal de nieuwe vragen in de enveloppe. Vervolgens ging hij naar zijn bureau.

Rond 16.30 uur voelde Nicolas zich niet zo goed. Er lag iets op zijn maag. Hij besloot naar huis te gaan. Hij pakte alles snel in. Hij stak de bruine brief in zijn binnenzak. Bij het passeren van de refter was het alsof de ingewanden van Nicolas plots zijn lichaam wilden verlaten. Terstond. Segaert-Vanden Bussche gooide zijn jas, tas en alles wat los of vast aan zijn persoon hing op een stoel in de refter en sprintte naar het toilet. Hij had de deur nog niet gesloten of zijn ingewanden explodeerden.

Terwijl Nicolas op het toilet voor zijn leven en tegen een slechte shoarma vocht, liep bazin Suzy Cooleman door de refter. Ze zag een inderhaast weggooide tas en een jas op de grond. Ze raapte de tas en de jas op om aan de kapstok te hangen. Er vielen papieren en een bruine enveloppe uit de jas. Ze raapte ze op. Ze herkende onmiddellijk een set vragen voor het Nederlandstalig magistratenexamen strafrecht. Ze stond aan de grond genageld. Ze wist onmiddellijk wat haar ogen te zien kregen.

Ze nam haar gsm en fotografeerde de documenten. Ze hing de jas op en zei tegen de secretaresse dat ze vroeger naar huis ging wegens een ‘prangend’ dossier waarover ze diende te reflecteren.

De hele nacht reflecteerde Suzy over wat ze in handen had.

De volgende ochtend contacteerde ze de Hoge Raad voor de Justitie, de organisator van het Nederlandstalig magistratenexamen.

De bom kon niet groter zijn dan wat Suzy op tafel legde.

**

STEUN de SATIRISCHE ONDERZOEKSJOURNALISTIEK van ‘tScheldt

**

Rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken