Een totaal onnodige verontwaardigingsheisa in Twitterville toont aan dat nogal wat mensen geen blijf weten met de scherpe kanten van het bestaan. Wanneer iemand door een slepende ziekte uit het leven wordt gerukt is dat telkens weer een drama voor de directe nabestaanden en vrienden van de overledene. Dat onuitsprekelijk verdriet treft ooit de meesten onder ons. Wanneer het om een in bredere kring bekende persoon gaat, ervaart een grotere cirkel van nauwelijks met de overledene verwante mensen de schok (en soms zelfs heftiger). Normaal hierbij is dat de goede kanten van de overledene in herinnering worden gebracht. Niet enkel als eerbetoon maar ook als troost voor onszelf dat het geleide leven zinvol was. Sterfte op relatief jonge leeftijd na langdurig lijden maakt velen machteloos en zelfs moedeloos. Heel normaal dus allemaal, maar toch vielen twee dingen op.
Ten eerste zagen sommigen zich genoodzaakt het te moeten opnemen voor de recent overleden Oud-VUB-rector, terwijl die nergens werd aangevallen. Integendeel, in zowat alle media werden haar verdiensten, collegialiteit, inzet, dapperheid, humor en overtuiging bewonderd. Wij lazen nergens een negatief portret. Trouwens, niemand voelde er de behoefte toe dat te maken of te lezen. De tweet via ‘tScheldt waarover nu wordt gefulmineerd had in wezen niets met de betreurde dame te maken. Degene op wie wel een prik werd afgevuurd (Heidi De Pauw, links boegbeeld van de IS-vrouwenintegratiecarrousel) wordt plots verdedigd in naam van de overledene. Dat wordt dan voor de zoveelste keer een oneindig en danig mank lopend non-debat, opgezweept vanuit een lekker zittend moreel zelfverheffingskostuum. Val Heidi aan en je haalt de democratie onderuit. Komaan.
Ten tweede kunnen we niet om de vaststelling heen dat de kring rond Oud-rector Caroline Pauwels bestaat uit gelijkgestemden uit de humanistisch-progressief linkse wereld die samen sleutelposities innemen in de academisch-journalistiek-politieke sfeer. Geen probleem dat mensen met dezelfde levensvisie elkaar vinden. Begrijpelijk ook dat ze elkaar beter begrijpen dan anderen daarbuiten met een alternatief beeld op de realiteiten die we met zijn allen samen delen. Men neemt het voor elkaar op, men beïnvloedt elkaar, men leert van elkaar, men praat echter elkaar ook vaak na. Een pensée unique vormt zich: een wereldbeeld vervangt de wereld.
Politieke versluiering die de werkelijkheid ondanks regenboogtinten toch met een zwart/wit-karakter opzadelt. Zowel in linkse als in rechtse middens treedt deze houding op. Wat echter door deze nepheisa duidelijker wordt is hoe bang seculier links wel is omdat de maakbaarheid van de samenleving niet kon beletten dat een geliefde medemens dit leed moest meemaken. Ook duidelijk wordt dat men in die kringen niet stilstaat bij het naakte feit dat ditzelfde leed ook wordt ervaren in rechtse middens, die helaas al te dikwijls van ontmenselijking worden beticht. Polariserende ‘good guys versus bad guys’-retoriek? It takes two to tango! Laat mensen gerust hun gemiste geliefden heiligen in alle rust. Rusteloze verontwaardiging is nergens goed voor, zeker als ze naast de kwestie paradeert. Er is voldoende onheil voor iedereen.
**
**
