Satire blijft een moeilijk ambacht. De satiricus immers heeft zijn giftige pen net bezijden het doel te mikken om het beter tot z’n recht te laten komen. Niet teveel ernaast, maar toch ook niet te weinig. Het voorwerp van de satirische aanklacht wordt pas echt duidelijk zichtbaar wanneer nipt bezijden de roos wordt geschoten, net zoals bleke sterren pas echt zichtbaar worden door er ternauwernood naast te kijken. Aan bleke sterren onder onze politici en hun slippendragers trouwens geen gebrek! Aan satire derhalve evenmin. Er staat de satiricus desbetreffend een assortiment stijlfiguren ter beschikking waaruit hij arbitrair mag kiezen, gaande van de hyperbool (overdrijving), het sarcasme, de pastiche tot en met de karikatuur.
Ironie
De meest heikele vorm van satire blijft echter de ironie! Spottend wordt hier het tegenovergestelde gezegd van wat bedoeld is. Bij de ironie wordt niet “in” of “net naast” de roos geschoten maar veeleer in de laatste concentrische cirkel van het blazoen, terwijl op hetzelfde moment de roos toch mysterieus oplicht. Raak! Nooit leuk voor de ironicus om letterlijk begrepen te worden: zijn doel blijft dan baden in ongeschonden duisternis. Maar nog veel erger is het wanneer niet de ironicus maar de waarheidsblinde dwaas zich ophoudt in het tegendeel van het vanzelfsprekende en zichzelf nog ernstig neemt ook! Met ironie heeft dit alles niks meer te maken, met satire nog veel minder! Hier overschrijden we de grenzen van het “ideologisch antoniem”: een hoogst gevaarlijk gebied!
De verdwaasde ideoloog bedient zich niet meer van de gekende retorische stijlfiguren, maar van halve waarheden en hele leugens. Hij verdraait naar hartenlust en zonder schroom de sinds eeuwen vaststaande logica en alle daaruit voortvloeiende evidenties om de heldere werkelijkheid te knellen in zijn stekeblind en pikdonker ideologietje. De wereld wordt beklemmend vastgesnoerd in een “gouden keurslijf”, zoals Thomas Friedman dit kneinood heette, waaruit geen ontsnappen meer mogelijk is. Vandaaruit kan de ideoloog onbekommerd de zon terug rond de aarde laten draaien. Vanuit die antipode van het gezond verstand, die bovendien verkeerdelijk van wetenschappelijkheid wordt beticht, tracht men de voor dom versleten goegemeente een geweten te schoppen dat echter vloekt met elk waarachtig gemoed.
Recent zijn drie artikels verschenen in de Belgische pers die, niet eens gevrijwaard van over-moraliserend gezwets maar gewis gelardeerd met leugens en kromredeneringen, de ideologische aarde terug in het centrum van het universum plaatsen. Alle drie komen ze in drie opeenvolgende artikels aan bod. Dit eerste artikel handelt over het onderwijs: de eeuwenoude rots in de branding van onze beschaving, die de laatste 50 jaar evenwel is geërodeerd tot een hoogst vervelend kiezeltje in de geitenwollen sok van de onderwijsbestormers. Een halve eeuw onderwijsafbraak heeft ons naar de onderste regionen van de PISA-lijst gebombardeerd. En nog lijkt het ergste leed niet geleden. Nog wordt dagelijks uit hetzelfde vergiftigde vaatje getapt om het ideologische doel te bereiken. Met welke ambitie? De laatste plaats wereldwijd veroveren! Pas dan zal de cultuurloze mei’68’er tevreden zijn.
Onderwijs: het Mislukte Experiment
Een halve eeuw stuitende dwaasheid en onderschatting van onze jeugd heeft het onderwijs compleet uitgehold. Van de “VSO-debiliteit” tot de “M-decreet-roekeloosheid!” Werkwoorden werden “doe-woordjes” en lijdende voorwerpen “wat-woordjes”. Substantieven van het mannelijke of vrouwelijke kunne (hoe on-woke!) werden “de-woordjes” en de onzijdige variant heet nu een “het-woordje.” Gevolg: geen kind dat er nog een snars van begrijpt! De leerstof die eertijds als vast verworven mocht geacht worden na degelijk lager onderwijs, dient nu in het secundair van vooraf aan aangeleerd te worden. De kans dat het nooit echt vast in de jeugdige hersentjes komt te zitten, is dan meer dan reëel! En het gaat nog een aardig stuk verder! De gruwel van het voor uitgeverijen lucratieve invulboek heeft de schrijfvaardigheid helemaal aangevreten: leerlingen in het eerste secundair bezitten niet eens de noodzakelijke kleine motoriek van de vroegere kleuter. Veel liever ontraadselt de leerkracht thans een Egyptische hiëroglief dan het geschrift van zijn dom gehouden pupillen.
Onderwijs dat de wereld opende vergleed bovendien tot de basisopvoeding die de ouders behoort toe te komen. Ideologen van het eerste uur zien hierin echter kansen! Met indoctrinatie kan immers niet vroeg genoeg begonnen worden. Gedegen geschiedenis- of wiskundeonderwijs ruimden enthousiast plaats voor de ideologische verdieping van een goedgelovige klimaathysterie, een uit de echte wereld gerukt antiracismegezwets of de afgoderij voor vegetarische of entomologische ondervoedingsprojecten. Het onderwijs werd schier onherstelbaar geïnfiltreerd door de lichtzinnige goeroe’s van een compleet verkeerd begrepen gezondheidswaan waartegen zelfs de medische specialist met een afwijkende mening niet meer opgewassen is. Spijtig toch dat alle lege-brooddoos-libelletjes, zonder uitzondering, net met jaarlijkse vakantie zijn tijdens de nachtelijke vreetmarathon van de ramadan!
Dan is er de vaste benoeming waarover zoveel misplaatste jaloersheid heerst. Weet toch, lieve lezer, dat de feitelijke afschaffing ervan (na twee slechte directieverslagen kan de leraar de deur gewezen worden) enkel de goede leerkracht treft: hij of zij dus die, volgens oud recept, nog “kennis” wil doorgeven en nog niet terminaal verziekt is door de pedagogische waanzin van de moderne lerarenopleiding. Kennis werd in onderwijsmiddens een vies woord! De roeping tot leerkracht werd arbeidsmodel bij uitstek van de slecht geoutilleerden die “op papier” hun lesvoorbereidingen netjes voor mekaar hebben, maar wegens een ingeschapen onkunde in de klas geen kant meer op kunnen. De leerkracht zal als sneeuwvlok onder de sneeuwvlokken door het klaslokaal dwarrelen, of niet dwarrelen. Zij die weten hoe de vork in de steel behoort te zitten, worden niet eens naar hun mening gevraagd.
En ja, het is waarschijnlijk tegen het zere been, maar ook de ouders zijn dringend aan een vleugje introspectie toe. Overtuigd van de genialiteit van hun kroost, wordt de vinger maar al te gezwind op de leerkracht gericht die het wel slecht zal uitgelegd hebben als de vermeende bolleboos het niet heeft begrepen. Op de eerste ouderavond kan het niet meer stuk: ouders presenteren er hun nieuwe Einstein als quasi onfeilbaar! Maar dan komt het moment van de waarheid. Daar zit ze dan, die nieuwe scherpzinnigheid: niet eens nog in staat om twee seconden op een stoel te blijven zitten, commentaar leverend op alles en iedereen naargelang het in dat jeugdig mierenbrein opkomt, gepamperd en in de watten gelegd als een schaap met vier poten. Het genie van die eerste ouderavond lijkt alras, ja zelfs bij gehandhaafd kijken, toch meer op een heel gewoon jongentje of meisje, waarvan er welgeteld twaalf in een dozijn zitten.
Jaarlijkse vakantie
En net wanneer je denkt: “We hebben alles gehad”, verandert de Franse gemeenschap eigenhandig de schoolkalender, terwijl de Vlaamse “oude” kalender, zeer terecht overigens, behouden blijft. Dat de “conservatieve” Vlaamse houding in linkse middens op verzet zou stuiten, was te verwachten, want het vertrouwde katholieke jaar, waarop niet enkel de schoolkalender maar het ganse maatschappelijke leven gebaseerd is, moet en zal voor de “hervormingsverslaafden” op de schop. Men zou toch denken dat na 50 jaar bloedstollend onderwijsgeklungel de pedagogische ezels zich niet nog eens aan dezelfde reorganisatie-steen zouden stoten, maar dat is buiten het linkse duivelskind gerekend. In Knack (5 april) verscheen immers een artikel van de hand van Erik Raspoet, soi-disant journalist (ook van het akelig linkse “Mo”) en onderwijsontkenner. “Wat een vooruitgang ten opzichte van Vlaanderen”, lispelde hij aan de kop van het artikel.
In het stuk wordt – wat had U gedacht? – de lofbazuin gestoken over de nieuwe regeling in het achtergestelde PS-gebied van België. Als excuus-Hans wordt Ignace Glorieux prominent opgevoerd, de prof. sociologie aan het “universitaire” loge-vehikel, de VUB, die klaarblijkelijk door de hemelse dauw bezwaard werd met een zelfverklaarde pedagogische portee. En inderdaad huichelt en jokt deze verdwaasde ideoloog zich de extreemlinkse hemel in over de nieuwe regeling van het Franstalig onderwijs. Halve waarheden, hele leugens en compleet waarheidsblinde extrapolaties worden daarbij, zoals gebruikelijk bij dit soort, niet geschuwd! De vanzelfsprekende werkelijkheid moet en zal gekneld worden in de contradictoire bloedrode ideologie. Geen ontkomen aan!
Al aan het begin van het artikel gooit Erik Raspoet, in zijn doldwaze begeestering voor het omgooien van de schoolkalender, meteen ook de hele tijdrekening aan diggelen, die hem klaarblijkelijk wat te Westers op de globalistische maag blijft liggen. Officieel begon de paasvakantie in Vlaanderen op maandag 3 april; over de taalgrens begint ze niet toevallig op 1 mei: “krap twee weken later”, volgens deze “scholingsanalfabeet”, die de maand april dus eigenhandig verkort tot 14 dagen. En dan moet Glorieux nog aan zijn beuzelarij beginnen! “Voor definitieve conclusies”, zo weet deze laatste, “is het nog te vroeg, maar de tussentijdse balans is reeds positief.” Niet alleen geven we de pseudo-prof afspraak op het einde van het schooljaar, als de kinders beginnen te beseffen dat ze goed twee weken zomervakantie moeten inleveren (dus: als de zon schijnt en de festivals beginnen!), maar tevens – zo fabuleert Glorieux verder – reageert iedereen enthousiast. Van de koepels, directies en ouderverenigingen tot de toeristische sector aan toe! Leugens, beuzelarij en verdichting!
De waarheid is dat niemand tevreden is met de nieuwe regeling. De scholen niet, de directies niet en de ouderverenigingen niet! De leerkrachten, waarvan een deel uit Vlaanderen komt, zijn niet meer samen met hun eigen kinderen thuis, de directies moeten heel de schoolstructuur omgooien en ook de ouders, waarvan de kinderen, zeker in Brussel, vaak zowel in het Nederlandstalig als het Franstalig onderwijs schoolgaan, kunnen geen gezamenlijke gezinsvakantie meer plannen. Ook de jeugdbewegingen hebben hun ongenoegen al meermaals geuit, nu zij niet meer in staat zijn een kampplaats voor de zomervakantie te vinden omdat de Vlamingen, die een week eerder vakantie hebben, al met de beste weilanden weg zijn. Trouwens, denken die loge-gekke, 19de eeuwse antiklerikalen nu echt dat er in het internationale Brussel, pakweg, één Spanjaard of Italiaan te vinden is die zijn Settimana Santa of zijn Paasfeest met de familie door de neus geboord wil zien? Gevolg: vele leerlingen zijn ondanks alles toch op vakantie vertrokken. Een brosweekje, op verantwoordelijkheid van de ouders? Het is meer dan meegenomen. Pedagogisch evenwel is het een ramp!
Pedagogie, een Rekbaar Begrip
De aandachtige lezer zou kunnen denken: “Schakel dan de vakanties gelijk, dan is het probleem opgelost”. Wel, dan speelt de gedegen pedagogie pas echt! Al jaren horen we het gezanik dat de school moet voorbereiden op het arbeidsleven in plaats van de persoonlijke ontwikkeling van het kind te dienen. Wie nochtans heeft in het gewone arbeidsleven, na zeven weken noeste arbeid, twee weken vakantie? Terwijl wie eerlijk is wél moet toegeven dat het bedrijfsleven het in de maanden juli en augustus toch dat tikkeltje rustiger aan doet, al is het net vanwege de vakanties.
De verlengde Allerheiligen- en Carnavalvakanties hebben nog een ander averechts effect, want de scolaire spanningsboog verkleint aanzienlijk; gedegen inoefening van moeilijkere hoofdstukken is niet meer mogelijk en na een vakantie van twee volle weken moet de leerkracht niet zelden terug helemaal opnieuw beginnen: zelfs de moderne “pedagoochelaar” kan met de beste wil van de wereld uiteindelijk toch niet op tegen die aloude zekerheid: “Repetitio est mater studiorum” (herhaling is de moeder der studiën). Een in Europees perspectief gemiddelde zomervakantie helpt onze kinderen juist om de tijdens het jaar opgedane en steeds herhaalde kennis te “voltooien”, dit is: vast te zetten. Laten we die linkse rakkers maar eens lekker jennen met een bijbeltekst uit Genesis: “Op de zevende dag bracht God het werk dat Hij verricht had tot voltooiing. Hij rustte op de zevende dag.”
De nieuwe regeling, zo proberen de voorstanders nog, gaat het “cognitief zomerverlies” tegen. Aan dure woorden in die middens klaarblijkelijk nooit gebrek! De nieuwe regeling helpt de “zwakkeren”, zo gaat de mantra. Maar welke zwakkeren? Wie is tegenwoordig nog zwak in die bouwval van rest-onderwijs? Is zwak hier geen eufemisme voor de integratieonwillige olifant in de kamer? Moeten onze kinderen daarom twee weken zomer- (en dus “goed weer”)-vakantie” inleveren? Om de dupe te worden van een meegezeulde integratielast? Wat integratieweigeraars na 8 weken verliezen; zijn ze ook na 6 weken kwijt. Meer nog: zullen ze, op een paar geïntegreerde uitzonderingen na, nooit verwerven! De onderwijsvijandige culturen waaruit ze spruiten, zijn veel te dominant! Wat moeten wij hier in godsnaam met een cultuur waarin de hoogste “intellectuele” instantie, de Al-Azhar-universiteit, het de vrouw uitdrukkelijk verbiedt “in zee” te zwemmen omdat elke vochtige beroering van d’r flamoes door de aanvallende golven, haar in een staat van overspel zou brengen? Het Arabische woord voor zee is linguïstisch nl. van het mannelijke kunne!
Kortom, middels drogredenen, halve waarheden en hele leugens wil de linkse wereldverbeteraar al het vanzelfsprekende en uiteindelijk goed functionerende tot op de grond afbreken en onze reeds dermate onderschatte jeugd blijvend opzadelen met een door henzelf bewerkstelligd integratiedeficit. Als de obsolete linkse ideologie uit de 19de eeuw maar zegeviert! Op slinkse en leugenachtige wijze wordt, vanop de tactloze morele hoogvlakte, ons geweten voorgelogen dat schijnbaar niet meer mag kiemen uit een normaal ervaren werkelijkheid. Satire blijft, zoals gezegd, een moeilijk ambacht, maar het wordt pas echt ronduit toxisch als de gedrukte leugenachtigheid antoniem wordt van een beleefde welvoeglijkheid en nog ernstig genomen wordt ook!
**
LEES DE DRIE DELEN:
Trilogie van de Leugen:
Weg met Cashgeld!
Trilogie van de Leugen:
Het Onderwijs
Trilogie van de Leugen:
Klimaatislamisme
*
Illustratie: Aristoteles
**
