De hik. Een vervelend fenomeen. Op te lossen door snel zes glazen water te drinken, aldus mijn oma zaliger. Neen, zes glazen bier, aldus nonkel Frans. Eens goed laten schrikken, was dan weer de remedie van tante Egberta, die het dan zelf ook graag deed, mensen laten schrikken.
Naast hikken heb je ikken. Een nog ergerlijker gedoe. Mensen waarvan de mond om de haverklap het woord ‘ik’ uitbraakt. Of, die als ze iets op papier zetten, het ook niet kunnen laten. I, Me and Myself…
Over het Europees kampioenschap Meeuwen Schreeuwen heeft u al gehoord, ongetwijfeld. Grapjassen die elkaar de loef afsteken door om ter best een meeuw na te bootsen. Een vrolijke bende! Maar hoorde u al over het kampioenschap Ikken? Ook dat bestaat!
Dit wordt inderdaad binnenkort georganiseerd, in Brugge nog wel. In plaats van “ik” mag je ook “ek” zeggen, of liever zehhen.
Wij tippen natuurlijk op een geslaagde kandidatuur van onze Kempische schoonheid Dalilla Hermans. Niet alleen omdat ze razend populair is in Brugge (Zet je van Brughe? Zet je vanachtere! Dalilla is dô… – ‘tScheldt). Ook vanwege haar onmiskenbaar ik-talent dat ze onder andere in haar wekelijkse Cursiefjes in De Standaard niet onder stoelen of banken kan steken.
Neem nu haar recente stukje “IJzer” genaamd. Neen, het gaat niet over de rivier in West-Vlaanderen. Het gaat over Dalilla zelf. Zoals al haar cursiefjes over Dalilla zelf gaan.
En hoeveel keer kwettert ze daar het woordje ik? Negentien keer. In een tekst van … welgeteld … VIJFTIEN zinnen. En daarnaast nog vijf keer “mij” en drie keer “me”. Wat een natuurtalent! Zo maar, uit de losse pols, 28 keer ….
Wij zijn ervan overtuigd dat de kandidatuur van la Hermans (totemnaam bij de Kasterleese scouts: Neig Narcistische Nandoe) grote ogen zal gooien, daar in Brugge. Mocht het mislukken, dan zal het allicht liggen aan die witte mannen uit de jury, die zoals alle witte mannen steeds weer aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan. En dan gaat Dalilla pruilend naar huis. Zoals alle andere zwarten zal ze zichzelf achteraf echter wel overtreffen. Naar eigen zeggen. Om daar dan trots op te zijn.
En nu we het toch over de “verkeerde kant van de geschiedenis” hebben; de natuurlijke pappie van Hermans was ene Kizito. Zijn job? Wel, wij laten Dalilla zelf aan het woord… in De Standaard, 24 december 2018 waar ze haar persoonlijke (uiteraard) geschiedenis uit de veelkleurige doeken doet. “Nadat ik ter adoptie naar België was verhuisd, was Kizito militair geworden in het rebellenleger van Paul Kagame. Veel meer informatie kon mijn moeder mij niet geven, zelfs geen foto.”
Kizito toch! Je kind ter adoptie afstaan aan vieze blanke, en dan… gaan meevechten met het moorddadige verkrachtende plunderende “rebellenleger” van ene… Paul Kagame… Dat is natuurlijk wel de juiste kant van de geschiedenis kiezen. En meteen jezelf als zwarte overtreffen. Zoals volgens dochter Dalilla zwarten “zich altijd hebben overtroffen” … waar ze dan “trots op is”. Zo is het: Dalilla Hermans in Rwanda.
Wie echte satire wil ervaren, volge Dalilla Hermans. Onovertroffen!
**
**
