Eindelijk! Het met grote trom aangekondigde en wegens een vals gewaande, daarenboven Vlaamse, natievorming bij voorbaat bekritiseerde “Verhaal van Vlaanderen” is afgelopen. Hoera! We hebben werkelijk tot de laatste aflevering gewacht om enig commentaar aan het “elektronische papier” toe te vertrouwen. Het stond namelijk in de sterren geschreven dat het met het Verhaal van Vlaanderen van kwaad naar erger zou gaan: nog nooit immers is ons nationaal TV-zendertje erin geslaagd iets van waarde navenant te behandelden; waarom zou het nu dan plots wel lukken? Steeds wasemt uit die door ons bekostigde open VRT-riool het zerpe aroma van regime-onderdanigheid en de corrosieve stank van de progressieve volksverheffing, inclusief moraliserende hoogmoed!

De laatste aflevering sleepte zich dan ook afgepeigerd en onvoldaan naar een “varken-met-een-lange-snuit-einde”, waarvan we met z’n allen alleen maar kunnen hopen dat het nog nooit zo definitief is geweest. Het Verhaal van Vlaanderen kromp gaandeweg tot het Verhaal van Tom “Dwaes” en de bloedverwanten van zijn eigen sibbe: een “Vloamsche” doorsneefamilie die echter zo toonaangevend werd geacht dat heel het zootje de laatste 80 jaar van onze historie mocht belichamen. Uiteraard samen met en geruggesteund door een stelletje ondertussen onvermijdelijke en haast dwangmatig verheerlijkte uitheemse trekvogels. Zo wrang, truttig en saai was een VRT-programma nog nooit! Zo voorspelbaar, kleurloos en rekkerig evenmin.

”Dé Vlaming, de rasechte, bestaat niet meer!”

We hebben er uiteindelijk lang op moeten wachten maar daar klonk dan toch uiteindelijk het hoge woord! En natuurlijk klonk het nog progressiever uit de mond van een aangespoeld exemplaar. Want wat was nu toch het hele opzet van de serie? Het werd mooi samengevat door de “migratie- en inburgeringsexpert” (what’s in a name?) Ahmed Zizaoui die, in de 43ste minuut van de laatste aflevering, het finale doel van heel deze “Dwaese” onderneming mocht scanderen: ”Dé Vlaming, de rasechte, bestaat niet meer!” Voila, daar wordt het U toegeworpen, pak het maar aan! Dat dit opzet meteen heel de portee van het programma onderuit haalde, was in de woke ogen van de makers pure bijzaak.

De redding komt uit Afrika! Dat was al zo in de prehistorie, toen de verstandelijk verder gevorderde Afrikaanse homo sapiens de autochtone bruut van een Neanderthaler met kennis van zaken kwam overmeesteren; en dat blijft zo tot schier in onze dagen, wanneer de Afrikaanse “gastarbeiders” initieel ons vuil werk kwamen opknappen. Het leek wel alsof Howard French, de nieuwe troetel van woke die meent dat “Afrika het Westen gecreëerd heeft”, op de achtergrond in z’n zwart vuistje meelachte. Ach, wat moeten we die Afrikanen toch dankbaar zijn! Het hele afgezaagde en slaapverwekkende liedje werd bovendien netjes rond de iconische Panorama-uitzending van 1988 gecomponeerd, waarin de volksmens uit de Seefhoek nog maar eens te kakken werd gezet door de geprivilegieerde snoevers uit de bucolische rand. Zelfs Tom Dwaes moest al zijn “acteertalent” uit de kast halen om een afkeurende blik op het gelaat te toveren bij het aanhoren van zoveel volkse kritiek. Wedden dat het een regieaanduiding in het script was!

Natuurlijk was de uitzending compleet uit verband gerukt, ook al vielen er wellicht harde woorden voor broze oortjes! Natuurlijk prevaleerde het “volkse karakter” van de geïnterviewden, ooit nog het waarmerk van echt socialisme. Natuurlijk blijft de situatie in de Seefhoek voor de doorsnee randbewoner of dorper onbegrijpelijk! Maar uitgerekend Dwaes had beter moeten weten. Járen van overbetaalde kluchtige karweitjes in het VRT-indoctrinatiekamp, moeten hem echter compleet wereldvreemd gemaakt hebben; een hoogvlieger, zo leren we uit z’n Atheneumtijd, is hij trouwens nooit geweest.

De migratie niet aan den lijve ervaren en slechts aftoetsen aan collega-excuustruusjes is overigens altijd al een garantie geweest voor eenkennig “weten”. Dwaes zal wel niet elke dag de negerstront uit z’n portaal moeten scheppen of zijn tienerdochters beschermen tegen de afwisselend grijpgrage handjes of verbale verwensingen van de geenszins op onze cultuur toegesneden “nieuwkomers”; maar van Zaventem en Maalbeek moet hij desalniettemin weet hebben? En misschien komen hem toch af en toe ook berichten ter ore, genre: “Incident met hakbijlen in de Dikmuidewijk te Brussel”, waar overigens geen autochtone Vlaming bij betrokken was. Ach, zó erg toch per ongeluk tussen een Arabisch vloerkleed en een Europese stoel te vallen … zeker als men na 6 generaties nog niet weet te kiezen waar men z’n bovenmatig gesoigneerde kont nu het best neer zou vleien!

Nochtans werd de fictieserie van Dwaes met bravoure geannonceerd: wereldberoemde tophistorici zouden hun medewerking verlenen, ook al had de zelfverklaarde “Historicus des Vaderlands”, Bruno De Wever, voor de hoogst bedenkelijke eer bedankt. Het siert deze laatste niet weinig! In plaats daarvan viel – als we het goed gezien hebben – de zus van vice-premier Petra de Sutter in: beetje bonkige wijf met een strooien dak als kapsel en voor de gelegenheid optredend onder de schuilnaam Gita Deneckere. Wereldberoemde tophistorici? Jawel, maar dan alleen in Vlaanderen; die gedesavoueerde natie die ze allemaal en zonder uitzondering ostentatief uitspuwen als was het een opgezwollen kankercel!

Met historici plaveien ze tegenwoordig trouwens de straten! Grosso modo worden ze afgeleverd in twee formaten. Allereerst heb je de grenzeloos gedetailleerde “feitenruiters” die, onderworpen aan de compulsieve chronologie en wars voor de karakteristieken van tijd- en wereldbeeld, een zak vol onbenullige voorvalletjes presenteren, maar er verder niks mee doen. Ze weten ons haarfijn te vertellen hoeveel zaadcellen Napoléon, op woensdag 21 november 1787, in het grootste openluchtbordeel van Frankrijk, het Palais-Royal te Parijs, ter gelegenheid van zijn ”eerste keer” wegschoot in de schede van een lokaal hoertje. Vraag hen echter niet naar context want die lat ligt een paar sporten te hoog. Feiten zijn voor hen nu eenmaal feiten, en die dulden geen interpretatie!

Het tweede type historicus zoekt wel naar context en “verbanden”; wat evenwel niet onmiddellijk heilzaam voor de geschiedenis mag heten! De context zelf laat zich immers ook al op twee manieren expliciteren: primo “vanuit de eigen tijd”, waardoor je allicht een ideologisch verknipte geschiedenis schrijft of secundo “vanuit de verleden tijd”, de tijd waarin het feit zich voordeed. In dit laatste geval heb je te maken met een echt groot historicus die, onverminderd voor de chronologie, ook oog heeft voor de synchronie (dat wat simultaan geschiedde, vaak in andere disciplines). Zij weten het verleden als “a foreign country” (naar L.P. Hartley) te bereizen en te doorgronden. Alleen dan begrijpt men het tijdvak en alleen dan zou men echt van “geschiedenis” mogen spreken.

De fabeltjes van Dwaes zitten echter perfect gekneld in die ideologische tang van de historie: oeverloos gelul over moderne vrouwenrechten en nazi-conforme genocides, tot in de oudheid aan toe (!), cliché bestendige half-citaten van Julius Caesar inbegrepen: van al de Gallische volkeren waren de Belgen nog steeds het dapperst. Dat die Belgen het dapperst waren omdat ze, dixit Caesar, het verst verwijderd leefden van de Romeinse provincie met haar verfijnde levenswijze, overleefde de knip andermaal niet! De gronding van het graafschap Vlaanderen was dan weer overdreven melig, evenals trouwens het geveinsde medeleven met “ons Sabine”, de weduwe van graaf Lamoraal van Egmont. Het beleg van Antwerpen (1585) werd zelfs een “vergeten” slag genoemd; ook al vergat Tommeke zelf om Willem van Oranje of Alexander Farnese (Parma) nog maar te vermelden. En ook van de repressie, Breendonk II, de koningskwestie, de staatshervormingen … geen gebenedijd woord! Daar gingen de makers zich toch niet aan bezondigen, zeker! Stel U maar eens voor: een heet historisch hangijzer in de reeks!

Over twee uitzendingen werd nog het meest getoeterd: de Guldensporenslag (1302), verschraald tot een anachronistische klassenstrijd, en de 19de eeuw, kaal gevreten tot op het blote vel waardoor enkel nog het Gentse Bataviabeluik als kliekje overbleef. Hoog boven het Vlaamse land wapperde, althans volgens Waes en z’n dwazen, van de middeleeuwen tot nu parmantig de rode vaan i.p.v. de Vlaamse leeuw. Ideologischer wordt het echt niet! Ach, wat zijn wij toch eigenlijk een volgzaam volkje. Als we kunnen mekkeren op sociale media, vinden we het al lang goed! Veel zelfverklaarde “commentatoren van het eerste uur” werkten zich op Facebook en Twitter dan ook uit de naad om hun particuliere opmerkingen wereldkundig te maken, maar bewezen daarmee slechts één ding: dat zij het zelfbedrog en de waanbeelden van de programmamakers au serieux namen. Het feit dat we die man in onze scholen geschiedenislessen laten geven, behoeft verder geen commentaar …

Waar het programma weldegelijk, zelfs onomstotelijk, bewijs van levert, is de ijselijke, ronduit steriele dorheid van het Vlaamse intellectuele landschap, waar geen historicus nog in staat blijkt te zijn iets zinnigs te zeggen over een gedeeld verleden; zelfs al is dat verleden niet altijd even verblijdend. Ondertussen kennen de vers gevormde historici uit de “vernieuwde” opleiding meer van de ten gronde voor een westerling onkenbare Chinese geschiedenis, dan van hun eigen historie. Daardoor bezit Vlaamse natie geen grote historici meer die de ideologische waanzin weten te overstijgen. Vlaanderen is trouwens al lang hoegenaamd geen natie meer, zelfs geen nationalistische! En daarom moet het z’n heil zoeken, ja zelfs vluchten in de onwerkbare idolatrie voor een superdiverse utopie, die ‘s lands diepere wezen en dito wortels ontkent en de toekomst wil funderen op een vacuüm getrokken verleden.

We zijn de levende negatie geworden van John Donne’s “No man is an Island. Entire of itself.” Wij zijn weldegelijk van het vasteland afgebrokkeld; we zijn gaandeweg zelfs het volmaakte negatief van Europa geworden en willen niet eens nog horen “for whom the bell tolls.” Dat toonde de uitzendingenreeks – dat eenkennig en ronduit potsierlijk samenraapsel van losgeslagen en stekeblinde territoriumretoriek – onloochenbaar aan: het Vlaamse eiland, ontdaan van enige Europese connectie! Hannelore Goeman (Vooruit) die, even aartsdom als oikofoob als ze is, voor haar allochtone achterban betoogde dat er veel te veel geld naar de reeks was gegaan, had gelijk, maar vanzelfsprekend om de verkeerde redenen, zoals dat overigens meer dan gebruikelijk is met die pernicieuze linkse nestbevuilers. Tommeke Dwaes past met zijn “Verhaal van Vlaanderen” perfect op de ledenlijst van dat clubje armoezaaiers.