Het gebeurt niet zo vaak dat twee compleet verschillende verhalen toch zo nauw met elkaar verbonden zijn dat ze haast een kroniek vormen: de kroniek van een aangekondigd kindertrauma! Wanneer dan bovendien die twee verhalen nog eens naadloos de crimineel gebrekkige onlogica van menig linkse klepzeiker “ontbloten”, is dat mooi meegenomen, al blijft het allereerst toch gewoonweg verschrikkelijk confronterend.
Sven Pichal
Het eerste verhaal is dat van pedo Sven Pichal, de charmante allemansvriend die uiteindelijk toch slechts de vulgair oversekste “kindervriend” bleek. Er is ondertussen al heel wat inkt over zijn geestesgestoorde afwijking gevloeid. Links verschoont de pathologie alsof die deel uitmaakt van zijn seksuele identiteit. “Er zit een pedo in elk van ons!”, lazen we laatst nog in een regimekrant. Excuseer? Rechts, daarentegen, houdt het geestelijk gezonder, en veroordeelt de deviatie met klem. De opvattingen over identiteit hebben ter rechter zijde trouwens altijd al een aardig stuk dieper gegraven dan de vage en vluchtige seksuele persoonlijkheid die in dit volkomen gederailleerd heden opgesmukt werd tot “identitaire gegevenheid”. Maar raakt die verschoning van links wel hout?
Bekijk, beste lezer, dan toch eens goed deze verdelger van kinderdromen! Die transparante ogen, diep verzonken achter de gezwollen wenkbrauwen: de klikspanen van de raadselachtige ravijnen van de geest. Die gezette neus waaronder jonge, onbevlekte zieltjes moeiteloos geplet kunnen worden. Die kleine mond die perverse gedachten moet verhinderen eraan te ontsnappen. Die aangezette Habsburgse kinnebak die ongewenste bemoeienis geriefelijk op veilige afstand moet houden… Je moet toch geen volgeling zijn van Cesare Lombroso – de Italiaanse criminoloog die misdadigheid rationaliseerde door er fysieke trekken aan te koppelen – om in te zien dat aan deze tronie meer godsgruwelijke griezel kleeft dan wat het oog, reeds bij de eerste blik, weet te vangen!
Zeer terecht werd ooit het misbruik in de ondertussen historische Kerk aangekaart. Dat blijft terecht, zelfs als de niet zo verborgen agenda van links apert op de voorgrond treedt. Maar wat gingen die progressieve waarheidsverdraaiers toch ver, zeg! Een onderwijzende non die, dik een halve eeuw geleden, onbewust en goedbedoeld met haar afhangend balkon tegen de tengere schouderblaadjes van een jongetje drukte in een empathische poging toch de grofste fouten op zijn examen te repareren, wordt in een tot vervelens toe uitgemolken journalistiek intentieproces exemplarisch en ter afschrikking, eerst gevierendeeld en daarna ontvleest opgehangen aan de wijd geopende stadspoort.
Dan worden die “bokkige Pedo-rijders van Pichal” toch net iets anders behandeld! De ongepaste uitvluchten vliegen je om de oren alsof het heel het jaar door solden is! “We kunnen niet vooruitlopen op het onderzoek“ of “Hij kan er niet aan doen: het is zijn “natuurlijke” geaardheid”, of nog “Nu moeten we echt niet denken dat elke homo ook pedo is!” Een notoir lid van de Pedo-rijders gooide zelfs het feit dat hijzelf in zijn jeugd misbruikt werd als “verzachtende” omstandigheid in de kring. Hij moet dus als geen ander geweten hebben welke trauma’s misbruik kunnen veroorzaken! Elk zinnig mens zou dit als “verzwarende” omstandigheid beschouwen, maar niet het progressieve “gedachtenpuin” dat onafgebroken de eeuwenoude logica tart met haar mathematische antipode.
Als smoes werd ook gebruikt: “Hij heeft toch maar naar “beelekes” gekeken.” Jawel, net zoals er bij de vaststelling van de ecologische voetafdruk van elektrische wagens geen rekening mag gehouden worden met de herkomst en productie van de elektriciteit, zo mag bij het vaststellen van crimineel pedo-gedrag schijnbaar geen rekening gehouden worden met de herkomst en productie van de vieze “beelekes”. Het weze toch gezegd: de zogenaamde “universele linkse kerk” denkt, als het een der haren betreft, een stuk particularistischer dan de echte Kerk! Nog even en Pichal is de held die pedofilie normaliseerde. Maar valt kinderverkrachting wel te normaliseren in een samenleving die beweert toch een minimum aan ethiek na te streven?
Andrea Giambruno
De vraag brengt ons moeiteloos bij het tweede verhaal, dat van Andrea Giambruno, zelfs in Italië geen alom gekende journalist. Hij werkt bij Mediaset, de boîte van wijlen Silvio Berlusconi, en nog het liefst buiten de schijnwerpers. Giambruno is echter ook de partner van La Meloni, in welke hoedanigheid hij soms toch in het zonlicht treedt. In een debatprogramma verklaarde hij naar aanleiding van een gruwelijke groepsverkrachting van een negentienjarige in Palermo: “Je hebt natuurlijk het recht om je te bezatten, maar als je niet dronken wordt, loop je ook niet het risico de wolf tegen het lijf te lopen.”
Was dat even tegen het zere been van Ine Roox, het journalistieke “flessenscheetje” van De Standaard en trouwe zeloot van de linkse PD (Partito Democratico), geleid door “schele Schlein”, Elly voor de vrienden. Ine schreef er zowaar een artikeltje over in haar schertsblad waarin ze de commentaren van die andere PD’ster, Cecilia D’Elia, onvoorwaardelijk tot de hare maakte (Victim blaming! Het is toch zo moeilijk de vrouw niet de schuld te geven. Jongens moeten respect hebben…), maar waarin ze, zoals steeds, alles op een hoop gooide en slechts het halve verhaal vertelde. De kleffe karaktermoord op Meloni, ditmaal via haar levensgezel Andrea Giambruno, spatte weer – als overtollig water na een dijkbreuk – van het krantenpapier af!
Maar wat was er nu precies gebeurd? Het Palermitaans “meisje” van 19 (in andere omstandigheden zou zij al “vrouw” genoemd worden) had een paar cocktails gedronken maar – en nu citeren we Roox letterlijk: “een medeplichtige had haar doelbewust zo dronken gevoerd dat ze niet langer op haar benen kon staan.” Einde citaat. Vreemde zin! Toch? Want die “medeplichtige” verwijst duidelijk naar een van de verkrachters. Het meisje blijkt dus, volgens beminnelijke Ine, slechts verantwoordelijk te zijn voor het drinken van de cocktails die haar niet dronken maakten. De inname van de overige cocktails – tot ze niet meer op haar benen kon staan! – werd plots de verantwoordelijkheid van anderen. Mag dan niet meer verondersteld worden dat de inname van “die overige cocktails” langs dezelfde weg geschiedde dan de cocktails die niet tot dronkenschap voerden?
Draagt het ook in Italië meerderjarige meisje (vrouw) dan niet, al is het een heel klein beetje, “medeverantwoordelijkheid?” Zeker wanneer men weet dat “het meisje” enkele weken voordien ook al slachtoffer was van een poging tot verkrachting? Dat staat overal te lezen in de Italiaanse pers, maar wordt door Roox alweer vakkundig verzwegen. Wat Giambruno verklaarde, was daarom hooguit de vaderlijke – misschien zelfs maatschappelijke – pendant van de raad die elke liefhebbende moeder haar dochter zou meegeven: “Pas op dat je niet teveel drinkt, meisje, je weet nooit wat er kan gebeuren!” Van “victim blaming” is hier geen sprake! Of is de raad die men aan vrouwen – en aan de tot man verbouwde exemplaren die nog menstrueren – meegeeft om op hun sacoche te letten dan ook victim blaming? Of het advies aan fietsers om hun oud ijzer toch maar best aan de ketting te leggen?
Non si può avere la botte piena e la moglie ubriaca!
Wat Roox en haar linkse meute nooit zal begrijpen, snapt het Italiaanse volk met een gezond buikgevoel evenwel onmiddellijk! In het Italiaans bestaat er namelijk een uitdrukking die alles zo ongeveer vat: “Non si può avere la botte piena e la moglie ubriaca!” (Men kan het vat niet vol hebben en de echtgenote dronken). Bedoeld wordt natuurlijk dat het leven nu eenmaal niet alleen aangename momenten kent. Waarom precies een dronken echtgenote als “aangenaam” wordt ervaren, behoeft hopelijk voor niemand die met beide voeten in het leven staat verdere uitleg…
Maar nog is Roox’ karaktermoord op de familie Meloni niet volledig voltrokken. In het artikel van de progressieve “pennenlikster” (Of is het pene-likster? “Il pene” is Italiaans voor penis) wordt nog verwezen naar een andere verkrachtingszaak die het schiereiland in haar greep houdt. In Caivano, een buitenwijk van Napels, werden gedurende maanden twee nichtjes van 11 en 12 jaar verkracht en mishandeld. Dat gebeurde in het Parco Verde, het onderkomen en ruïneuze sportcentrum en zwembad van de stad. Hieraan kwam echter geen druppel alcohol te pas! Dat Giambruno met zijn uitspraak ook naar deze verkrachting verwees, is dus uitgesloten! Priester Don Maurizio Patriciello, die al jaren vecht tegen de Camorra, de Napolitaanse maffia (want zo zijn die priesters dan ook weer wel), noemt het Parco Verde: “Una delle piazze di spaccio più importanti d’Italia” (een van de belangrijkste drugsholen van Italië).
Het Italiaanse parket heeft het onderzoek ondertussen ook uitgebreid naar de ouders van de onfortuinlijke kinderen. Want de verkrachtingen werden op de koop toe gefilmd! Van alle betrokkenen werden de gsm’s in beslag genomen voor verder onderzoek. Er zijn namelijk sterke aanwijzingen dat de opgenomen beelden werden doorverkocht aan… pedofielen. Ziet U de twee verhalen in elkaar haken, beste lezer? De “beelekes” van Pichal en de maandenlange godsgruwelijke verkrachtingen van onschuldige en seksueel naïeve kinderen van amper 11 en 12 jaar? Dat ontlokte aan Don Patriciello de niet mis te verstane alarmkreet: “La pornografia è ormai una vera emergenza!” (De pornografie is een echt noodgeval!)
Niet alleen de waarheidsverdraaiingen en regelrechte -verzwijgingen van Ine Roox stemmen hier tot nadenken! Ook de gehele waarheid doet dat! Zouden we daarom in een tijd waarin we van de ene decadente “pride” naar de andere gore “blote-konten-parade” hossen, waarin weekendgazetten vol bedriegende seks-avontuurtjes staan, waarin vrouwen na de overgang gipsafdrukken van hun kut maken, waarin kinderen vanaf de kleuterklas een “genderverbouwing” wordt aangepraat, waarin seksueel nog onvolwassenen jeugd op school clitoriswandelingen voorgeschoteld krijgen of condooms op komkommers moeten spannen – alsof augurken niet dichter bij de waarheid zouden liggen … niet eens heel diep beginnen nadenken over wat we onze jeugd met die oversekste openlijke nadrukkelijkheden – ver weg van al wat geurt naar liefde en intimiteit – aandoen? De progressieve verschoning van de “Pedo-rijders van Pichal” en de journalistieke afrekeningen en halve waarheden van Roox brengen de oplossing in ieder geval niet binnen het reddende schootsveld!
**
Illustratie: Ine Roox, gepatenteerd Giorgia Meloni-bashster
**
