Laten we even de aloude terminologie van de pure christendemocraten hanteren: enerzijds is het verbijsterend dat we de ooit zo alomtegenwoordige CVP-staat tijdens ons leven zien verkruimelen; anderzijds gebeurt het net op een moment dat er eindelijk een voorzitter is aangetreden die ergens voor wil staan. Neen, beste lezers, dit wordt geen pleidooi voor Sammy Mahdi die als cd&v-voorzitter het warm water aan het heruitvinden zou zijn. Wel moet vriend en vijand eerlijkheidshalve toegeven dat hij het wollige gemeenschapsgevoel (‘We doen het voor de mensen’) durft te vervangen voor een kloeke stellingname voor groepen die vervreemd zijn geraakt. Laat hem die gerust tot kiezers maken.
Oké, er was de inspirerende BBB-overwinning in Nederland die niet zomaar naar Vlaanderen valt te verplaatsen. Er was de decennialange verknechting aan de door velen verfoeide Boerenbond waardoor de huidige cd&v-positie in het stikstofdebat aanvankelijk geforceerd overkwam. Er blijven de ballastdossiers zoals het vergokken van de ARCO-centen, het migratiemoeras en de ambigue binding met vakbond ACV. Er duiken toenemende barsten op in de gemeentelijke partijbastions. De verf van minister Annelies Verlinden pakt niet, volgens de hoogste ambtenaren en politiemensen. Deze euvels gaan bovendien gepaard met een galopperende ontkerstening van de cd&v-zuilen.
Vandaag leven we in een tijd waarin een christelijke ziekenkas op OnlyFans uitpakt met een bekend fotomodel dat pleit voor een veilige penisverpakking en een vaginaal properheidstreven. ‘Om jongeren te bereiken moeten we de C in CM een beetje durven los te laten’, verklaart de mutualiteit- woordvoerster. De C of K was al eerder verdwenen uit de ACW-takken: KWB (cultureel), KAV (vrouwen), KBG (gepensioneerden), KAJ (jeugdbeweging), NCMV (middenstanders). Zelfs het Algemeen Christelijk Werkersverbond doopte zich berouwvol om tot Beweging.net, zodat enkel het ACV en de CM hun merk behouden. De CVP werd in 2001 CD&V en vandaag prijkt de partij in de politieke vitrine met het nederige cd&v (kleine letters voor een kleine partij zal wel normaal zijn).
En dan: oud-voorzitter Marc Van Peel neemt op zijn 73ste ontslag uit de partij die decennia zo goed was voor hem. Oudere leden spreken met nostalgische gloed over zijn frisse en befaamde tien punten-programma om vanuit de partij een betere samenleving te betrachten. Als CD&V-leider in oppositie bracht hij op het spreekgestoelte van de Kamer een comedy-act die menig stand-up held niet zou evenaren. Daarna voltooide hij als zoon van een havendirecteur nog twee legislaturen als Antwerps Havenschepen. Na deze loopbaanbekroning nu vertrekken met de mededeling dat hij als stedeling geen boer is, komt, tja, boers over. Tenslotte was hij degene die jaren als een soort jehova-getuige elke jongbloedtransfusie voor zijn gefossiliseerde partij ontweek.
Cordon sanitaire
Terug naar Mahdi. In De Afspraak op Vrijdag met Ivan De Vadder kwam hij helder en welbespraakt tot zijn recht. Af en toe een blik in eigen boezem en voorwaar zelfs een toegeven dat het cordon sanitaire voor hem niet hoeft. Samenwerken met het VB was weer iets anders, maar toch. Nogal wat mensen die we spreken ontwikkelen een begin van ontzag voor zijn stijl en vooral zijn bereidheid om af te stappen van dat eeuwige rentmeesterschap. Als partij wil je macht verwerven om de wil van je doelgroep beleidsmatig ten uitvoer te brengen. Als het wat meezit kun je zelfs voor de bredere bevolking iets betekenen. De duidelijk omlijnde ideeën die al zo lang ontbraken bij de CD&V en de enerzijds/anderzijds-terminologie die door concurrenten moeiteloos werd weggehoond, dat is Mahdi dus beu. Dat een Marc Van Peel opstapt is een cadeau voor de Mahdi-medestanders. De tsjeven-tatoeage raakt hiermee eindelijk wat afgeschraapt. Vlamingen die tegen de christendemocraten waren zonder haarfijn te duiden waarom, krijgen nu reëler cd&v-argumenten om tegen te ageren. Anderen die warm noch koud werden van de eeuwige middenpartij zien misschien wel heil in de vernieuwde aanpak. Die bekering komt echter gewoon te laat, opperen meerdere critici maar ook meer dan een paar sympathisanten. De zinkend schip-beeldspraak lepel je niet zomaar overboord.
In diezelfde Afspraak op Vrijdag zat ook Rik Torfs. Dit Slimste Jurylid ter Wereld verblijdt ons telkens met gerijpte inzichten en monkelend geuite mokerslagen op wat onwaarachtigheid uitwasemt. Torfs duidde een aantal BBB-standpunten zoals bijvoorbeeld hun cultureel pleidooi voor het herstel van lokale bibliotheken en voor een menswaardige kordaatheid tegenover asielwoekering. In zijn rede bij de toekenning van de Prijs voor de Vrijheid wees hij op ‘de behoefte aan een vrije verantwoordelijke moraal in een land dat de juridische vrijheid van meningsuiting weer echt durft te beschermen’. Met zijn scherpe woke- en cancelkritiek op de academische zelfwurging. Met Mia Doornaert en Dyab Abou Jahjah op dezelfde bevrijdingsbarricade voor het vrije denken vormt een fraai schouwspel.
In Het Laatste Nieuws zei Filiep De Ketelaere van het arbeidsauditoraat in Gent dat ‘onvriendelijk zijn geen misdrijf is’. Dit naar aanleiding van de hetze over pestende managers op de werkvloer. Koks of Plopperdeploppers die roepen en tieren om hun personeel aan de leiband te houden zijn niet meer van deze tijd, meende hij. Tegelijk gaat de verweking uiteraard te ver. Zo ook voor het recht beledigd te worden. Dat kweekt eelt op de juiste plekken. Het christendemocratisch personalisme dat de individuele mens actief in een gemeenschap situeert is gediend van doortastendheid, niet van sloom weifelen. De uitdaging voor Mahdi is zijn persoonlijke geloofwaardigheid. Meent hij het of speelt hij het? Dat vroegen ook nogal wat aanwezigen bij de Debatclub in Edegem zich af tijdens een duel over omvolking tussen Filip Dewinter en Dyab Abou Jahjah. De laatste bevestigde de cijfers in het boek van Dewinter, maar hij vond de waarschuwing voor de demografische neergang van het Europese Avondland te pessimistisch. Hij begreep nu beter hoe het aanvoelt te vervreemden van wat ooit je exclusieve biotoop was en hij sprak tevens de bekende woorden van het moedige midden. Meende hij zijn Verlichtingswoorden of acteerde hij ze? Ook omtrent Sammy Mahdi is die mist nog niet opgetrokken. Hij treedt nu wel de vervreemde en vergeten mensen tegemoet, maar geloven zij in Mahdi’s ‘Van en voor het volk’-Paasgevoel of huppelen ze toch weg van een politieke Paashaas?
**
**
