“(…)
Wat zij geschiedenis noemen
verdraagt geen snoeverij,
gemaakt, als ze is,
door de misdadiger in ons:
goedheid is tijdloos.”
Met dit vrij vertaald vers uit “Archaeology” (1974) van W.H. Auden begint het nieuwste kleinood van Leen Huet, “Dansen met Clio” (uitgave Davidsfonds 2023), maar dan in de taal van Shakespeare:
“What they call History
is nothing to vaunt of,
being made, as it is,
by the criminal in us:
goodness is timeless”.
In het vers gaat het over de leugens die in vele “school text-books” geschiedenis worden neergepend.
Dezelfde redenering gaat echter evenzeer op voor wat “de kwaliteitsgazetjes” tegenwoordig allemaal onbeschroomd afdrukken! Je wilt er niet aan denken wat onze nazaten ooit over deze tijd zullen vertellen! Dat bovendien de manifeste verschillen tussen Noord- en Zuid-Europa dadelijk in het oog springen, mag niet eens verbazen! Wie uit is op een alternatieve historische dunk van, pakweg, de aanloop naar de Tachtigjarige Oorlog, kan volstaan met het raadplegen van de zuiderse bronnen; zoals Geoffrey Parker deed in zijn “The Grand Strategy of Philip II”, (1998). Lang duurt het dan echt niet of men leest dat de Lage Landen toen al werden beschouwd als “the Great Bog of Europe” (het Grote Moeras van Europa). De tijden lijken in niets veranderd te zijn!
Giorgia Meloni
Dat mag dezer dagen ook Geoffrey Parker ondervinden! Terwijl in het noorden pennenlikkers hemel en aarde blijven verzetten om haar, mantragewijs, de fascistische hoek in te duwen met allerlei compulsieve en volhardende karakteristieken die ze niet bezit – gaande van radicaal rechts tot neo-fascistisch – is men er in het zuiden al lang achter dat ze gewoon “conservatief” is. Wie herinnert zich niet die iconische toespraak van haar in Rome (2019): “Io sono Giorgia, sono una donna, sono una madre, sono italiana, sono cristiana: non me lo toglierete!” (Ik ben Giorgia, ik ben vrouw, ik ben moeder, ik ben Italiaanse, ik ben christelijk: en dat zullen jullie niet van me afpakken!’) Een toespraak die blijft beklijven.
Io sono una forza del Passato…
Potdoof en stekeblind “links” blijft zich in onze contreien vastklampen aan een obsoleet globalisme en een tegenstrijdig en compleet idioot “wokisme”; dat is in Italië gelukkig anders! Datzelfde links blijft, als het de laars betreft, wellicht ook dwepen met Pier Paolo Pasolini, al moeten ze z’n eerste verzen nog lezen. In “Poesia in Forma di Rosa” (Poëzie in de Vorm van een Roos, 1961-1964) geeft Pasolini zich nochtans bloot:
“Ik ben een kracht van het Verleden
Alleen in de traditie ligt mijn liefde.”
Onverdroten gaat hij verder:
“Ik kom van de ruïnes, van de kerken
van de altaarstukken, van de dorpen
verlaten in de Apennijnen of de Voor-Alpen”
**
“Io sono una forza del Passato
Solo nella tradizione è il mio amore.
Vengo dai ruderi, dalle chiese,
dalle pale d’altare, dai borgi
abbandonati sugli Appennini o le Prealpi (…)”
Als elke halfgare linkse nog maar half zo traditioneel was als de “linkse” PPP waren we haast helemaal uit de misère!
Voor de ten onrechte belasterde Giorgia Meloni was de voorbije week, ook in eigen land, één grote testcase. Immers, “Hoe werd haar beleid nu gesmaakt door de gemiddelde Italiaan?” De uitslag van de regionale verkiezingen in Lazio (Rome) en Lombardije (Milaan) kon wel eens uitsluitsel bieden. Want in beide dichtbevolkte regio’s woont goed een kwart van de Italiaanse bevolking en beiden zijn goed voor een derde van het bruto binnenlands product. Hoe werd de eerste vrouwelijke premier van het land daar gewogen? Het antwoord op die vraag kon voor hetzelfde geld tegenvallen. En dat deed het ook, maar niet voor Meloni zelf; wel voor de persparasieten die schier dagelijks de “schotschriftjes” blijven volkrabbelen met baarlijke onzin en ondertussen al zelf moeten beweren enige “kwaliteit” te garanderen … omdat niemand anders het nog doet. Terecht, zo bleek alweer!
Meloni versterkte in beide regio’s haar positie! In Lazio – het politieke centrum van het land – behaalde haar Fratelli d’Italia maar liefst 33% van de stemmen, in Lombardije – het economisch hart van Italië – een mooie 25%. En ook de Lega van Matteo Salvini en de Forza Italia van Silvio Berlusconi gingen erop vooruit. Allemaal ten koste van de centrumlinkse oppositie. In Lazio won Francesco Rocca met 54% van de stemmen. Alessio D’Amato van het linkse “blok” moest het stellen met een bedroevende 33,5%, zeker voor een partij die de laatste tien jaar overvloedig de tijd kreeg om iets voor de regio te betekenen. Niet dus! En ook Donatella Bianchi van de Movimento 5 Stelle (Vijfsterrenbeweging) beet in het zand en strandde op 10,7%; de sterren van “il Movimento” zijn trouwens al een poosje in vrije val …
I cittadini del Lazio meritano di ritrovare dignità e anima!
Rocca is een voormalige topman van het Internationale Rode Kruis; niet meteen de organisatie die hier ten lande met “rechts” geassocieerd wordt. Wel zo klaarblijkelijk in Italië, die eeuwige politieke proeftuin waarvan vele inlandse inktkoelies maar geen hoogte kunnen krijgen! Francesco Rocca werd door Meloni gevraagd de lijst te trekken in Lazio, stemde toe en won met de vingers in de neus; elke vergelijking met Julius Caesars “ik zag, ik kwam, ik overwon” na zijn overwinning in Zela, berust overigens op louter toeval! Rocca volgt PD’er (Partito Democratico, mutatis mutandis “onze” Vooruit) Nicola Zingaretti op; broer van Luca: de in Italië razend populaire acteur die gestalte geeft aan Commissario Montalbano, de gevierde Siciliaanse detective uit de fictieve stad Vigàta.
Na zijn overwinning twitterde Francesco Rocca: “De burgers van Lazio verdienen het om hun waardigheid en hun ziel terug te vinden” (“I cittadini del Lazio meritano di ritrovare dignità e anima!”); daar kan, qua twittergedrag, onze Koerdisch knaller nog een fameus puntje aan zuigen! In Lombardije werd dan weer Attilio Fontana, partijgenoot van vice-premier Salvini (Lega), zonder problemen herkozen. Complimenti! De Italianen lusten dus wel degelijk pap van Meloni en de haren. Na de volstrekte meerderheid in het parlement, rijgt de coalitie, naast de nationale regering, nu ook vijftien van de twintig regio’s aan haar “uitvoerende” gordel. Dan blijft voor de linkse doemdenker enkel nog de uitvlucht van de opkomst overeind. Die lag inderdaad behoorlijk laag (in Lazio: 37,2%; in Lombardije: 41,6%). Maar dat wil toch ook zeggen dat de PD er niet in geslaagd is de Italiaan het huis uit te krijgen: dubbele winst voor Meloni! Toch?
Tranquillizzare significa tradire…
In de aanloop van de regionale verkiezingen werd even gevreesd voor tegenstand vanuit de eigen gelederen. Claudio Cerasa, de hoofdredacteur van “Il Foglio” – een conservatief blad, waar nochtans af en toe plaats wordt gemaakt voor een linkse mening – pakte (reeds op 4 november 2022) uit met het artikel “Per Meloni è finita la pacchia” (Voor Meloni is het uit met het goede leven) dat de gepretendeerde onvrede mooi samenvat. In het artikel wordt de “appeasement”-politiek van de kersverse eerste minister t.o.v. de EU gehekeld. En inderdaad, ter rechter zijde gingen er stemmen op die scandeerden: “tranquillizzare significa tradire”; geruststellen betekent verraden … Voor hen mocht het allemaal wat sneller gaan. Maar dat standpunt wordt dus niet door de kiezer gedeeld. De EU zit namelijk op een heleboel geld dat Italië best kan gebruiken; de kool en de geit sparen, is in deze optiek voor nu wellicht de te volgen strategie.
Slapende honden worden best niet wakker gemaakt; van de weeromstuit streelt men brullende honden liefst de honderdjarige slaap in. Want geen mens kan ongestraft beweren dat er in Italië niks gebeurt! De Italiaanse regering is ondertussen meer dan een voorbeeld voor de zgn. “solidairen” als het erop aankomt het volk financieel te steunen in de energiecrisis, op te komen voor de eigen economie tegen ecologische doemdenkers en na een paar maanden “Meloni” in het zadel zijn we al een diplomatiek conflict met “asiel-minnares” Frankrijk rijker. Het zal wel een eeuwige discussie blijven, maar hadden wij, Vlamingen, toch ook al niet een streep verder gestaan als we maar de diplomatieke strekking Van Cauwelaert gevolgd waren, in plaats van dat wild, vooral nutteloos, om ons heen geschop? Als nu de even uitgeleefde als gladgestreken “Cavaliere” recht op het paard kan blijven zitten, staat Italië voor mooiere dagen dan ooit!
**
