Trilogie van de Leugen: Weg met Cashgeld! (2/3)

In het eerste artikel uit deze “Trilogie van de Leugen” werden de scheefgedrukte halve waarheden en hele leugens gehekeld, voornamelijk gebezigd door dezelfde pedagogische ezels die, met hun ondoordachte hervormingen, het niveau van het onderwijs hebben doen kelderen tot een historisch dieptepunt en duurzaam het onderwijsdebat blijven bezwaren met hun hoogst private tweestrijd tegen de eeuwenoude en onwrikbare evidenties van de scholing.

Cashgeld

Onderwijs is echter niet het enige slagveld dat prijsgegeven werd aan beuzelende steenezels en uilenkoppen. Zo wordt er de laatste tijd nogal wat misbaar gemaakt over het gebruik van cashgeld en verliest men zich geheel in een even leugenachtige als breedsprakerige idolatrie voor de digitale betalingswijzen. En ook hier is het de bedoeling om ons, via drogredenen, pseudo-redeneringen en regelrechte beschimpingen, een oppervlakkig, zeg gerust cosmetisch, links geweten te schoppen.

Het volhardende maar uiterst perfide door de strot rammen van de ongewenste digitalisering begon in De Standaard, tegenwoordig toetssteen van alles wat geenszins nog journalistieke “standaard” mag heten. Op 4 april 2023 kroop ene Arthur Orlians voor een schimpschrift in de pen… of liet een van zijn politiek benoemde kabinetsleden dat doen, want Arthur is schepen van Financiën. In die hoedanigheid torst hij gelijk twee verzwarende omstandigheden met zich: primo, is hij een “liberaal”, maar dan alleen van het soort dat enkel de Open VLD weet te baren en secundo, is hij bovendien schepen in Bart SSomersland, met name Mechelen. Deze twee noodlottige gebreken stellen ’s mans denken blijkbaar levenslang vrij van ook maar de wankelste wenk naar een visie, laat staan dat die visie ook nog enige congruentie zou vertonen. Het is zijn artikel op de opiniebladzijden aan te zien!

Om die ene veeg vernuft verlegen, vindt hij het akkoord, dat federaal minister van Financiën Vincent Van Peteghem (CD&V) afsloot met de banken voor het plaatsen van extra geldautomaten, getuigen van ongewenst populisme, een politiek zwaktebod, hooguit wat gerommel in de marge. Hem is het te doen om “de toekomst”, waar iedereen deel van móet uitmaken. Hoe die toekomst er volgens Arthur dan wel behoort uit te zien, blijft echter meesterlijk verscholen achter het sloganeske en benevelde gehalte, dat van het discours van deze visieloze “liberaal” afspat. Voor hem is vrijheid slechts dat futiel ornamentje van de liberale theorie geworden. In het artikel trekt deze “infosnob” van leer tegen lage inkomens en ouderen die, zonder uitzondering, “infobeet” worden verklaard. Klaarblijkelijk ontgaat het deze primus tussen de politieke prullaria dat het hier wel over “ons geld” gaat en dat er mogelijks nog andere redenen bestaan om de voorkeur te geven aan cashgeld boven de door de overheid gecontroleerde digitalisering.

Het moet de digitaliseringsmaffia zelf zijn opgevallen dat ze met de zwalpende aantijgingen van Arthur nooit vaste bodem onder de voeten zullen krijgen. Al was het maar omwille van enkele commentaren op het artikel, niet zelden per mail verstuurd door vlotte tachtigers die bevestigden weldegelijk nog perfect in staat te zijn om é-mails te versturen of vier cijfers in de juiste volgorde op een toetsenbordje te tikken. De oneliner, waarover de voltallige liberale studiedienst dik een week had zitten nadenken, bleek andermaal zijn doel voorbij te schieten. Die ging zo: “Het is alsof je iemand die moeite heeft met het versturen van e-mails, een nieuwe vulpen geeft.” Wat een vondst! Nee, met Arthur Orlians is duidelijk geen land te bezeilen! Nu ik er trouwens over denk: “Orlians”, geen veelvoorkomende naam! Toch geen Mechelse uitgave van Filips d’Orléans, zeker? Het verwijfde broertje van Lodewijk XIV die ver van staatszaken werd gehouden. Laten we dan maar snel, samen met koning Louis, zeggen: “Jij mag gaan spelen, Arthur, wij moeten nu werken!”

De christen vraagt wat hij moet geloven, de moslim vraagt wat hij moet doen.

Arthurs demarche viel rauw op een koude steen, dus werd Stijn Decock de ring in gestuurd. U kent Stijn niet? Da’s helemaal niet erg, lieve lezer, houden zo! Hij is “journalist” bij De Standaard. In de weekendeditie van 8 en 9 april 2023 mocht hij zijn particuliere duivels ontbinden tegen het cashgeld.

Alleen al de titel van het artikel spreekt boekdelen! “Ga ik nog in op de vraag om cash te betalen?” Deze titel werd niet zomaar lukraak gekozen. Het is mutatis mutandis de cathechismus-achtige vraag/antwoord-vorm waarover dit zooi zich meestal zo denigrerend uitlaat. Doet me denken aan “The Straight Path”, het boek van John Esposito over de islam. Daarin balt deze academicus de duidelijk merkbare verschillen tussen christendom en islam samen tot een dijk van een slagzin: “De christen vraagt wat hij moet geloven, de moslim vraagt wat hij moet doen.” En kijk, Stijn Decock gaat nu eens haarfijn vertellen wat wij precies moeten doen!

Digitalisering blijkt ondertussen een wet of een verplichting te zijn geworden, een handeling voorgeschreven door de economische koran genaamd “The Great Reset”: het boek van satanistisch hogepriester Klaus Schwab, dat onloochenbaar bestaat maar waaruit elk citaat wordt afgedaan als “complottheorie”, en dat ons even onloochenbaar zegt wat we moeten doen. Liefst zonder nadenken, zonder geloof, zonder grief of bezwaar. Het is niet meer de “geloofscathechismus”, maar de “doe-catechismus” van een zelfverklaarde elite! Geen wonder dat de islamitische diaspora zich zo welkom voelt in het nieuwe Europa. “The Great Reset” is de katalysator van een beloken en verdoken “islamisering”. Een islamisering die de rijke cultuur doet krimpen tot binair economisch residu, daarenboven knus en kneuterig samen sporend met het marxisme van dat allooi. Dezelfde kanonskogel treft trouwens letaal onze democratie: niet meer het “wat” is nog van tel, maar het “hoe”, waardoor de inhoudelijke waarheid al een poos paalvast gekneveld ligt aan de vormelijke boei van een “50+1-meerderheid”.

Stijn Decock – die zijn artikel begint met die gemaniëreerde verbijstering, zo eigen aan links, over contant te betalen oliebollen op de lokale kermis – voert in zijn weekendartikel de bijna eeuwige Michel Maus op, prof. belastingrecht (VUB) en, volgens de pers toch, de enige fiscalist van het land, waarschijnlijk wegens zijn ongebreidelde regimegewilligheid. Decock denkt helemaal alleen het doorslaggevende argument gevonden te hebben tégen cashgeld. Namelijk: het zwart geld circuit! “Een argument”, volgens de journalist, “dat nog maar weinig aan bod kwam”, hoewel dit motief al van in den beginne (denk aan de witte kassa’s voor de horeca) in het debat mee resoneert. “We moeten meer oog hebben voor de huis-, tuin- en keukenfraude”, springt de Fiscalist des Vaderlands bij. “Huis-, tuin- en keukenfraude”, wat moeten we ons daarbij toch voorstellen? Stel de kraan in uw keuken is stuk en moet vervangen worden. Voor een idiote kraan komt geen loodgieter nog de deur uit, als hij al niet botweg de stad mijdt omwille van de zelfgezochte parkeerproblematiek en het autistische politioneel beleid dienaangaande. Dan maar de buurman vragen die men, puur uit erkentelijkheid, wat geld in de handen stopt. Voor een pintje! Is dat de bedoelde “huis-, tuin- en keukenfraude”, meneer Maus?

Het causaal verband tussen cash- en zwart geld is dus even houdbaar als het verband tussen de onderwijshervormingen van de laatste 50 jaar en de geletterdheid van onze jeugd.

Gaat het écht daarover? Dan strekt de digitalisering slechts tot ontmenselijking! Met corona had de “digitaliseringselite met smetvrees” nog een afgezaagd sanitair argument om digitaal uit te spelen, nu echter moeten ze wel heel diep in de zak tasten om nog enige geloofwaardigheid te beuren. Op WDR loopt, trouwens al decennialang, het huis-, tuin- en keukenprogramma “Die Sendung mit der Maus”. Het zou zomaar eens kunnen dat ze onze VUB-prof onder hun trouwe wekelijkse kijkers kunnen rekenen. Hij zou in ieder geval niet misstaan in het programma! Klaarblijkelijk weten in dit godverlaten apenland alleen de grootfraudeurs, genre Sihame El Kaouakibi, te overleven. Meer zelfs, ze krijgen er onder gerechtelijke auspiciën nog eens twee door ons betaalde medewerkers bovenop, die de fraude jolig verder mogen helpen organiseren! Niet de “witte” huis-, tuin- en keukenmannen (of -vrouwen) zijn daarom het probleem, maar de ”zwarte” excuustruusjes met een narcistische afwijking die in het zwarte circuit blijven ritselen.

Ook al is de drogreden en de leugen echter nog zo snel, de waarheid achterhaalt ze wel! Decock, die duidelijk het niveau van onderwijs heeft genoten dat in het vorig artikel uit deze trilogie werd behandeld, doorprikt in datzelfde artikel immers enthousiast zijn eigen kromredenering. Volgens de met verstand krap toegereikte klerk houdt men ook in Duitsland bokkig vast aan cashgeld. Duitsers zijn gesteld op hun privacy en wantrouwen elke digitale technologie ferm. Nochtans bengelt Duitsland achteraan de Europese lijst als het op zwart geld aankomt! Het causaal verband tussen cash- en zwart geld is dus even houdbaar als het verband tussen de onderwijshervormingen van de laatste 50 jaar en de geletterdheid van onze jeugd. Tussen de zwarte markt en de fiscale druk echter bestaat wel een verband, maar die wetenschap wordt dan weer vakkundig onderdrukt.

Stijntje Decock probeert tot slot nog een link te leggen tussen de digitalisering van betalingen en een eerlijke belastingdruk, maar werkt deze beuzelarij niet eens verder uit. Dat argument wordt dan weer dieper uitgespit door ene Servaas Van Huylenbroeck (iemand?), projectcoördinator bij “Muntuit” (hier iemand?) voor het project “Burgers herontwerpen digitaal betalingsverkeer voor mens en planeet” (nog iemand anders, misschien?) Hij blijkt dan weer de “excuus-Hans” te zijn voor de “kritische stem” die toch ook zijn stek verdient aan het “journalistieke” firmament. Op 13 april 2023 mocht hij, in nog steeds dezelfde krant, een spitse opiniebijdrage leveren. Alle goede bedoelingen ten spijt, bleef het voor Servaas echter bij een potje “huilen met de broek op de knieën (en met de pet op één oor!)” Hij hekelde weliswaar de disproportionele transactiekosten van het digitaal betalingsverkeer en het door de nationale banken uit handen geven van het hen toekomende geldbeheer aan buiten-Europese multinationals zoals Google Pay, Apple-Pay, Visa en Mastercard, maar verdronk even later toch weer compleet in hetzelfde ondiepe vijvertje van de even ongerijmde als onbeschaamde “overheidsneuzelarij” in onze private geldzaken.

Bevlogen brak Servaas een lans voor de op til zijnde “digitale euro”, een initiatief van de Europese Centrale Bank (ECB) dat iedere Europeaan wil bezwaren met een bloedeigen digitale portefeuille in euro maar beheerd door een publieke instelling (lees dus: de staat!). De transactiekosten kunnen dan wel tot een “fair price” zakken – zoals fair trade-koffie: peperduur en niet te zuipen! – maar met de toch nog steeds aanzienlijke opbrengsten kunnen dan “goede doelen” gefinancierd worden. Mogen wij alstublieft nog zelf beslissen welke kwalijke doelen wij als “goed” willen omschrijven? Ziet u het al gebeuren, lieve lezer: het tot op de draad versleten en krom gewerkt oudje dat met haar veel te klein pensioentje niet eens nog kan voorzien in haar eigen persoonlijke hygiëne maar wel door frauduleus uitgebrande wezentjes zoals Meryame Kitir gedwongen wordt te lammeren voor een zoveelste waterput ten voordele van een stel halfnaakt rondscharrelende stammen in het oerwoud van Madagaskar of voor een Vlaams-provinciale, evenwel wereldklimaat reddende taks? Bovendien allemaal aan de bron afgehouden. Geen ontkomen meer aan!

Nee, beste lezer, digitaal betalen is geen negatief verhaal. Het is een uitgesproken positief verhaal. Niet “tegen” iets, maar “voor” iets. Niet tegen zwart geld, in welk geval Dalilla Hermans al lang een krankzinnige gedachtenkronkel uit die curieuze knots op d’r kneuterige kop had gehocuspocust! Ja, dan had ze al lang haar gortdroge en uitgeharde braakbal van onbetamelijke frustratie, in een onbevattelijke en “taaldiverse” legering van steenkool-Engels en Rwanda-Vlaams, naar huis-, tuin- en keuken-Maus gekeild! En nee, het is niet tegen de buitenproportionele transactiekosten van de banken. Daarvoor likken de krenten van bankdirecteurs te fanatiek het gat van de macht! Het is vóór de overheidsbemoeienis. De statelijke neus moet en zal in uw private beurs gestoken worden. Getuigt het ondertussen niet van een bijna strafbare naïviteit te denken dat vijandig vadertje staat het nog steeds goed met ons voor heeft? Daarvoor wegen onze beleidslui toch minstens een paar ons te licht!

Onze steden maken ze tot puin, onze veiligheid kunnen ze niet meer garanderen, onze pleinen worden overspoeld door vreemde “verloren kosten” met de middelvinger prominent opgestoken naar onze ooit superieure cultuur, openbaar vervoer krijgen ze niet meer deftig georganiseerd, flikken worden geschorst wegens een minuscule trap tegen een “machetetrekker” van amper 16 jaar… maar onze beurs blijft de prioriteit van het beleid genieten? Wel, als zo’n staat er niet eens in slaagt haar basistaken te volvoeren, moeten ze ook niet weten hoeveel geld ik straks in Zuid-Europa ga spenderen tijdens mijn verdiende vakantie, en dan moeten ze al helemaal niet weten wat ik daar aanschaf, dan hoeven ze ook niet te weten welke boeken ik lees, welke producten ik eet, welke exquise dranken ik nuttig, hoeveel geld in de kerkelijke schaal gooi, hoeveel duiten ik veil heb voor de straatmuzikant of welk goed doel ik persoonlijk goed genoeg acht om eraan te doneren… en ja Stijntje Decock, dan hoeven ze ook niet te weten hoeveel oliebollen ik contant naar binnen wil werken op de lokale kermis! Mijn teerbeminde en behoedende privacy verdraagt het immers niet dat mijn bestedingspatroon traceerbaar, ja zelfs: stuurbaar wordt. En zeker niet als onze schraapzuchtige overheid opdoemt uit de duisterste krochten van de Europese ondemocratische macht. Maar ’t is toch zo gemakkelijk, meneer! Alleen op “het gemak” is ’t gemakkelijk, madam! En zelfs dat schijnt niet voor iedereen te gelden. Geen uitvinding ter wereld die niet misbruikt werd! Dat geldt a fortiori en meer dan ooit eveneens voor het digitale betalingsverkeer.

Waarom basale beleefdheid een schaars goed is geworden

Sta ons toe te eindigen op een filosofische noot. Want wat doet die zo geprezen digitalisering toch met menselijke relaties? Intussen kan ik haast geen nering meer frequenteren zonder “begroet” te worden door een flitsende lichtkast waarin ik mijn bestelling vooraf moet programmeren. Een praatje maken met de bediening werd hoogst ongebruikelijk. Wanneer mijn gestandaardiseerde bestelling dan afgerond is, wordt slechts “mijn nummer” door de zaak geschald ter afhaling van de op voorhand digitaal betaalde waren. U ooit al afgevraagd, lieve lezer, waarom autisme en narcisme zo welig tiert in onze gemakkelijke “samenleving” van naast elkaar levende en gsm-afhankelijke wezens? Waarom basale beleefdheid een schaars goed is geworden? Waarom de verdrongen eenzaamheid, als grond voor de neurose, de Freudiaans verdrongen seksualiteit heeft vervangen? Omdat de alledaagse menselijke relaties zich thans nog slechts voltrekken door bemiddeling van een machine, keurig gemonitord door Grote Broer, de overheid. Geen drogreden, halve waarheid of hele leugen is die overheid en haar paladijnen te groot om onze vrijheid binair te knechten en te smoren in het gerieflijke maar verstikkende hoofdkussen van de permanente keuring en controle van ons prozaïsch doen en laten. Mag ik daar nog, als het moet digitaal, hartelijk voor bedanken?

LEES DE DRIE DELEN: