U weet dat de sympathieke omroep Ongehoord Nederland onder een vergrootglas is beland omdat die binnen het Nederlandse bestel het onbespreekbare bespreekt. ‘Gevoelige’ onderwerpen – dat zijn realistische thema’s die links netelroos bezorgen -zoals migratie, criminaliteit en woke komen in een panelvorm aan bod met praatgasten die in de Regimepers meestal worden geweerd. Genodigden kunnen hun zin afmaken zonder hun toelichtingen afgemaakt te zien worden. Waar is de tegenstem?, moppert men in de linkse kerk. Dat deze meningen überhaupt worden gehoord zorgt al voor een ander geluid dan de consensuscollage van de weldenkenden. Het programma Ongehoord Nieuws behandelde deze week abortus, embryokweek en euthanasie. Ook wie daar welwillend of begripsvol tegenover staat fronste na afloop toch de wenkbrauwen over de verder schrijdende linkse denktrant.
Schik u naar de zelfbeschikking
Zo wordt door progressief Nederland geijverd voor nog langere termijnen waarbinnen een vrouw met een ongewenste zwangerschap abortus mag ‘plegen’. Terwijl politiek links een ongeboren kindje steevast een vrucht noemt en de mond vol heeft van zelfbeschikkingsrecht wordt het in de Tweede Kamer steeds moeilijker om hierover nog een ordentelijk debat te voeren. Een medisch ethica drukte in het programma haar bezorgdheid uit over de ‘instrumentalisering’ van het menselijke. In de media kon men zien hoe politici van GroenLinks en van het links-liberale D66 zegedronken juichten na de recente versoepeling van de afbrekingstermijn en bij de toelating voor huisartsen om een abortuspil voor te schrijven. Ook voor een meerderheid die een verkrachtingszwangerschap of een foetus met zware afwijkingen een grondige reden vinden voor een abortus, gaat de termijnverschuiving en de losse omgang met wat een reëel ongeboren menselijk leven is, te ver. Daarvan ligt links niet wakker.
Abortusspijt
Een psycholoog in het panel kaartte ‘abortusspijt’ aan. Dat komt vaker voor dan men denkt omdat het knellend gevoel zich te hebben vergist met het laten uitvoeren van een abortus binnen de taboesfeer sluimert. ‘Hoe zou dat afgebroken leven eruit hebben gezien?’, vragen sommigen zich na decennia nog steeds af. ‘Had ik het morele en niet louter het juridische recht die keuze te maken?’, is net zo zeer een nauwelijks te beantwoorden dilemma. Een gelovige pro life-activist in het panel voelde zich opgelucht ook eens een keer zijn diepe overtuiging over het gegeven leven te delen én zijn ervaringen met abortusspijt bij koppels te verduidelijken. Een politicus van Forum voor Democratie was in principe niet tegen abortus, maar hekelde de lichtzinnigheid bij links over ethische thema’s. Het lijkt tegenwoordig overbodig geworden erover te debatteren. Niet alleen worden abortussceptici zowaar achterlijk bevonden maar wentelt links zich in leedvermaak over alweer wat spirituele uitholling.
Embryokweek voor een rondje labotesten
Wetenschappelijk experimenteren op een embryo buiten het lichaam mag voortaan tot 28 dagen in plaats van 14 dagen. Om nare aandoeningen te helpen voorkomen, argumenteert links. Je zult als minimensje maar op de wereld komen om als medisch proefkonijn te fungeren. Hoe ver gaat ook hier de termijn worden opgetrokken? Speelt de overheid voor Frankenstein? Is het leven afgegleden tot een middel zonder een doel op zich te mogen zijn?
Wil links mensen van boven de 70 laten omkomen?
D66 en GroenLinks vroegen zich af of het nog wel verantwoord is om dure ingrepen te verrichten bij 70-plussers. Ook wil men het makkelijker maken om vanaf 75 vrije euthanasie te vragen, zonder dat er ondraaglijk lijden aan te pas komt. Je kunt immers tot de vaststelling komen dat je een voltooid leven achter de rug hebt en dat de uitgang wenkt. Ook in deze kwestie lijkt een maatschappelijk debat moeilijker te worden. De beëindigingspropaganda voor zowel het ongeboren als het voltooide leven draait op volle toeren. Ook hier heeft een meerderheid best begrip voor het niet rekken van een uitzichtloze strijd. In een maakbare samenleving waarin zelfbeschikking een totemfunctie heeft verworven smaakt deze evolutie naar bevrijding. Toch enige omzichtigheid betrachten. ‘Waarom doet die zichzelf zoveel miserie aan?’, besluiten sommigen schouderophalend over een terminale patiënt die niet voor euthanasie gaat. Moeten we niet blijvend beducht zijn voor een overheid die ooit wel eens op grotere schaal gaat ‘voltooien’? De mensvriendelijke palliatieve zorgen verzachten sowieso de ondraaglijke aspecten van het stervensproces. Bovendien kan een mens nog heel lang dood zijn. Wie zijn wij echter om een mening op te dringen? Integendeel, we hopen net op een breed gamma aan inzichten en gevoelens. De arrogantie van de maakbaarheid stoot ons af. Blij dus dat ongehoorde meningen voorlopig nog even kunnen bij een onvoltooide omroep als Ongehoord Nederland.
**
**
