Overal waar je komt hoor je mensen Sven Gatz in hun gruweltop drie plaatsen.
Zelf hebben we ons geërgerd, het hoofd geschud, even in de mening verkeerd dat de ex-brouwersbaas bezopen was en dan uiteindelijk om maagzuur te vermijden de veelbesproken aflevering van ‘De afspraak op vrijdag’ verwijderd. Open VLD-Brussels minister van het een of ander Sven Gatz kwam in dat programma op Canvas de lelijke kant van zijn ziel uit klodderen. Deze arrogante ex-strijdmakker van Bert Anciaux was ooit een Vlaanderenpromotor van het soort dat neerkijkt op Vlamingen omdat ze hem confronteren met het afgrijselijke besef er zelf een te zijn. In ‘den oorlog’ had je ook soms meer verraders in de eigen club dan daarbuiten. De gelikte Gatz lijkt ons eerder een AI-product dan een volbloed mens. Het afgeborstelde, wellicht onderaan onthaarde, met zuinige mondvertrekking articulerende en met het eigen gelijk ingesmeerde creatuur daagde iedereen uit om zijn alfaretoriek te durven weerspreken. Bij hem thuis knalde waarschijnlijk de popcorn in het rond voor zoveel branie.
Hij is de aandacht niet waard, is een terecht argument. De manier waarop hij voor de camera aan erogene zelfbediening zat te doen dankzij al die ontelbare lezers van zijn tweet over het ‘gespuis’ dat ‘zijn’ vrije Brussel aandeed, sprak boekdelen. Meer nog dan deze links-liberale lone wolf moeten we echter wel even stilstaan bij een stuitende mentaliteit die bij nog meer exemplaren van zijn type leeft. Het neerzien op wat die figuren als onontwikkelde humanoïden lijken te beschouwen, vormt de basis van de hedendaagse afkeer voor de ‘elite’. In een gesprek met De Standaard der Letteren zei de linkse auteur Eleanor Catton: ‘Links geeft zichzelf te veel schouderklopjes omdat ze het bij het rechte eind hebben. Hun houding is soms zelfvoldaan en elitair. Op politiek vlak breekt dat hen zuur op. Wie vanuit arrogantie praat mag verzet verwachten. Mensen pikken het niet dat hen verteld wordt wat ze moeten doen’. Figuren als Gatz zijn exemplarisch voor die elitaire houding. Zijn enige verdienste is dat hij niet aarzelde om zijn zelfgenoegzame inborst voor de natie te ontbloten. Dat hij bij zijn fijne Franstalige collega’s daarmee lof zal oogsten is hem meer waard dan de hoon van het Vlaamse ‘gespuis’.
De uitzending mag gerust worden opgenomen in het lessenpakket media als illustratie van het antwoord op de vaak gestelde vraag waarom mensen zich afkeren van een moreel failliet bestel. Zelfs wie van plan was op de Partij Blanco te stemmen om niet extreem te willen zijn, zal zich na Gatzgate wellicht moeten beraden. Extreme afschuw van deze engerd die zichzelf een democratieknuffelaar waant is de enig denkbare reactie. Ware Gatz een eenbenige danser, dan zou hij ongetwijfeld bij de intimiteitscoach om de hoek gaan uithuilen dat het publiek teveel naar zijn prothese zat te staren.
**
**
