Voor Roosmarijn Beckers heb ik een dikke boon, niet alleen omdat wijlen haar vader een goeie vriend van mij was, maar ook en vooral omdat zij niet te beroerd is om luidop standpunten te verkondigen waar ik mij moeiteloos in vinden kan.

Nu heeft zij zich andermaal gunstig doen opmerken met haar niet mis te begrijpen standpunt over kinderen die nièt beschouwd mogen worden als staatseigendom .’Niet met ons’, zegt Roosmarijn en met ‘ons’ bedoelt zij dan de partij Vlaams Belang die zij in alle openheid vertegenwoordigt. Omdat ik destijds van harte heb meegejuicht toen in Oost-Berlijn ‘de muur’ werd gesloopt, ben ik ook geen voorstander van betaalmuren die je al te vaak de weg versperren als je op internet iets wetenswaardigs aan de weet wil komen, maar dat deze historica en moeder van drie kinderen zich met hand en tand verzet tegen het communistisch adagio van kinderen als staatseigendom, kan ik als (partijloze) Vlaams-nationalist niet anders dan vanzelfsprekend vinden.

Dat Roosmarijn naar het Vlaams parlement is gestuwd met een niet onaardig aantal voorkeurstemmen, namelijk 11. 639, lijkt er sterk op te wijzen dat zij haar zetel in die praatbarak beslist niet gestolen heeft! In een vraaggesprek met Roan Asselman profileert zij zich op wat haar ondervrager bestempelt als zachtere thema’s als gezin, onderwijs en platteland. Terloops opgemerkt, over het platteland wordt deze dagen niet altijd even ‘zacht’ gecommuniceerd, als je ’t mij vraagt, maar daarvan af.

Mijn volle steun en sympathie heeft zij voor haar niet mis te interpreteren standpunt tegen de schijnbaar ophanden zijnde versoepeling van de abortuswet in de Vlaamse regering. Mag ik het in die goeie ouderwetse trant als een moordwet bestempelen?

Al zijn de geesten ‘gerijpt’, zoals dat dan heet in eigentijds jargon. Al ging het in zijn lied over een heel ander onderwerp (dr. August Borms), ik zou hierbij Jef Elbers willen aanhalen: ‘Moord blijft moord’. Daarmee zal ik mij dan hoogst waarschijnlijk wel het verwijt op de nek halen dat ik niet rationalistisch ben ingesteld, dat ik geen gevoel heb voor ‘nuances’ en meer van die eufemismen die het hedendaagse ‘debat’ zijn komen verrijken. Of is ontwijken hier meer toepasselijk? Voor mij is het nog altijd een ongeschreven natuurwet dat leven, àlle leven, door de mens te allen tijde gerespecteerd moet worden. Hierbij gaan als automatisch mijn gedachten naar die goeie vriendin Mia Brans-Dujardin zaliger, die als een (zeer) menselijke duizendpoot een vinger had in zowat àlle Vlaamse pap, om het maar eens in keukentaal te zeggen. Mia, destijds getrouwd met die ook al merkwaardige Vlaming Jan Brans, heb ik bij herhaling mee in de bloemetjes mogen zetten, om de even eenvoudige als voor de hand liggende reden dat zij die bloemetjes dubbel en dwars verdiende, ook al omdat zij dubbel en dwars aan Vlaamse beweging deed! Jawel, tot spijt van àndersdenkende lieden die haar maar al te vaak hebben benijd. Moge Mia rusten in de welverdiende vrede die zij zichzelf in haar aardse bestaan niet gunde, omdat er Vlaams te bewegen viel. Jawel, Vlamingen, tot Vlaanderen als staat… bestààt! Ja, die hartverwarmende Zangfeesten van de ‘Portieren der Vlaamse Beweging’, Valeer en Hugo; wààr is de tijd?! ‘En zomeren zal ’t!’

O nee, dat was de uitroep van voorzitter Richard Celis, die ik van nabij heb mogen leren kennen – onder andere op de Europeades van de Europese Volkscultuur, waaraan ik warme herinneringen bewaar. Aan Richard Celis of aan de Europeade, vraagt u?

Aan allebei! Ben ik te veel van de hak op de tak gesprongen? U zal wel gelijk hebben, maar is gehakketak ook geen kenmerkend verschijnsel van de Vlaamse Beweging? Foei, doe maar, beste lezer, of je dit nièt gelezen hebt.

En dan doe ik of ik het niet geschreven heb. Wat ik wèl schrijf en hèèl graag: lieve Roosmarijn – bons! bons! -, DOE ZO VOORT!

H V O

**

Illustratie: Roosmarijn Beckers

**