Toen Paul Gheysens in 2015, in eerste instantie via Patrick Decuyper, zinnens was ‘den Antwerp’ (zijnde VZW Royal Antwerp Footbal Club, afgekort “RAFC”) over te nemen was deze VZW overladen met schulden en dus in feite virtueel failliet.
Via Patrick Decuyper werd er onderhandeld met de vele schuldeisers die aldus bereid waren in het belang van het voortbestaan van de Club, alsook in hun eigen belang, kwijtschelding te verlenen van een gedeelte van hun vordering.
Blijkbaar enkel Edward (Eddy) Wauters en Tania Mintjens weigerden resoluut om enige toegeving te doen en verkozen dus om een hard pokkerspel te spelen, waardoor het voortbestaan van de Club door hen verder op het spel werd gezet. Tania Mintjens had immers uiteindelijk meer baat bij een faillissement van ‘den Antwerp’ dan een voortbestaan ervan, om reden dat ze dan vrij over de gronden van ‘den Bosuil’ kon beschikken om deze een meer rendabele bestemming te geven.
Opmerkelijk is de wijze waarop Tania Mintjens (of de familie van wijlen Karel Mintjens) ‘den Bosuil’ (de gronden dus) in handen kreeg, met de nadruk op “kreeg”.
Den Bosuil was eigendom van een afzonderlijke patrimonium-vennootschap zijnde NV ANTWERP STADION (thans genaamd NV MWM Immo). Deze vennootschap bestaat sedert het jaar 1923 en vierde dit jaar dus haar 100 jarig bestaan.
Tot het jaar 1999 had deze vennootschap als actief het Bosuil-stadion (de gronden) én een vordering op RAFC (de eigenlijke voetbalclub) ingevolge achterstallige huurgelden. Schulden waren er nagenoeg niet. Meer en meer begon Eddy Wauters, de voorzitter van RAFC, evenwel zijn stempel te drukken op het bestuur van deze vennootschap, waardoor in het jaar 1999 enkele bestuurders hun ontslag indienden.
Het doel van Eddy Wauters was immers om de activa van NV Antwerp Stadion, zijnde het Bosuilstadion, aan te wenden als garantie voor de verdere financiering van de schulden van RAFC, hetgeen volkomen in tegenspraak was met de belangen van NV Antwerp Stadion en hierdoor zelfs ook onwettelijk was. Aldus werden ook de belangen geschaad van de groep minderheidsaandeelhouders van NV Antwerp Stadion (RAFC bezat zelf inmiddels ± 51% van de aandelen van NV Antwerp Stadion).
Om schulden van RAFC te financieren had Eddy Wauters reeds de aandelen NV Antwerp Stadion die RAFC bezat in pand gegeven, doch begin 2000 volstond dit niet meer en werd op initiatief van Eddy Wauters ook een lening aangegaan door NV Antwerp Stadion bij de befaamde Tony GRAM, ten gunste van RAFC. RAFC was immers niet meer bij machte om zelf geld te lenen, omdat inmiddels alom bekend was dat RAFC niet zou kunnen terugbetalen.
Toen Tony GRAM enkele jaren later dreigde om het Bosuilstadion te laten verkopen (openbaar) omdat zijn vordering niet werd terugbetaald, werd een nieuw scenario uitgedokterd om ergens 500.000 EUR te kunnen gaan lenen om Tony GRAM terug te betalen.
Als lokmiddel om op snelle manier aan geld te geraken, werd een overeenkomst voorgesteld waarbij de partij die onmiddellijk 500.000 EUR ter beschikking zou stellen, de mogelijkheid had (optiecontract) om het stadion in zijn geheel te kopen tegen een vastgestelde prijs van 1.100.000 EUR, indien de lening van 500.000 EUR niet binnen de vooropgestelde tijd zou zijn terugbetaald door NV Antwerp Stadion.
De belachelijk lage verkoopprijs van 1.100.000 EUR werd vermoedelijk ingefluisterd door Eddy Wauters aan de door hem aangestelde bedrijfsrevisor en werd blijkbaar verantwoord op basis van de lage opstalvergoeding die NV Antwerp Stadion ontving van RAFC. De werkelijke waarde van het stadion was in die periode (het jaar 2008) minstens 4 à 5 miljoen EURO. Deze optie-overeenkomst werd overigens door Eddy Wauters voorgesteld aan de medebestuurders en minderheidsaandeelhouders van NV Antwerp Stadion als louter theoretisch omdat sowieso steeds tijdig de nodige schikkingen zouden getroffen worden om de lening van 500.000 EUR terug te betalen. Althans zo stelde hij het voor. Nooit of te nimmer zou het stadion immers worden verkocht voor de belachelijke lage prijs van 1,1 miljoen EUR aan een wildvreemde partij.
Eddy Wauters kreeg carte blanche om een partij te zoeken die bereid zou zijn voormelde leningsovereenkomst, gekoppeld aan het optiecontract te ondertekenen. Al snel bleek Eddy Wauters een bereidwillige partij te hebben gevonden, zijnde NV K.T.M.-BEHEER, vertegenwoordigd door Tania Mintjens, met wie op 29 januari 2008 de overeenkomst werd ondertekend. Een jaar later diende te worden vastgesteld dat NV Antwerp Stadion hiermede in feite haar doodvonnis had ondertekend.
Toen immers de vervaldag van de leningsovereenkomst naderde (29 september 2008), polsten enkele mede-bestuurders van NV Antwerp Stadion bij Eddy Wauters hoe het nu zat met die leningsovereenkomst met Tania Mintjens. Ze waren immers bevreesd dat de optie zou worden gelicht door Tania Mintjens indien zij niet tijdig terugbetaling zou ontvangen van de verstrekte lening.
Deze bestuurders werden evenwel door Eddy Wauters gesust dat de leningsovereenkomst zou worden verlengd, waardoor Tania Mintjens nog geen mogelijkheid zou hebben om de optie lichten. De naïeve medebestuurders van NV Antwerp Stadion, die nog steeds in de overtuiging leefden dat Eddy Wauters eerlijk en correct was, althans jegens hen, waren kort na verloop van de vervaldag van de leningsovereenkomst een illusie armer.
Het bestuur van NV Antwerp Stadion werd immers in kennis gesteld dat Tania Mintjens de optie had gelicht en dus in feite de oplichting had voltrokken. Ze zou alzo de fiere of beter gesteld achterbakse eigenares worden van het Bosuilstadion tegen de belachelijk lage aankoopprijs van 1.100.000 EUR. Eddy Wauters had zijn trouwe maar naïeve medebestuurders van NV Antwerp Stadion voorgelogen en een dolk in hun rug gestoken nu bleek dat hij onder één hoedje had gespeeld met Tania Mintjens.
De bestuurders die zich als het ware opgelicht voelden, sommigen waren immers zelf ook rechtstreeks of onrechtstreeks betrokken als aandeelhouder van NV Antwerp Stadion, hebben getracht om de optie waarop Tania Mintjens zich beriep te laten nietig verklaren door het gerecht, doch helaas werden ze hierin tegengewerkt niet enkel door Tania Mintjens zelf, maar ook door Eddy Wauters en enkele andere bestuurders van NV Antwerp Stadion die slaafs de bevelen van Eddy Wauters bleven opvolgen.
In feite kan er geconcludeerd worden dat de wijze waarop Tania Mintjens den Bosuil verwierf met hulp van Eddy Wauters, het gevolg is van oplichting en/of misbruik van vertrouwen.
Zoals hierboven reeds gesteld heeft Tania Mintjens er geen belang bij dat het goed gaat met ‘den Antwerp’ op ‘den Bosuil’, maar ze kan dit natuurlijk moeilijk expliciet verkondigen. Op het moment dat zij den Bosuil verwierf einde 2008 waren de dagen van den Antwerp, die toen in tweede klas speelde, nagenoeg geteld ingevolge de onoverzichtelijke hoeveelheid aan schulden. Ook voor het stadion van den Bosuil was er geen toekomst meer aangezien het bouwvallig was en er geen perspectief was op renovatie bij gebrek aan financiële middelen. Tania Mintjens diende bijgevolg gewoon rustig te wachten tot het probleem vanzelf zou opgelost geraken en zij vrij kon beschikken over de gronden, die ze tegen een abnormaal lage prijs had verworven.
In januari 2012 werd door de raad van bestuur van RAFC een einde gesteld aan het voorzitterschap, lees wanbeleid, van Eddy Wauters. Eddy Wauters, in al zijn ijdelheid, ging er vermoedelijk van uit dat na hem, gelet op de puinhoop die hij had achtergelaten, Antwerp definitief ten onder zou gaan als stamnummer 1.
RAFC hield evenwel toch stand in de jaren die hierop volgden met steun van de Groep-Verhaegen, tot dat in 2015 Patrick Decuyper en dus ook Paul Gheysens hun intrede deden. In 2017 promoveerde Antwerp terug naar eerste klas.
Duiveltje Eddy Wauters verscheen dan weer ten tonele om te trachten te beletten dat RAFC de nodige licentie zou bekomen, om reden dat hij nog een vordering had op RAFC. De licentiecommissie hield terecht geen rekening met het wansmakelijke optreden van Eddy Wauters en de licentie werd toegekend, waardoor Antwerp na 13 jaar tweede klasse weer kon aantreden in 1A.
Hoe moet het nu verder met het Bosuilstadion?
Teneinde van Antwerp terug een succes te maken heeft Paul Gheysens in sneltempo geïnvesteerd in spelers, omkadering en de nodige infrastructuur. In no time werden twee nieuwe tribunes opgetrokken (tribune 1 en 4), voor alle duidelijkheid, op gronden die dus helaas inmiddels toebehoren aan Tania Mintjens.
Tribune 2 is bouwvallig en mag niet gebruikt worden. Helaas is dit de tribune die we het hele jaar op TV hebben gezien, altijd en helemaal leeg. Binnenkort krijgt heel de wereld deze lege tribune te zien ter gelegenheid van de groepsfaze van de Champions League waarin Antwerp zal aantreden, voor het eerst in haar bestaan.
Aldus zal heel de wereld kunnen zien hoe Eddy Wauters en Tania Mintjens NV Antwerp Stadion en in feite RAFC hebben opgelicht. Paul Gheysens wenst aan deze oplichterij een einde te stellen door de gronden over te kopen van Tania Mintjens, tegen een faire prijs, zodoende dat hij verder kan werken aan de uitbouw van het Bosuilstadion, ten gunste van hemzelf, den Antwerp en haar supporters.
Om terug in het reine te komen met haarzelf en in het belang van den Antwerp lijkt het best dat Tania Mintjens den Bosuil ook verkoopt aan Paul Gheysens. De meerprijs in vergelijking met het bedrag van 1,1 miljoen euro die zij aldus zou ontvangen, kan ze dan bijvoorbeeld, gelet op haar bewering dat ze den Antwerp een warm hart toedraagt, overmaken aan een VZW ter ondersteuning van sportactiviteiten voor de jeugd. Op die manier verdient ze dan misschien toch nog een standbeeldje op den Antwerp…
Blijkbaar verdient Tania Mintjens jaarlijks ongeveer 50.000 euro aan opstalvergoedingen voor den Bosuil, zijnde ± 5% van haar investering van 1,1 miljoen euro in 2008. Dit bedrag moet verhoogd worden met de meerwaarde van minstens 3 à 4 miljoen euro die ze realiseerde op het moment zelf dat ze de optie lichte en het Bosuil stadion ‘aankocht’. Het blijft echt een mysterie hoe achterlijk het bestuur van NV Antwerp Stadion was in die tijd om dit toe laten.
Blijkbaar is Paul Geysens bereid, indien Tania Mintens niet bereid is om te verkopen, om een hogere opstalvergoeding te betalen in ruil voor een verlenging van de opstal-overeenkomst. Elke Antwerp-supporter moet dus beseffen dat hij jaarlijks en mogelijks nog vele jaren, door de betaling van toegangskaarten en consumpties, onrechtstreeks een bijdrage betaalt aan een dame die dit allerminst verdient en uiteindelijk enkel uit was, samen met Eddy Wauters, op een teloorgang van den Antwerp.
De vrees bestaat dus dat vroeg of laat één of meer supporters van den Antwerp Tania Mintjens hierdoor echt gaan beginnen haten. Iets wat wij bij ‘tScheldt natuurlijk ten allen prijze willen vermeden zien gezien ons streven naar een liefdevolle en vreedzame maatschappij. Vandaar dat het ‘tScheldt de moeite heeft gedaan om dit artikel te schrijven en te publiceren uit respect voor den Antwerp en al degenen die zich hiervoor hebben ingezet de afgelopen 5 jaren, ondanks de vele tegenkantingen. Burgemeester Bart De Wever die geen bal geïnteresseerd is in voetbal en te kennen gaf zich niet te willen moeien in het geschil tussen Paul Gheysens en Tania Mintjens, zou zich dus beter misschien wel bekommeren over dit dossier om een mogelijke opstand op den Bosuil te vermijden.
**
EXCLUSIEF VOOR DE ABONNEES VAN ‘TSCHELDT
Speciaal voor de abonnees staat hieronder een link: ‘Ontstaan RAFC – Klik HIER’
Hierin vindt de abonnee 9 blz. ontstaansgeschiedenis van de RAFC, uit een doctoraatsproefschrift aan de KULeuven over het ontstaan van de moderne sport in Antwerpen getiteld: Sport in ‘t Stad: sociaal-historische analyse van de sport in Antwerpen 1830-1914.
Wie de link niet ziet staan, is geen abonnee of is niet ingelogd.
Ontstaan RAFC – Klik HIER
**
