Ja hoor, ze kunnen het wel als ze willen, daar bij de VRT: Terzake bracht een heuse reportage waarin menselijkheid, redelijkheid en objectiviteit zowaar samenkwamen. De strapatsen van De Lijn en de desastreuze gevolgen ervan op het dagelijks bestaan van gewone mensen kwamen glashelder aan bod. We zagen schrijnende beelden van een invalide dame die langs hobbelige wegen haar rollator richting het crematorium duwde om een geliefde overledene te gaan bezoeken. Maar verdriet blijkt taboe bij overheidsgesticht De Lijn. We zagen jongeren met een beperking die zich niet langer konden verplaatsen met hun vertrouwde bus, omdat de halte dichtbij hun school was afgeschaft, langs een gevaarlijke autobaan naar de lokale bibliotheek schuifelden. Bel gerust maar een flexi-bus, grijnsde de zichzelf florissant wanende CEO Ann Schoubs, een creatuur dat duidelijk meer in haar loonzakje aantreft dan de doorsnee flexijobber. Met het schrappen van 3247 Vlaamse haltes en het in een ruk door optrekken van de ticketprijs bewijst de directie van De Lijn weerom haar radicale incompetentie.
Pieterjan De Smedt – de interviewer met de flexibelste nek – trachtte Matthias Diependaele (N-VA) en Gwendolyn Rutten (Open VLD) tot enige betrokkenheid te bewegen. La Rutten is het vrouwspersoon dat na een doeltreffende emotionele chantage zich binnen de cockpit van de Vlaamse regering parachuteerde. Zij ging de ‘kinderziekten’ in het superplan van De Lijn wel even regelen. Eventjes speelde ze nog de meelevende plattelander, maar alras sijpelde het venijn uit haar staart. Wat een top-plan van haar Open VLD-collega-minister Lydia Peeters. Of die wel voldoende politiek gewicht had, wilde Pieterjan graag weten, maar hij moest danig op zijn infohonger blijven zitten. Bazige Gwendolyn speelde vrij vlug de meesteres die ze in werkelijkheid niet speelt maar is. Vanuit een diep dal klauterde Matthias Diependaele soms het gesprek binnen, doch daar hadden de vele getroffen reizigers bitter weinig aan. Door zijn wat wegwuiven van de vertegenwoordiger van TreinTramBus over diens opmerking over de begrotingsneutraliteit van de Vlaamse regering in dit dossier, snapte de kijker er nog minder van. Je zag dat Pieterjan intussen snakte naar zijn balletjes in tomatensaus.
De klerezooi die de leiding van De Lijn nu al decennia veroorzaakt is het absurde voorbij. Een rijpere collega op onze redactie herinnert zich met graagte hoe er vroeger in haar stad om de zes minuten een tram arriveerde. Een andere redacteur verhaalt regelmatig hoe de lijnbussen van de private pachters altijd en overal kwamen. En dan zwijgen we nog over de treinen, want voor je het weet wordt geklaag over de stiptheid ervan door elitaire welgestelden geassocieerd met Mussolini.
Een buschauffeur die zich genoodzaakt zag om anoniem voor de camera te verschijnen, vond het plan betreurenswaardig en vreesde meteen voor meer agressiviteit bij de moegetergde reizigers. Dat de politici zich onderwerpen aan activistische ambtenaren, aan zich artiesten voelende architecten van nare slecht aangelegde straten en pleinen, aan linkse lobbyisten allerhande en aan zelf vervullende peilingen, dat wisten we al. Dat men de Augiasstal bij De Lijn niet aanpakt en een onbenul als Lydia Peeters laat betijen bij de verwoesting van het Vlaamse Openbaar Vervoer is maximaal onvergeeflijk. De verkruimeling van de publieke dienstverlening illustreert dat ‘there is something rotten in the state (nou, ja) of Flanders’. Het mobiliteitsdieet met afgeslankte haltes bewijst de politieke stilstand.
