Op een bepaalde manier gunnen we Vooruit haar perceptieprobleem met ‘racistische’ roergangers.
**
Het doet ons net als vele anderen gewoon deugd dat de socialisten een koekje van eigen deeg krijgen in de media. Dat de multiculturele maagdelijkheid van Conner Rousseau door hemzelf werd besmeurd tijdens een farizeeërhouding-doorbrekend drankgelag bracht ons mateloos aan het lachen. Wie anderen een morele standaard het gaatje induwt en daar dan grandioos tegen zondigt – omdat die na te streven heiligheid in wezen toch niet meer is dan modieuze schijnheiligheid – moet maar een poepje ruiken wanneer de ontmaskering plaatsgrijpt. De gretigheid waarmee de reguliere media dit keer de rode broeders net zo flink om de oren meppen dan het per definitie foute Vlaams Belang, neigt met wat goede wil zelfs tot een soort van objectiviteitsbetrachting. Los van dit alles natuurlijk de grond van de zaak: het begrip ‘racisme’ is intussen maximaal onderhevig aan taalinflatie. Mensen zijn dat discriminatiegejank tot treurens toe moe. Alleen hebben de poco’s dat nog steeds niet door.
Tom Meeuws, dan. Laten we die kwestie eens proberen te bevatten. Als kabinetschef van Antwerps Groen-schepen Chantal Pauwels toonde hij zich een bekwaam dossierspitter. Hij slaagde er bovendien in op een joviale en ideologie-overschrijdende wijze een politiek netwerk uit de bouwen. Zijn ambitie was onloochenbaar en zijn contacten met de pers soms bijzonder direct. Protocollaire geplogenheden waren aan hem niet besteed. Zijn rechttoe-rechtaan-stijl bleef hij hanteren, ook bij De Lijn en later bij sp.a/Vooruit. Alhoewel zijn persoonlijkheid eerder deed denken aan de gezellig-volkse ruwheid die de socialisten van weleer kenmerkte, bleef hij trouw aan zijn opdracht om de rode ideeën waar mogelijk in het stadsbestuur te implementeren. Ambtenaren die zich zelf vaak ergerden aan de ambtenarij wier stollingspercentage doorgaans van de schaal spat, waardeerden Meeuws’ proactieve houding.
Natuurlijk zijn er schepenen geweest die rond de administratieve stippellijn heen tapdansten. Zij waren degenen die de lammen weer deden lopen, om het eens Bijbels te omschrijven. Linkse bladen hebben het niet zo begrepen op deze al te vrije jongens. Persoonlijk hebben we heimwee naar de kleurrijke politici die niet constant over kleur zanikten maar wel mét de geneugten des levens hun ambt nog eer aandeden door het te willen belichamen via de ermee gepaard gaande dadenmacht.
Concreet: liever de vader van een Antwerpse vrouwelijke burgemeester die zich door zijn chauffeur liet afzetten in het Schipperskwartier om daarna een brave sukkel wat sociaal dienstbetoon te verschaffen dan een kleurloze kommaneuker die met zijn abstract jargon de wereld niet verbetert, maar net immobiliseert. Een verkozen schepen moet zijn volk dienen en niet de hooghartige elite.
Dat men met geheven vingertje vandaag Meeuws verwijt ‘grofgebekt’ of ‘racistisch’ te zijn, is te gek voor woorden. Natuurlijk mag men hem aanwrijven dat hij met De Lijn-sponsorgelden cultuurtempel De Roma verwende, wetende dat die tent wordt gerund door de echtgenote van toenmalig Groen-boegbeeld Wouter Van Besien met wie hij dan iets vlotter een kartel zou kunnen smeden. En ja, er was die persoonlijke relatie met een hooggeplaatste N-VA’ ster. Daarover berichtte ‘tScheldt eertijds als eerste en enige toen het nog relevantie inhield. En het blijft onvergeeflijk dat hij in een publieke bijeenkomst boudweg zuchtte dat met het uitsterven van witte ouderen de samenlevingsproblemen zich wel zouden oplossen. Hoe dan ook, dit is hier geen omzwachteling van een individueel politicus, maar wel een hopelijk minder hysterische duiding van zijn verdwijnen. De Antwerpse N-VA heeft alle recht om met haar riante zetelaantal de boel te domineren.
Door een teamsfeer bereik je echter meer, stelde oud-schepen Monica De Coninck in een krant. Als OCMW-bazin met bemoeienisdrift presteerde zij een vergadermarathon om u tegen te zeggen. De travaillistische socialiste kon streng zijn voor de hulpbehoevende klanten die er met hun klak naar smeten. Het was haar kabinetschef Johan De Muynck die na vijftien jaar CEO-schap van het Antwerps Zorgbedrijf sneuvelde op vraag van schepen Els van Doesburg (N-VA). Daar zal ze ongetwijfeld haar redenen voor hebben gehad, want de engelachtig uitziende De Muynck kon zich als een duiveltje in een wijwatervat weren waar het zijn koppig vastgehouden visie betrof. Dat diens gedwongen vertrek wel naar schepen Jinnih Beels (Meeuws‘ Vooruit-collega) werd gecommuniceerd zonder hem als OCMW-schepen te betrekken, was een scharniermoment. Die neo-racistische koosnaampjes zijn de gebakken lucht bij een ijskoude dis.
