Gender is Big Business! Er wordt niet alleen sloten belastinggeld (subsidies) aan verdiend – mooi exempel trouwens is de verbouwing van Sinterklaas tot Queen Nikkolah, als voorlopig laatste gram die werd thuisgehaald door de frenesie van de sexe-travestie – maar ook universiteiten (of zijn het ondertussen universitieten?) spinnen niet weinig financieel garen bij de opstart van alweer een puur ideologische, evenzeer compleet onwetenschappelijke leerstoel in de “M/V/X-wisselvalligheid.” Vergelijk in dit verband toch even de kritiekloze acceptatie van deze geslachtskolder in academische middens met de in diezelfde middens zo alledaags geworden broodroof van en spot met, bijvoorbeeld, Mattias Desmet tijdens de akelige, maar gelukkig kortstondige, coronadictatuur onder “Dolf Van Ranst.
Vreemd echter blijft wel dat de onnatuurlijke genusruil op grote instemming kan rekenen van menig feministisch halfwijfje. Toch? Dan mogen ze eindelijk eens waarachtig vrouw zijn, gaan ze datzelfde eenduidig feminien wezen meteen “Black Friday-gewijs” in de etalage afprijzen tussen tientallen andere, bovendien gefingeerde pseudo-, mezzo- en semigeslachten. Indien het enkel de “fallucide” zou betreffen, staat die feministische instemming wellicht nog als een paal. Maar enige bevrediging halen uit een vernietigende “flamoesslachting” moet toch vragen doen rijzen. Hoogst paradoxaal allemaal! Het woord paradox, mag hier letterlijk genomen worden: het is immers slechts een schijnbare tegensteling. Hoe dit zij, kan verklaard worden vanuit een Nietzscheaanse universum. Een proeve!
De Filosoof met de Hamer
Friedrich Nietzsche (1844-1900), de filosoof die reeds in de 19de eeuw z’n onverzorgde schaamhaar onder de neus droeg, betoogt dat de mens gedreven wordt door een “wil tot macht.” Daar was hij overigens niet zelf opgekomen, dat had hij gelezen bij Arthur Schopenhauer (1788-1860) waarvoor hij veel bewondering koesterde. Schopenhauer bepleitte die wil tot macht vanuit een ascetisch bestaan en op grond van een “apollinische” levenshouding (naar de Griekse god Apollo die gekoppeld werd aan rust, schoonheid, doordachtheid, beheersing, logica). Nietzsche daarentegen koos resoluut voor een strijdvaardige “dionysische” ethos (naar de extatische Griekse god Dionysos: onbeheerst en dronken van aard, geestvervoerend, impulsief, chaotisch). Alle heersende ideeën, tot die over religie en God aan toe, moesten bestreden worden. De zijne inclusief! Pas dan zou de mens zich herkennen in de Übermensch. Nietzsche werd, niet geheel onlogisch, stapelgek en stierf na een ziekbed van 11 lange jaren.
Extatisch? Onbeheerst? Dronken? Chaotisch? Het feminisme moet zich aan de dionysische borst van de filosoof tot wasdom hebben gezogen, al heeft de vrouwenbeweging Dionysos ook in ruime mate overtroffen! Van deze god van de wijn wordt gezegd dat hij de “dubbel-geborene” is. Hij werd als bastaard door Zeus bij Semele verwekt. Wanneer echter Zeus’ officiële wederhelft, de jaloerse Hera, middels een vrouwelijke listigheid, ‘s mans minnares opstookte, redde Hermes de ongeboren Dionysos uit de schoot van zijn moeder. Zeus voltooide daarop de zwangerschap “in zijn dij” zodat de wijngod voor een tweede keer geboren kon worden. Klaarblijkelijk werd er reeds in Hellas met de geslachten gesjoemeld, al bleef het toen nog wel een zaak van de goden alleen. Welnu, het feminisme werd niet, zoals Dionysos, twee keer geboren, maar minstens drie keer! En stilaan wordt de furie der feeksen – alweer de wijngod gelijk – zo dronken als een tol en net als leermeester Nietzsche zo gek als een draaideur.
Feminisme: Nietzsches Dochter
De geschiedenis van het feminisme munt immers uit in verschillende weder- of nageboortes en leest allengs als een negatie van de eigen finaliteit. De feministische strijdvaardigheid baarde gaandeweg in ieder geval haar perfecte antithese en staat thans op de rand van de krankzinnigheid. Op het einde van de 19de eeuw, in de tijd van Nietzsche, ontstond de eerste golf van burgerlijk (Marie Popelin) en socialistisch (Emilie Claeys) feminisme. Claeys werd trouwens nog uitgebreid bezongen in Het Verhaal van Vlaanderen. Zij ijverden voor vrouwenstemrecht, wat al bij al nog verdedigbaar was. Beiden haalden hun slag terecht thuis.
Na de oorlog, mede onder impuls van Simone de Beauvoir, spoelde dan de tweede golf over Europa. Voor schele Sartre heette Simone trouwens liefkozend Castor, oftewel “Bevertje.” Dit was het begin van de ziedende aanval op de auguste huismoeder. De tweede golf mannenhaat was vóór economische bedrijfsslavernij die plotseling “bevrijding” en “zelfstandigheid” ging heten, vóór seksuele ontaarding, waarvan Beauvoirs zwevende relatie met Sartre – die niet eens standhield – moest getuigen en vóór de erkenning van losbandige hoererij. Het was de tijd van de Dolle Mina’s (genoemd naar Wilhelmina Drucker, 1847-1925) die hun korset verbrandden en hun BH’s uitschoten, tot ook bij hen het besef gloorde dat sommige heren dat wel eens heel leuk zouden kunnen vinden!
Dolle Mina’s en Girlpower
In de jaren ’70 verwelkten de Dolle Mina’s letterlijk tot de uitgesproken slobberige Flower Power-specimen, met veel te veel ongeschoren okselhaar, uitgezakte buiken en een aroma dat het midden hield tussen een plas sopperige reuzel en net iets te lang gerookte makreel. Het duurde tot de jaren ’90 vooraleer de verlopen wijfjes een tweede adem hadden gevonden in de derde golf. Het ManifestA van biseksuele Jennifer Baumgardner (°1971) en Amy Richards (°1970) werd toonaangevend (foto boven dit artikel). Officieel heette het dat “vrouw-zijn” neerkwam op “je eigen weg vinden”. Het was de tijd van de Spice Girls en Madonna, met hun “Girlpower.” Feminisme kwam vanaf nu neer op assertiviteit en individualiteit, wat iets te dure woorden bleken voor: schudden met je tetten, draaien met je kont en zuipen zonder zoom! Het Nietzscheaanse slotakkoord begon doorheen de feestzaal van het vrouwentheater te galmen. Het feministische ideaal kantelde pardoes in haar perfecte tegendeel: de vrouw emancipeerde niet meer, ze seksualiseerde. Zelfs ten voeten uit!
Denk maar aan de horden “influencers” die dagelijks hun weliswaar gefotoshopte lijven en kunstmatig opgezwollen nep-boezems voor de commerce in de aanbieding zetten. Nu moeten we dat niet zó erg vinden: per slot van rekening is een schoon lijf niet lelijk. Hoe dan ook haalden de “derde golvers” hoogstpersoonlijk het scherp van de vrouwensnee en deemsterde dat inherent drammerig trekje van weleer toch een spat verder weg naar de achtergrond. Maar wie koketteert met valse tetten en bestendig de blote kont bijtgaar in de vitrine zet, moet niet komen zagen dat d’r handeltje bijwijlen ook daadwerkelijk gevaloriseerd wordt. De verschillende feminismegolven verdragen het immers niet om onderlinge vermengd te worden: óf men zweert bij de derde geseksualiseerde golf, óf bij de eerste emanciperende golf: van beide walletje eten al naargelang het de juffertjes uitkomt, is echt geen optie meer.
De Zaak Cecchetin
Je kan niet én aldoor met je hebben en je houden staan pronken, én “alle” mannen die toch durven om te kijken, bij elk gedetecteerd vrouwenleed, over dezelfde emmerende kutkam blijven scheren. Meer nog: ze om de oren blijven slaan met hun vermeend “machismo.” Het wordt daarom hoogtijd om de apollinische logica opnieuw te omarmen en de dionysische exaltatie voorgoed af te zweren? Van dat laatste slechts één voorbeeldje: de zaak Cecchetin, die al weken aan een stuk Italië in de ban houdt. Wat is er gebeurd? Op 11 november jongstleden verdwijnt de 22 jarige, Noord-Italiaanse studente Giulia Cecchetin, een paar dagen voor ze afstudeert. Op dezelfde dag verdwijnt ook haar ex-vriendje, Filippo Turetta, eveneens 22 jaar oud, en nog studerend. De politie tast, ondanks een binnengelopen noodoproep op de dag van haar verdwijning, in het duister. De zaak zorgt voor grote beroering want iedereen vraagt zich af: “Waar is Giulia?” Heeft Filippo haar misschien vermoord?
Precies een week later, we schrijven dan 18 november, wordt Giulia’s lijk teruggevonden in een ravijn te Barcis, provincie Pordenone (Friuli-Venezia Giulia): afgeslacht met 26 messteken, nadien als afval gedumpt en bedekt met plastiek zakken. Al snel duikt een video op waarop te zien is hoe Turetta z’n ex meedogenloos in mekaar mept. Een nachtmerrie lijkt werkelijkheid geworden. Turetta vlucht naar Duitsland, maar wordt aan een tankstation herkend. De Duitse politie arresteert hem en levert ‘m zonder dralen uit aan Italië. Filippo bekent voor de rechter vrijwel onmiddellijk de feiten: hij is het Beest! Het land is in shock! Meteen blazen feminiene furies overal verzamelen om met de vinger naar de schuldige te wijzen. Maar nee, niet het Beest zelf, doch het Patriarchaat moet het boetekleed aantrekken. Decennialang hebben zij – de feministen van het derde uur – met veerkracht en volharding het vergende woord ingeoefend en hoewel het schrijven nog moeilijk gaat, lukt het ze finaal toch om het woord zachtjes, maar al in één vlotte beweging, over de lippen te krijgen. Wat zeggen we: zachtjes? Te scanderen, zowaar!
Het Dodelijke Matriarchaat: “Girlfrailty” en Geweld
Filippo, het Beest, is dus enkel “Exécuteur Testamentaire” van het mannelijk machismo, van het patriarchaat, van de uitsluitend door mannen gedreven wereld. Dat de huidige cheffin van Italië, eerste minister Giorgia Meloni, toch vooral bekend staat als vrouw – bovendien dan nog uit één stuk – is hoogstens een nare bijkomstigheid: een “tache de beauté” op het nobele gelaat van de feminiene kromredenering, waarop we verder geen acht hoeven te slaan. Voor de rest weet men het zeker: het patriarchaat is de hoofdschuldige van de “passionele moorden van alle tijden”, die in het feministische universum van heden spoorslags en stuk voor stuk aanzwellen tot femicide. Heus? In Le Monde Diplomatique van juli 2004 wist Ignacio Ramonet nochtans reeds dat de landen waar femicide het meeste voorkomt juist de meest vrouwvriendelijke zijn. In Europa zijn dat de Scandinavische landen! De Zuidelijken kennen nog het minst vrouwenmoorden: moorden op vrouwen, puur omwille van hun vrouw zijn.
En in 2018 duidt An Vranckx (expert Latijns Amerika, dat kreunt onder de femicides), tijdens een radio-interview, uitgerekend het gehate machismo aan als katalysator van de hoffelijkheid. Precies het “kluiven van het mannelijke been” leidt volgens haar tot de frustratie, die humus wordt waaruit de femicide behaaglijk kan kiemen. Wereldwijd trouwens stelt de Europese femicide niks voor. In de top 10 van landen waar vrouwen het meest risico lopen, figureren wel: India, Afghanistan, Pakistan, dé Kongo, Jemen, Nigeria, Saoedi-Arabië, Somalië en Syrië. Enfin, we kennen die landen wel, vol heetgebakerde en “verwarde” driftkikkers die, eens hier, ook niet met hun poten van de wijven kunnen blijven. Als er in Europa dan al sprake zou kunnen zijn van femicide, dan is dat toch uitsluitend een geïmporteerd probleem. En net op dit heikel punt blijft het langs feministische zijde behoorlijk windstil! Dan wordt dat pueriel Girlpower-gedoe razendsnel omgesmolten tot “Girlfrailty.”
Was het Beest, zo is nu de vraag, wel echt een macho? Op 22 november gaven Nicola en Elisabetta, Filippo’s ouders, een interview aan de krant Corriere del Veneto (Corriere della Sera) waaruit blijkt dat het best meeviel met dat vermeende patriarchaat ten huize van de Turetta’s. Brave lieden zijn het, die ouders, godvruchtig, compleet van hun sokkel geblazen en getekend voor het leven. Tuurlijk resoneert bij hen de vraag: “Wat hebben we verkeerd gedaan?” Alles hebben ze voor hun zoon gedaan. Alles! Als hij naar de volleybal toog, lag z’n trimpakje netjes gestreken naast zijn sporttasje, kwam hij terug bakte z’n koteletje al goudbruin in het pannetje en ook zijn bedje werd wellicht zeer kundig gedekt! ’s Nachts sliep Filippo, een man van 22, nog met z’n Teddybeertje (“orsacchiotto”, in het immer zangerige Italiaans). Filippo werd ontegensprekelijk opgevoed met een karrevracht aan diminutiefjes en evenveel moederlijke zorgzaamheid. Maar juist daarin schuilt nu onmiskenbaar het probleem.
Wat immers mankeerde was vaderlijke strengheid. Filippo is in alles een té moderne vent geweest: té verwijfd in denken en doen, té weinig blootgesteld aan de boetserende trauma’s van de jeugd, té veel pamperende “Ja’s”, té weinig karaktervormende “Nee’s”, té weinig ridder en macho, té veel maagdelijke kwetsbaarheid, te veel tam schaap, te weinig vurige stier… Kortom, teveel feminiene wolligheid, te weinig masculiene weerbarstigheid. Als de ouders al iets verkeerd zouden hebben gedaan (quod non, dit is immers een maatschappelijk probleem!) dan is het hun zoon een té matriarchale in plaats van een té patriarchale opvoeding gegeven. Met de “No” van Giulia wist hij daarom geen blijf; hij kon niet leven met haar “Nee!” En ook Teddy kon er niks zinnigs over vertellen. Nietzsche mag dan met de hamer de heersende meningen aan diggelen hebben geslagen, het feminisme mag dan het evenwicht tussen de seksen behoorlijk hebben verstoord en de huidige genderwaanzin mag ze dan beiden inwisselbaar hebben verklaard, het heeft Giulia Cecchetin toch maar mooi d’r eigen leven gekost. 26 venijnige messteken, waarvan de eerste al dodelijk! Omdat men nu eenmaal, hoezeer de kassa ook moge rinkelen, mannelijkheid niet tot vrouwelijkheid kan kneden en vice versa!
**
Foto: Jennifer Baumgardner en Amy Richards
**
STEUN de SATIRISCHE ONDERZOEKSJOURNALISTIEK van ‘tScheldt
**
Rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken
**
**
