Een rijkeluiszoon die nog nooit een werkmens van nabij heeft gekend wordt zetbaas van het karkas waartoe de socialistische partij was vervallen. Hij brengt digitale speeltjes mee naar zijn nieuwe job, lokt als een rattenvanger eenzame roodblozende jongeren naar het zinkend schip en samen trekken ze het opnieuw vlot in de peilingen. De rijkeluiszoon hult zich in dure outfits, praat een flard ‘vette’ straattaal die hij oppikt tijdens zijn escapades en hij belooft de knarren van weleer dat ze opnieuw verkozen zullen raken in T-shirts vol inderhaast bijeen geschoffelde solidariteitsslogans. De getrouwe media buigen voor de Messias van de vrijzinnige kerk. De rijkeluiszoon verstopt zich achter de frêle schouders van een gelijk halende trotskist uit de oude doos. Hij rept zich zo snel als een reptiel van studio naar studio om te ontkennen dat er verdachte vlekken op zijn publieke blouse zijn gespat. Op ‘magistrale’ wijze loopt hij een seponeringsmarathon met zijn makke mediavriendjes netjes in de rij.

En dan is de rijkeluiszoon eens een keer zat op een andere plaats dan het jacht van familie. Nu deden er in Sint-Niklaas al heel lang geruchten de ronde dat de geruchten over hem gepoot waren in een misselijk makende werkelijkheid. Rondom de Grote Markt geen twijfels dus. Een zus met losse lippen maakte er alvast geen geheim van dat broerlief geen gleuvengluurder was. Als in de buurt van de bomma een nest ongewensten wel erg veel zigeunersaus op de leefbaarheid komt smossen, dan kan de rijkeluiszoon niet anders dan kwaad worden, zeker na wat geestverheffende werkmanspinten. Hij had geleerd waar de camera staat, maar dit keer kwamen politiemensen ter plekke. Net als een deel van zijn electoraat voelde hij zich genoodzaakt tegen hen van leer te trekken. Volgens zijn kiezers doet de politie te veel aan politioneel werk; in zijn geval meende de rijkeluiszoon dat er net te weinig werd verricht in de aanpak van ‘bruine mannen’. Ook deze voor een hippe socialist atypische visie op de multiculturele droom was wijd en zijd gekend in de tennisclubs en cafés van Sint-Niklaas.

De onfeilbare voorzitter (hoe lang gaan ze trouwens die gast nog ‘de jonge voorzitter’ noemen?) loopt nu tegen grenzen aan die hij meestal overschrijdt zonder dat zoiets tot politiek correcte billenkoek leidt. Wie zijn melodieuze lokroep of zijn konijnengewip ontmaskert als fake, die zal het geweten hebben. ‘Iedereen in het partijbureau staat achter hem’, kwamen allerlei creaturen zoals ene Hannes Anaf gedwee voor de camera’s debiteren. Daarmee is het beste bewijs geleverd dat velen ermee verveeld zitten. Onwettige censuur, oordelen experten streng. ‘Nog meer dwangsommen’, krijst de boze rijkeluiszoon, telkens deodorantvrije waarheden ‘uit het putteke’ komen walmen. Aangezien hij de enige is die weet waar ze die blitse T-shirts verkopen, blikt de leeggelopen oude garde liefst vooruit.