Woke, een Omschrijving
Er wordt in de publieke sfeer tegenwoordig nogal wat af beledigd, geaffronteerd, gekwetst, gehoond, beschimpt, geschonden en gescholden. Althans als men de woke-dwazen mag geloven. En geen van al deze voortreffelijke oer-Nederlandse woorden schenen alweer te volstaan om dat diepere gevoel van existentiële krenking te vatten. Wederom diende over het kanaal getogen om er het woord “offended” – wat overigens hetzelfde beduidt – te gaan bietsen in een bij voorbaat mislukte poging om de volstrekt onbestaande relevantie van de “woker” fictief te schragen.
Maar wat is dat nu precies: woke? Het is – als ik die onzin goed begrijp – de zelfverklaarde “waakvlam” van een uiteengereten, ijskoude maatschappij die de naam “samen-leving” geeneens nog waardig is. Met een waakvlam kook je geen hartverwarmende gerechten, stook je het huis niet gezellig warm en douch je ook al niet echt aangenaam, maar in dat petieterig klein vlammetje zit de kreupele boodschap besloten dat je het in potentie wel allemaal zou kunnen doen – als je tenminste de gederailleerde wokers maar zou volgen in hun achterlijke en wereldvreemde ideologie. In werkelijkheid bereikt de “woke” absurditeit echter het tegendeel van haar streven: een maatschappij als dichtgevroren, cybernetische en ondiep gewortelde verzameling van androïde robot-mensjes die, als gewelddadige atomen, niet meer in staat zijn tot molecule te versmelten.
Het androïde bestaan zal binair zijn of zal niet zijn!
We Are The Robots
Er was een tijd waarin een zekere vorm van “normaal” de norm was, waarin elke vogeltje zong zoals het gebekt was en waarin iedereen zijn vorm van humor kon belijden waarmee hij de inherente hardvochtigheid van het leven, naar eigen standaarden, mocht milderen en dempen. Tot de jaren ’80 en 90 van vorige eeuw behoorde men als snobistische intellectueel toppers als Gaston en Leo of André van Duin niet leuk te vinden, maar er werd toen nog geen ethische categorie aan gekoppeld. Daarenboven verbonden gewoonten en gebruiken – kortweg tradities – de unieke en gelukzalige mens aan de grond waaruit hij ontsproten was. Normaliteit en traditie hebben echter de complexie dat zij geografisch begrensd zijn, en dat kon de stuitend oppervlakkige “wereldburger” niet meer dulden! Stel U voor dat de in vertederend geluk grossierende polderjongen, onbewust en ongewild, een inboorling schoffeerde afkomstig uit een gortdroge woestijn of een ondoordringbare rimboe, die hij zelf nooit betrad of waarvan hij het bestaan niet eens bevroedde! Maatschappelijk gekielhaald moet hij worden!
Het androïde bestaan zal binair zijn of zal niet zijn! Robots foerageren nu eenmaal op nullen en enen, hier maar ook overal elders! ’t Is te zeggen … toch vooral het “Europese” robotmensje wordt geconvoceerd dat te doen. Als in Nigeria bedrijven verplicht worden lokale negerinnen als model te gebruiken, vinden de woke-wilden dat een primeur. Als Tom van Grieken Europa liefst dominant blank houdt, is die wereld voor diezelfde binaire “wereldburger” nog lichtjaren te klein. Zoek nochtans de zeven verschillen! Hiermee komt overigens een volgende karakteristiek van de woke-waanzin bovendrijven: hoe meer ze “de mens” egaal en gelijk willen robotiseren, des te meer de bezopen bende waakvlammetjes zich verliest in zelfhaat voor de eigen, achter te stellen, derhalve uitgesproken niet-egale en ongelijke cultuur, waaruit ze evenwel met de beste wil van de “gelijke” wereld niet kan loskomen, zonder haar nochtans diep doorvoeld te kennen of er ook maar iets van te begrijpen.
De woker voelt zich beledigd in de plaats van, bijvoorbeeld, de neger zelf
Zwarte Trots
Dit laatste heeft trouwens dit onmiskenbare gevolg dat de wakkere idioot zich aan de zogenaamde “beledigingen” steeds plaatsvervangend ergert: de woker voelt zich beledigd in de plaats van, bijvoorbeeld, de neger zelf. Zo kennen we aardig wat negers die de term neger als eretitel dragen: als onverschrokken naam voor hun ras dat – kijk toch naar de Nigeriaanse modelwetten – ter plaatse nog steeds niet aangetast is door het Amerikaanse “nigger”, maar vanuit het Latijn oplicht en hetzelfde betekent als “zwart”. In Nigeria (mag die landsnaam overigens nog?) ziet men nog steeds glashelder de verschillen tussen zwart en blank. Waarom ziet men ginds wél nog het vanzelfsprekende, wat de woke malloot bij ons niet meer (wil) zien?
Het antwoord op deze vraag is zo klaar als pompwater: omdat de Afrikaan of Aziaat ter plaatse nog niet is aangetast door deze onversneden westerse ideologie. In Afrika en Azië bestaat het niet, wat het denken er hoogstens vanuit dictatoriaal-politieke, maar niet vanuit maatschappelijke hoek begrenst. Hoe dichter echter de Afrikaan of Aziaat zich in de Westerse wateren waagt en zich tegen de westerse borst vleit – wat dienovereenkomstig ook verschiet opent op de pecuniaire vetpotten van de schadevergoeding – des te meer hij letaal geïnfecteerd wordt met de “woke-ideologie”, die elk gezond verstand verstikt en geen nuance, geen eigen denken en geen eigen standpunten duldt, maar obstinaat voorschrijft hoe zich te gedragen, wat te zeggen, hoe te leven en wat te denken; in vrijwel elke situatie!
Zelfcensuur
Het ergste wat ons, Europeanen, kan overkomen is die wakkere hondsdolheid als een louter Amerikaans, bij uitbreiding Angelsaksisch, probleem te bestempelen. Veel meer dan excessen op te lijsten en te ridiculiseren, blijft het zaak te zien wat van die waanzin alsnog doorsijpelt in onze dagelijks doening. Niet de exceptionele overstroming is van tel (de rivier kruipt hoe dan ook sneller dan verwacht toch terug haar bedding in), maar het onwelriekende restwater dat in de huizen achterblijft en ze één voor één onbewoonbaar maakt. Want dat restwater is ongenadig infectieus! Neem nu Johan Sanctorum die op grond van één onschuldige grap uw lijfblad meende te moeten kapittelen, daar waar voorheen nog met bloemetjes werd gegooid. Ach, onze Johan, we houden veel van hem! Maar hij blijft natuurlijk ook broodschrijver. Dus moet hij om den brode blijven meetellen in die artificiële en dubbeltongige kakofonie van echte en vooral valse publieke intellectuelen. “Erbij horen”; het is schier de enige zingeving die de cartesiaans mechanistische mens voor zichzelf nog weet te reserveren. Nee, Johan is niet “woke” maar wil zichzelf uiteraard ook niet “gecanceld” zien! Intellectuele (en academische) zelfcensuur: het blijft een aandachtspunt van eerste orde in woke-tijden.
De “wakkere” waakvlam waakt wezenloos over de verwilderde wereld
Zijn die wokers dan allemaal zachtgekookte eitjes met een peperkoeken hartje, die niet in staat blijken de pluimigste levenslast te torsen? Ook dat te denken, zou een onvergeeflijke fout zijn! Weze dit het geval, dan dient per direct gestart met de bouw van talloze krankzinnigengestichten, meer nog dan van asielcentra! Er is echter meer aan de hand. Niet alleen ontbeert het de woker aan een open toegangspoort tot de werkelijkheid – in welk geval de gestichten nog een oplossing zouden kunnen bieden – maar tevens heeft de werkelijkheid buiten de verknipte geest van de woker zich dermate naar de geesteszieke geschikt dat het kalf van het gezond verstand minstens al half verzopen is. Woke heeft de politiek, de media en het middenveld reeds zodanig in haar gestoorde klauwen gekneld, dat geen psychologische eerstelijnshulp nog kan baten. De “wakkere” waakvlam waakt wezenloos over de verwilderde wereld en wordt, net als Doornroosje uit de versie van Perceforest, al slapend bezwangerd; ditmaal evenwel niet door de held van het verhaal, maar door haar eigen onzin. Van de prins uit de versie van Grimm nog geen spoor!
Twee Maten en Twee Gewichten
Meer nog, de “wakkere” sliep nog nooit zo’n diepe ideologische slaap! Woke “clairvoyance” was nog nooit zo ideologisch stekeblind! Wakkere ogen vol balken speuren rusteloos naar elke maatschappelijke kleine teen waarin zich de kleinste splinter heeft genesteld. Daarbij wordt geweld, zo verbaal als effectief, niet eens geschuwd. Maar de slapende wakkeren willen vooralsnog geen graten zien in hun gewelddadige, met bloed besmeurde handen. Had pitbullpoeper Chris Dusauchoit, in 2002 reeds, al “geen slecht gevoel bij de moord op Pim Fortuyn?” Hij nam er, ondanks gedwongen verontschuldigen, nooit één letter van terug. En ontmenselijkte, zeer recent nog, Fien “Venijns” – of is het Germijns? – niet twee verkozenen des vaderlands, zonder woke tegenspraak? Toen echter deze “verbeesting”, als een koekje van eigen deeg, kleur werd bijgezet met een onschuldig grapje over “hangbuikzwijn Fien”, tokkelde Marc Van Ranst, het grauwste en pokdaligste TV-gezicht ooit, op zijn twitter-klavier, als door een horzel gestoken, een plaatsvervangende gecodeerde boodschap voor zijn fascistische woke-knokploegen, met dit gevolg dat diezelfde nacht nog glazen deuren werden ingetrapt en interieurs geschonden.
De woke-waanzin is hoegenaamd niet onschuldig
En dan is er nog de journalistieke vuilspuiter en jokkebrok Jan Stevens van Knack (Frans Verleyen draait zich om in zijn graf), voor wie deontologie evenveel betekent als zonlicht voor een blinde. Deze psychopaat meende, aan diezelfde knokploegen, privéadressen ter hand te moeten stellen om de bestorming van de vijand nog te faciliteren. Vreemd dat de voor loos extreemrechts gezwets zo fijnmazig getunede radars van OCAD en staatsveiligheid, van effectieve extreemlinkse razernij zo weinig straling opvangen… Nee, beste lezer, de woke-waanzin is hoegenaamd niet onschuldig; en nee, de door het leven psychisch getekende en aan een bespottelijke ideologie gekluisterde beoefenaars ervan zijn niet zomaar “tere zieltjes”, voor wie het stoeierige en ludieke leven als een loodkogel op het broze on-brein drukt.
Korte Zieltjes
Wat is er dan wel aan de hand. Wellicht is het niet zozeer het tere, maar het te “korte” zieltje, dat de woke-joker zin- en zielloos laat spartelen in bekrompen zieligheid. “Ziel” is niet echt nog een woord voor dagelijks gebruik dat veel belletjes zal doen rinkelen; voor wie zich er derhalve beter mee voelt: “geest”, “wezen”, “persoonlijkheid”, “karakter” – al dan niet een slecht – kan ook! En zelfs “psychè”, “innerlijk” of “animus” klaren al evenzeer genoegzaam de job. Er is over die ziel in het westerse denken veel te doen geweest, al van in den beginne van dat denken. Meer bepaald hebben nogal wat filosofen zich onledig gehouden met de vraag waar die ziel zich dan wel zou bevinden. Zien doen we de ziel immers niet; zij behoort ontegensprekelijk tot het immateriële erfgoed van de mensheid. Sommigen zagen in het brein (ratio) de zetel van de ziel, anderen in het hart (waar het hart van vol is…), nog anderen vielen voor de buik (buikgevoel) en de premier van apenland België zocht zijn verdorven ziel zelfs nog lager, maar dat werd razendsnel gelogenstraft vanuit een toch al verhit en lascief Italië!
Geen van allen echter hebben het bij het rechte eind. Onze ziel immers verwijlt “in-de-wereld” en “bij-de-ander”; dat kan iedereen moeiteloos “gewaarworden!” Wie een boek leest over Rome in de 17e eeuw zit (geestelijk) dáár, in Rome, en tóén, in de 17 de eeuw. De huisgenoten van de lezer zullen dit volmondig bevestigen. Vader die leest? Gedroomde context voor kinderen op zoek naar een exceptionele toestemming. Vader “is” er toch niet; hij is aanwezig (fysiek) afwezig (psychisch). Wie de kans nog kreeg van enthousiasmerende leerkrachten les te krijgen, spreekt er al evenzeer instemmend over mee! Een “boeiende” leerkracht sleurt de leerling “geboeid” mee in de meeslepende tocht op weg naar kennis, waarop de tijd geen vat heeft. De uren lijken bij zo’n leraar wel te vliegen! (Waarom toch komt kennis in het onderwijs niet meer op de eerste plaats? Toch alleen omdat ’s leerlings ziel, wil zij ooit tot woke-acoliet kiemen, hardnekkig van die buitenwereld moet afgesneden blijven!) En kennen we niet allemaal de toehoorder die niemand “toe-hoort”, maar iedereen midden in een zin afbreekt om z’n “eigen” verhaal te doen, ook al moet hij putten uit een bedaagde ervaringstrommel? Hij dacht al decennia geleden wat jij dacht, nog voor hij goeddeels weet wat jij nu precies denkt; hij heeft alles wat jij meemaakt reeds gekwadrateerd aan het eigen lijf ervaren, zonder te weten wat jij moet doorstaan.
De Hongerige Ziel
Het is dáár dat het woke kalf gebonden ligt: de wakkere, evenwel diep slapende, ziel van de woker geraakt niet meer door de dikke opgezwollen olifantenhuid van z’n eige-naar. Zij is dermate vervuld van zichzelf, dat ze compleet vervreemdt van de wereld en de andere, waaraan zij zich te laven heeft. De woke ziel is niet te teer, maar schiet te kort! Ze vreet zich niet meer vol aan de steeds verrassende en verkwikkende wereld en aan de andere – de Ander? – buiten het “ik”, maar staat op een eentonig en taai dieet van het eigen ego. Dat is overigens letterlijk te nemen: de immer hongerige menselijke ziel die niet meer in staat is buitengaats te zeilen – de wereld in! – doet zich schrokkend tegoed aan het eigen “ego”; ze vreet “het zelf” kaal, met een leeg en betekenisloos, ja zielloos narcisme tot gevolg. De eerste slachtoffers van deze schranspartij – deze “autoconsumptie” – heten empathie (Grieks “empatheia” of hartstocht) en sympathie (van “sun” en “paschein” of samen lijden): de volle wereld en de ander, uitgelezen maaltijd voor de verlangende ziel, wordt door het lege narcistische “ik” niet meer smakelijk verorberd; aan die copieuze dis gaat de ik-gerichte ziel achteloos voorbij.
Kijk toch naar de Instagram-WAG’s en dito “influencers”! Laatst was er een model (nou ja, “Mo” heeft er niks mee te zien; “del” volstaat ruimschoots!) dat in tranen uitbarstte omdat ze in een hotel haar paspoort en bankkaarten kwijt was geraakt en de vinder de handel slechts wilde terugbezorgen na een date (waar de sloerie trouwens wel op inging maar die er nooit kwam omdat de vinder gewoon even met haar wilde sollen en dollen): emotioneel puin en menselijke leegheid waren nog nooit zo haveloos! Instagram-sletjes teren immers niet op een bezield en centrifugaal “zijn”, maar op een weliswaar prikkelend, desalniettemin centripetaal “hebben”; en als de tweedimensionale beeldhoer iets te gravitatiegevoelig wordt, bieden fotoshop of scalpel tijdelijk altijd nog een suggestie van verlossing. De stuitende leegheid van de vacuüm getrokken snuitjes van Amy Sonck, Luna Stevens of Amanda Franzen zijn omgekeerd evenredig aan de volgepropte gezwollenheid van hun artificiële boezem.
De “Moral Imbecile”
Maar het kan ook een heel stuk kwaadaardiger. Keren we terug naar het grauwste en pokdaligste TV-gezicht in de kosmos; inderdaad Van Ranst. Toen een lockdown-slachtoffer zijn faillissement kenbaar maakte op Twitter, werd hij door de godsgruwelijke “Viroloog des Vaderlands” meteen van antwoord gediend (en ik parafraseer): “probeer het eens met meer inkomsten te hebben dan uitgaven. Helpt altijd!” En die pseudo-professorale, plaatsvervangend beledigde en naast z’n schoenen dansende “wakkere” psychopaat moet het gemeen een ethiek schoppen? Deze “Moral Imbecile”, deze zelfvoldane Beëlzebub van de vigilante immoraliteit moet ons overtuigen van een compleet nutteloze vaccinatie? Nog eerder zal de maan op de aarde vallen!
Narcisme is het particulier gevolg van de wakkere pensée unique, maar er bestaat ook een ander, eerder collectief gevolg, waaronder onze maatschappij ten zeerste lijdt: de exploderende regeldrift en dito zucht. Vooralsnog deels “onder”, te vaak toch ook al “in” juridisch afdwingbare wetten en besluiten, stapelen er zich allerlei regeltjes en reglementen op die onze begeerde vrijheid finaal en fataal bedreigen. Het reglementair onkruid tiert zo welig en ongenood dat het gebeitelde gazon van de vrije meningsuiting en de zelfbeschikking meer gelijken op een woeste wildernis dan op een beschaafd grasperk. Onze taal werd unilateraal onder handen genomen, eigen onroerend goed verhuren aan wie we willen, mag niet meer; en tewerkstellen al helemaal niet! Humor wordt crimineel strafbaar en de tong dient aanhoudend in de mond rondgedraaid vooraleer een verwaterde waarheid eraan mag ontsnappen. Het een is uiteraard het gevolg van het ander: narcistische leegte holt nu eenmaal de geest uit. Dat is ook de bedoeling! Het kaalgevreten ego van de wakkere lijs toont zich als een afgeworpen slangenhuid, klaar om geplempt te worden met absurditeiten allerlei, lukraak uitgevaardigd door de taxidermisten van politiek, media en middenveld. De wezenloze woker hunkert naar regeltjes waaraan hij zich blind kan conformeren en die de toetsing aan z’n verdwaasde niets met brio doorstaan.
Van Kwakkel naar Onderwerping
De “wakkere wanker” wordt straffeloos alles wijsgemaakt! De ziel dervende geesteszieke gelooft oprecht dat het milieu er wel bij vaart als hij de papieren draagtas in supermarkt of boekhandel zelf betaalt of de ledverlichting een uur later aansteekt; hij meent serieus dat de aarde zal vergaan als we ons niet onmiddellijk tot holbewoner herscheppen, met niet-recycleerbare windmolens of door ziekelijke negerkindjes geproduceerde batterijen voor de elektrische wagen als overgangsmaatregel; hij denkt waarachtig te weten dat woonerven en circulatieplannen de verkeersveiligheid verhogen, hij acht het correct dat de ontmanteling van de stedelijke biotoop de mens in een maakbare plooi zal leggen, hij laat zich stellig en gewillig, ja uit overtuiging, inspuiten met experimenteel spul opdat hij een toekomstige corona-opstoot zou overleven, hij aanvaardt gewis dat massamigratie van bendes cultuurvreemde analfabeten onze kenniseconomie ten goede zal komen, de arbeidsmarkt zal revitaliseren en welvaart zal scheppen … Geen vervalste kwakkel is hem te groot of hij valt ervoor. Het ware slechts aandoenlijk geweest, als niet zijn bezopen (geloofs)overtuiging voorwerp zou uitgemaakt hebben van een gepatenteerde eis tot obligate onderwerping eraan.
De zotheid reist sneller dan de scherpzinnigheid…
Dit laatste, die obligate onderwerping aan de dwaasheid, is er teveel aan. Er zijn nu eenmaal grenzen! Sta daarom op, beste lezer, tegen die akelige geestesziekte van onze tijd; trek ten strijde tegen de wakkere krankzinnigheid van een paar achterlijke grootpraters; weiger nog langer om uzelf, als weldenkende, te censureren voor een handjevol halve garen; vecht voor de wereld en de naasten die u lief zijn; zadel uw kinderen en kleinkinderen niet op met een maatschappelijk “terrain vague” van verwerpelijke idiotie en denk vooral niet: “het zal mijn tijd wel duren.” Want de zotheid reist sneller dan de scherpzinnigheid! Kortom, verzet u vooraleer ook uw vruchtdragende ziel compleet opgevreten wordt door de sprinkhanen van de achterlijkheid!
Genoeg is Genoeg
En weet u ook niet goed waar te beginnen? Begin dan bij de intellectuele kop; daar waar de academische rottigheid de universitaire vis het eerst aantast. Steun prof. Matthias Desmet, die men vanuit zijn eigen middens burgerlijk dood wil verklaren. Zijn enige inbreuk was het gesproken te hebben in de taal van het volle mens-zijn, zoals dat al tweeduizend vijfhonderd jaar gebeurt, en niet in de taal van de binaire nullen en enen van de robot! Wees het eens of oneens met hem, maar knok, met elke vezel in uw lichaam, voor zijn recht en onze toekomst om nog te kunnen zeggen wat we denken, zelfs al staat dat denken torenhoog boven de slapend wakkere debiliteit: als zelfs de intellectuele kleuter en bevooroordeelde positivistische obsoleet Maarten Boudry al van stal moet gehaald worden … Desmet zal nu intellectueel vergast worden in de gaskamers van de pensée unique, afgemaakt op de Killing Fields van de redeloosheid en verbannen naar de Goelag voor de Ware Wakkeren. Het fascisme is helemaal terug; thans heet het echter “woke!” De doodsvonnissen worden aan de lopende band uitgesproken en voltrokken, al verbergen ze zich vooralsnog comfortabel onder een burgerlijk gewaad. Maar wie wil daar, na de ongemeen gewelddadige 20ste eeuw, nog deel van uitmaken? Ik niet, zeker niet als alleen de “stupiditas” nog regeert. Want genoeg is en blijft ten allen tijde genoeg!
**
**
