Het kraakt onder onze voeten … en toch ligt er geen sneeuw in de straten. Rara, wat is het dan? Het is onze maatschappij die in al haar voegen kraakt!
**
Een maatschappij, die ondertussen schier elk recht verbeurd heeft zich nog met goed fatsoen samenleving te noemen. Van binnenuit wordt ze immers aangevreten door twee soorten van terminale botkanker die werkelijk het geraamte – onze houvast – wegslijpen. De ene heet “juridisering”, de andere “psychologisering”. Met de juridisering wordt uiteraard de tomeloze regeldrift bedoeld: de haast onstuitbare dwangneurose van compleet wereldvreemde politici zonder de minste diepgang om elke uiting van spontane menselijkheid te klemmen in allerlei theoretische, dus onwerkbare, regeltjes die geen voeling meer hebben met de beleefde werkelijkheid, maar uitgaan van een gedroomde “beste-der-werelden”-hypothese.
Met psychologisering wordt dan weer bedoeld: de even wereldvreemde onmacht van psychologen, pedagogen, andragogen – en nog wel wat overschatte -logen en -gogen – om op een humane wijze om te gaan met de onafwendbare risico’s, lotgevallen en duistere kanten van het leven, die nochtans steeds bijgedragen hebben tot de versterking van het menselijk ras. En alsof die vreselijke last nog niet zwaar genoeg om dragen is, hapert er ook nog allerlei aan de zogenaamde uitvoerders in die juridische en psychologische “darkspaces”: even achterlijke als virtuoze kwakzalvers zijn het, die het bestaan hun pseudowetenschappelijke onzinnigheden voor waarheid te verkopen aan de meestbiedende. Liefst nog, als het even kan, aan de gelijkgezinde spitsbroeders die schaamteloos aan de geldknoppen zitten. Deze “veldwerkers van ivoor” bestuiven elkaar bovendien als snel woekerende pissebloemen die hun vruchtpluisjes door de woke-winden laten meevliegen tot in de kleinste haarvaten van onze getergde samenleving.
Zo is de rechterlijke macht volledig de trappers kwijt! Zelf corrupt tot op het blootliggende bot, laat een zooi activistische rechters alles wat enigszins ruikt naar behaaglijk vloeiende rechtvaardigheid welbewust stollen tot maatschappijvernietigende bloedklonters van onrechtvaardigheid. De bavet, die onder de justitiële kin rust, staat stokstijf van de kwijl die uit de mond sijpelt bij elk geveld vonnis of arrest dat niet algemeen gedragen wordt door het gangbaar gevoel van ingebakken billijkheid en gerechtigheid. En van de zichzelf de diepste afgrond in zwammende “Middassen van de menselijke geest” kan alleen maar gezegd worden dat alles wat zij de laatste tijd beroeren “ongeneeslijk trauma” wordt. Als de mens werkelijk zo teerhartig en fragiel zou zijn als door die softe kamerplantjes wordt beweerd, hadden we nooit de Darwinistische evolutie overleefd. Spijtig, bovendien, dat hun frêle en delicate nep-analyses slechts tot voordeel strekken van marginalen en andere uitheemse knopendraaiers!
Soixant-huitards en tepeltjes
Aan elke groteske rechterlijke uitspraak zit tegenwoordig een artificieel opgefokt psychologisch, al niet psychotisch, lijden gehecht. In Berlijn heeft een ongetwijfeld knotsgek en plantaardig netelsoepwijf met te veel geld, duikelende hangborsten en eeltige steektepels het via gerechtelijke weg voor mekaar gekregen dat vrouwen nu ook “topless” – daar heet dat: “oben ohne” – mogen zwemmen. Zij vond de “diverse” behandeling van mannen en vrouwen discriminatoir en ging voluit voor de gelijkheid van het ongelijke. Ze kreeg wat ze wilde! Voor U echter met z’n allen naar Berlijn afreist, toch nog even dit, beste lezer. Weet dat U geenszins de welgevormde en aanvallige vrouwenborst in eigen gechloreerd nat te zien zult krijgen; veel waarschijnlijker is het dat U slechts mag wegkijken van de vreselijk verschrompelde exemplaren; intussen het versleten bezit van afgeleefde soixant-huitards die nooit hersteld zijn van hun Woodstock-jaren. En dit terwijl het zoveel simpeler kan: wie het verschil echt niet ziet tussen een vrouwen- en een mannenborst, heeft geen rechter van doen, maar een oogarts!
Dit voorbeeld valt al bij al nog te “pruimen” (no pun intended, of toch?) Het blijft immers betrekkelijk ver van ons publiek bed en de kans dat in Vlaamse zwembaden morgen reeds beschimmelde paddenstoelen op het wateroppervlak drijven, is eerder gering. Bovendien zit niet elke dame van stand erop te wachten haar kroonjuwelen in het openbaar aan grijpgrage ogen prijs te geven; zeker niet in onze evenzo opgefokte MeToo-tijden die normaal gesproken haaks zouden moeten staan op deze exhibitionistische sensatiezucht. Dan zijn er gewis andere voorbeelden te noemen! De tergende samenloop tussen onbehouwen regeldrift en theatraal trauma-tumult wordt nog het duidelijkst in de ouder-kind relatie. Eeuwenlang al voeden liefhebbende ouders naar best vermogen hun kinderen op tot respectabele en verantwoorde volwassenen. Het spreekt voor zich dat daarbij niet steeds de roe werd gespaard! Alleen in onze krakkemikkige maatschappij van dociele doetjes wordt opvoeden – dat meer wil zijn dan enkel “voeden” – uiterst problematisch. Meer zelfs: opvoeden wordt spoorslags gelijkgesteld met geweld wanneer een onwetend en rotverwend kind, onder milde maar gerechtvaardigde dwang, z’n onbetamelijke betweterigheid moet afleggen.
Skolstrejk för Klimatet
Men ziet het de jeugd aan! Het bilan kleurt ondertussen dieprood met een volkomen gebrek aan ernst; kinderen die tot niets meer bereid en dus ook tot niets meer in staat zijn; die liever lui dan moe zijn; opdrachten, hoe infinitesimaal klein ook, die plots een sisyfusarbeid worden en een maximale aandachtsboog die zich ternauwernood uitstrekt tot de duur van een TikTok-filmpje; de geest daarbij eenzijdig geprogrammeerd met zelf-exonererende uitvluchten en verschoningen. Ignorantie en kortzicht staan de eis tot inspraak in niet-verworven materies nochtans geenszins in de weg: de aarde draait voor het kind immers al lang niet meer rond de zon, maar het ganse uitdijende universum wentelt zich gerieflijk rond z’n eigen over-gedeodoriseerde kont! De bespottelijksten onder hen worden daarenboven schaamteloos gerecupereerd door ecologisch Groen: neem die door de instellingen flanerende palindroom Anuna: verstandelijk zó leeg en inhoudsloos dat men het wicht zowel van voor naar achter als van achter naar voor kan lezen zonder dat één obstakel de wufte stroom belemmert; of neem die halfgare “How dare you”-Hobbit uit Zweden, met haar “Skolstrejk för Klimatet”, wier vlammetje nu gelukkig echt wel op waak begint te staan … Tuurlijk is er nog een andere jeugd! Mag het ook even? Wie nu, als jongeling, trouwens een millimeter ten goede van dit angstaanjagend gemiddelde afwijkt, wordt gewis eerste minister!
Pedagogische tik
Terwijl het onderwijsniveau ondertussen bijna het nulpunt van Kelvin heeft bereikt en geen enkele bezielde leerkracht het nog aandurft om, de leerstof die hij thans vermag te geven, af te toetsten aan wat hij ooit zelf vond te moeten geven; terwijl de jeugdige overmoed en onwetendheid regeert; en ja, terwijl ons dagelijks berichten bereiken van criminele wandaden gepleegd door een ultra-verveelde en compleet ontspoorde jeugd, gieren de gewrochten van de juridisering en de psychologisering door de gescleroseerde bloedvaten van onze verdoolde maatschappij. Dat mocht een advocate uit Evere enkele dagen geleden nog aan de lijve ondervinden: vier maanden effectief en een riante boete van 400 € (x opdeciemen) wegens … “slagen en verwondingen”; zoals de niet eens strafbare pedagogische tik vandaag wordt genoemd! De correctionele rechter te Brussel had zijn disproportioneel “pokkevonnis” nog niet goed en wel uitgesproken, of de psychologen buitelden al over elkaar heen om “de ouderlijke onmacht” in geuren en kleuren te bezingen; hoewel de feiten de moeder meer dan gelijk gaven!
Met wat zijn wij toch bezig?
Eén keer uithalen naar een kind dat het bloed van onder de nagels haalt, lijkt tegenwoordig stukken erger dan 35 mensen opblazen in een luchthaven of metrostation! Bovendien wordt de moeder getaxeerd op haar schuldinzicht, terwijl massamoordenaars zelfs hun broek niet meer moeten laten zakken voor een, gezien de feiten, broodnodige fouille. De verraderlijke en achterbakse klacht van een Stasi-buur, die “iets gehoord had”, volstond om de moeder aan het kruis te nagelen, terwijl seriekillers de deuren van hun gribus langs de straatzijde achter zich dicht horen vallen op grond van een of andere uit z’n verband gerukte procedurefout. Met wat zijn wij toch bezig? Welbewuste genocide wordt haast verschoond, maar een puur spontane reactie wordt geproblematiseerd. Met aanslagen, moorden, inbraken, druggebruik moeten we maar leren leven, als het al niet door onze strot wordt geramd; maar het gewone leven wordt gecriminaliseerd.
Waaraan het in dit apenland overduidelijk scheelt, is evenwichtigheid, evenredigheid en proportie! Regeldrift en trauma-angst knellen het normaal humane leven in het vast patroon van een Basic-diagrammetjes (U kent ze wel: die geometrische figuren met alleen een Ja/Nee uitgang, zonder nuance), ofschoon crimineel gedrag welig blijft tieren! De proportie is compleet zoek en op die puinhopen moeten wij leven! Hoog tijd dus dat die goede, oude proportionaliteit in ere hersteld wordt! Met die absurde gelijkheid van het ongelijke zijn we meer dan ooit klaar!
**
Illustratie: tekening uit de Chap-books uit de 18e eeuw van John Ashton (Chatto and Windus, London, 1882)
**
