‘Een van de zwartste dagen van mijn burgemeesterschap’, zo verwoordde Bart De Wever in Gazet van Antwerpen zijn teleurstelling over de beslissing van de Raad voor Vergunningsbetwistingen omtrent het veelbesproken Ineos-dossier. Dit Brits chemieconcern had reeds zo’n 1 miljard euro geïnvesteerd in de bouw van een ethaankraker (de eerste in 20 jaar binnen de Antwerpse haven). Deze installatie maakt grondstoffen voor chemische producten. Het woord ‘chemisch’ wordt tegenwoordig wat al te gemakkelijk verward met het woord ‘toxisch’. Het bedrijf Ineos had echter gegarandeerd de laagste koolstofvoetafdruk in Europa te realiseren. De totaalinvestering zou 4 à 5 miljard bedragen en 450 nieuwe jobs opleveren. Daarnaast zou het een significant signaal uitzenden naar de petrochemische sector dat Antwerpen plaats bood aan vernieuwende en welvaart scheppende initiatieven. Het is immers intussen zo dat men zich kan afvragen of de haven aan de stad ligt of de stad aan de haven.
Project ONE
De motor van de Vlaamse economie, zo omschrijft men vaak de havenactiviteit. Het Project ONE van Ineos was een paradepaardje geworden. Een hoopvolle stap richting duurzame ontwikkeling, heette het in het ondernemersmilieu. In Nederland maakte men zich echter zorgen over de stikstofuitstoot en wat dat zou kunnen betekenen voor het welzijn van natuurgebied ‘de Brabantse Wal’. Een 14-tal bezorgde natuurorganisaties en de provinciebesturen van Brabant en Zeeland dienden daarom een klacht in tegen de omgevingsvergunning voor de bouw van de ethaankraker. Die was afgeleverd door de Vlaamse Overheid en voldeed niet volgens de Raad voor Vergunningsbetwistingen. Door de vernietiging ervan ligt het project nu stil en beraadt Ineos zich over verdere stappen. Worden de vergunningsmodaliteiten verfijnd of de garanties solider? Of wordt in het slechtste geval het geheel afgeblazen met als gevolg dat de petrochemische sector Vlaanderen te eng vindt om in te investeren?
Het Groene Gejuich
Een paar dagen geleden gingen we in op de arresten van de Raad en waar de administratieve fouten werden veroorzaakt. Laten we nu toch nog even stilstaan bij het Groene gejuich. De manier waarop lokale Groenen het suikerklontje nasmaken dat in de brandstoftank van de Vlaamse economiemotor werd geploft is voor velen die begaan zijn met de toekomst van deze regio, eerder stuitend. Het gezond verstand heeft gewonnen en de gezondheid van de Antwerpenaren is gered, kakelde Bogdan Vanden Berghe, de plaatselijke voorzitter van Groen. Bogdan is nog leerkracht zedenleer geweest. In seculiere zin betekent zoiets dat je zelf met het vingertje van de afwezige God mag wijzen. Ook Broederlijk Delen was nooit meer hetzelfde met Bogdan ‘in the house’. Nog later runde hij de campagnes voor 11.11.11. Niet dat we hem verdenken van 12 stielen en 13 ongelukken, maar zijn hulpverleningsdrift kent gewoon zijn weerga niet. Hij leverde de krukken voor ngo’s, redde stukken van Afrika van de ondergang en belandde uiteindelijk op de plek die de afwezige God voor hem had bedoeld: bij de activistische ecologisten. Die willen alles beter maken: de hedendaagse mentaliteit, de weidse Vlaamse velden, het vet van een zondig verleden, de onrechtvaardige geslachtsbeperking, de te witte aanwezigheid, de bescherming van de eenzame fietser en een bloedverdunning van de economie. Als directeur van de studiedienst en vandaag als lokaal voorzitter wil Vanden Berghe die Mozestocht bergopwaarts gaan waarmaken. Hij kan het. Hij is er klaar voor. Hij komt er klaar van. Bogdan, de Bijldrager van de Groene elite, gaat bewijzen dat het leegknijpen van Vlaanderen pas een begin is van zijn overwinningsparcours. De planeet warmt zich op voor zoveel gezond verstand.
**
Illustratie: Bogdan Vanden Berghe van Groen blij dat INEOS een beetje kapot is
**
**
