Ah, Meyrem Almaci, de Groene politica wier politieke gewicht het enige is dat niet zwaar weegt. Het oermodel voor body shamers. Jammer dat ze enkel uiterlijke beschimpingen op haar sociale media ontving en zo bitter weinig over haar inhoudelijke beschouwingen. In haar plaats zouden we dan ook nooit in zomerse weekendbijlagen foto’s van onze knoesels in het zeezand vertonen. Een ecologische voetafdruk behoort immers tot de privésfeer. Om bij Groen tot de meest ondermaatse voorzitters te behoren moet je wel degelijk een buitenmaats talent herbergen. Meyrem had dat in huis. In haar boezem klopte onophoudelijk een hart voor de verschoppelingen in dit beenharde bestaan. Nam ze het op voor vereenzaamde mensen die gebukt gingen onder de multiculturele overlast? Neen, dat niet. Nam ze het op voor een vrij Vlaanderen? Neen, dat mocht niet van Ecolo en daar kon zij niet aan doen. Nam ze het als nieuwe Belg op voor de Turkse bakker om de hoek en zijn extreemrechtse visie? Natuurlijk, want dat past in haar western-beeld van wie per definitie goed is en wie kwaad. Meyrem had nauwelijks vriendjes in haar politieke club. Men verweet haar betweterigheid, bazigheid en banaliteit. Van je partijgenoten heb je op het eind van de rit meestal weinig genoten. Zondag zat ze in De Zevende Dag nipt het kampioenschap ‘met de ogen rollen’ te missen van Bart De Wever. Het Midden Oosten ligt immers ook een beetje in Vlaanderen. Als je zelfs op de zenuwen van Petra De Sutter werkt moet je serieus je best doen. Daar was Meyrem dan ook de beste in: irriteren tot de tegenstander de wil tot leven verloor en dan maar toegaf. Geboren in het gehucht ’t Kalf bij Sint-Gillis-Waas en de lange weg doorheen de instellingen van de sociale begeleiding doorgeworsteld hebbend bereikte ze de top van de Groene piramide. Twee knalmomenten blijven bij: toen ze zich onthield bij de stemming over het Belgisch boerkaverbod en toen ze ‘afwezig’ was tijdens het erkennen van de Armeense genocide. We zouden haar politieke in memoriam nog met zoveel meer willen vullen, maar op is op. Meer valt er niet te melden over deze klimaatpriesteres. Mogen de goden haar genadig zijn.

Klaartje Coomen
Hoofdredactrice