Er is alweer – alweer, meneer?! – een feest geweest!
Een feest op grote schaal zoals die feesten allemaal,
met tricolore trammela lalant om ’t meest
en voor wie rust wil bij z’n avondmaal te veel kabaal.

’t Was alweer feest met marsmuziek in la belgique
met klemtoon op de sacrosancte eenheid/unité.
al suiste er een zweem van ruis door de muziek
wanneer een muzikant een sol blies voor een re.

Ach, wat ook al geblazen wordt, voor mij is ’t worst,
want of ’t belgique of belgië heten wil, voor mij geen punt
en wat er van mijn loontje afgaat voor de vorst,
al wordt het burgerplicht genoemd, het is hem nièt gegund.

Maar gun ik ’t hem of niet, die vraag wordt niet geuit,
al lijkt dat ver van democratisch op het eerste zicht.
Nog straffer, wie gèèn dotatie dekt, telt voor geen fluit,
want royalist zijn, lijkt een ongeschreven burgerplicht.

Het feest is weer geweest en Laken is voldaan.
Het heeft zijn schijven op prinses Elisabeth gezet,
want hààr aanminnigheid steekt ware Belgen aan
van eerste piet Alex De Croo tot Peter met de pet.

Het vaderlandse feest is over en voorbij,
tot spijt van wie zich tooide met een trotse borst vol blik
en van politici in tinten allerlei.
Ik ken er één die blij is dat ’t voorbij is. Dat ben ik!

Hector Van Oevelen