Een trouwe lezer die meer dan één krant leest en zich zonder tegenzin in het maatschappelijk debat mengt, verzocht ons om eens iets te schrijven over burgers met een democratische reflex , maar die zich niet meer ten volle herkennen in dat voorheen door hen gekoesterde systeem.
Die mensen ervaren dat in een tijd van BV-schap de organisatie van hun samenleving steeds meer wordt overgelaten aan anonieme ambtenaren met een eigen agenda. Niet verkozen grijze muizen die vanachter hun tekentafel de maatschappij tot een utopisch stripverhaal verengen. Gebouwen hoeven niet langer mooi te zijn; ze dienen een kil functioneel doel. Administratief pestgedrag doet de burger huiveren om in een helse doolhof terecht te komen. Aangiften, verordeningen, vergunningen, het erven van je eigen bloedverwanten, het rijgesukkel doorheen via verkeersdrempels gesaboteerde straten, beperkingen hier en geboden daar die het levenssap uit het dagelijks bestaan wringen.
De duurzaamheidsdictatuur verplicht bewoners van moderne appartementsgebouwen tot het wegsmelten tijdens hittegolven omdat het mythische EPC-ideaal moet worden verwezenlijkt. De vertrouwde postbode mag zich ten gevolge van een efficiëntiestreven niet langer hechten en wordt dus regelmatig verplaatst. Dienstverlening verloopt zo afstandelijk mogelijk langs een gerobotiseerde route wier onbereikbaarheid de ziel doet verkleumen.
Media nemen elkaars monopoliemening over omdat commercie de verslaggeving tot een product heeft geminimaliseerd. Amusement is zo dof dat je zou gaan terugverlangen naar gladiatorspelen. De opiniemakers schreven tijdens hun schooljaren wellicht ook al over van elkaar. Wetten die niet zijn uitgedacht en ontworpen door verkozenen van jouw keuze, maar door overbetaalde creaturen van de particratie, versmachten de oprechte uiting van jouw diepste gevoelens. Juiste woorden zijn de hypocriete vervangers van juiste daden geworden. Al doe je nog zoveel goeds voor je medemens; vertel geen foute grap of je loopt voortaan aan de hand van de verplichte intimiteitscoach.
Door betweterige leraars geïndoctrineerde jongeren stampen tegen je schenen met een ondermaats antiracismediscours, waardoor je uit pure balorigheid je favoriete zwarte musici opnieuw negers gaat noemen. Waar je voorheen gulle fooien gaf in je stamkroeg vertik je dat voor een ongeïnteresseerde bijklusstudent. Niet enkel op de Himalaya struikel je over de lege pizzadozen, maar in je eigenste straat waan je je in Napels na vier maanden staking door de vuilophalers. Stilteverkrachting aan het water door verderfelijke beatboxen, muzaktapijten in identiteitsarme ketenwinkels, prefab voer op je bord en nieuwe sokken met zowat alle gaten die het universum rijk is.
Politici, academici en justitieel pluimvee met voorschriftenboekjes vol gedragsregels. Filosofie en religie als verblindingsgarnituur bij een verschraald ideeënbuffet. Is dit de democratie die je zo vurig verdedigde? Is dit verfomfaaid model de moeite om te bewieroken? Net als in een theocratie word je geacht erin te geloven. Indien niet, word je genadeloos naar buiten geduwd, de morele woestijn in.
**
Illustratie uit “Amiculus” van Travis Horseman en Giancarlo Caracuzzo
**
**
