In 2016 was het meest gelezen politieke opiniestuk van het jaar bij The New York Times een bijtende analyse van historicus Mark Lilla. Zijn ‘The End of Identity Liberalism’ oogstte veel kritiek bij links, wat Lilla als overtuigde ‘Democrat’ al van ver had zien aankomen. Hij kent de visie van de Amerikaanse ‘liberals’ door en door. Zij zijn identiteitsfetisjisten die met hun doorgeslagen individualisme de binding met de natie zijn kwijtgeraakt. Ze fixeren zich op de identiteitsgevoeligheden van groepen die ‘verdedigd’ moeten worden tegen, ja, tegen wat eigenlijk? De cultuur, de traditie, de media, de scholen, de werkvloer, de ouderlijke opvoeding, de literatuur, de taal, die zitten vergeven van de bevooroordeelde stereotypen waardoor racisme, seksisme en kolonialisme kunnen gedijen. Vandaar hun wegglijden van klassieke arbeidersthema’s zoals beschermde koopkracht en sociale solidariteit.

Doorat de Democraten zich lieten gijzelen door deze verengde agenda waarin de doorsnee kiezer zich totaal niet herkende, verloren ze van Trump. ‘Met vrouwen, zwarten en holebi’s win je geen verkiezingen’, stelde Lilla enkele jaren geleden in een gesprek met De Standaard. Journalist David Brooks schreef ooit dat het vertellen van een pakkend coherent verhaal altijd een troef van de Republikeinen is geweest. Ronald Reagan is daarvan de sprekendste illustratie. ‘Mensen zijn alleen bereid offers te brengen als ze het gevoel hebben dat ze iets met mekaar gemeen hebben’, stelt professor Lilla. Verbondenheid kun je niet dwingen door een agressief-activistische moraal.

Universitaire woke

Dat brengt ons bij de woke-waanzin die vooral aan universiteiten wordt verwekt door lamlendige studenten die geen lor geven om inzichtverwerving, laat staan om een medemens van vlees en bloed. Abstracte mensenrechten, dat is hun ding! Ze worden daarin gesteund en zelfs aangemoedigd door verzuurde linkse proffen die elk spatje enthousiasme voor hun leerstof hebben zien vergaan en zichzelf belangrijkheid aanmeten met het rancuneus vernietigen van hun eigen waardenwortels.

Aan de Britse universiteiten zijn alle remmen los. Aan de Universiteit van Leicester krijgen studenten een praktische gids (een ‘toolkit’) om hen wegwijs te maken in de wereld van het sekswerk (lees: prostitutie). Het is immers onbetaalbaar voor velen om hun dure opleiding te bekostigen en dan komen die extra centen goed van pas. De Universiteit gedraagt zich hiermee als pooier, werd geuit op de studentensite UnHerd. In een omgeving waar constant wordt geklaagd over een toxische verkrachtingscultuur getuigt het van een bittere ironie dat bedenkingen bij deze gang van zaken door het universiteitsbestuur worden afgedaan als discriminatie van kansarme studenten/sekswerkers.

The Northern School of Contemporary Dance in Leeds schrapt dan weer de audities voor ballet. Deze kunstvorm is immers elitair met een te witte visie op lichaamsvormen. Bovendien belet de strakke kledij van de dansers dat transgenders zich comfortabel voelen. Het is inderdaad onprettig dat het publiek je als dansende transvrouw kan aanschouwen met een joekel van een piemel. In het ballet zijn rolverdeling en interactie tussen man en vrouw te stereotiep. Ook de koepel ‘The Conservatoire of Drama and Dance’ steunt het streven naar een culturele dekolonisatie. Dat wordt alvast een helse zoektocht naar een éénbenige ballerina of een Romeo met morbide overgewicht. Ah ja, je mag nog wel balletlessen volgen, maar daarvoor betaal je dan zelf de volle pot. Talent wordt vergezocht.

Dat kinderen van amper 9 jaar les krijgen over de Critical Race Theory waarin alle blanke fouten worden opgesomd was voor veel Britse ouders een brug te ver. Het gebruikelijke ‘Good morning, boys and girls’ wordt afgedaan als stigmatiserend naar de non-binaire leerlingen toe. The Free Speech Union, waarin auteur-commentator Toby Young een stimulerende rol speelt, trekt al een tijd ten strijde tegen de uitsluitingscode op universiteiten en de debilisering in het lager onderwijs. In het schooljaar 20-21 werden zomaar even 193 evenementen en lezingen geschrapt omdat de inhoud ervan te kwetsend was voor bepaalde groepen studenten. Dat is dubbel zoveel als het jaar ervoor. Conservatieven, christenen, Israëli’s en feministen werden allemaal al eens gecanceld. Er woedt inderdaad een oorlog tussen feministen met de biologie van een vrouw en militante transvrouwen wier jaloezie onbeheersbaar blijkt. Van de overige categorieën valt ook geen correcte compassie voor hun geslachtstwijfel te verwachten. Conclusie? Weg ermee. Eén mening-land voelt zo veilig.

Aan de Universiteit van Durham was Rod Liddle van The Spectator geboekt (rechts geaard magazine en dus ongetwijfeld racistisch). Woke-studenten betoogden niet alleen tegen diens komst maar ze eisten ook het onverbiddelijke ontslag van professor Tim Luckhurst die de avond organiseerde. Hij had die reactie ‘zielig’ genoemd en toen barstte de hel pas echt los. Studenten weigerden de huur van hun kot nog te betalen en boycotten bepaalde lessen. Minister Andrea Jenkyns huiverde voor het ‘kille gevolg’ van de cancelwoekering. Aan de Universiteit van Oxford werd historica Selina Todd het platform ontnomen (she was no-platformed) op het Oxford International Women’s Festival. Ze ‘zou’ ‘transfoob’ zijn. Tegelijkertijd keldert de kwaliteit van het onderwijs. Zo bleek dat sinds de pandemie de online examenfraude is geëxplodeerd. De Universiteiten kijken echter zedig weg. Een onderzoek leerde dat 25 procent van de studenten tegenwoordig aan zelfcensuur doet en dat 40 procent angst ervaart om te worden berispt voor een niet correcte houding.

Gelukkig ontstaan er overal Free Speech-groepen tegen het verstikte debat. De Campaign for Real Education hekelde de evolutie dat ‘universiteiten gekoloniseerd worden door het Rijk van Woke’. Binnen de regering overweegt men boetes voor onderwijsinstellingen die de vrije meningsuiting beknotten door van alles dat hen niet zint zomaar te schrappen uit de activiteitenkalender. Universiteiten verdedigen zich met een lijst van 19.407 plaatsgevonden evenementen die samen 99 procent vormen tegenover slechts 1 procent gecancelde. Het groteske karakter van deze zuiveringsdrift keert zich uiteindelijk tegen de groepen voor wie men beweert het op te nemen. In De Morgen verscheen een bijdrage in eigen naam van Jurgen Slembrouck (verbonden aan de Vrijzinnige Dienst Universiteit Antwerpen) onder de titel ‘Het regenboogactivisme zet burgers tegen elkaar op’. Dit naar aanleiding van het neerhalen en bespuwen van een regenboogvlag op het Xaveriuscollege in Borgerhout. In Deurne gooiden ‘jongeren’ eieren naar huizen die de vlag hadden uithangen. De Slembrouck concludeert: ‘Dat burgers via de overheid nu haast gedwongen worden onder de regenboogvlag te varen en respect te betuigen, lokt vanzelfsprekend weerstand uit’. Vandaar dat in sommige Amerikaanse staten als tegenreactie de ‘don’t say gay’-wetten zijn afgekondigd, denkt hij. Stoere symboolpolitiek schaadt de echte slachtoffers veel meer dan welke vrije meningsuiting ook.

**

Foto: Samuel Brinton (rechts) ontmoet Admiraal Levine (links). Samuel Brinton (1988) is een transgender, kernenergie-expert en LQBTQ-activist. Brinton refereert naar zichzelf als hen/zij of hun. Wikipedia nam deze wens over en schrijft over Brinton in de hen-vorm. Admiraal Rachel Leland Levine (1957) werd tot 4 sterren-generaal benoemd door Biden in het United States Public Health Service Commissioned Corps. Levine is de eerste transgender-generaal in het Amerikaanse leger. Levine bekampte de ‘don’t say gay’-wetten (zie bovenstaand artikel) in Florida. Deze wet verbiedt scholen om jonge kinderen uitleg te geven over gender of LGBTQIA.

**

STEUN ‘TSCHELDT

**