Al veel langer dan vandaag ergeren homo’s en lesbiennes die rustig hun eigen leven wensen te leiden, zich aan de exuberante uitingen van de Pride-provocaties en vooral aan de immer uitdijende lijst van ‘LGBTQIAP+’-variaties. Er is intens gestreden voor sociaaljuridische rechten en dan komen de gekste minderheden een sliert absurde eisen stellen. De acceptatie in bredere lagen van de bevolking wordt daardoor op den duur nodeloos uitgehold. Begrijpelijk dat er scheuren ontstaan in de regenboogvlag.
In De Morgen verscheen een stuk van Paul Notelteirs waarin de vraag wordt gesteld waarom ‘steeds meer holebi’s zich distantiëren van queerpersonen’. Op sociale media circuleert heftig de hashtag ‘gay, not queer’. Dit om aan te tonen dat een homofiel individu niet per definitie behoort tot de groep genderactivisten die enkel via een megafoon communiceren. Deze groep scharrelt alle denkbare en ondenkbare seksuele geaardheden bij elkaar, problematiseert ze en duwt vervolgens het gebundelde eisenpakket door elkeens strot. Respect voor de genderslachtoffers: geef ze meer rechten dan zowat alle anderen, richt voor hen een herdenkingssymbool op, compenseer hen financieel, verschaf hen een ongebreidelde toegang tot de media, verhef hen boven elke kritische benadering op straffe van het gevreesde discriminatielabel en laat hen bovenal de gevoelens van ALLE niet-hetero’s vertolken.
In het artikel wordt gewezen op ‘conservatieve en extreemrechtse groepen’ die deze ‘verdeeldheid op de spits drijven’. Toch normaal dat een abnormale aandacht voor een in wezen marginaal verschijnsel wrevel opwekt? In 2019 richtte een flink aantal ontevreden Britse gays de LGB Alliance op die zich niet meer herkende in ‘activisten die verwarring over de begrippen biologisch geslacht en gender proberen te creëren’. Ook Stichting De Roze Leeuw vindt het LGBTQIAP+-stramien ‘een dwingende ideologie die onze vrijheid van meningsuiting ernstig bedreigt en de samenleving alleen maar verder polariseert’. ‘Door onszelf labels op te kleven en met de regenboogvlag te zwaaien, zetten we ons net af van de rest van de maatschappij’, aldus medeoprichter Lennard van Mil. Nogal wat queerpersonen verzetten zich tegen een deelname van deze organisatie aan de Amsterdamse Pride Walk van 2022. Dat er op de koop toe rechtse sympathieën bij De Roze Leeuw waren opgedoken viel uiteraard niet te tolereren, want homo’s moeten per definitie toch links zijn, nietwaar?
Het blijft echter niet bij interne strubbelingen. Ook van buiten de ‘gemeenschap’ klinken kritische stemmen omtrent de transgenderideologie en haar propagandamethoden. In The New Yorker vroeg Elizabeth Kolbert zich af waarom er zoveel schenkingen en subsidiëringen vanuit de farmaceutische sector naar diverse instellingen vloeien om er de genderdissociatie te prediken. Dit begrip betekent dat je je biologische geslacht kunt loskoppelen van je identiteit. Vooral Jon Stryker is een actieve schenker. Hij is een joodse gay bedrijfsbelegger in medisch-technologische Big Pharma die de ARCUS Foundation oprichtte. Die promoot de genderidentiteit in culturele, politieke en bedrijfskringen. Ook de miljardairsfamilie Pritzker van de Hyatt-hotelketen doet er aan mee. De beruchte transgender Jennifer Pritzker is een militant supporter van de transgendervoorlichting in scholen en aan medische faculteiten. Journaliste Jennifer Bilek van Tablet Magazine spreekt over genderkeuze als Synthetische Seks omdat die enkel in de geest wordt gefabriceerd.
In liefdadigheidsinstellingen, sportmiddens, topuniversiteiten, religieuze organisaties, het leger, zwarte bevrijdingsgroepen, beroepsverenigingen van onderzoekers en diverse media wordt er actief gelobbyd om de genderidentiteit ernstig te nemen. Organisaties zoals de ‘Council for Global Equality’ uit Washington doen het uitschijnen alsof een inclusief seksueel gevoel de norm is geworden. The International Gender Bill of Rights vormt daarbij een sluitstuk naar maximale erkenning toe.
Zelfs al worden de aantijgingen in dit artikel gecatalogeerd onder fake complotnieuws, dan nog valt het moeilijk te negeren dat de farmaceutische sector wel minstens een paar centen bijverdient aan al dat genderfluïde medicinaal-operatieve gedoe. Ook in Nederland ontstond ophef over een externe expert die in school aan meisjes vertelde dat ze misschien wel jongens waren en hetzelfde aan de jongens die misschien wel meisjes waren. Dit wordt later een ‘uitdaging’ voor Tinder, denken we zo. Ouders die dit spektakel meemaken snakken terecht naar een vakantie in het Verre Weg. Weg van modieuze indoctrinaties, malle verkleedpartijtjes en gescheurde regenboogvlaggen.
**
**
