Na de leugens van Sarah Schlitz in het parlement over haar persoonlijke logo op overheidswebsites en de verbijsterende opmerkingen vanuit haar entourage over het nazisme en de N-VA heeft Sarah Schlitz ontslag genomen als staatssecretaris.
*
Wie de foto’s van Sarahs ‘mon équipe’-site bekijkt gelooft op slag dat werkelijk iedereen dus gelijke kansen krijgt bij haar. Waar die afgebeelde mensen anders zouden terechtkunnen is inderdaad een raadsel. SuperSarah is een woke-walhalla-witch die elke minderheid tot een meerderheid boetseert.
De Standaard declameerde: omdat Muriel Gerkens voor Ecolo in de provincieraad belandde, kon ze daarmee haar Kamerzitje niet combineren en greep ze naast de regeringspost die onverwacht Schlitz werd toegeworpen. In La Libre Belgique gaf Sarah toe eerder een militante dan een politica te zijn. Met haar protestacties voor Luikse krakers en haar eis voor meer fiets-Lebensraum toonde ze zich een ware barricade-barracuda. Haar grootvader Henri was van 1991 tot 1994 PS-burgemeester van Luik geweest nadat zijn voorganger Edouard Close – helemaal in lijn met de partijcultuur – ophoepelde door een ietsiepietsie financieel gesjoemel. Kleine Sarah met de zuivere ziel ging groen bij de eco-poco-rijkeluismuisjes. Als Staatssecretaris voor Gendergelijkheid, Gelijke kansen en Diversiteit mocht ze haar neocommunistische ideologie op ongenadige wijze ook aan de Vlaamse bevolking opleggen.
Op Twitter vind je haar stokpaardjes terug: ze bleek verrukt (uitspreken op zijn Duits alsjeblief) over de benoeming van BLM-activiste Dallila Hermans als stuntpromotor van de stede Brugge. Ze heeft de mond vol over het strafbaar stellen van ongewenste ‘dick pics’. Gewenste piemelprentjes mogen nog wel, wordt er door haar sektekabinet hoopvol aan toegevoegd. Haar doventolk gebaarde enkel Frans. Dit meiske Sarah wordt door ons niet gehaat; we hekelen enkel het type dat ze representeert: het links slachtofferschapsgemekker uitmelkende en de blanke mannelijkheid als koloniaal kwaadaardig neerhalende minder begaafde minkukel dat dankzij het politieke geprevel nog aan een pree geraakt.
In ’t Pallieterke van 6 april 2023 stonden drie frappante stukken over het Groen gesputter. Jürgen Ceder vermeldde de term ‘luxury goods vote’; een wat gemakzuchtige stem in tijden van overvloed. Op wie zal ik deze keer nu eens stemmen? Ah ja, op die uitslovers van Groen met hun klimaatbekommernis. Als kiezers beseffen wat de malle ideeën van ‘flaterminister’ Tinne Van der Straeten wel niet kosten, dan haken ze echter af. Net zoals na de regeerperiode 1999-2003 van Paars I onder premierschap van de ego-geile Verhofstadt Agalev als straf voor hun deelname electoraal werd uitgemest, doemt voor hen in 2024 dezelfde kernwolk op. Zoals twijfelkiezers soms een reststem uitbrengen op partijen met oppervlakkige imago’s zoals het ‘lief zijn voor de natuur’ van Groen, shoppen die net zo makkelijk plots elders. Ecologische diehards die ver van het volk staan krijgen nooit een volkspartij bijeen gehaakt. In datzelfde nummer belicht Filip Van Laenen de desastreuze peilingscore van 7,4 procent voor Groen dat als laatste in het peloton niet over de verkeersveilige kiesdrempel dreigt te raken. De weerzin bij Nederlandse kiezers tegenover de door de duurzaamheidslobby opgedrongen anti-stikstofplannen resulteerde in een overwinning voor BBB, de partij van het gezond boerenverstand.
Het derde artikel is van de hand van de gedreven Drieu Godefridi over de leugen van het ecologisme. De ijdele Eurocommissaris Frans Timmermans drukt al zijn extremistische klimaatobsessie door via een doolhof aan regels die Europa opzadelen met een ‘economische verwoestijning’ en een ‘wrede toename in afhankelijkheid van China’s zeldzame aardmetalen’. Dat socialist Timmermans met het kapitalistische uiterlijk onlangs BBB-boegbeeld Caroline van der Plas schoffeerde door droogjes te stellen dat Europa het ultieme beslissingsniveau uitmaakte en niet de nationale politiek, zegt veel. Dat Timmermans’ kabinetschef de voormalige leider van de Greenpeace-anti-kernenergiecampagne was, zegt ook veel. Terwijl China (twee nieuwe kolencentrales per week erbij), Rusland en zeker India volop een industriële uitstoot de ether inpompen zit Europa nagelbijtend te ploeteren op een soort vlijtig gescheiden-vuilophaalmanoeuvre. Intussen weten we dat vuilnisophalers daarmee lachen.
Dus naast onze bedenkingen bij de roodgroene agenda even in herinnering brengen wat filosoof Frank Furedi recent zei over de kapitalisten en de burgerij: zij zijn altijd de eersten om te buigen.
Geldwolven voor hun poen; burgerluitjes uit angst. Of ze nu de nazi’s in Duitsland , de ayatollahs in Iran of de wokers van vandaag steunen, ze kiezen steeds voor het behoud van hun portemonnee. Daarom zullen de Vlaamse kiezers hopelijk Groen met hun dure absurditeiten onder de kiesdrempel duwen en de Waalse kiezers het buitenaardse Ecolo de diversiteitsdoofpot in meppen. Gelijke Kansen? Misschien moet de Vlaming eindelijk eens kunnen kiezen voor wie hem gelijke kansen biedt.
