‘Ge moet ermee leren leven, hè’, vormt ofwel de kern van een superieur Boeddhistisch inzicht of is anders de ultieme uiting van diepe machteloosheid. Een dokter met doodgraversblik kan u dat toe zuchten. Een generische therapeut kan u dat als een troost op dieet meegeven. Een geliefde kan u dat samen met de huissleutels achterlaten. ‘Niet plezant, hè’, vat een grossier in clichés u dat dan samen.
Machteloosheid is een gemoedstoestand die vele Vlamingen treft. Moedeloos ook over Vlaanderen dat qua bestuurlijke manieren een Belgiekske in ’t klein is. ‘Maar België blijft toch het land van belofte?’, hoor je her en der nog opperen. In de operettestaat België zijn er echter in crescendo te veel mankementen op elkaar gestapeld om zelfs belgicisten nog enig enthousiasme te laten faken.
Vlaanderen dat qua bestuurlijke manieren een Belgiekske in ’t klein is…
Maar dus ook in de Vlaamsgezinde middens hebben nogal wat moegestreden Bewegers bedenkingen. Zal dat autonome Vlaanderen wel vrijgevochten genoeg zijn? Wordt het pietepeuterige niet al te veel de standaard? Ministers van de middenstrook zullen nooit als een Speedy Gonzales voorbij scheuren. Vlaamse gebuisde excellenties versassen trouwens net als de falende federalisten naar Europa, maar genoeg over kladschilder Wouter Beke. Ook voor Jan Jambon ligt een Europees uitbolscenario op de plank, horen we binnen de N-VA schuifelend suggereren.
Verplicht Groen-leden om een asielzoeker in huis te nemen!
In Nederland staat het migratiethema hoog op de lijst met kiesbeloftes. Dat zal ook de Vlaamse kiezer er niet van weerhouden deze nationale bevoegdheid te vertalen naar het deelstaatniveau. Je wil immers toch geen asielzoeker tegenkomen in de kliniek waar je herstellende bomma verblijft? Vooruit-machiavellist Frank Vandenbroucke doet u dat graag aan en Groen vindt het normaal dat elke plaats op overschot mag toekomen aan gelukzoekers uit den vreemde. Waarom nemen de Groenen geen exotische meerwaardebrengers in huis? Solidariteit verblijdt, nietwaar? In een nieuw boek kondigde socioloog en ex-schepen voor Agalev Dirk Geldof gezellig aan dat ‘superdiversiteit’ in Vlaanderen onvermijdelijk is geworden. Hoe zal er dat dan in de praktijk uitzien?
Wel, ‘betogers voor de vrede’ lopen inmiddels rond op Vlaamse pleinen met strijdvlaggen van IS en al-Qaeda. Moet kunnen, want het parket zit met een opruimingsactie, niet van werkelijk extremisme, maar van kasten vol met geklasseerde dossiers. Je kunt op Vlaamse bodem echter wel van politiek extremisme beschuldigd en daarom thuis doodgeschoten worden door een of andere opgefokte Franstalige politie-eenheid. Dat overkwam Yannick Verdyck. Daar staan reguliere media doorgaans niet lang genoeg bij stil. Bijna monkelend kondigen ze wel een inbrakenplaag aan alsof de solden eraan komen. Op diezelfde Vlaamse bodem vindt een verfransing plaats binnen de juridische wirwarwereld. Neem nu die rel over de verplichte Franstaligheid van de Brusselse procureur des Konings. Engels als universiteitsvoertaal is intussen genormaliseerd. Wat volgt? Het VRT-weerpraatje in het Berbers? Nog meer halalproducten in de supermarkt? Broek uit en hoofddoek op bij de gynaecoloog? Moppentappers opgejaagd nadat ze uit de verdwijnende kroegen zijn buitengejaagd?
Bureaucratische bucht
Voor sommige Vlaamse ambtenaren blijft Jomme Dockx uit De Collega’s nog steeds een rolmodel; voor anderen vormt hun bevoegdheid een trampoline om de burger te kneden naar een dystopisch ideaal. In ambtelijke codetaal stimuleren ze elkaar om Vlaanderen op zijn lelijkst te betegelen. Hun regeldrift is allicht een hard surrogaat voor hun slap zelfbeeld. Regels zijn regels; orders zijn orders.
Als het druppelt sta je in een vingerknip in de file geparkeerd. Maar hey, geen haast in Vlaanderen. Zeveren over meer groen, maar blijven bouwen en betonneren. Peuteren in het onderwijs tot het leegbloedt. Klimaatdwangmatigheid tot de boer erin stikt. Een wurgende renovatieplicht die het recht op wonen danig uitholt. Gesloten loketten voor wie naar menswaardige dienstverlening hunkert. Het absurd gedetailleerd opslaan van medische gegevens zodat verplegers toch maar zouden wegblijven van hun patiënten. In bedrijven en instellingen massaal vergaderen over de vraag hoe men minder kan vergaderen. Wachtlijsten zonder horizon voor hulpbehoevenden die de wil tot leven verliezen. We gaan van 300 naar 100 gemeenten om nog beter te kunnen besturen, juicht de Vlaamse regering. We gaan nog meer moderniseren en digitaliseren, proclameert de ‘vernieuwde’ Vlaamse regering.
Steeds meer zaken en diensten weigeren uw cash geld. In Oostenrijk wil men het recht op contant geld verankeren in de grondwet. Hier bejubelt men de teloorgang van de virus veroorzakende centen. Terwijl BV’s tot aan het gaatje hun bevallingstraject met ons delen en ontdoping is gaan getuigen van een hip moraalbesef, maken hoogopgeleide tweeverdieners van de stad een reservaat, zo noteerde Sander Vanden Broecke in Het Laatste Nieuws over zijn geliefde Gent. ‘Bijna geen enkele winkel of café in het centrum is nog volks of kleinburgerlijk, ons dialect hoor je nog amper’, constateert hij. In de koffiebars kwebbelen ze enthousiast over de Turkse groentewinkels ter bevestiging van een toffe tolerantie-uitwaseming. ‘Gent is de hoofdstad van de progressiviteit geworden. Woorden als ‘gender’ en ‘kolonisatie’ vind je even vaak terug in officiële communicatie van de stad als in die van kunsthuizen’, stelt Vanden Broecke vast. Hij pleit voor een echte diversiteit (geen superdiversiteit, dus) die de doodse gelijkgestemdheid overstijgt. ‘Gentse artiesten hadden meestal iets tegen elitaire moeilijkdoenerij’, herinnert hij zich. Zijn relaas vat veel samen over de bovenbouw van Vlaanderen.
Het is de schuld van België, zegt Vlaanderen. Het is de schuld van Europa, zegt België. Het is de schuld van Poetin, zegt Europa. Het is de schuld van Amerika, zegt Poetin. Het is de schuld van Trump, zegt Amerika. Het is de schuld van ‘hell hole’-Brussel, zegt Trump. Jawel, daar ligt de schuld. In Brussel.
‘People don’t care how much you know, until they know how much you care’ is een inspirerende uitspraak van de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt. Vlamingen liggen niet wakker van modieuze vernieuwingen, pseudo-wettelijke wendingen of anderen verbeterende egotrippers. Wie geeft om hun noden, wie beschermt hun opgebouwde ervaring en wie ziet hen graag als Vlaming?
**
STEUN de SATIRISCHE ONDERZOEKSJOURNALISTIEK van ‘tScheldt
**
Rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken
**
**
